Sa gitna ng hearing na dapat sana’y ordinaryo lang, biglang naging parang eksena sa political thriller ang buong Senado nang si Marcoleta mismo ang nakita ng lahat na unti-unting nawawala sa composure. Nagsimula ang lahat sa isang simpleng tanong—isang tanong na kung titingnan mo ay kaya namang sagutin ng kahit sinong beteranong mambabatas. Pero bakit parang biglang bumagal ang oras? Bakit tila humigpit ang hawak ng senador sa mesa, para bang sinusubukang pigilan ang sarili niyang panginginig? Ang mga camera, halos magdikit-dikit sa harap niya, nakatutok sa bawat titig, bawat singhot, bawat kibot ng labi. Nakakabingi ang katahimikan bago siya magsalita, at nang sa wakas ay bumuka ang bibig niya—walang lumabas na salita. Ilang segundo pa at parang sumabog ang bulungan.

Ayon sa mga nakasaksi, hindi daw ito simpleng kaba. Hindi ito simpleng pagod. May nagsabing nakita raw nila ang isang staff na patakbong lumabas, may hawak na sobre. May iba naman na nagsasabing bago pa magsimula ang hearing ay umiikot na ang mga “warning whisper” tungkol sa isang dokumentong maaaring magpabagsak hindi lang ng reputasyon kundi ng mismong political foundation na matagal nang pinaghirapan ni Marcoleta. Kaya nang muling tanungin siya, mas diretso, mas mabigat, mas tumatama—parang iyon na ang huling sipa na nagpawala sa kanyang balanse. Tumaas ang kilay ng mga senador, nagtagis ang panga ng iba, at may isang kongresista pa raw na napabulong ng, “’Yan na ’yon.”

At doon nagsimula ang kaguluhan. Hindi kaguluhan na may sigawan o paghamon—kundi iyong tahimik pero nakakatindig-balahibo. Iyong uri ng tensyon na ramdam mo sa balat, sa hita, sa batok. Biglang tumayo si Marcoleta. Hindi nagsalita. Hindi tumingin kanino man. Parang naglalakad sa tunog ng sariling kaba. Habang naglalakad palabas ng hearing room, parang naglalaho ang ilaw sa paligid niya. Ang media? Para silang mga buwitreng nagsisiksikan, sumusunod, naglalabas ng camera, at nag-uusap ng mabilis: “Bakit siya umalis? Ano’ng kinatatakutan niya? Totoo bang may hawak ang komite? Ano’ng laman ng pinapakitang papel?”

Sa hallway, lalo pang lumakas ang hiyawan at sigawan ng mga reporters. May nagtangkang humarang para makakuha ng sagot pero sinabihan daw sila ng security na “no comment” ang senador. Ngunit ang hindi niya sinabi ay mas sumigaw kaysa sa anumang pahayag—dahil kung wala siyang itinatago, bakit siya aalis sa gitna ng pinakamahalagang tanong? Bakit hindi niya sinagot kahit mababaw na paliwanag? Kahit scripted? Kahit pa palusot?

Doon nagsimula ang mas malalang usapan sa loob ng Senado. Ilang senador ang nagbulungan tungkol sa posibleng ethics complaint. May iba namang nagbabanggit na kapag napatunayang totoo ang ilang alegasyon—hindi lang suspension, kundi posibleng pagkawala ng pwesto ang haharapin niya. May isang opisyal pa raw na napahawak sa ulo at nagsabing: “Kung lumabas ’yung dokumento, tapos na ang laro.”

Habang lumalala ang sitwasyon, kumalat na parang apoy ang tsismis sa labas: may umano’y audit trail, may email chain, may mga testigo raw na biglang naglakas ng loob matapos makita ang nangyari. Ang mga supporter naman niya hati: may naniniwalang unfair ang tanong, may nagsasabing pinilahan siya para ibagsak, pero may iba ring nagsasabing, “Hindi ka lalakad palabas kung wala kang iniiwasan.”

Samantala, ang publiko? Grabe ang reaksyon. Sa social media, sunod-sunod ang mga post—may galit, may natatawa, may nagsasabing scripted, pero mas marami ang nagsasabing, “Hindi ka magwo-walkout kung malinis ka.” At habang tumitindi ang ingay, mas nagiging malabo kung babalik pa ba si Marcoleta sa susunod na hearing o kung kailangan niyang magdala ng abogado. May iba pang source na nagsasabing ngayong naging viral na ang paglalakad niya palabas, may dalawang bagong whistleblower na raw ang gustong makipag-meeting sa komite.

Ang nakakapagtaka, ayon sa ilang insider: bago pa man pumasok sa hearing, may dalawang senador na raw ang may “early copy” ng hinihintay-hintay na dokumento. At kung tama ang mga bulung-bulungan, ang nilalaman nito ay sapat para maging pinaka-malagim na political blow ng taong ito. Iba’t ibang teorya ang lumalabas—transaksiyon? conflict of interest? anomalya sa allocation? O may mas malalim pa? Hindi pa malinaw, pero ang malinaw: hindi ganito ang kilos ng taong walang tinatago.

At habang lumalalim ang gabi, lumalalim din ang nakakakilabot na atmospera sa political circles. Ang tanong na dapat sana’y simpleng tanong ay naging spark ng napakalaking sunog. At si Marcoleta, mula sa pagiging matapang na mambabatas na sanay humarap sa kamera, ay ngayon nasa gitna ng pinakamadelikadong crossroads ng kanyang career.

Isa lang ang sigurado: hindi ito matatapos dito.
At kung lumabas man ang papel na lahat ay takot pero sabik na makita—may karerang posibleng tuluyang maglaho bago pa sumikat ang araw.