Ang gabi ay balot ng makapal na ulap at ang malakas na buhos ng ulan ay tila nagluluksa para sa mga kaluluwang lilisan na sa mundong ito. Sa loob ng San Jose Memorial Hospital, ang amoy ng alkohol at antiseptic ay humahalo sa bigat ng hangin sa Emergency Room. Si Dr. Miguel, isang doktor na may tatlumpung taong karanasan sa pagharap sa kamatayan, ay pagod na napasandal sa pader. Katatapos lang ng isang mahabang shift, ngunit ang huling pasyenteng dinala sa kanya ay hindi na niya nagawang iligtas. Si Elena, isang babaeng nasa huling buwan ng kanyang pagbubuntis, ay biktima ng isang malagim na aksidente sa highway. Ang sasakyang sinasakyan niya ay nahulog sa bangin dahil sa madulas na kalsada. Pagdating sa ospital, idineklara siyang “Dead on Arrival.” Wala nang tibok ang puso, wala nang hininga, at ang kulay ng kanyang balat ay unti-unti nang nagiging maputla.

Dahil sa bigat ng pinsala sa kanyang katawan at ang kawalan ng buhay sa loob ng mahigit tatlumpung minuto simula sa pinangyarihan ng aksidente, ang mga nars at junior doctors ay wala nang nagawa kundi ang takpan ang kanyang katawan ng puting kumot. Ang pait ng katotohanan ay lalong tumitindi dahil sa sanggol sa loob ng kanyang sinapupunan na kasama rin niyang pumanaw. Inutusan ni Dr. Miguel ang mga orderly na dalhin na ang katawan ni Elena sa morgue upang hintayin ang pagdating ng kanyang mga kamag-anak. Ang morgue ay matatagpuan sa pinakailalim na palapag ng ospital, isang lugar na iniiwasan ng marami dahil sa lamig at katahimikan ng mga pumanaw.

Habang itinutulak ang stretcher sa madilim na hallway, ang tanging maririnig ay ang kalansing ng mga gulong nito sa sahig. Pagdating sa loob ng morgue, inilagay ang katawan ni Elena sa isa sa mga bakal na mesa. Ang silid ay nababalot ng nagyeyelong lamig, sapat upang patigasin ang anumang laman na wala nang daloy ng dugo. Umalis na ang mga orderly, iniwan si Dr. Miguel na kailangang tapusin ang mga huling dokumento at pirmahan ang death certificate. Habang sinusuri ng doktor ang mga papeles, hindi niya maalis ang tingin sa umbok ng tiyan ni Elena sa ilalim ng puting kumot. Bilang isang ama rin, nadudurog ang kanyang puso sa isiping ang isang inosenteng buhay ay hindi man lang nabigyan ng pagkakataong makita ang sikat ng araw.

Biglang napatigil si Dr. Miguel. Ang kanyang mga tenga, na sanay sa katahimikan ng silid na iyon, ay tila nakarinig ng isang tunog. Isang mahinang kaluskos. Inisip niya na baka ito ay dulot lamang ng hangin o ang pag-adjust ng mga bakal na gamit dahil sa lamig. Ngunit muli itong naulit. Isang mahinang “uhhh…” Isang ungol na tila nanggagaling sa kailaliman ng lalamunan. Nanayo ang balahibo ng doktor. Hindi siya matatakutin, ngunit ang presensya ng kamatayan sa silid na iyon ay sapat na para kabahan ang kahit sino. Lumapit siya sa katawan ni Elena. Inalis niya nang bahagya ang kumot sa mukha nito. Wala pa ring hininga. Ang mga mata ay nananatiling nakapikit.

Ngunit ang hindi niya inaasahan ay ang susunod na nangyari. Ang tiyan ni Elena ay gumalaw. Isang malakas at mabilis na pag-alon sa ilalim ng puting tela. At doon, isang matinis at malakas na iyak ang umalingawngaw sa apat na sulok ng morgue. Isang iyak ng sanggol! “Diyos ko!” bulalas ni Dr. Miguel. Ang kanyang puso ay tumibok nang mabilis dahil sa gulat at kaba. Hindi siya nag-aksaya ng oras. Hinubad niya ang kanyang lab gown at mabilis na kumuha ng scalpel sa malapit na tray. Alam niyang bawat segundo ay mahalaga. Kung ang sanggol ay buhay pa sa loob ng isang inang patay na, ito ay isang himala na hindi dapat masayang.

Sa loob ng silid na dapat ay para sa mga patay, isang emergency C-section ang isinagawa ni Dr. Miguel. Walang anesthesia, walang sapat na ilaw, tanging ang kanyang instinto at panalangin. Sa bawat hiwa, ang kanyang mga kamay ay nanginginig ngunit nananatiling tumpak. Nang mabuksan niya ang sinapupunan ni Elena, lalong lumakas ang iyak. Inangat niya ang isang maliit, madulas, at kulay-rosas na sanggol na babae. Ang bata ay malakas na naninipa at humihingi ng hangin. Mabilis na binalot ni Dr. Miguel ang sanggol sa kanyang sariling suot na kamiseta at agad na tumakbo palabas ng morgue habang sumisigaw ng tulong. “Himala! Ang sanggol ay buhay! Tulong!”

