Sa maraming pamilya, mahirap balikan ang pakiramdam ng muling pagtanggap ng bagong tao sa tahanan—lalo na kung ang taong iyon ay papalit sa puwesto ng isang ina. Ito ang sitwasyon ni Alessa, isang 20-anyos na dalagang matagal nang nasanay mabuhay kasama ang ama matapos pumanaw ang kanyang ina limang taon na ang nakalipas. Tahimik ang kanilang buhay, hanggang sa isang araw, ipinakilala ng ama niya ang babaeng nais nitong makatuluyan: si Marites, isang maganda, masayahing babae na tila perpektong katuwang sa buhay. Ngunit habang tuwang-tuwa ang ama niya, kakaibang kaba ang naramdaman ni Alessa.

Hindi dahil ayaw niyang makita ang ama na maging masaya, kundi dahil sa paulit-ulit na kuwento ng mga kaibigan tungkol sa mga stepmom na mabait lang sa harap ng mga lalaki, ngunit may ibang mukha kapag sila lang ng anak. Nagdulot ito ng pag-aalinlangan kay Alessa. Ayaw niyang husgahan si Marites nang walang basehan, pero ayaw rin niyang pumikit-pikit lang sa posibilidad na hindi totoo ang ipinapakitang ugali nito.

Kaya isang umaga, bago tuluyang lumipat si Marites sa kanilang bahay, may naisip si Alessa—isang planong maaaring magpabago ng lahat. Sa tulong ng kasambahay ng kanilang pamilya na pansamantalang umuuwi noon sa probinsya, nagpasya siyang magpanggap bilang bagong katulong. Layunin niya’y simple: malaman ang tunay na ugali ni Marites kapag walang nakatingin.

Nagpalit siya ng damit, nagsuot ng lumang apron, tinanggal ang alahas, at tinakpan ang mukha ng simpleng lampin habang inaayos ang buhok nang parang hindi sanay. Nang araw na iyon, bad timing man, dumating si Marites nang mas maaga kaysa sa inaasahan. Dumiretso ito sa sala, masigla at magaan ang kilos. Nang makita si “Aling Essie”—ang pangalang ipinakilala ni Alessa—agad siyang ngumiti at nagpakilala.

“Hello! Ako si Marites. Excited na akong maging parte ng pamilyang ito,” sabay abot ng isang maliit na supot ng tinapay.

Nagulat si Alessa. Bihira ang among nagbibigay ng pasalubong sa katulong na ngayon pa lang nakilala. Pero hindi pa rin siya kumbinsido. Madaling maging mabait sa unang araw.

Habang lumilipas ang oras, nakikita niyang si Marites ay magalang, masayahin, at hindi palautos. Sa halip, paulit-ulit itong nagpapasalamat sa bawat simpleng bagay na ginagawa niya. Pero ang pinaka-nakapagtataka sa lahat ay nang mangyari ang isang insidente sa kusina.

Habang nag-aayos si Alessa ng mga plato, hindi sinasadyang nabasag niya ang isang basong pagkamahal-mahal—isang minana pa ng kanilang pamilya. Bumagsak ang piraso sa sahig at kumalat. Nanlamig ang dugo niya. Ito na, sa isip niya. Kung totoong mabait si Marites, makikita niya ngayon. At kung hindi, siguradong sisigawan at pupunahin siya.

Dahan-dahang lumapit si Marites. Hindi ito sumigaw. Hindi ito nagtaas ng kilay. Ang ginawa niya ay ang pinaka-hindi inaasahan ni Alessa.

“Ay naku, wag kang matakot. Ako na siguro ang may kasalanan. Kanina ko pa binabalak ilipat ’yang mga baso. Mali ang pwesto ko. Nakatulong ka nga para ma-realize ko ’yan,” sabay abot ng dustpan.

Nanatiling nakatunganga si Alessa. Sa unang pagkakataon, nagtanong siya sa sarili: “Ako ba ang mali? Bakit ko ba siya sinusubukan?”

At doon nagsimula ang pagbabago.

Habang tumatagal, mas nakikita niya ang tunay na pagkatao ni Marites. Hindi ito perpekto, pero may puso. May malasakit. May respeto. Hindi ito plastic. At higit sa lahat, mahal nito ang kanyang ama nang taos-puso.

Nang dumating ang araw na hindi na niya kayang itago ang katotohanan, tinawag niya si Marites sa sala. Hinubad niya ang apron, inayos ang buhok, at huminga nang malalim.

“Marites… ako si Alessa. Hindi ako bagong katulong. Nagpanggap ako para… para masiguro na mabuti kang tao.”

Napatigil si Marites. Hindi alam ni Alessa kung maiinis ba ito o masasaktan.

Ngunit isang bagay lang ang ginawa nito—ngumiti. “Alam ko. Noon ko pa napapansin ang hikaw mo. Napakaganda para sa isang katulong. At hindi rin sanay ang kamay mong maghugas ng plato. Pero hinayaan ko dahil gusto kong makita mong wala akong masamang intensyon.”

Doon tuluyang nanghina ang tuhod ni Alessa. Bigla siyang umiyak. Hindi dahil sa hiya, kundi dahil sa sobrang gaan na biglang pumuno sa dibdib niya. Ang iniisip niyang multo, hindi pala multo. Ang kinatatakutan niyang stepmom, hindi pala masama. Ang taong iniiwasan niyang tanggapin, iyon pala ang handang magmahal at umunawa sa kanya kahit niloko niya ito.

Nang araw na iyon nagyakap sila nang mahigpit, habang nakangiting nakatanaw ang ama niya sa may pinto—hindi alam ang buong kwento, pero ramdam niya na may maganda nang nangyayaring pagbabago.

Pagkaraan ng ilang buwan, ikinasal ang kanyang ama kay Marites. At sa harap ng maraming bisita, sa gitna ng masayang tugtugan at halakhakan, lumapit si Alessa sa mikropono at nagsalita:

“Akala ko dati, mawawala ang mama ko kapag may pumasok na bagong tao sa buhay namin. Pero ang hindi ko naisip, puwedeng madagdagan pala ang pagmamahal sa isang tahanan. At minsan, ang taong kinakatakutan mo, siya pala ang magiging sandalan mo.”

Maraming napaluha.

At mula noon, naging mas buo, mas masaya, at mas payapa ang pamilya nila. Napatunayan ni Alessa na hindi palaging tama ang takot. Minsan, kailangan mo lang magbukas ng pinto at hayaang makilala ang isang tao nang walang panghuhusga.