Kabanata 1: Ang Sigaw sa Gitna ng Ginto
Isang overpass sa Maynila. Mainit. Ang hininga ng trapiko ay usok at alikabok. Sa ilalim nito, si Ellie. Siyam na taong gulang. Walang tahanan. Tanging lumang sako, puno ng bote at lata, ang kasama niya.

Siya ay gutom. Ang gutom ay hindi lang kirot sa tiyan; ito ay ingay sa isip.

Kumapit siya sa isang tumpok ng basura. Umaasa. Ang amoy ng bulok ay parang pabango sa kanya. Nakakita siya ng isang piraso ng tinapay. Sinubo. Napaluha. Walang hiya. Tanging kaligtasan.

Sa di kalayuan, ang Casa de Oro. Salamin. Ginto. Ang halakhak ng mga mayayaman ay musika ng ibang mundo. Nakita niya si Don Ricardo Velasco. Bilyonaryo. Hawak ang tinidor, isusubo ang salad.

Bigla. Isang malakas na boses. “HUWAG NIYONG KAININ ‘YAN!”

Tumigil ang lahat.

Ang tinidor ni Don Ricardo ay nanatiling nakabitin sa hangin. Walang galaw. Ang white-collar crowd ay natigilan. Napalingon.

Si Ellie. Nakatayo sa labas ng salamin. Nanginginig. Pawis na pawis. Pero ang tingin ay apoy.

“Bata, anong ginagawa mo rito?!” sigaw ng guwardiya. “Sir, huwag po kayong kumain! May lason po ‘yan!”

May tumawa. Mapait. “Lason? Gutom lang ‘yan!” Ngunit ang boses ni Ellie. Hindi tunog ng paghingi ng limos. Tunog ito ng katotohanan.

Pumasok siya sa loob. Walang takot. “Sir, nakita ko po. Sa likod. Yung nagluluto! May nilagay na puting pulbo sa plato niyo!”

Tumayo si Don Ricardo. Mabilis. Ang bilyonaryo. Naramdaman niya ang lamig sa likod ng kanyang leeg. Ang kutob ng isang bata ay nagdulot ng kaba sa puso ng isang lalaking walang kinatatakutan.

“Dalhin sa lab! Ipa-test!” sigaw niya.

Nakatayo lang si Ellie. Tahimik. Ang kanyang pagod ay umakyat sa kanyang mga mata. Ilang minuto. Parang isang oras.

Bumalik ang guwardiya. Ang tinig ay parang yelo. “Sir, may halong cyanide.”

Nahulog ang tinidor. Nagkagulo ang lahat. Si Don Ricardo ay tumingin kay Ellie. Ang mga mata niya ay nagtatanong: “Paanong nalaman mo?”

“Sinundan ko po ang basurero… naghahanap po sana ako ng tira-tira. Nakita ko po yung lalaki. Puting pulbo… akala ko asin, pero amoy kemikal.”

Ang batang walang-wala ang nagligtas ng buhay ng lalaking mayroong lahat.

Kabanata 2: Ang Kaba ng Nakaraan
“Anong pangalan mo, iho?” tanong ni Don Ricardo. Ngunit ang tinig ay nanginginig. “Ellie.”

Niyakap niya ang bata. Sa unang pagkakataon, naramdaman ni Ellie ang init ng pagtanggap. Hindi siya yumakap pabalik. Nanigas lang siya. Umiyak. Hindi sa takot. Kundi sa bigat ng buhay na biglang gumaan.

Dinala siya sa opisina. Pinakain. Mainit na sinigang. Kumikirot ang dibdib ni Ellie sa hiya. “Ako po ba talaga ang pwedeng kumain niyan?”

“Ikaw ang dahilan kung bakit ako buhay.”

Habang kumakain si Ellie, nakatitig si Don Ricardo. Ang mga mata ng bata. Ang paraan ng pagngiti. Parang may alaala na matagal nang inilibing.

