Sa isang liblib na bahagi ng Montana, kung saan ang niyebe ay umaabot hanggang tuhod at ang hangin ay tila may dalang lihim, naganap ang isang misteryong nagpahinto sa tahimik na pamumuhay ng buong komunidad. Isang dalagang lubos na minahal ng kanyang pamilya at kaibigan ang biglang naglaho—at dalawang buwan ang lumipas bago natuklasan ang isang bagay na hindi sukat akalain ng sinuman.

Si Hazel, 17 taong gulang, ay kilala bilang masayahin at palabasa. Isang madaling-araw noong Disyembre, nagpaalam siyang lalabas lamang upang kumuha ng hangin pagkatapos ng mahabang araw sa eskwela. Suot ang makapal na jacket, simpleng bonnet, at dalang flashlight, naglakad siya sa paligid ng bakuran nila. At doon, nawala ang kanyang mga yapak sa makapal na niyebe.

Kinabukasan, nang hindi siya umuwi, nagsimula ang paghahanap. Mga residente, boluntaryo, at search-and-rescue teams ang sumuyod sa kagubatan, yamang may record ang lugar sa biglang pagdulas sa bangin, pagkaligaw, at pagkawala dahil sa matinding lamig. Ngunit kahit anong paghahanap nila—walang natagpuang bakas ni Hazel. Hindi jacket, hindi cellphone, hindi kahit anong palatandaan kung saan siya napunta.

Ang kaso ay unti-unting lumamig, tila kasunod ng panahon. Ang pamilya niya ay halos hindi na kumakain, at ang ina niya ay gabi-gabing umiiyak na nagdarasal na makita man lang ang kahit anong ebidensyang nabubuhay pa ang anak nila.

Dalawang buwan ang lumipas. Dumating ang pagsisimula ng pagkatunaw ng niyebe sa Montana. Unti-unting humina ang lamig, at kasabay nito, natutunaw ang mga snowman na dating itinayo ng mga bata bago mag-Pasko.

Isang hapon, napansin ng isang batang lalaki na kakaiba ang hitsura ng isang lumang snowman na matagal nang nakatayo sa gilid ng bakanteng lote. Habang natutunaw ang ulo nito, may lumilitaw na kulay asul sa loob—hindi ito sumasang-ayon sa puting niyebe at karaniwang bato na ginagamit sa dekorasyon.

Tinawag niya ang kanyang ama.
At nang mas lumapit sila, halos nanginig sila sa nakita.

Sa loob ng natutunaw na snowman ay nakaipit ang isang maliit na bag—ang bag ni Hazel.

Mabilis na tumawag ang pamilya at mga awtoridad. Manghang-mangha ang lahat: bakit naroon ang bag? Sino ang naglagay? Bakit sa loob ng isang snowman? Pero higit sa lahat, may mas nakagugulat pa.

Pagbukas nila sa bag, may laman itong maliit na notebook, medyas na kulay pink, at isang papel na may sulat. Hindi ito sulat ng isang estranghero—kundi ni Hazel mismo.

May mga pahina sa notebook na puno ng scribbles, nanginginig na sulat-kamay, at kuwento ng dalawang buwang pakikipaglaban. Ayon kay Hazel, nadulas siya at nahulog sa isang bahagi ng kakahuyan. Hindi siya makalakad, at ang lamig ay unti-unti siyang kinakalaban. Ngunit nakahanap siya ng maliit na drainage tunnel kung saan nakasilong siya para hindi lamunin ng snowstorm.

Sa pinaka-huling pahina, nakasulat ang mga salitang halos hindi na mabasa:

“Kung may makakita nito, please sabihin kay Mama na hindi ako sumuko.”

Ang pinaka-nakakayanig ay ang huling entry:
“I used the snow to signal where I hid my bag so someone will find it.”

Iyon ang dahilan kung bakit nakalagay ang bag sa loob ng snowman. Hindi para magtago—kundi para makita. Isang desperadong paraan ng isang dalagang lumalaban para mabuhay.

Agad na muling naglunsad ng malaking paghahanap ang mga awtoridad, ngayon ay may malinaw na direksiyon. At isang linggo matapos matagpuan ang bag, natagpuan nila si Hazel—mahina, matamlay, ngunit buhay.

Nakaupo siya sa isang maliit na sigwang bahagi ng kagubatan, nakatalukbong ng lumang kumot, pagod na pagod ngunit may maliliit na galaw na senyales ng paghinga. Ayon sa doktor, ilang araw na lang sana at hindi na niya kakayanin.

Ang kanyang unang tanong nang magising:
“Nakita n’yo ba ang bag ko?”

Nang malaman niyang oo, napaiyak siya.

Ang buong Montana ay tila sabay-sabay na huminga. Isang pag-asang halos nawala, muling nabuhay.

Hanggang ngayon, nakatayo pa rin ang bakanteng lote kung saan natagpuan ang snowman. Pero sa halip na takot o lungkot, isang simpleng wooden sign ang inilagay doon:

“Huwag sumuko. Kahit kailan.”

Kuwentong nagpapaalala na sa gitna ng malamig na panahon at pinakamadilim na sandali, kayang magkaroon ng liwanag kahit mula sa isang simpleng snowman na unti-unting natutunaw.