Gabi na at halos sarado na ang lahat ng tindahan nang dumaan si Ethan, isang single dad, kasama ang kanyang walong taong gulang na anak na si Mia. Galing sila sa grocery, dala ang ilang pirasong pagkain na pagkakasyahin sa buong linggo. Tahimik lang si Ethan habang naglalakad—matipid, pagod, pero palaging sinisikap maging masayang ama para kay Mia.

Habang papalapit sila sa ilalim ng lumang overpass, biglang huminto si Mia. Mahigpit niyang hinawakan ang braso ng ama, tinuturo ang isang sulok na halos natatakpan ng dilim.

“Daddy… please help her.”

Napatingin si Ethan. Sa pagitan ng mga anino, may babaeng nakayuko sa sahig, nanginginig, habang dalawang lalaking nakatayo sa harap niya—may hawak na bag, at tila pinipilit siyang tumayo at sumama. Mukhang lasing o sugatan ang babae, at halatang takot na takot.

“Bilisan mo na,” sabi ng isa sa mga lalaki. “Wala nang makakakita dito.”

Hindi na nag-isip si Ethan. Inilayo niya si Mia sa gilid, sinabing huwag aalis sa kinatatayuan. At sa sandaling iyon, bumalik ang tapang na akala niyang nawala na noong iniwan sila ng asawa niya.

Lumapit siya at buong lakas hinablot ang braso ng lalaking nakahawak sa babae. “Tama na. Bitawan n’yo siya.”

Napalingon ang magkapatid na lalaki. “Ano bang pakialam mo? Umalis ka!”

Pero hindi umatras si Ethan.

Nagsimula ang tensyon. Isang suntok ang dumating, ngunit nasalo iyon ni Ethan at agad niyang naitulak ang isa. Tumanggi siyang umatras kahit mas malaki sa kanya ang mga kalalakihan. Minsan na niyang ipinagtanggol si Mia laban sa lahat ng unos—ngayon, may isa pang babaeng nangangailangan ng tulong.

Sa ilang minuto ng sagupaan, nagawang itumba ni Ethan ang isa, habang ang isa pa ay tumakbo nang makitang may mga dumaraan nang tao sa kabilang kalsada.

“Ma’am, ligtas na kayo,” sabi ni Ethan habang inaangat ang babae.

Mahina ang tinig nito. “S-salamat…”

Dinala niya ang babae sa pinakamalapit na police outpost at sinigurong nasa maayos na kamay bago sila umuwi. Hindi niya alam kung sino iyon, pero sapat na na ligtas siya.

Akala niya tapos na ang lahat.

Pero kinabukasan, habang nag-aalmusal sila ni Mia, may humintong itim na sasakyan sa harap ng bahay nila—malaki, mamahalin, at halatang hindi basta-basta.

Lumabas ang isang babae na nakasuot ng corporate suit, may kasama pang dalawang security personnel. Kumunot ang noo ni Ethan, iniisip kung bakit sila naroon.

“Mr. Ethan Cruz?” tanong ng babae.

“O-opo…?”

Nagpakilala siya bilang Olivia Tan, CEO ng Isaacs Industries, isa sa pinakamalaking kumpanya ng real estate sa bansa. Nagulat si Ethan—paanong may CEO na biglang darating sa kanyang simpleng tahanan?

“Gusto ko sanang personal na magpasalamat,” sabi ni Olivia. “Ang babaeng tinulungan mo kagabi… kapatid ko. Siya si Isabelle. Kun’di dahil sa’yo, maaaring ibang-iba ang naging kapalaran niya ngayon.”

Natigilan si Ethan.

“Ipinadala sa akin ng pulis ang report,” dagdag ni Olivia. “Ikinalat na pala ng dalawang lalaking iyon ang droga sa bar kung saan pumunta si Isabelle. Nais nila siyang pagdiskitahan dahil alam nilang wala siyang malay.”

“Wala po ‘yon,” sagot ni Ethan, bagaman nahihiya. “Ginawa ko lang ang tama.”

Ngumiti si Olivia—hindi lang pasasalamat ang nasa tingin niya. May paghanga, may malalim na respeto.

“Marami nang napagdaanan ang kapatid ko,” sabi niya. “At maraming taon na rin kaming hiwa-hiwalay. Ngayon, dahil sa’yo… buhay siya. At may pagkakataon kaming mag-ayos.”

Lumapit si Mia, mahigpit ang hawak sa kamay ng ama.

“Si Daddy po ang hero ko,” sabi ng bata.

Napangiti si Olivia, bahagyang nagulat sa inosenteng pahayag.

“Kung gano’n,” sabi niya, “hayaan mong ako naman ang tumulong sa inyo.”

Nagdala siya ng envelope—kompletong medical coverage para kay Ethan, scholarship para kay Mia, at job offer para sa single dad na matagal nang naghahanap ng mas mataas na kita.

“Narinig ko sa police report,” ani Olivia, “na mag-isa mong pinapalaki ang anak mo. Walang dapat na tulad mo ang nahihirapan habang may mga taong may kakayahang tumulong.”

Hindi nakapagsalita si Ethan. Hindi niya alam kung ano ang sasabihin—ni hindi niya inasahan ang gantimpala. Para sa kanya, sapat na na ligtas ang babae kagabi.

Pero para kay Olivia, ang ginawa niya ay higit pa sa pagiging mabait—ito ang klase ng kabayanihan na bihira nang makita ngayon.

Nagpasalamat siya. Umiyak si Mia. At sa araw na iyon, nagbago ang buhay nila—hindi dahil sa pera, hindi dahil sa posisyon, kundi dahil nanindigan si Ethan sa harap ng dalawang lalaking gumagawa ng masama, kahit wala siyang kapalit na hinihingi.

Minsan pala, ang isang gabi ng tapang ay kayang baguhin ang buong kinabukasan ng isang tao.
At minsan, ang kabutihang ginagawa nang walang kapalit—iyan mismo ang nagbabalik ng biyayang hindi inaasahan.