Sa sandaling bumukas ang pinto ng silid-briefing kagabi, parang biglang lumamig ang paligid na para bang may dumaan na hindi nakikita. Sa gitna ng makapal na ulap ng kaba, dumating si Undersecretary Discaya, hindi dala ang karaniwan nitong folder, kundi isang selyadong envelope na kulay abo—iyon mismong uri ng sobre na bihirang makita at halos walang pinanggagalingang opisina ang may access. Walang nagsalita habang naglalakad siya papunta sa lamesa, at kahit ang maingay na air-conditioning ay tila tumigil para marinig ang bawat yapak niya. Sabi nga ng isang analyst sa likod, “Kung may mangyayari ngayong gabi, dito magsisimula.”

Pagbukas ng sobre, hindi papel ang lumabas—kundi isang storage card na may pulang label: BNI-EYES ONLY. Napatigil ang lahat. Ang ganitong uri ng markang pula ay hindi biro. Hindi ito ordinaryong report na na-leak. Hindi rin ito simpleng complaint. Ito ay level ng impormasyon na kapag pinalabas sa maling oras, kayang magpabagsak ng buong tanggapan, o ‘di kaya’y magpagalaw ng buong political machine ng bansa.

At dito nagsimula ang kilabot.

“May ituturo akong tao,” bulong ni Discaya, ngunit sapat para gumapang ang presyo ng dugo sa mukha ng bawat nasa silid. Hindi pa man niya nai-play ang file, may isang opisyal sa gilid ang biglang tumayo at nagkunwaring may urgent call. Subalit hindi nakaligtas ang kanyang pagkataranta—pulang-pula ang tenga, nanginginig ang mga daliri, para bang sa isang kisapmata ay may nalaman siyang hindi dapat malaman ng iba.

Nang bumukas ang unang file sa screen, lumitaw ang isang malabong larawan ng isang tao. Hindi makita ang mukha, nakasilip lang mula sa kotse, pero sapat upang kilalanin ng mga nasa loob na hindi siya ordinaryong empleyado. Ayon sa metadata ng larawan, kuha ito tatlong taon na ang nakalipas, bago pa man magkaroon ng reorganisasyon sa Bureau. At ayon kay Discaya, “Ito ang taong matagal nang gustong itago ng ilan sa inyo.”

Nagkaroon ng murmur sa paligid. Hindi dahil may pangalan nang lumitaw, kundi dahil alam nilang ang larawan pa lang ay delikado na. Sino mang opisyal na maiugnay sa “Higanteng Isda” na ito ay agad maiipit sa imbestigasyon, kahit wala pa silang ginagawa. Ang iba, nagkunwaring hindi interesado, pero halatang sinusubukan nilang basahin ang reaksyon ng iba.

“May kilala ba kayo?” tanong ni Discaya. Wala pang sumagot, pero ang mga mata ng ilan ay nag-iwasan, parang ayaw magtagpo ng tingin dahil baka mabasa ang takot. Sabi nga ng isang security aide sa likod, “Sir, parang may kilala silang lahat pero ayaw nilang magsalita.”

Isinunod ang audio file. Una, puro static. Tapos, isang mahinang boses na tila dumaan pa sa voice-masking software:
“Kung hindi sila kikilos, ako ang kikilos. Sabihin mo kay—”
Naputol ang recording.

At dito nagkaroon ng kaba na tila kulog.

Hindi naman bago ang mga ganitong intelligence snippets, pero ang nakakakilabot dito ay ang mismong tono. Hindi banta. Hindi rin pakiusap. Isa itong utos mula sa taong may kapangyarihang hindi nila inaasahan na magiging bahagi pa ng equation. Kung sino siya, walang nakakaalam. Pero ayon kay Discaya, “May isang pangalan na kontrobersyal, pero hindi natin pwedeng i-announce dito—hindi pa ngayon.”

Sa puntong iyon, may isang staff na hindi napigilan at bumulong sa katabi, “Bakit hindi nila sinabi ang pangalan? Sino ba ’yan?” Ngunit bago pa man nila mapag-usapan, bumukas ang pangalawang file.

Ito na ang pinakamabigat.

Isang dokumento na hindi dapat makita ng kahit sino maliban sa tatlong opisina sa buong bansa. Ngunit heto, nasa harap na nila. Nakasaad dito ang sunod-sunod na transaction logs, mga oras, lugar, at mga code names na hindi karaniwang lumalabas sa kahit anong report. At sa pinakahuling linya—isang hindi inaasahang entry na nakahighlight ng pula.

LAST CONFIRMED CONTACT: “THE DEEP ONE”

Naramdaman ng lahat ang pagbigat ng hangin. Walang nagsalita. Ang iba, biglang nauhaw. May isa pang opisyal ang nagpunas ng pawis kahit malamig ang kwarto. May isa namang humigop ng hangin nang malalim parang napapraning.

“Undersecretary,” tanong ng isa, “ibig sabihin ba nito… nasa loob siya ngayon? Sa Bureau?”

Ngumiti si Discaya, pero ‘yung tipong ngiting hindi mo masabi kung nakakatawa o nakakatakot. “Hindi ko sinabing nasa loob siya… pero hindi ko rin sinasabing wala siya.”

