Kung ordinaryong balita lang sana ang pag-alis ni Rogelio Singson mula sa kaniyang mataas na puwesto, matagal na itong nabura sa memorya ng publiko. Ngunit hindi ganito ang nangyari. Sa halip, ang simpleng anunsyo ng kaniyang resignation ay naging parang pagsabog na ang alingawngaw ay umabot hindi lang sa media, kundi pati sa loob ng mga koridor ng kapangyarihan—sa mismong Palasyo—kung saan, ayon sa ilang source na tumangging magpakilala, may mga mukhang biglang namutla nang marinig ang balita.

Sa loob ng nakaraang linggo, unti-unting lumitaw ang mga kuwentong tila galing sa isang political thriller: mga meeting na walang minutes, mga papel na napirmahan pero walang pumapansing opisyal na tumanggap nito, at mga taong biglang hindi makita sa opisina. May ilang empleyadong matagal nang nasa loob ng ahensya ang nagbabanggit tungkol sa “biglaang pagdami ng security clearance checks” bago pa man magbitiw si Singson. Sa kanilang paningin, hindi iyon normal. Para daw itong katahimikang nangyayari bago ang isang malaking bagyo.

Wala ni isa ang makapagsabi kung ano ang totoong nagtulak sa kanya para bumitiw. Ngunit may mga pahiwatig. At ang mga pahiwatig na ito—kahit pa hinding-hindi mapapatunayan—ay naghatid ng maiinit na tanong: Bakit parang mas kinakabahan ang Palasyo kaysa kay Singson mismo?

May isang high-level staffer ang nagkuwento, sa kondisyon na hindi mababanggit ang kanyang posisyon o opisina, na “may papel na hindi dapat na-review, pero umikot.” Hindi raw niya alam kung anong klaseng dokumento iyon—budget? kontrata? audit?—pero ang tono ng pagkakasabi niya ay parang nakakita siya ng multo. Ayon sa kanya, iyon daw ang dahilan kung bakit “may mga taong biglang nagka-interes” sa mga diskusyon na dati ay hindi naman nila pinapansin.

Sa isa namang pagkakataon, may empleyado mula sa ibang departamento ang nagsabing dalawang beses niyang nakita ang isang sasakyang tinted na pumarada sa likod ng gusali kung saan madalas mag-meeting si Singson. Walang plaka, walang opisyal na escort, at walang nagpakilalang pasahero. Pagkalipas ng 20 minuto, may lumabas na dalawang taong naka-itim, may dalang envelope na makapal. Marami ang nakakita ngunit wala raw tumapang magsabi. Ang ilan ay nagbiro na baka “letter of gratitude” iyon. Pero sa tono ng mga tsismis sa hallway, halatang wala ni isa ang naniniwalang ganoon kasimple ang laman ng mga papel.

At dito nagsimulang uminit ang usapan: Kung ang resignation ay maayos, bakit may mga envelope? Bakit may mga meeting na biglang isinara sa media? At bakit may mga pangalang paulit-ulit lumilitaw sa bulungan—mga pangalan na hindi mo inaakalang konektado sa isang transition na, sa papel, ay normal lang?

Isang analyst ang nagkomento na parang may “hindi pagkakatugma sa narrative.” Kapag ang isang opisyal ay nagbitiw dahil sa personal na dahilan, kadalasan ay mabilis, tahimik, at diretsuhan. Ngunit sa kasong ito, ang paligid ang maingay, hindi si Singson. Parang mas may alam ang iba kaysa sa taong umalis.

Isang kuwento naman mula sa loob ng isang opisyal na tanggapan ang nagsasabing dalawang araw bago opisyal na inanunsyo ang resignation, may isang meeting daw kung saan biglang naging tensiyonado ang mga executive. Hindi raw nag-away, pero may ilang boses na halos pabulong. Ang iba’y may hawak na papel pero hindi pinapakita sa mesa. Ang ilan ay parang walang mapakali, tumitingin sa relo, bumabalik-balik sa kanilang telepono. Sa gitna ng stress, may isang line na narinig ng isang insider—isang katagang nagpaikot sa ulo ng marami:

“Kung lumabas ’yan, hindi lang siya ang damay.”

Walang clue kung anong tinutukoy ng “’yan”—pero sapat na iyon para mabalot ng espesyulasyon ang buong opisina.

Isang mas mabigat pang tanong ang sumulpot: May nagdidikta ba ng narrative? At kung meron, bakit sila tila nagiging defensive imbes na relaxed?

Sa ilang chat group ng mga dating opisyal, may isang nagkomento na ang timing ng resignation ay “masyadong perpekto para sabihing aksidente lang.” Sa iba naman, ito raw ay “signal na may hindi nagmatch sa mga numero.” Pero walang nagsabi nang direkta. Walang nagbigay ng dokumento. Ang tanging malinaw ay may damdamin ng kaba—iyong klaseng kaba na hindi mo malalaman kung nanggaling sa totoong panganib o pura haka-haka.

Habang tumatagal, may mga ispekulasyon na mas lumalalim pa. May nagbanggit na baka raw may “pressure” mula sa isang mas mataas na opisina, dahil may mga proyekto raw na kailangan ng mas “cooperative na leadership.” Ang iba naman ay nagsasabing baka may pag-uusap tungkol sa restructuring na hindi pabor kay Singson. Sa madaling salita: pulitika. Ngunit hindi iyon nakakatulong sa paglilinaw—lalo lang nitong pinatataba ang mga tanong.

