Sa loob ng maraming taon, ang Grand Canyon ay hindi lamang naging simbolo ng kagandahan ng kalikasan, kundi pati ng mga misteryong hindi madaling ipaliwanag. Isa sa mga pinakanakakikilabot na kuwento ay ang biglaang pagkawala ng apat na manlalakbay—isang insidenteng yumanig sa mga awtoridad, sa kanilang mga pamilya, at sa buong komunidad ng mga mahilig maglakbay.

Pitong taon na ang nakalipas nang magpasya ang apat na magkakaibigan—sina Lucas, Ben, Aaron, at Noah—na mag-hiking sa isang hindi gaanong dinadaanan na trail ng Grand Canyon. Lahat sila ay may karanasan sa paglalakbay, may sapat na kagamitan, at nagpaalam pa sa ranger station bago magsimula. Walang senyales ng panganib. Walang babalang dapat umatras.

Ngunit hindi na sila muling nakita.

Nang hindi sila bumalik sa itinakdang oras, agad na inilunsad ang malawakang search and rescue operation. Gumamit ng helicopter, drone, at daan-daang volunteer. Sinuyod ang mga bangin, kuweba, at ilog. Ilang gamit ang natagpuan—isang backpack, sirang kamera, at isang sapatos—ngunit walang bakas ng apat na lalaki.

Lumipas ang mga linggo, naging buwan. Hanggang sa tuluyang ideklarang “presumed dead” ang apat na manlalakbay.

Para sa mga pamilya, ang kawalan ng katawan ay mas masakit kaysa sa kumpirmadong kamatayan. Walang libing. Walang pagsasara. Tanging mga tanong na walang kasagutan.

Pitong taon ang lumipas. Unti-unti nang natabunan ng bagong balita ang kaso—hanggang sa isang umaga, may isang lalaking nakita sa isang maliit na bayan sa Arizona. Payat, gusgusin, at tila matagal nang hindi nakikipag-usap sa tao. Nang tanungin ang pangalan, iisa lang ang sinabi niya:

“Ako si Lucas.”

Hindi agad naniwala ang mga awtoridad. Ngunit nang ikumpara ang fingerprints at DNA, tumama ang lahat. Siya nga—isa sa apat na manlalakbay na nawala pitong taon na ang nakalipas.

Ang kanyang pagbabalik ay nagbukas ng sugat na matagal nang tinakpan ng katahimikan.

Sa isang mahabang panayam kasama ang mga imbestigador, dahan-dahang isiniwalat ni Lucas ang nangyari. Ayon sa kanya, sa ikatlong araw ng kanilang paglalakbay, bigla silang sinalubong ng matinding bagyo—mas malala kaysa sa inaasahan ng forecast. Dahil sa madulas na bato at limitadong visibility, naligaw sila sa trail.

Habang naghahanap ng masisilungan, may bumigay na bahagi ng lupa. Dalawa sa kanila ang nahulog sa isang malalim na bangin. Buhay pa raw noong una, ngunit malubha ang pinsala. Walang signal. Walang paraan para humingi ng tulong.

Ang mas nakakagimbal na bahagi ng kanyang salaysay ay ang sumunod.

Ayon kay Lucas, napilitan silang manatili sa isang liblib na bahagi ng canyon—isang lugar na bihirang puntahan at halos walang daan palabas. Sa paglipas ng mga linggo, naubos ang pagkain. Ang sugat ng isa ay naimpeksyon. Isa pa ang tuluyang sumuko sa gutom at pagod.

Hindi raw sila pinatay ng isang aksidente—unti-unti raw silang nawala, isa-isa, sa harap ng kawalan ng pag-asa.

Si Lucas lamang ang nakaligtas. Hindi dahil mas malakas siya, kundi dahil mas pinili niyang magpatuloy kahit halos wala nang lakas. Umabot siya sa isang liblib na komunidad na hiwalay sa modernong mundo—mga taong namumuhay nang tahimik, walang teknolohiya, at bihirang makihalubilo sa labas.

Doon siya ginamot. Doon siya nabuhay muli.

Ngunit ang trauma ay nanatili. Takot. Guilty. Bangungot. Pitong taon bago niya nagawang bumalik sa lipunan—pitong taon bago niya nagawang harapin ang mundo at ang katotohanan.

Nang muling magharap ang mga pamilya ng apat na manlalakbay, walang luha ang sapat para sa sandaling iyon. May galit. May lungkot. May kaunting ginhawa—dahil sa wakas, may sagot na.

Hindi lahat ng misteryo ay may masayang wakas. Ngunit minsan, sapat na ang katotohanan upang tuluyang humupa ang mga tanong.

Ang Grand Canyon ay mananatiling kahanga-hanga—at mapanganib. At ang kuwento ng apat na manlalakbay ay magsisilbing paalala na kahit gaano ka kahanda, may mga lugar sa mundo na hindi kailanman magpapasakop sa tao.