At dito nagkaroon ng kaguluhan sa isip ng lahat. Kasi kung nasa loob siya, bakit hindi nila alam? Kung wala, bakit hanggang ngayon may bakas pa ng galaw niya sa sistema? At ang pinakamalaking tanong: Bakit sinadya ni Discaya na sabihin ito ngayon? Sa isang briefing na hindi dapat lagpas sampung tao?

Habang nagkakatinginan ang lahat, biglang pumasok ang isang mensahero—mabilis, kumakabog, at halatang galing sa labas na may masamang balita.

“Sir… may ini-report ang intel. Yung opisyal kanina na biglang umalis… hindi na makita. Naiwan ang telepono, wallet, ID. Pero nawala siya pati sasakyan.”

Kung parang pelikula, baka tatawanan lang nila. Pero hindi ito script—kahit fictional ang mundo ng ulat na ito, ang tension ay parang buhay: matalim, mabigat, at puno ng hindi sinasabi. Ang isang opisyal na nawawala sa gitna ng isang critical briefing ay hindi simpleng coincidence.

At dito, lumapit si Discaya sa screen, in-adjust ang volume ng bagong clip, at bumulong:
“Marami sa inyo ang natatakot sa hindi ninyo nakikita. Pero ang totoo, mas dapat kayong matakot sa alam na naming hindi pa ninyo tinatanggap.”

Pinindot niya ang play.

Lumabas ang CCTV footage—madilim, kulang sa liwanag, ngunit malinaw ang outline ng isang taong naglalakad papasok sa isang gusaling hindi dapat pinapasukan ng kahit sinong civilian. Walang kasama. Walang bantay. Parang sanay. Parang may ibang susi. Parang alam niya ang lahat ng blind spot.

“Yan,” sabi ni Discaya, “ang taong tinutukoy ko.”

Hindi pa rin lumabas ang mukha. Pero lumabas ang oras at petsa. At dito lahat nanginig.

KASI ANG ORAS AT PETSA NA NAKALAGAY AY KAGABI.
ORAS NA KASALUKUYANG NAGBIBRIEFING SILA.

Ibig sabihin, habang tinatalakay nila ang “Higanteng Isda,” ang mismong taong iyon ay nasa loob ng Compound—naglalakad, papasok, na para bang may hinahanap.

O may sinusundan.

“Undersecretary… ibig sabihin ba nito—”

“Huwag kang magtanong,” sagot niya. “Mas magiging delikado kung malaman mo.”

May ilang opisyal na halos gusto nang lumabas ngunit hindi makagalaw, dahil mukhang naka-lock na ang pinto mula sa labas. Ang iba, sinubukan nang tingnan ang kani-kanilang phones pero walang signal. Hindi ito normal. Hindi rin ito aksidente. At hindi rin ito simpleng glitch.

Wala man lang nag-abiso na ija-jam ang signal. Ang protocol lang na ganyan ay kapag may high-level pursuit o real-time intel interception.

At ngayong gabi, pareho yata ang nangyayari.

Si Discaya, hindi na ngumiti. Inilapag niya ang isang maliit na device sa lamesa—isang scrambler—at sabay nitong pinatay ang lahat ng ilaw sa silid, maliban sa screen na nagliliwanag.

“Ang totoo,” sabi niya, “kayo ang dapat makaalam nito. Hindi dahil kailangan namin ng tulong n’yo… kundi dahil kailangan naming makita kung sino sa inyo ang unang matataranta.”

At doon niya isinunod ang pinakamalupit na linya sa buong briefing:

“Dahil ang ‘Higanteng Isda’ na hinahanap namin… ay may koneksiyon sa isa sa inyo.”

At parang sabay-sabay na bumagsak ang mundo ng bawat isa.

May humigop ng hangin. May kumapit sa mesa. May napatingin sa sahig. May tumulo ang pawis sa sentido ng iba. Para bang bawat cell sa katawan nila ay nagbabantang sumabog.

Hindi pa tapos si Discaya.

“Hindi ko sasabihin kung sino. Hindi ko sasabihin kung anong posisyon niya. Hindi ko sasabihin kung anong ginawa niya. Pero may iniwan siyang bakas.”
Tumingin siya sa paligid.
“At kung sino man sa inyo ang biglang kukilos ngayong gabi… siya ang unang mahuhulog.”

At dito natapos ang briefing.

Pero hindi natapos ang takot.

Paglabas nila sa hallway, bawat hakbang ay may kahulugan. Ang bawat tingin sa relo ay may tanong. Ang bawat bulong ay may hinala. Sino ang nawawalang opisyal? Bakit dinala sa kanila ang impormasyon ngayong gabi? Sino ang “Deep One”? At bakit ang pangalan ng “Higanteng Isda” ay hindi pa rin pwedeng banggitin nang malakas?

At ang mas nakakakilabot:
Kung sino man siya…
hindi pa siya nahahanap hanggang ngayon.

At ayon sa pinakahuling whisper na lumabas pala sa security room kaninang madaling-araw—

May isa pang footage.
At doon, nakunan ang taong iyon… na nakatingin diretso sa camera.

Pero hindi nila inilabas ang clip.

Hindi pa.