Kinabukasan, dumating si Veronica, ang asawa ng bilyonaryo. Elegante. Pero may lamlam sa mga mata.

“Ricardo, ano itong narinig kong may batang nakatira sa opisina mo?” Malamig ang boses. Yelo. “Siya si Ellie. Nagligtas sa akin.”

Tiningnan ni Veronica si Ellie. Mula ulo hanggang paa. Panghuhusga. “Ito ba yung sinasabi mong palaboy? Hindi mo alam kung anong pinanggalingan nito. Baka gamitin lang para makalapit sa iyo.”

Tahimik si Ellie. Nilunok ang sakit. “Ma’am, aalis na lang po ako kung ayaw niyo.” Tumayo si Ricardo. “Hindi, Ellie. Sa bahay ka titira.” “Ricardo! Hindi ako pumapayag!” sigaw ni Veronica.

Nagmadaling umuwi sila sa mansyon. Parang palasyo. Ngunit sa mga mata ni Ellie, parang panaginip na handang maglaho.

Sa unang gabi, narinig ni Ellie ang bulungan. “Hindi mo ba naalala kung anong nangyari noon? Hindi tayo nabiyayaan ng anak, ngayon mag-aalaga ka ng iba?” “Hindi ko siya tinuturing na kapalit, Veronica. Pero marahil pagkakataon ito para magmahal muli.”

Kinabukasan, sinubukan ni Ellie. “Good morning po, Ma’am Veronica. Gusto ko po sanang tumulong maghugas ng plato.” Hinawakan ni Veronica ang kamay niya. Mahigpit. Malamig. “Hindi mo kailangang gawin ‘yan. Hindi ito kalye. At huwag mong isipin na anak kita.”

Parang tinamaan ng malamig na hangin ang puso ni Ellie. Bumagsak ang balikat niya. Humakbang siya palabas. Naupo sa damuhan. Hawak ang lumang sako. Tanging alaala ng kanyang tunay na buhay. “Siguro hindi talaga ako bagay dito.”

Kabanata 3: Ang Lihim ni Sielo
Isang araw, habang naglalaro si Ellie sa storage room, nakakita siya ng isang lumang laruan. Kotse-kotsehan. Sira ang gulong. Nakita niya ang kahon. May nakasulat. “Sielo.”

Pinakita niya kay Ricardo. “Sir, laruan po ni Ma’am Veronica. Sa kahon na may label na Sielo.” Natigilan si Ricardo. “Sielo…” Ang bigat ng pangalan ay parang bato sa dibdib. “Alam mo ba kung sino si Sielo, Ellie?” “Hindi po. Akala ko anak niyo.” “Hindi namin anak si Sielo. Siya ang matalik na kaibigan ni Veronica noon.”

Nag-away sila. Nagkasiraan. Hindi na nagkita.

“Gusto ko po sanang maayos ulit, sir. Kasi kahit sira, parang may halaga pa rin.”

Kinagabihan, nakita ni Veronica ang laruan. Sumigaw. “Huwag mong gagalawin ‘yan! Wala kang karapatang hawakan ‘yan!” Tumakbo siya. Luhaan.

Nang sumunod na araw, dinala ni Ricardo si Ellie sa luma niyang bahay. Wasak. Mga larawan sa dingding. “Dito po kami dati ni Nanay.”

Itinuro ni Ricardo ang isang larawan. “Sino ang babae sa larawan?” “Si Nanay po.” “Anong pangalan ng nanay mo?” Mahina ang boses. “Sielo po.”

Nagulantang si Ricardo. Parang tumigil ang pag-ikot ng mundo. “Sielo ang ina mo?” “Opo, sir. Sabi niya hanapin ko raw po ang babaeng tinawag niyang Veronica.”

Ang batang tinanggihan. Anak ng dating kaibigan.

