Ang amoy ng ospital ay parang lason na dahan-dahang gumagapang sa sistema ni Melissa. Isang nakasusulasok na halo ng gamot, antiseptic, at ang hindi maikakailang samyo ng paparating na kamatayan.

Sa bawat pagtunog ng makinang nakakabit kay Daniel, tila isang piraso ng kanyang puso ang natatanggal. Nakaupo siya sa tabi ng kama, hawak ang kamay ng kanyang asawa—ang kamay na dati’y mainit at malakas, ngayon ay malamig na at nanginginig sa ilalim ng manipis na puting kumot.

Dumilat si Daniel. Ang kanyang mga mata, na dati’y puno ng kislap, ay ngayon ay malalim at balot ng takot.

“Melissa,” garalgal ang kanyang tinig, parang tuyong dahon na inaapakan. “Makinig ka. Wala na tayong oras.”

“Huwag ka nang magsalita, mahal. Magpalakas ka,” pigil ni Melissa, pinipigilan ang luhang nagbabadyang pumatak.

Umiling si Daniel nang marahas. Hinigpitan niya ang hawak sa kamay ni Melissa, isang desperadong kapit. “Kapag wala na ako… umalis kayo agad. Dalhin mo ang mga bata sa Quezon. Hanapin mo ang matandang puno ng Balete sa gubat kung saan tayo unang nagkita.”

Napakunot ang noo ni Melissa. Ang Balete? Sa gitna ng gubat? “Daniel, anong sinasabi mo?”

“May kweba sa loob…” humahabol ang hininga ni Daniel. “Inihanda ko na ang lahat. Huwag… huwag kang magtitiwala kahit kanino dito sa Maynila. Kahit kanino. Iligtas mo ang mga bata.”

At sa isang huling buntong-hininga, nawala ang higpit ng kanyang hawak. Ang mahabang beeeeeep ng monitor ay bumasag sa katahimikan ng silid, kasabay ng pagguho ng mundo ni Melissa.

Ang libing ay ginanap sa ilalim ng abong langit. Yakap ni Melissa sina Lia, onse anyos, at Nico, walong taong gulang. Pero habang ibinababa ang kabaong, naramdaman niya ang mga matang nakatitig sa kanila. Hindi ito mata ng pakikiramay.

Sa di kalayuan, sa ilalim ng puno ng Akasya, may tatlong lalaking nakaitim na barong. Ang isa sa kanila, isang lalaking may malalim na peklat sa kilay, ay nakatingin nang diretso kay Melissa. Ang titig nito ay matalim, nanunuot, parang isang patalim na dahan-dahang idinidiin sa kanyang leeg.

Pagkauwi, ang katahimikan ng bahay ay naging nakabibingi. Sinubukan ni Melissa na magpakatatag, ngunit nang pumunta siya sa kusina para uminom ng tubig, napansin niya ang gasgas sa siradura ng pinto sa likod. May nagtangkang pumasok.

Biglang tumunog ang kanyang cellphone. Unregistered number.

“Hello?” sagot niya, nanginginig ang boses.

“Melissa,” boses ng isang lalaki. Malamig. Walang emosyon. “Alam naming nasa’yo ang libro de kwenta. Ibigay mo sa amin ang listahan, at hahayaan naming mabuhay ang mga anak mo.”

Nanigas si Melissa. Ang lalaki sa libing. Ito ang boses niya.

“Wala akong alam sa sinasabi mo!” sigaw niya.

“Bibigyan kita ng dalawang araw. Kapag wala… alam mo na ang mangyayari kay Lia at Nico.”

Naputol ang linya. Sa sandaling iyon, ang lungkot ng pagiging biyuda ay napalitan ng takot ng isang ina. Hindi deliryo ang sinabi ni Daniel. Totoo ang panganib. At nasa labas lang sila, naghihintay na parang mga buwitre.

Hindi na siya naghintay ng dalawang araw.

“Lia, Nico, gising,” bulong niya sa mga anak nang sumapit ang alas-diez ng gabi. “Maglalaro tayo. Ang tawag dito, Silent Escape.”

