Ang kagubatan ng Alaska ay kilala sa ganda at lawak nito—isang lugar na puno ng buhay, ngunit may kakambal ding panganib. Sa ilalim ng makakapal na puno at tila walang katapusang katahimikan, may mga lihim na kayang lamunin ang sinumang pumasok nang walang sapat na paghahanda. Dito nagsimula ang isang misteryong hanggang ngayon ay bumabagabag sa maraming tao: ang pagkawala ng dalawang dalagita na kalauna’y natagpuang buhay, ngunit sa isang kalagayang hindi inaasahan ng sinuman.

Sina Emily Carter at Hannah Brooks ay parehong labing-anim na taong gulang—magkaibigan mula pagkabata, magkasama sa eskwela, at magkapareho ng hilig sa paglalakad at pagkuha ng litrato sa kalikasan. Sa isang weekend ng tag-init, nagpaalam sila sa kanilang mga magulang na magha-hiking lamang sa isang kilalang trail malapit sa kanilang bayan. Hindi ito ang unang beses nilang ginawa. Sanay na sila. Walang nag-alala.

Ngunit pagsapit ng gabi, hindi na sila umuwi.

Una’y inisip ng mga magulang na baka nadelay lang ang mga bata. Ngunit nang maghatinggabi na at wala pa ring balita, nagsimula na ang kaba. Hindi rin sumasagot ang mga cellphone ng dalawang dalagita. Kinabukasan, agad na ini-report ang pagkawala nila sa mga awtoridad.

Mabilis na kumilos ang search and rescue teams. Pinag-isa ang pulisya, volunteers, at maging ang mga beteranong tracker na kabisado ang bawat sulok ng kagubatan. Sinuyod ang trail na sinasabing huli nilang pinuntahan. Natagpuan ang ilang bakas ng paa, pati ang isang sirang strap ng backpack—na kinumpirmang kay Emily.

Habang lumilipas ang mga araw, unti-unting nawawala ang pag-asa ng marami. Ang Alaska ay hindi basta-bastang lugar. Malamig ang gabi, mailap ang mga hayop, at ang gubat ay kayang iligaw kahit ang pinaka-bihasang explorer. Marami ang nagtanong: naligaw ba ang mga bata, o may mas masamang nangyari?

Lumipas ang isang linggo, naging dalawa, naging isang buwan. Walang bagong ebidensya. Walang malinaw na sagot. Ang mga magulang nina Emily at Hannah ay halos hindi na umuuwi sa kani-kanilang bahay, palaging nasa command center ng search team, umaasang may maririnig na magandang balita.

Tatlong buwan ang lumipas bago may isang hunter ang nakapansin ng kakaiba sa isang liblib na bahagi ng kagubatan—malayo sa trail, halos hindi puntahan ng tao. May nakita siyang mga piraso ng tela na tila sinadyang itali sa mga sanga ng puno. Nang sundan niya ito, natagpuan niya ang isang eksenang hindi niya malilimutan habang-buhay.

Dalawang dalagita, payat, marurumi, at halos hindi na makagalaw—nakatali sa isang malaking puno.

Buhay sila.

Agad na tumawag ng tulong ang hunter. Dumating ang mga awtoridad at dinala sa ospital sina Emily at Hannah. Ang kanilang kalagayan ay kritikal—malnourished, dehydrated, at may mga sugat sa pulso at paa dahil sa pagkakatali. Ngunit ang mas mabigat ay ang trauma sa kanilang isipan.

Matagal bago sila nagsalita.

Ayon sa mga unang pahayag na kalauna’y bahagyang ibinahagi ng mga awtoridad, hindi raw sila naligaw. May isang taong lumapit sa kanila noong araw ng kanilang hiking—isang lalaking nagkunwaring forest guide. Sinabi raw nito na may shortcut patungo sa isang magandang viewing point. Nagtiwala ang mga bata.

Isang pagkakamaling muntik nang ikamatay nila.

Dinala raw sila sa mas malalim na bahagi ng gubat, kinuha ang kanilang mga gamit, at doon sila itinali. Hindi malinaw kung ano ang tunay na motibo ng lalaki. Ang tanging alam, iniwan silang buhay—ngunit halos walang paraan para makatakas.

Tatlong buwan silang nabuhay sa kakaunting ulan, dahon, at ilang maliliit na hayop na minsang nahuhuli nila gamit ang bato. Nakatali sila, ngunit paminsan-minsan daw ay niluluwagan ang tali—sapat para makagalaw, ngunit hindi para makatakas.

Ang mas nakakagulat: paminsan-minsan, may iniiwang pagkain malapit sa kanila. Sapat lang para mabuhay. Hindi sapat para lumakas.

Hanggang ngayon, hindi pa rin nahuhuli ang lalaking responsable sa kanilang sinapit. May mga person of interest, may mga teorya, ngunit walang konkretong ebidensyang magtuturo sa isang pangalan. Para sa marami, mas nakakatakot ang katotohanang iyon—na ang gumawa nito ay maaaring malayang gumagala pa rin.

Matagal ang proseso ng paggaling nina Emily at Hannah. Hindi lamang ang katawan ang kailangang pagalingin, kundi pati ang isipan. Pareho silang sumailalim sa therapy at tuluyang lumayo sa mata ng publiko.

Ang kanilang kwento ay nagsilbing babala—lalo na sa mga kabataang mahilig sa adventure. Hindi lahat ng ngiti ay mabuti ang intensyon. Hindi lahat ng nag-aalok ng tulong ay mapagkakatiwalaan.

Sa katahimikan ng kagubatan ng Alaska, may mga kwentong mas nakakatakot kaysa sa malamig na hangin. At ang kwento nina Emily at Hannah ay isa sa mga iyon—isang paalala na ang kaligtasan ay hindi kailanman dapat ipagsawalang-bahala.