Tahimik lamang ang buhay ni Liana, isang labing-walong taong gulang na dalagang lumaki sa ampunan. Walang kilalang pamilya, walang apelyidong nakaugat sa yaman o kapangyarihan. Ang tanging alam niya: kailangan niyang kumayod para mabuhay. Kaya nang inalok siya ng trabaho bilang kasambahay sa isang lumang mansyon sa gilid ng lungsod, agad niya itong tinanggap. Hindi niya alam, ang pagpasok niya roon ang magbubukas ng nakatagong kabanata ng buhay na hindi niya man lang inakalang bahagi pala niya.

Tahimik ang mansyon. Malawak ang bakuran, luma ang disenyo, at may kakaibang pakiramdam na para bang may kasaysayang nakabaon sa bawat sulok. Doon naninirahan si Don Ernesto Valencia, isang dating diplomat na kilala sa yaman at impluwensiya. Bagaman inabot na siya ng katandaan, nanatili siyang seryoso, tahimik, at tila laging may malalim na iniisip.

Si Liana, baguhan sa lahat, ay masipag, magalang at hindi reklamador. Tuwang-tuwa ang ibang kasambahay sa kanya dahil mabilis siyang matuto at hindi takot sa mahihirap na gawain. Ngunit sa unang araw pa lamang ay napansin agad ng mga nagtatrabaho sa mansyon ang isang bagay—ang kakaibang atensyon ni Don Ernesto kay Liana. Hindi romantiko, hindi rin bastos. Kundi tila ba may lumang alaala siyang hindi maipaliwanag.

Minsan, habang pinupunasan niya ang antique na mesa sa library, biglang tumigil si Don Ernesto sa pintuan. Tinitigan siya nito nang matagal na para bang may hinahanap sa kanyang mukha.
“Iho… este, hija… ilang taon ka na?” tanong nito.
“Labing-walo po, Don Ernesto,” sagot niya.
Tumango ang matanda, ngunit halatang alanganin. “May hawig ka sa isang taong matagal ko nang kilala.”

Hindi na ito pinansin ni Liana. Wala namang kakaiba para sa kanya. Ngunit simula noon, tila mas lalong naging mausisa ang matanda. Madalas siya nitong tawagin para sa maliliit na gawain. Madalas din siyang tanungin tungkol sa kanyang pagkabata, saan siya lumaki, may mga larawan ba siya noong sanggol. Lahat ng tanong na iyon, hindi niya kayang sagutin. Wala siyang kahit isang litrato mula pagkasilang. Wala siyang dokumento maliban sa mga papeles na ibinigay ng ampunan.

Isang gabi, habang nagliligpit siya sa sala, napansin niyang nakatulog si Don Ernesto sa upuan, hawak-hawak ang isang lumang kahon. Dahan-dahan niya itong inabot para ilagay sa mesa, ngunit nang mahulog ang takip, bumungad sa kanya ang isang lumang larawan ng isang babaeng may hawig na hawig niya—mula sa mata, ilong, hanggang sa hugis ng mukha.

Nanlamig ang kanyang kamay.

Biglang nagising si Don Ernesto at nakita siyang nakatitig sa larawan. Hindi ito nagalit. Sa halip, napabuntong-hininga ito, waring nabaliw sa isang emosyon na matagal nang tinatago.

“Si Isabella,” bulong niya. “Ang aking nag-iisang anak… ang prinsesa ng Valmeria.”

Napakunot ang noo ni Liana. Hindi niya maintindihan. Ang Valmeria ay isang maliit na kahariang Europeo na kilala lamang niya sa mga nababasa sa internet. Ano naman ang kinalaman nito sa isang ampon na tulad niya?

“Matagal na siyang nawala,” pagpapatuloy ni Don Ernesto. “Tumakas siya sa Europa dahil sa gulo sa palasyo. Dito siya nagtago. Dito siya nagkaanak.”
Tumingin ito kay Liana nang may luha sa mata. “At ikaw… ikaw ang anak niya.”

Parang pinagsakluban ng langit at lupa si Liana. Hindi siya makapagsalita. Hindi niya alam kung dapat siyang tumawa, maiyak, o umalis. Ngunit nang ilabas ni Don Ernesto ang birth certificate na matagal niyang pinatago, ang kwintas na may royal seal, at mga lumang dokumentong nagpapatunay kung sino ang ina niya—wala nang duda.

Si Liana, ang simpleng kasambahay sa mansyon, ang batang lumaki sa ampunan, ay hindi karaniwang dalaga.
Isa pala siyang prinsesa.
At higit pa roon—siya ang nag-iisang tagapagmana ng trono ng Valmeria.

Ayon kay Don Ernesto, matagal na niyang hinahanap ang nawawalang apo. Noong una niya pa lamang nakita si Liana, may kutob na siya, ngunit hindi siya nagmadali. Hindi niya nais na guluhin ang buhay ng dalaga kung ito’y haka-haka lamang. Ngunit habang tumatagal, mas nakikita niya ang hawig nito kay Isabella—ang tikas, ang mga mata, ang kilos, pati ang hiyaing karakter.

Hindi biro ang sumunod na mga linggo para kay Liana. Dumating ang mga kinatawan mula sa Valmeria. Kinumpirma nila ang DNA. Lalong lumalim ang katotohanan na pilit niyang iniiwasang paniwalaan. At nang sa wakas ay lumabas ang resulta, isang opisyal na pahayag ang ginawa: natagpuan na ang prinsesa ng Valmeria, ang tunay na tagapagmana ng kaharian.

Ang dating kasambahay, na ilang linggo lamang ang nakalilipas ay nagwawalis at naghuhugas ng pinggan, ngayon ay nakaupo sa harap ng mga abogado, diplomats, at royal advisers.

Ngunit hindi iyon ang pinaka makahulugan.
Ang pinakamahalaga: nakita niya ang sarili sa salamin at ngayon lang niya nakita ang isang taong may halaga, may pinagmulan, at may karapatang manindigan para sa sarili.

Sabi ni Don Ernesto isang gabi, “Ang dugo mo ay marangal, pero hindi iyon ang dahilan kung bakit ka espesyal. Ang puso mo—iyon ang nagpatunay kung sino ka talaga.”

At sa unang pagkakataon, naniwala si Liana.

Ang pagiging prinsesa ay hindi tungkol sa korona o yaman. Ito ay tungkol sa lakas na magpatuloy kahit walang pangalan na nagtatanggol sa iyo. At ngayon na alam niya ang katotohanan, handa siyang harapin ang mundong dati ay hindi man lang niya inakalang magiging bahagi niya.