Sa social media, nagtrending ang ilang hashtag. Ngunit hindi ito dahil sa galit o intriga, kundi dahil sa sobrang lungkot at pagkaawa mula sa publiko. Marami ang nagsasabing sayang kung aalis ang isang opisyal na kilala sa mahinahon at maayos na paraan ng pamumuno. Ang iba ay nagtataka kung bakit parang hindi excited ang ilan sa kaniyang pag-alis—parang may takot, hindi saya.

Samantala, sa hanay ng mga empleyado, may iba na nagbiro na baka raw may “nag-overreact.” Ngunit sa ilalim ng biro, may halatang kaba. Bakit? Dahil noong araw matapos ang resignation, may tatlong security personnel na nag-ikot sa opisina para mag-check ng IDs at access cards—isang bagay na hindi nangyayari sa ordinaryong araw. Kahit walang nagbigay ng rason, may pabulong na nagsasabing baka raw “may nawawalang file.” Ang iba ay nagsabi na baka may “nag-request ng audit.” Ngunit tulad ng lahat ng lumalabas na impormasyon: puro fragmento, puro piraso.

Ang pinakamalakas na bulung-bulungan ay ito: may isang “conversation” daw na naganap sa pagitan ng ilang tao mula sa Palasyo at isang executive mula sa loob ng ahensya, at ang pinag-usapan ay kung paano ire-frame ang resignation sa media. Ayon sa source, mas gusto raw ng isang opisyal na gawing “positive transition” ang narrative. Ngunit may iba raw na tahimik—hindi sumasang-ayon, pero hindi rin kumokontra. Sa dulo, parang walang nakakasiguro kung ano ang tunay na ipepresenta sa publiko.

At dito pumapasok ang pinakamalaking misteryo: Bakit masyadong maraming kailangang “i-manage” para sa isang simpleng pag-alis?

Kung totoong personal reasons lang, bakit parang may nagmamadaling isara ang ilang pintuan, tanggalin ang ilang access, at iwasang mabanggit ang ilang pangalan?

May insider ang nagsabi: “Hindi naman namin sinasabing may anomaly. Pero sabihin na lang nating… may mga numerong hindi naghahalikan.”

Hindi niya ipinaliwanag ang “mga numero.” Hindi niya sinabing budget ba, timeline, forecast, o audit. Basta ang tanging malinaw: hindi ito usaping maliit.

Lalong naging kumplikado ang lahat nang may ilang reporters ang nagtangkang magtanong nang direkta sa iisang opisyal na nasa Palasyo. Hindi niya sinagot ang tanong, bagkus ay nagbigay lang ng isang generic line na “We respect his personal decision.” Ngunit ang paraan niyang pagsabi—yung mabilis, walang detalye, walang follow-up—ay nagdagdag pa ng apoy sa apoy. Para itong scripted. Para itong linyang hindi dapat lampasan.

Sa kabilang banda, may ilang observers ang nagsasabing dapat ay “hinayaan na lang” ang spekulasyon, dahil normal naman ang pagbibitiw sa gobyerno. Ngunit ang problema: hindi ito normal. Hindi normal ang tensyon. Hindi normal ang pagbabago ng security protocol. Hindi normal ang mga taong nagtataguan ng tingin kapag nababanggit ang pangalan ni Singson. At lalong hindi normal ang tahimik na paggalaw ng ilan na parang ayaw mapansin.

Ang isa pang nakakadagdag-intriga ay ang balitang may “private meeting” daw bago ang official announcement. Walang pumirma ng attendance sheet. Walang naka-log sa entry system. Pero may tatlong taong nakakita sa pagdating ng isang private vehicle na may diplomatic plate—isang bagay na nagpaangat ng kilay ng marami.

Ang pinaka-nakakagimbal na kuwentong lumabas ay tungkol sa isang dokumentong “na-confiscate.” Wala pang nakakapagpatunay nito, ngunit ayon sa tsismis, may folder daw na hindi dapat makalabas ng isang opisina. Hindi ito sinabing classified, pero ang paraan ng pagkukuwento ng insider ay parang naglalaman ito ng analysis na hindi pa dapat nire-release o baka draft ng report na hindi pa naaaprubahan. Sa isang organisasyong sensitibo sa timing at protocol, sapat na iyon para maging malaking usapin.

At habang mas lumalalim ang misteryo, mas lumilinaw ang isang bagay: ang resignation na ito ay hindi basta-basta.

May mga nagsasabing baka raw may “policy disagreement” na hindi publicly acknowledged. Ang iba ay nagsasabing baka raw may “komplikadong transition” dahil sa overlap ng mga proyekto. May iba pang nagsasabing baka “naiipit” si Singson sa dalawang magkaibang puwersa na parehong may interes sa direksyon ng ahensya.

Ngunit hanggang ngayon, walang malinaw. Puro pahiwatig. Puro anino.

Kung meron mang natutunan ang publiko dito, iyon ay: kapag masyadong maraming nananahimik, mas maraming dapat itanong. At kung mas maraming dapat itanong, mas kakaunti ang gustong sumagot.

Sa dulo, hindi natin alam kung ano ang katotohanan. Pero ang totoo: may nararamdamang bigat. Isang bigat na parang may nawawalang piraso sa puzzle—isang pirasong ayaw ibigay ng mga taong may hawak nito.

At habang hindi pa lumalabas ang kumpletong larawan, mananatiling bukas ang tanong:

Bakit tila mas nagulat ang Palasyo kaysa sa taong nagbitiw?