Sa likod ng makintab na sahig ng Senado, kung saan araw-araw ay dumadaan ang mga senador, aides, staff, security, at mga taong may mahahalagang papel sa paggawa ng batas, may mga sandaling hindi napupunta sa livestream, hindi nakikita sa camera, at hindi naririnig sa mga opisyal na pahayag. Ang mga kuwentong ito, naglalakbay sa mga hallway, sumasabit sa bulungan, at unti-unting nagiging bahagi ng pulitika ng takot at tensyon—at ito ang eksaktong nangyari nitong hindi inaasahang umaga kung saan isang pangyayaring ikinabigla ng ilang saksi ang lumutang at patuloy na lumalaki sa usapan: ang umano’y pagtaas ng boses, pagmumura, at pagduru ng isang senior aide ni Sen. Joel Villanueva sa isa umanong elevator girl.

Ayon sa mga taong unang nagbahagi ng insidente, nagsimula raw ang lahat sa isang simpleng pag-aantala ng elevator. Wala namang bago rito—average na araw sa Senado, maraming tao, maraming umaakyat at bumababa. Ngunit sabi ng ilang staff na naroon, tila hindi simple ang tensyon na nabuo dahil ayon sa kanila, nang dumating ang elevator, umuugong pa rin ang dagundong ng sapatos ng mga taong nagmamadali, at may nagsabing may narinig silang biglang sigaw na hindi nila agad inugnay sa kung sino. Pero nang makita raw nila kung saan nanggagaling ang ingay, doon nagsimulang mag-iba ang ihip ng hangin.

Nakita raw ang senior aide na nakatayo sa tapat ng elevator girl, nakataas ang kamay, parang may diniin, at ayon sa ilang saksi, “malinaw ang mura.” Hindi raw ito ‘yung pabulong o palihim na boses—kundi ‘yung tipo ng tono na kayang tumagos sa tatlong pinto at magpahinto sa mga naglalakad sa kabilang corridor. May nagkuwento na ang elevator girl, isang batang babae na mukhang baguhan pa lang, ay kita raw ang pamumutla habang hawak ang panel button ng elevator. May nagsabing parang nag-aapoy ang boses ng aide, at kahit hindi maintindihan ang buong pangungusap, ang tono raw nito ay sapat para pati ang mga walong metro ang layo ay mapalingon.

Habang nangyayari ang tensyon, may staff daw na mabilis naglabas ng cellphone, isang natural na reaksyon sa panahon ngayon, pero ayon sa bulung-bulungan, may biglang lumapit na ibang empleyado mula sa opisina ng aide at tinakpan ang camera, kasunod ang mabilis na “Bawal ’yan. Stop recording.” Ilang segundo lang daw pero sapat para mas lalong maging palaisipan ang insidente. Dahil sa Senado, kung saan bawat galaw ay dapat may pagkontrol at may disiplina, ang ganitong eksenang parang nasa backroom confrontation ay hindi araw-araw nakikita—at lalong hindi inaasahang magmumula sa mataas na posisyon sa staff ng isang senador.

Pero hindi doon natapos ang kuwento. Ayon sa isang utility personnel na nakakita rin sa pangyayari, hindi raw tumagal ng sampung segundo ang pagsigaw pero ang aftermath daw ay mas matagal, mas malamig, mas nakakabalisa. Sinabing umalis ang senior aide kasama ang dalawang staff, mabilis, diretso, wala nang lingon. Samantalang ang elevator girl daw, nanginginig at parang hindi makagalaw sa kinatatayuan. May lumapit na security personnel at isang empleyado mula sa administrative unit para kumalmahin ang babae. May nagsabi pang narinig nila siyang nahihiyang sumagot ng, “Okay lang po, sir,” kahit halata raw sa boses ang panginginig. Hindi raw malinaw kung ito’y bahagi ng propesyonalismo o ng takot.

At doon nagsimulang kumalat ang usapan. Una sa pantry, pagkatapos sa hallway, tapos sa mga opisina—hanggang sa ilang oras lang matapos ang insidente, may ilang nagsasabing baka may CCTV na nakakuha ng buong pangyayari. Ang CCTV—iyon ang pinakamalakas na pinag-uusapan ngayon. May mga nagsasabi raw na kung meron man, siguradong malinaw ang audio dahil malapit ang camera sa mismong elevator area. May iba namang nagsabi na baka wala naman talagang audio ang CCTV at puro galaw lang ang makikita. Ngunit kahit alin sa dalawa, ang mga tao ay tila nag-aabang kung ito ba’y aabot sa mataas na opisina o kung mananatili lang ito sa apat na sulok ng security room.

Ang tanong na paulit-ulit na lumilitaw: kung totoo ang CCTV, sino ang unang makakapanood? At sino ang ayaw makakita nito?

Habang lumalakas ang usapan, may ilang empleyado naman na nagsasabing baka palakihin lang ng kuwento, baka hindi ganoon kabigat ang nangyari, baka may hindi narinig na paliwanag, at baka ang sigaw ng aide ay hindi galit kundi dala lang ng pagmamadali. Pero ang sagot ng isa sa mga nakakita: “Kahit pagmamadali, hindi mo dapat sigawan ’yung staff na hindi naman lumalaban.” At doon lalo pang humaba ang debate sa loob ng Senado—tungkol sa respeto, kapangyarihan, hierarchy, at kung paano pinakikitunguhan ang mga empleyadong mababa ang posisyon.

