Mainit ang araw, maingay ang palengke, at punô ng tawaran ang bawat kanto. Pero sa loob ng ilang segundo, naging tahimik ang lahat—matapos makita ng mga tao ang isang tindero na biglang sumugod at tinumba ang isang lalaking ahente.

Si Lando, isang 42-anyos na tindero ng gulay, ay kilalang tahimik at hindi pala-away. Kilala sa pagiging matulungin at palangiti. Kaya nang makita siyang biglang sumalakay—malakas, mabilis, at halos parang desperado—hindi makapaniwala ang mga tao.

“Lando! Tama na!” sigaw ng kapitbahay.
“Hoy! Huwag!” hiyaw ng ibang nagtitinda.

Pero hindi tumigil si Lando hanggang sa mapasubsob sa semento ang ahenteng si Marco, isang taong kumukuha ng order ng mga produkto at matagal nang kilala sa palengke.

Agad dumating ang mga tanod at inawat si Lando. Nanginginig siya, pawisan, at galit na galit. Tila may gusto siyang pigilan… pero ano?

Nang tanungin siya, ang tanging nasabi niya ay: “May gagawin siya… at hindi ko hahayaang mangyari.”

Habang inaaresto si Lando, ang mga tao’y nagkumpol sa paligid ni Marco. Hirap itong huminga, pero buhay. May hawak siyang maliit na bag na agad naman kinuha ng mga tanod. Pagkabukas nila nito, doon nagsimula ang gulo.

Sa loob ng bag ay may dalawang bagay:
Isang envelope na puno ng pera…
At isang maliit na bote na walang label, may lamang likido na kulay malinaw.

Nagkasabayan ang bulungan ng tao. Anong plano ng ahente? Bakit ganito ang reaksyon ni Lando?

Pagdating ng pulis, saka lumabas ang mas nakagugulat na detalye.

Ayon sa imbestigasyon, matagal nang minamanmanan si Marco. Hindi pala siya simpleng ahente—kundi courier ng isang grupo na naglalagay ng kemikal sa pagkain para dayain ang timbang at itsura nito. Kapag nilagay ito sa gulay, mas nagmumukhang sariwa, mas mabigat, at mas madaling ibenta. Hindi agad mapapansin, pero delikado sa kalusugan ng mga bumibili.

Sa simpleng salita, pinapaganda nila ang gulay… kapalit ng sakit at peligro sa bibili.

At ang target ni Marco noong araw na iyon? Ang paninda ni Lando.

Ayon sa CCTV, bago mangyari ang pagtumba, nakita si Marco na papalapit sa pwesto habang hawak ang maliit na bote. Nagpalinga-linga, saka dahan-dahang binubuksan ang takip.

Hindi niya alam, napansin pala siya ni Lando mula sa likuran, at nakita kung paano niya sinubukang ibuhos ang kemikal sa planggana ng gulay.

Kaya pala ganoon na lang ang pag-atake ni Lando. Bilang isang tapat na tindero, hindi lang kabuhayan niya ang nakataya—pati kalusugan ng mga bumibili sa kanya.

“Hindi ako papayag. Kahit makulong ako. Mas mabuti na yun kaysa may batang malason dahil sa paninda ko,” umiiyak na sagot ni Lando sa pulis.

Nang marinig ito, napayuko ang maraming tao. Ang iba napaiyak. Ang iba’y nagalit sa ahente na buong oras ay nagpapanggap pala bilang mabuting kaibigan ng mga tindero.

Nang suriin ang bote, nagpositibo ito sa isang preservative na illegal at kilalang nakakalason kapag naipon sa katawan. Nakailang ulit nang nagka-dokumento ang kemikal na ito sa mga kaso ng panghihina ng bato, pananakit ng tiyan, at matinding pagsusuka.

Si Marco ay agad inaresto. At si Lando? Hindi siya kinasuhan. Sa halip, pinapurihan pa siya ng munisipyo dahil sa mabilis niyang aksyon na nakaiwas sa maaaring mass food poisoning.

Kinabukasan, binaha ang pwesto ni Lando ng mga mamimiling nagsabing mas lalo nilang pinagkakatiwalaan ang kanyang gulay. May nag-abot ng tulong. May nagbigay ng donasyon. May nag-alok ng libreng home delivery para lumaki ang negosyo niya.

Ngunit ang pinakanakakataba ng puso ay nang makita niyang bumalik ang mga suki at sinabi: “Mas mabuti nang mahal ang gulay kaysa mapahamak kami. Salamat sa paninindigan mo.”

Minsan, ang pinakaaakalang karahasan ay may pinagmumulang tunay na kabutihan.
At minsan, ang pinakamalaking laban ng isang simpleng tao ay ang hindi niya pagsuko sa tamang prinsipyo—even kung buong palengke ang humusga sa kanya bago nila malaman ang totoo.