Sa ilalim ng dilim, bitbit ang isang backpack na laman ang lahat ng kanilang mahahalagang gamit, tumakas sila sa likod-bahay. Nakita ni Melissa ang itim na sedan na nakaparada sa kanto, binabantayan ang harap ng bahay. Muntik na silang mahuli.

Tumakbo sila sa mga eskinita, ang bawat kaluskos ay nagpapabilis ng tibok ng puso ni Melissa. Sumakay sila sa pinakahuling bus papuntang Lucena. Habang bumabyahe, bumuhos ang malakas na ulan.

Sa kalagitnaan ng “Bitukang Manok” na daan, nakita ni Melissa sa side mirror ang isang pamilyar na itim na sasakyan na humahabol sa bus. Papalapit nang papalapit.

“Diyos ko, iligtas niyo kami,” dasal niya habang yakap ang mga bata.

Biglang kumidlat at bumagsak ang isang malaking puno sa kalsada sa likuran nila, hinaharangan ang daan ng humahabol na sasakyan. Nakahinga ng maluwag si Melissa. Ang bagyo ang naging kakampi nila.

Alas-tres ng madaling araw nang marating nila ang gubat ng Quezon. Ang putik ay hanggang tuhod, at ang dilim ay tila kumakain ng liwanag ng kanilang flashlight.

“Mama, pagod na po ako,” iyak ni Nico.

“Konting tiis na lang anak,” sagot ni Melissa, kahit ang totoo, gusto na rin niyang sumuko.

Pero natanaw niya ito—ang dambuhalang puno ng Balete. Ang mga ugat nito ay parang mga higanteng galamay na nakabaon sa lupa. Hinawi niya ang makakapal na baging sa paanan ng puno at tumambad sa kanila ang isang butas.

Pumasok sila. Sa loob ng guwang ng puno, namangha si Melissa. May mga gasera, de-latang pagkain, tubig, at kumot. At sa ibabaw ng isang maliit na mesa, may liham at isang makapal na notebook.

Binasa niya ang liham habang natutulog ang mga bata.

“Melissa, patawarin mo ako. Isa akong accountant ng isang sindikato. Ninakaw ko ang libro de kwenta—ang ebidensya ng lahat ng krimen nila—para protektahan ang sarili ko. Pero hindi sila tumigil. Ang librong ito ang alas mo. Gamitin mo ito para mabuhay. Sa likod ng pader na bato, may lagusan. Tumakas kayo.”

Bago pa man matapos ni Melissa ang pagbabasa, narinig niya ang mga boses sa labas.

“Dito! Nakita ko ang mga bakas!” sigaw ng isang lalaki.

Nahanap sila!

Agad na ginising ni Melissa ang mga bata. “Bilis! Pasok sa butas!”

Tinulak niya ang isang malaking bato sa dulo ng kweba na nagbukas sa isang makitid na tunnel—isang lumang lagusan ng mga Hapon noong giyera. Pumasok sila sa dilim, saktong pagpasok ng mga armadong lalaki sa loob ng puno.

Gumapang sila sa ilalim ng lupa, sa gitna ng amoy ng lumang lupa at takot. Ang bawat metro ay parang kilometro. Nang lumabas sila, nasa ibang gubat na sila—sa Laguna.

Doon nila nakilala si Aling Remedios, isang matandang manggagamot na nagtago sa kanila at itinuro sila sa bayan ng Paete, sa isang manlililok na nagngangalang Mang Manuel.

“Tutulungan ko kayo dahil sa asawa mo,” sabi ni Mang Manuel. Binigyan sila ng bagong pangalan. Si Melissa ay naging “Aen”. Si Lia ay “Bea”, at si Nico ay “Max”.

Sa loob ng anim na buwan, namuhay sila ng payapa. Akala ni Melissa, tapos na ang bangungot. Naging mananahi siya habang nag-aaral ang mga bata. Ang takot ay unti-unting napalitan ng pag-asa.

Ngunit ang kasamaan ay hindi natutulog.

Isang araw, nag-upload ang kaklase ni “Bea” ng group picture sa Facebook. Naka-tag ang location: Paete, Laguna.