Habang patuloy ang ingay sa loob ng mga opisina, nanahimik naman ang opisina ni Sen. Villanueva. Hindi raw nagbigay ng pahayag. Walang kumpirmasyon o pagtanggi. Ang ilang staff naman ay nagsabing ayaw nilang magsalita dahil “sensitibo ang isyu.” Ang iba, nagkukulong na daw sa opisina at pinag-iingat ang lahat na huwag maglabas ng kahit anong detalye.

Sa mga tao namang nakakita sa elevator girl matapos ang insidente, sinasabi nilang mas tahimik daw ito kaysa dati, at mas maingat sa bawat pagkilos. May guwardiyang nagsabi na nakita niyang umiwas ito sa area kung saan nangyari ang insidente, at mas pinipili nitong mag-assist sa kabilang wing. May nag-aalala, may nagagalit, at may nagtataka kung bakit wala pa ring kahit anong pahayag mula sa Senado mismo. Ang iba, sinasabi pang “natural” daw ang ganitong sigawan sa government offices, ngunit mabilis itong tinutulan ng mga staff na naniniwalang ang respeto ay hindi dapat nawawala maski sa gitna ng pressure.

Sa ganitong punto, may ilang nagsimulang magtanong kung dapat bang magsumbong ang elevator girl. Ngunit ayon sa isang empleyado na ayaw magpakilala, may takot daw sa proseso—takot na baka mawalan ng trabaho, takot na baka mas lumala ang sitwasyon, takot na baka hindi siya paniwalaan dahil mas mataas ang posisyon ng aide. At sa kabilang banda, may nagsasabi namang baka magkaroon ng internal investigation kung may pumasok na formal complaint. Pero hanggang ngayon, walang kumpirmasyon kung may reklamo ngang naisampa.

Habang lumalala ang bulung-bulungan, may mga nagtatangkang alamin kung sino ang staff na nag-record at bakit ito pinigilan. May nagsabing baka natatakot lang ang staff sa repercussions. May iba namang nagsasabing baka hindi totoong pinigilan, baka nagkataong natakpan lang ang camera. Ngunit kahit ano pa ang paliwanag, ang huling tanong ay pareho: bakit may nagmamadaling hadlangan ang pagkuha ng video?

Sa Senado, kung saan bawat kilos ay may interpretasyon, ang ganitong pangyayari ay parang isang maliit na apoy sa isang silid na puno ng dokumento—kahit maliit, sapat para magdulot ng takot at haka-haka. At habang patuloy ang pagkalat ng mga kuwento, may mga senador at aides na hindi pa raw alam ang insidente, samantalang ang iba’y nagsasabing hindi ito dapat palakihin dahil “internal matter” lamang. Ngunit para sa mga nakasaksi, hindi raw ito ordinaryong sigawan kundi isang sandaling may “power imbalance,” isang eksenang nagpakita kung paano minsan nagiging biktima ang mga low-ranking personnel.

Araw na sumunod sa insidente, mas mabigat na raw ang atmosphere sa Senado. Ang security, mas istrikto raw. May mga opisina raw na biglang nagpaalala sa staff tungkol sa “professional behavior.” May isang empleyado pa nga na nagsabing may narinig siyang “nagpatawag ng meeting” ang ilang opisina para lang magpaalala ng tamang pakikitungo sa lahat ng personnel, kahit anong ranggo. Hindi malinaw kung ito’y dahil sa insidente o nagkataon lamang, pero sa mga nakakaalam, halatang may koneksyon.

Sa mga sumunod pang araw, lumakas ang usapan tungkol sa CCTV. May nagsasabing baka hindi ito ilabas kahit kanino maliban kung hihingin sa opisyal na imbestigasyon. May nagsasabi namang kahit hindi ilabas, siguradong may nakapanood na sa security team. At kung may nakita nga sila, baka sinusuri pa ito ngayon para malaman kung ano ang dapat gawin.

Pero ang pinakamalaking tanong na gumugulo sa lahat: kung lumabas ang CCTV—mas gagaan ba ang sitwasyon, o mas lalala?

Sa kawalan ng pahayag mula sa opisina ni Sen. Villanueva, ang mga tao ay nadadala ng haka-haka at usap-usapan. May nagsasabing dapat humingi ng tawad ang aide kung totoo ang sigawan. May iba namang nagsasabing baka may dahilan siya. Ngunit anuman ang totoo, ang pinakamasakit daw ay ang nakita nilang takot sa mukha ng elevator girl—a raw na hindi makalimutan ng mga saksi kahit lumipas na ang ilang araw.

At habang walang lumalabas na opisyal na update, may nagsasabing baka kahit kailan ay hindi maglalabas ang Senado ng pahayag. Baka manatili itong isang kuwento sa hallway—isang pangyayaring nagpapakita na hindi dahil nasa loob ka ng isang institusyon ng batas ay palaging pantay ang trato sa iyo. Sa mga taong naroon, isa lang ang malinaw: ang mga bulungan sa Senado ay mas malakas kaysa sa kung anumang mikropono—at ang mga kwentong tulad nito ay hindi basta nawawala.