Sa malalim na bahagi ng Capitol Complex, sa isang silid na hindi man lang nasa opisyal na floor plan, apat na taong hindi dapat magkakasama ang biglang nagharap nang gabing iyon. Tahimik ang buong gusali, at ang tanging liwanag ay mula sa fluorescent tubes na minsan umuuga pa bago tuluyang umiilaw. Sa gitna ng mesa, nakapatong ang isang itim na folder—makapal, selyado, walang label, walang kahit anong code. Ang ganitong klaseng dokumento ay hindi pinapadala nang basta-basta. At mas lalong hindi dapat nakalabas mula sa presidential document vault. Ngunit narito ito, nakahain sa harap nila, parang bomba na may oras na nagtatakbong hindi nila nakikita.

Tinawag ito ng mga insiders bilang “Draft Order 7A,” pero sa mas malalim na usapan ng iilang high-ranking officials, may mas nakakatakot itong pangalan: Mandala. At ayon sa anonymous na source na nagpadala ng folder, may isang operasyong isinasagawa sa likod ng Pangulo nang hindi niya nalalaman. Ang pinakamalaking biktima raw, kung sakaling matuloy ang utos na nakapaloob dito, ay wala nang iba kundi si Senator Ramon “Buster” Delariva—dating hepe ng pulisya, isa sa pinakamalakas na personalidad ng bansa, at kinatatakutan maging ng kanyang mga kapwa opisyal.

Nakatayo sa harapan ng mesa si Vice President Selene Navarro, may hawak na ballpen na hindi niya namamalayang kumakatok sa kahoy na table sa sobrang tensyon. Sa likod niya, malapad ang balikat ni General Roderic Dizon, kilala bilang “The Hammer,” isa sa pinakamahigpit na tagasuporta ng administrasyon. Sa kabilang dulo naman ng mesa, nakahalukipkip si Congressman Paolo Cruz, isang political tactician na kilala sa mababang tono ngunit mataas na impluwensya. At sa gilid, nakasandal sa kabinetang bakal si Jonathan Ragos, dating senador na naging independent investigator matapos mabuwag ang kanyang partido.

Ang lahat ay nakatitig sa folder, pero walang naglalakas-loob unang bumukas nito. Hanggang sa bumuntong-hininga si Ragos, umupo sa mesa, at unti-unting binuksan ang selyo. Sa sandaling iyon, parang lumamig ang hangin sa buong silid. Lahat sila, kahit ang mga sanay na sa mga classified briefings, ay hindi makapaniwalang may ganitong dokumento na umiiral sa loob ng pamahalaan—at nakatago mula sa Pangulo mismo.

Ang laman: isang recall at disciplinary directive. Mukhang administrative lamang sa unang tingin, ngunit ang footnotes ang nagpa-igting ng tensyon. Nakalista doon ang pangalan ni Delariva bilang subject of investigation, at may rekomendasyong ilagay siya sa provisional isolation pending “further intelligence review.” Sa payak na salita: pagtanggal ng kapangyarihan. Sa mas malupit na interpretasyon: political erasure.

“Hindi ito galing sa Presidente,” sabi ni Ragos. “Hindi siya ang nag-initiate nito. ‘Di siya pipirma ng ganito nang hindi niya mismo binabasa.”

“Imposible,” sagot ni Dizon. “Ang lahat ng dokumento mula sa kanyang opisina ay dumadaan sa apat na security checks. Walang makakasingit ng ganito.”

“Unless,” singit ni Paolo Cruz, “may tao sa loob ng inner circle. Yung tipong unmatched ang access.”

Hindi kumibo si VP Selene. Sa halip, mas lalong lumalim ang kanyang tingin. Kilala niya ang iskandalo. Nararamdaman niyang kung mali ang isang hakbang ngayong gabi, may tatlong ahensyang babagsak: Executive, Senate, at Judiciary. Sa bawat linya sa dokumento, mas lalo niyang nakikitang isang nilalang na hindi dapat ginagamit ang pangalan ng Pangulo ang siyang tunay na nagmamaniobra.

Pero ang pinakanakakakilabot na bahagi ay hindi yung laman. Kundi yung mismong pagdating ng folder.

Ayon sa anonymous courier na naghatid ng USB kay Ragos ilang oras bago ang meeting, may lumabas na audio recording mula sa isang taong hindi basta insider—kundi isang Associate Justice ng High Court. At sa recording, mariing sinabi nito na may “irregular manipulation effort” na nagaganap sa loob ng tanggapan ng Presidente. Hindi raw ito direktang kagagawan ng Presidente, kundi ng isang faction na gustong kontrolin ang military intelligence network pati ang legislative oversight.

“It’s Herrera,” sabi ni Ragos sa wakas, habang nakatitig sa kanila na parang matagal nang alam ang sagot. “Lucio V. Herrera. Siya lang ang may kapasidad na ikutan ang system. Siya lang ang kayang magtago ng order na ganito. At siya lang ang may personal na dahilan para tirahin si Delariva.”

Mabilis ang ginawa ni General Dizon. Tumayo siya, hindi dahil sa gulat, kundi dahil sa galit. Si Herrera ay dating national security architect, ang utak ng tatlong administrasyon, at ang taong maraming iniidolong opisyal. Pero kilala rin siyang misteryosong strategist—ang klase ng taong maaaring bumuo ng isang operasyon na kayang magpabagsak ng sinumang senador, Cabinet member, o maging ang Pangulo.

At kung totoo ang teorya ni Ragos, ang Draft Order 7A ay hindi lang kontra-Delariva.

