Tatlong dekada na ang lumipas, ngunit sa isang tahimik na bayan sa hilaga, hindi pa rin nalilimutan ng mga residente ang pinakamadilim na pangyayaring yumanig sa kanilang komunidad: ang biglaang pagkawala ng labindalawang estudyante noong 1994. Isang umagang pangkaraniwan sana ang lahat—mga batang naglalakad papasok ng paaralan, mga guro na naghahanda sa klase, at amoy-tsokolateng tinapay mula sa kantina. Ngunit pagsapit ng tanghali, may isang pangyayaring hindi na malilimutan ng sinuman.

Labindalawang estudyante mula sa iisang seksyon ang hindi na nakabalik sa kanilang silid-aralan matapos lumabas para sa isang simpleng group activity. Una’y pinaniniwalaang baka nagpunta lang sila sa library, sa playground, o lumabas para bumili sa tindahan. Ngunit nang hindi na sila makita kahit saan sa campus, agad nang lumambot ang tuhod ng mga guro. Tumawag ng pulis, isinara ang paaralan, at sinuyod ang bawat sulok, mula bodega hanggang bubong. Walang bakas. Walang iniwang gamit. Walang iniwang direksyon kung saan sila maaaring nagpunta.

Ang insidente ay naging pambansang balita. Parents, volunteers, sundalo, at rescue dogs—lahat ay nagbigay ng oras at lakas upang mahanap ang mga bata. Ngunit hindi nila natagpuan kahit isa. Paglipas ng mga taon, ang kaso ay unti-unting lumamig at tuluyang napasama sa listahan ng mga misteryong hindi na nalutas. May mga kwentong ginawa—may nagsasabing may kultong nag-akit sa mga bata, may nagkuwento ng multo, at may ilan pang nagbabanggit ng mga tunog na nanggagaling daw mula sa ilalim ng paaralan tuwing gabi. Sa kawalan ng katotohanan, natuto ang bayan na mabuhay na may tanong na walang sagot.

Hanggang ngayong taon.

Noong sinimulan ang renovation ng lumang gymnasium ng paaralan, may napansin ang construction team na kakaiba. Sa pagitan ng lumang foundation at bagong istruktura, may isang bahagi ng sahig na tila mas manipis kaysa sa iba. Una’y inakalang sira lang ang semento, ngunit nang sinubukan nila itong pukpukin, may kumalabog na tunog—isang tunog na hindi dapat marinig mula sa ilalim ng lumang gym.

Tinawag ang engineering team at sinimulan ang pagsusuri. At doon nagsimula ang pagbubukas ng isang lihim na silid na matagal nang nakakubli sa ilalim ng eskwelahan.

Ang masukal na hagdanan pababa ay tila hindi sinadyang tumagal. Nabalot ng alikabok at kalawang ang mga bakal na barandilya. Ang amoy ng lumang kahoy at semento ay tila sumalubong habang binubuksan ang pinto na halos di na gumagalaw. Ngunit ang tanong na gumugulo sa lahat: Sino ang gumawa nito? At bakit ito itinago?

Sa pagpasok nila sa loob, tumambad ang mga lumang gamit—isang luma at sirang projector, ilang mesa, notebooks, at mga guhit sa pader na gawa ng bata. May mga petsang nakasulat, mga pangalan, at mga mensaheng tila nag-aantay ng sagot ng buong tatlumpung taon. Ngunit ang pinakamabigat sa lahat: sa gitna ng silid, may nakuhang isang kahon na lumang-luma, halos binubukbok, ngunit malinaw ang nakasulat—“6-M, Section Harmony.”

Ito ang seksyon ng labindalawang estudyante na nawala.

Nang buksan ang kahon, natagpuan ang ilang personal na gamit: mga pangalan sa ID lace, sirang relo, lapis na may pangalan, lumang snack wrapper, at photocopy ng isang activity sheet na dapat nilang sinagutan noong araw na sila ay nawala. Walang katawan. Walang direktang ebidensya. Ngunit malinaw ang tanda: naroon sila. Sa ilalim ng gym. Sa silid na hindi dapat umiiral.

Lumalim pa ang imbestigasyon nang makita sa pader ang isang malaking mapa ng campus noong 1960s—panahong hindi pa pinapagamit ang gym at may lumang bomb shelter sa ilalim ng eskwelahan. Ayon sa historical records, tinakpan at sinelyuhan ang lagusan noong 1972. Ngunit bakit bukas na naman ito noong 1994? Sino ang nagbigay-access? At bakit ang mga batang iyon lamang ang nakapasok?

Habang patuloy ang pagsusuri, isang nakakatindig-balahibong detalye ang natuklasan: ang mga petsa sa pader ay tumigil noong mismong araw na sila ay nawala. Walang karugtong. Walang palatandaan na lumabas sila mula sa silid.

Bagama’t hindi pa rin ganap ang sagot, nagbago ang malamig at tahimik na kasong tumagal nang tatlong dekada. Sa wakas, may direksyon na ang imbestigasyon. May bagong ebidensyang hahawak sa katotohanan. At higit sa lahat, may pag-asa para sa mga magulang na hanggang ngayon ay umaasang may sagot pa para sa mga anak nilang hindi nila nakasamang lumaki.

Sa tulong ng forensic experts, historians, at mga bagong teknolohiyang kayang mag-analisa ng lumang lugar, may posibilidad na mabuksan ang buong kwento sa likod ng misteryong ito. Hindi man maibalik ang panahon, at hindi man masabi kung buhay o hindi ang mga batang iyon, isang bagay ang malinaw: hindi na nila matatakasan ang katotohanan.

At sa unang pagkakataon matapos ang tatlumpung taon, ang bayan na minsang binalot ng takot at kalungkutan ay may hawak nang piraso ng pag-asa. Dahil minsan, ang matagal na nating tinatanggap na misteryo ay naghihintay lang ng tamang oras at pagkakataon upang mahanap.

Ang tanong ngayon: handa ba silang malaman ang buong katotohanan?