Ang buong ospital ay nabulabog. Ang mga nars at iba pang doktor ay nagtakbuhan patungo sa kanya. Agad na dinala ang sanggol sa Neonatal Intensive Care Unit (NICU). Habang ang mga dalubhasa ay sinusuri ang bata, si Dr. Miguel ay bumalik sa morgue upang tignan si Elena. Ang kanyang isipan ay puno ng katanungan. Paanong ang isang inang idineklarang patay ay nagawang protektahan ang kanyang anak sa loob ng malamig na silid? Nang muli niyang suriin ang katawan ni Elena, napansin niya ang isang bagay na hindi niya nakita kanina. Ang kamay ni Elena ay mahigpit na nakakapit sa gilid ng stretcher. Isang huling puwersa, isang huling pagkapit sa buhay bago tuluyang lumisan.

Nalaman ng mga doktor sa pagsusuri na si Elena ay dumanas ng tinatawag na “Lazarus Syndrome” o ang biglaang pagbabalik ng sirkulasyon matapos ang paghinto ng puso, ngunit ito ay nangyari lamang sa loob ng ilang minuto habang siya ay nasa morgue—sapat na oras upang ang kanyang katawan ay magbigay ng huling hininga para sa kanyang anak. Sa huling sandali ng kanyang pag-iral, ang kanyang katawan ay lumaban sa kamatayan upang iligtas ang buhay sa loob niya. Ang sanggol, na pinangalanang “Himala,” ay lumaking malusog at masigla. Si Dr. Miguel ang naging tumayong ninong at tagapagtanggol ng bata.

Ang kuwentong ito ay kumalat sa buong bansa. Naging inspirasyon ito sa marami na ang buhay ay puno ng misteryo at ang pag-ibig ng isang ina ay walang hangganan. Kahit sa gitna ng kadiliman at kamatayan, ang liwanag ng isang bagong simula ay maaaring sumulpot. Si Elena ay maaaring pumanaw na, ngunit ang kanyang huling sakripisyo ay mananatiling buhay sa bawat tibok ng puso ni Himala. Ito ay isang paalala na sa bawat pagtatapos, mayroong bagong simula, at ang mga himala ay totoong nangyayari sa mga sandaling hindi natin inaasahan.

Sampung taon ang lumipas, si Himala ay isa nang matalinong bata na madalas bumisita sa ospital kasama si Dr. Miguel. Tuwing dadalaw sila sa chapel ng ospital, laging nagpapasalamat si Himala sa kanyang ina. Alam niya na ang kanyang buhay ay binili ng isang dakilang sakripisyo sa loob ng isang silid na dapat ay wala nang pag-asa. Ang kuwento ng kanyang pagsilang ay naging alamat sa ospital na iyon—isang kuwento na nagpapaalala sa lahat ng mga doktor at nars na huwag kailanman susuko, dahil sa likod ng bawat puting kumot, maaaring may nagtatagong himala na naghihintay lamang na mailigtas.

Ang bawat buhay ay mahalaga, at ang bawat hininga ay isang biyaya. Sa huli, ang pag-ibig ang pinakamalakas na medisina sa mundo. Kahit ang pinakamalamig na bakal ng morgue ay hindi kayang palamigin ang alab ng puso ng isang inang nagmamahal. Ang kuwentong ito ni Elena at Himala ay mananatiling nakaukit sa puso ng bawat nakakaalam, isang patunay na ang Diyos ay kumikilos sa mga paraang hindi natin kayang ipaliwanag, at ang kamatayan ay hindi ang katapusan, kundi isang pintuan lamang patungo sa isang mas dakilang layunin.

Napatunayan ni Dr. Miguel na ang kanyang propesyon ay hindi lamang tungkol sa siyensya, kundi tungkol din sa pakikinig sa bulong ng kaluluwa. Mula noon, bawat pasyenteng dumarating sa kanya ay itinuturing niyang may tsansa sa himala. Ang iyak ng sanggol sa loob ng morgue ay habambuhay na aalingawngaw sa kanyang alaala, bilang isang paalala na sa mundo ng mga tao, palaging may puwang para sa hindi inaasahan at para sa mga milagrong nagpapatatag sa ating pananampalataya.

Ang buhay ay isang regalong dapat nating pangalagaan. Sa bawat gabi na tayo ay natutulog at sa bawat umaga na tayo ay gumigising, isipin natin ang mga taong nagsakripisyo para tayo ay narito. Tulad ni Himala, bawat isa sa atin ay may misyon sa mundong ito, at ang misyong iyon ay nagsisimula sa pagkilala sa halaga ng ating pag-iral. Ang pag-ibig ni Elena ay hindi namatay; ito ay naging inspirasyon na nagpabago sa buhay ni Dr. Miguel at ng libu-libong tao na nakarinig sa kanyang kuwento. Ang silid ng kamatayan ay naging silid ng pagsilang, at ang pighati ay naging kagalakan.

Kayo mga ka-Sawi, naniniwala ba kayo na ang pag-ibig ng isang magulang ay kayang gumawa ng himala kahit sa gitna ng kamatayan? Ano ang gagawin ninyo kung kayo ang nasa posisyon ni Dr. Miguel nang marinig ang iyak na iyon sa loob ng morgue? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kuwentong ito para magsilbing inspirasyon at paalala sa lahat na ang buhay ay isang milagro! 👇👇👇