Sa Maynila, nakita ito ng tauhan ni Victor, ang lalaking may peklat.

Isang hapon, hindi umuwi si Bea.

Natagpuan ni Melissa ang isang cellphone sa kanyang paanan pagkauwi sa bahay ni Mang Manuel. Tumunog ito.

“Sabi ko sa’yo, Melissa, walang takas,” boses ni Victor. “Nasa akin ang anak mo. Dalhin mo ang libro sa lumang asukarera. Ngayon din.”

Gumuho ang mundo ni Melissa, ngunit sa pagkakataong ito, hindi na luha ang lumabas sa kanyang mga mata. Apoy.

Pagod na siyang tumakbo. Pagod na siyang magtago.

Tinawagan niya ang kaibigang vlogger na si Carlo, na may koneksyon sa pulisya. “Tapusin na natin to.”

Sumugod si Melissa sa lumang asukarera—isang kalansay ng gusali na puno ng kalawang at anino. Hawak niya ang notebook. Sa itaas na palapag, nakita niya si Bea, nakatali at umiiyak, habang nakatutok ang baril ni Victor sa ulo nito.

“Ibigay mo ang libro!” sigaw ni Victor.

Dahan-dahang lumapit si Melissa. Ang kanyang puso ay kumakabog, hindi sa takot, kundi sa adrenalin.

“Kunin mo,” sabi ni Melissa. Inihagis niya ang libro—hindi sa kamay ni Victor, kundi sa mukha nito!

BLAG!

Sa sandaling mawala sa balanse si Victor, sumigaw si Melissa. “DAPA!”

Bumagsak si Bea sa sahig.

Mula sa malalayong bintana, bumasag ang salamin. BANG! BANG!

Ang mga sniper ng pulisya. Tinamaan ang baril sa kamay ni Victor. Tumalsik ito.

Pero hindi sumuko si Victor. Kahit duguan ang kamay, bumunot ito ng patalim at sumugod kay Melissa. Ang mga mata nito ay puno ng kabaliwan.

Hindi umatras si Melissa. Dumampot siya ng isang mahabang tubo ng bakal sa sahig. Sa isip niya, nakita niya ang mukha ni Daniel, ang takot ng kanyang mga anak, ang anim na buwang pagtatago.

Buong lakas niyang hinampas si Victor.

Isang malutong na tunog ang umalingawngaw. Bumagsak ang lalaki, namimilipit sa sakit. Akmang hahampasin pa niya ito ulit nang pigilan siya ng isang kamay—ang hepe ng pulisya.

“Tama na, Misis. Tapos na. Kami na ang bahala.”

Binitawan ni Melissa ang tubo. Nanginginig ang kanyang mga tuhod nang lumapit siya kay Bea at niyakap ito nang mahigpit. “Ligtas ka na, anak. Ligtas na tayo.”

Ang notebook na ibinigay ni Melissa ay naging susi para mabuwag ang buong sindikato. Nakulong si Victor at ang kanyang mga kasabwat.

Binalok sila ng Witness Protection Program na ibalik ang dati nilang buhay, pero tumanggi si Melissa.

“Sino po ba tayo talaga, Mama?” tanong ni Nico habang nakaupo sila sa beranda ng bahay ni Mang Manuel, pinapanood ang paglubog ng araw.

Ngumiti si Melissa. Hinaplos niya ang buhok ng anak. Ang takot sa kanyang dibdib ay wala na.

“Tayo sina Aen, Bea, at Max,” sagot niya. “Ang pamilyang hindi sumuko.”

Kinuha niya ang lumang litrato nila ni Daniel sa ilalim ng puno ng Balete. Patawarin mo ako sa pagsira sa buhay natin, ang sabi sa sulat.

“Hindi mo sinira, Daniel,” bulong niya sa hangin. “Binigyan mo kami ng pagkakataong buuin ito nang mas matatag.”

Sa Paete, sa gitna ng mga nililok na kahoy at simpleng pamumuhay, natagpuan ng biyuda hindi lang ang kaligtasan, kundi ang kanyang sariling lakas. Ang puno ng Balete ay hindi naging libingan, kundi simula ng kanilang bagong buhay.