Ito ay pag-test sa kapangyarihan ng Pangulo—kung kaya ba siyang manipulahin.

Habang nakaupo sila, biglang kumurap ang ilaw. May ingay mula sa speaker ng emergency system. Tapos, isang malamig at mapanlinlang na boses ang umalingawngaw. Hindi sigaw, hindi galit—kundi sobrang kalmadong parang sanay mag-utos ng mga bagay na hindi dapat ipinag-uutos.

“Alam ko kung ano ang hawak ninyo,” sabi ng boses. “At alam ko kung saan kayo nakatayo ngayon. Kung hindi ninyo ibabalik ang dokumento sa archive vault sa loob ng limang minuto… tatlo sa inyo ang mawawalan ng posisyon bago pumatak ang alas-siyete ng umaga.”

Nanlamig si VP Selene. Hindi lang dahil kilala niya ang boses—kundi dahil alam niyang ang taong iyon ay may kakayahang tumupad ng banta. Si Congressman Cruz ay agad tumayo, kinuha ang folder, at napatingin kay Ragos na tila nag-aalangan pang kumilos. Ngunit bago pa man sila makapagdesisyon, may tunog na nagmula sa elevator sa dulo ng hallway. Khit walang CCTV doon, alam nilang may paparating.

“Kung si Herrera ’yan, tapos tayo,” sabi ni Dizon.

Pero ang totoo, hindi sila makagalaw—dahil ang sinumang papasok sa Sublevel 3 nang hindi gumagamit ng access card ay maaaring may dalang full authorization override. Ibig sabihin: pinakamataas na tao sa chain.

O ang mismong taong nasa likod ng Draft Order.

Lumapit si VP Selene, kinuha ang folder mula kay Paolo Cruz, at bumulong, “Kung hindi natin ‘to hahawakan ngayon, baka wala nang panahon sa susunod.” Kahit nanginginig ang kamay niya, inipit niya ang folder sa loob ng coat niya. Walang makapagsalita. Walang makapagdesisyon. Tanging echo ng papalapit na bota ang maririnig mula sa corridor.

At di nila nalaman kung sino ang pumasok sa Sublevel 3. Wala ring opisyal na record. Sa mismong minuto ng kanilang desisyon, biglang nag-blackout ang buong monitoring system. Zero logs. Zero timestamps. Zero audio.

Ang tanging nakuhang snapshot ng security team kinabukasan ay isang blurred na silhouette ng taong pumasok—mahaba ang coat, may hawak na maliit na device, at hindi lumilingon kahit minsan.

Kinabukasan, tatlong balita ang nagpasiklab ng kaba sa buong bansa: una, hindi pumasok si Senator Delariva sa senate session, “for undisclosed medical reasons.” Pangalawa, tatlong empleyado ng Central Records ang biglang nag-leave. Pangatlo, may isang sobreng walang sender na natanggap sa opisina ng Pangulo.

Sa loob nito, isang kopyang eksaktong kapareho ng Draft Order 7A—at isang note na nakasulat sa simpleng typewriter:

“Kung hindi mo susunugin, may susunog sa iyo.”

Ang Palacio ay naglabas ng maikling pahayag: “We are reviewing internal irregularities. No further comment.” Ngunit ang tunay na kumalat sa mga opisyal ay hindi ang statement—kundi ang tsismis na may isang tao mula sa pinaka-inner circle ng Presidente ang aktuwal na tinangkang gumamit ng kanyang pangalan upang magmaniobra ng isang utos na maaaring magbagsak ng isang senador at magpapakita ng pagka-butas ng sariling tanggapan ng Presidente.

Sa senado, biglang tumahimik ang ilang kritiko. Sa lower house, may nagpaikutikot nang listahan ng mga pangalan na posibleng sangkot. Sa military intelligence community, tatlong ops ang biglang sinuspinde dahil may posibilidad na ginagamit raw ang kanilang data feeds para sa political maneuvering.

At sa gitna ng lahat, isang pangalang hindi pinangalanan nang malakas—pero alam ng lahat sa kapitolyo na siya ang pinaka-tinamaan: ang Pangulo mismo.

Dahil kung may dokumentong may kanyang pirma ngunit hindi niya ginawa, hindi lamang ito political scandal.

Ito ay tanong kung sino ang totoong nagpapatakbo sa bansa.

Sa mga susunod na araw, may dalawang senador ang biglang naging tahimik, isang undersecretary ang nag-resign, at isang retired strategist ang biglang lumipad palabas ng bansa gamit ang midnight flight.

At sa kabilang dulo ng Capitol Complex, sa isang opisina na laging malamig kahit hindi naka-aircon, may apat na taong nakatayo sa harap ng isang blangkong mesa. Wala nang folder. Wala nang recording. Wala nang footprint ng gabi nilang iyon.

Pero lahat sila ay alam ang katotohanan:

Mayroong isang operasyon na naganap.

May taong nagmaniobra.

May taong magbabayad.

At may isang pangalang biglang hindi na binabanggit kahit saan, kahit sa private chambers, kahit sa midnight caucus: isang pangalan na dati’y malakas, kilala, halos hari ng kapangyarihan.

Isang pangalan na ngayon, kung mabanggit mo nang malakas, ay parang may kasamang panganib.

Isang pangalang biglang na-mute sa buong sistema—parang hindi kailanman naging bahagi ng pamahalaan.

At sa larong ito, ang unang nawawala ay hindi ang may kasalanan.

Kundi ang taong pinakamalapit sa katotohanan.