Kabanata 4: Ang Yakap ng Kapatawaran
Gabi. Lumapit si Veronica sa silid ni Ellie. Kumatok. “Ellie, pwede ba kitang makausap?” Bumukas ang pinto. Si Ellie. Takot.

“Ang nanay mo, Sielo… kaibigan ko siya noon.” Sabi ni Veronica. Nanginginig. Nagliwanag ang mukha ni Ellie. “Siya po yung sinasabi niyang mabait na babae!”

“Ako yun. Pero nag-away kami. Dahil sa pride… pinili kong tumalikod.” “Sabi ni Nanay, hindi daw po kayo masamang tao.”

Hindi napigilan ni Veronica ang luha. Lumuhod siya sa harap ng bata. Hinawakan ang mga kamay nito. “Patawarin mo ako, Ellie. Patawarin mo ako sa lahat ng sakit na naidulot ko sa nanay mo.”

Ngumiti si Ellie, luhaan. “Ma’am, sabi ni Nanay lahat daw ng sugat gumagaling. Siguro po oras na rin para gumaling kayo.”

Niyakap ni Veronica ang bata. Sa unang pagkakataon, naramdaman niya ang init. Ang yakap na parang anak.

Kabanata 5: Proyekto Sielo
Ilang buwan ang lumipas. Sa bahay, may tawanan. Si Ellie, nag-aaral na. Isang umaga, nakita ni Veronica ang isang lumang kahon. May kandado. May nakasulat: Sielo.

Sa loob: Isang liham. “Veronica, kung sakaling matagpuan mo ito, ibig sabihin ay tapos na ang lahat ng galit ko. Hindi ako umalis para takasan ka. Umalis ako dahil mahal kita bilang kaibigan at ayokong sirain ang buhay mo… Kung sakali mang may batang lumapit sa’yo, dala ang pangalan ko. Sana yakapin mo siya gaya ng pagyakap mo sa akin noon. Sielo.”

Nanginginig si Veronica. Ang mga salita ay parang kutsilyo sa konsensya. Napagtanto niya. Hindi aksidente ang pagkikita nila ni Ellie.

Kinagabihan, nagpulong silang tatlo. “Ellie, gusto kong ituring ka bilang bahagi ng pamilya ko.” “Mama Veronica,” sabi ni Ellie. “Kasi sabi ni Nanay, kapag may nagmahal sa’yo kahit hindi mo kaano-ano, tinatawag mo siyang Mama sa puso.”

Niyakap siya ni Veronica. Mahigpit.

Nagpasiya si Don Ricardo. Magtatayo sila ng foundation. Para sa mga batang nawalan ng tahanan. Ang pangalan: “Project Sielo.”

Sa araw ng pagbubukas, sa mismong overpass kung saan unang sumigaw si Ellie, nagtipon ang mga bata. Nakatayo si Ellie sa entablado. Puno ng luha at galak. “Dati po, dito ako natutulog. Pero ngayon, may tahanan na po ako. Gusto ko pong sabihin sa lahat ng batang nandito: May pag-asa pa.”

“Kasi minsan, isang mabuting tao lang ang kailangan para magbago ang buhay mo.”

Ang palakpakan ay kulog.

Pagkatapos, dinala nilang tatlo ang isang maliit na palayok ng puting bulaklak sa tabi ng istasyon. Para kay Nanay Sielo. Isang malamig na hangin ang dumaan sa balikat ni Veronica. Parang yakap. Narinig niya ang boses ni Sielo sa hangin: “Salamat, kaibigan. Natupad mo na ang pangako natin.”

Hinawakan ni Veronica ang kamay ni Ellie. “Anak, tandaan mo ito. Minsan ang isang mabuting gawa, kahit maliit, kayang magpabago ng buong mundo.”

Ang sigaw ng babala ng isang batang palaboy ay naging simula ng lahat. Mula sa gutom, nagbunga ito ng pag-asa. Mula sa kirot, isinilang ang kapatawaran.