Walang sinuman ang makakalimot sa araw na iyon—ang araw na natagpuan ang isang maliit, marungis, at nanginginig na tuta sa gilid ng isang bakanteng lote. Payat na payat, nanginginig sa lamig, at halos hindi na makatayo. Pero ang pinakamasakit makita? May mga piraso ng bato sa tabi niya—mga batong pilit niyang kinakain para lamang hindi tuluyang mamatay sa gutom.

Bulag ang tuta. Hindi niya nakikita ang panganib, ang gutom, o kahit ang kamay na tumulong sa kanya. Ang kaya lang niyang maramdaman ay sakit ng tiyan, lamig, at ang pakiramdam na wala nang nagmamahal sa kanya.

Ayon sa mga rescuer, ilang araw na siguro siyang nasa ganoong kondisyon. Hindi siya makatakbo, hindi siya makapaghanap ng pagkain, at wala ring nakapansin sa kanya dahil madalas siyang nakatago sa ilalim ng basurahan. Tanging ang pag-ungol niya sa gabi ang nagsilbing tulong—isang tunog na narinig ng isang babae na naglalakad pauwi.

Lumingon siya nang marinig ang mahinang iyak. Nang makita ang tuta, napaatras siya sa gulat. Halos buto’t balat. Nanginginig. Puno ng sugat. At sa tabi nito, ang nakakapangilabot na katotohanan—mga batong nginatngat nito sa sobrang gutom.

“Diyos ko… mabuhay ka lang,” sabi ng babae habang marahang binuhat ang tuta.

Dinala niya ito sa pinakamalapit na animal rescue center. Ang mga staff, napatigil. Hindi nila madalas makita ang tuta na ganito kapayat, ganito kahina, at ganito ka desperado na makarating sa edad na halos ikamatay niya.

Pagdating sa vet, nalaman nilang may congenital blindness ang tuta—hindi siya nakakita kahit isang beses sa buong buhay niya. At dahil ditong kondisyon, malaki ang tsansang iniwan siya ng dating may-ari. Sa mundo ng mga hayop, ang pagiging bulag ay halos sentensya ng kamatayan kung walang taong mag-aalaga.

Pero sa araw na iyon, tumigil ang lahat ng takot ng tuta. Sa unang pagkakataon, may kamay na maingat. May gatas na mainit. May kumot na malambot. At may boses na nagsasabing, “Safe ka na.”

Unang gabi niya sa shelter, hindi siya makatulog. Hindi dahil sa takot—kundi dahil sa gutom na unti-unting naglalaho. Bawat kagat ng tunay na pagkain, bawat higop ng tubig, bawat haplos sa likod niya ay unti-unting nagbabalik ng lakas na ilang araw nang nawala.

Habang lumilipas ang linggo, nakakagulat ang pagbangon ng tuta. Lumakas ang katawan. Gumanda ang balahibo. At mas mahalaga, unti-unting naging masigla ang kanyang paggalaw. Kahit bulag, natuto siyang kumapit sa amoy at tunog. Natutunan niyang kilalanin ang boses ng mga nagligtas sa kanya. Kahit hindi niya nakikita ang mundo, naramdaman niyang sa wakas, may lugar na siyang kabilang.

Pero ang pinakakahanga-hangang nangyari ay nang dumating si Liza, isang babaeng may malaking puso para sa mga hayop na may kapansanan. “Ito siya,” sabi ng staff habang inabot ang tuta. At sa isang iglap, parang alam na ng tuta—iyon ang magiging bagong tahanan niya.

Hindi man niya makita ang mukha ni Liza, nakita naman niya ang pagmamahal sa bawat haplos. Nakita niya ang pag-aaruga sa bawat pagkain. Naramdaman niya ang pagkalinga sa bawat gabi na pinapayapaan siya mula sa trauma.

At doon nagsimula ang tunay na himala.

Sa bagong tahanan niya, natuto siyang magtiwala. Natutong ngumiti—oo, ngumiti. Natutong tumakbo nang hindi natatakot mauntog. Natutong sumandal sa tuhod ng taong mahal siya nang higit pa sa sino man.

Isang tuta na dating kumakain ng bato para mabuhay, ngayo’y kumakain ng masustansiyang pagkain sa sariling bowl. Dating ginugupo ng gutom, ngayo’y malusog at malakas. Dating takot sa mundo, ngayon ay nakikipaglaro, nakikipagkulitan, at nakikipagmahal.

Tuwing tumitigil si Liza at pinagmamasdan ang tuta, hindi niya mapigilang mapaluha.
“Kunin ka man nila sa dilim… sisiguraduhin kong ang buhay mo mula ngayon ay puro liwanag.”

Sa mata ng tuta, hindi niya makita ang itsura ng bagong pamilya niya. Pero nakikita niya ang mas mahalaga—ang kabutihang minsan nating nakakalimutan na umiiral pa.

Isang bulag na tuta. Isang abandonadong kaluluwa. Isang milagro ng pagmamahal.

At oo… ang nangyari sa kanya ay tunay na magpapanumbalik ng pananalig mo sa kabutihan ng tao.