Mula pa sa sandaling bumukas ang malalaking pinto ng Gusali ng Senado, may kakaibang bigat na agad bumalot sa hangin. Hindi pa nagsisimula ang pagdinig, ramdam na ng lahat na may hindi pangkaraniwang mangyayari ngayong araw. Ang mga reporter, abala sa pag-aayos ng camera; ang mga kawani ng Senado, lakad nang lakad na parang may hinahabol; ang mga taga-BIR na pinatawag — tahimik, nanginginig, halatang hindi handa sa kung ano man ang ilalantad ngayong araw. Sa bawat sulok ng hallway, may bulong na inuulit-ulit: may USB daw na dumating kaninang madaling araw. Inilagay sa bag ng isang committee staff nang hindi niya namamalayan. Walang sulat. Walang pirma. Walang label. Isang itim na USB na mukhang ordinaryo, pero may bigat ng isang lihim na kayang gumiba ng pangalan, opisina, o sistemang nagtatago ng katotohanan.

Nang tumunog ang martilyo ng chairperson, tumigil ang lahat. Para bang naputol ang hininga ng buong silid. Ayaw man nilang ipakita, pero ramdam sa mukha ng bawat senador at witness ang kaba — hindi kaba ng panel, kundi kaba ng isang taong nasa gitna ng bagyong hindi niya alam kung paano sisimulan o tatapusin. Sa dulo ng mesa, nakaupo ang isang BIR employee. Maputla. Luhaan ang mata. Halos hindi makahawak ng maayos sa papel sa harap niya. Hindi ito itsura ng isang taong may nagawang mali. Ito ang itsura ng isang taong nadawit sa isang bagay na hindi niya sinadya — isang taong may hawak na piraso ng impormasyong hindi para sa kanya, pero ipinilit ipaabot sa kanya ng kung sino man ang nagtatago sa dilim.

Habang sinisimulan ang hearing, may tech staff na mabilis na lumapit sa chair. May ibinulong. Kita sa mukha ng chairperson ang biglaang pagkagulat. Tumingin siya kay Sen. Robin, na nakaupo sa kanan niya. “Senador… kailangan n’yong makita ’to.” At doon inilabas ang itim na USB. Walang engravings, walang markings, pero para bang yung presensya nito ay mas mabigat pa sa buong dokumentong nasa mesa ng panel.

Inilagay ito sa secure laptop—walang internet, walang external connections, walang paraan para ma-remote. Nang mag-load, lumitaw ang isang folder na nagpahinto sa lahat ng paghinga:
“PROJECT AURORA – INTERNAL”
Walang sinumang senador ang may briefing tungkol dito. Wala sa agenda. Wala sa anumang dokumentong pinadala bago ang hearing. Wala sa kahit anong listahan ng investigatory files. Isang ghost folder. Isang bagay na hindi dapat makita ng Blue Ribbon Committee — hindi pa, hindi ngayon.

Nang i-click ang folder, lumabas ang isang video file. Wala pang tumutugtog pero ramdam na ng lahat ang kaba. Nang mag-play ang video, unang lumabas ang isang mesa na punô ng sobre, listahan ng pangalan, at mga resibong may halagang hindi pangkaraniwan. Ngunit hindi ’yon ang unang tumama sa kanila. Sa kanang bahagi ng frame, may isang tao — hindi klaro ang mukha dahil madilim ang ilaw, pero ang postura, ang kilos, at ang boses na naka-modulate ay halatang galing sa isang opisyal na may kapangyarihan, may posisyon, may bigat. At nang magsalita ang boses na iyon, bumagsak ang katahimikan sa buong silid.

“’Wag n’yong i-file ’yan. Paikutin n’yo muna. Kailangan natin ng oras.”

Walang sumigaw, pero ang reaksyon ay parang may sumabog. Ang mga senador ay napatingin sa isa’t isa. Ang media ay biglang nag-adjust ng camera, handang sumalo ng eskandalong maaaring mas malaki pa sa inasahan nila. Pero si Sen. Robin — hindi nagulat, hindi napatda — nakatingin lang siya sa screen na parang may kinikilala sa boses kahit naka-modulate. Parang may koneksiyon. Parang may bagay siyang alam pero hindi sinasabi.

Hindi pa tumatakbo ng isang minuto ang video pero sapat na iyon. Ang BIR employee na nakaupo kanina pa sa sulok ay biglang tumayo, nanginginig, lumuha. “Hindi ko dapat dala ’yan,” sabi niya, halos bulong. “May nagpasok n’yan sa bag ko kagabi. Hindi ko alam kung bakit ako ang pinili. Hindi ko alam kung sino sila… pero alam kong may mas malaking galaw sa loob ng opisina.”

At bago pa man makapagsalita ang sinuman, biglang tumunog ang isang phone ng abogado sa likod. Nang tingnan niya, kitang-kita ang biglang pamumutla. “Chair… may nag-e-email. Galing sa isang ahensiyang hindi kasama sa hearing. Nire-request nilang ihinto agad ang playback.” Mas lalo pang lumalim ang tensiyon. May isang hindi nakikitang puwersa na gustong pigilan ang paglabas ng nilalaman ng USB. At sa mga sandaling iyon, para bang mas lumakas ang pagkiliti ng takot sa bawat taong nasa loob ng silid.

Tumayo si Sen. Robin. Tahimik. Mabigat ang presensiya. Tinanggal niya ang salamin, tinitigan ang BIR employee, at sinabi:
“Hindi ka nag-iisa. At kung totoong may tinatakpan… hindi sila magtatagumpay.”
Lumapit siya sa laptop.
“Itutuloy natin ’to. Kahit sino pa ang tamaan.”
Pinindot niya ang resume play — at biglang nag-blackout ang screen.

Hindi ang ilaw.
Hindi ang power.
Hindi ang building.
Laptop lang — at ang USB.

Sinubukan nilang i-open ulit. Wala. Nawawala ang file. Parang binura ng isang entity na hindi nila makita. At nang tingnan nila ang gilid ng USB, may maliit na code na hindi nila nakita kanina:
“AURORA-13 / WATCHER ACTIVE.”

May bulong ang ilang staff. May mga kuwento na raw sa loob ng gobyerno tungkol sa isang tinatawag na “Watcher.” Hindi tao. Hindi opisina. Pero isang presensiya. Minsan nawawala ang CCTV. Minsan nagba-blank ang mga database. Minsan may whistleblower na biglang tumatahimik. Hindi nila alam kung hacker ba ito, grupo ba ito, o tao ba ito — pero laging may bakas. At ngayong araw, unang beses itong sumulpot sa mismong hearing ng Senado.

Habang abala ang mga senador sa pag-try i-recover ang file, may isang maliit na papel na biglang lumitaw sa mesa. Walang nakakita kung saan galing. Walang nag-abot. Walang naglakad papunta doon. Basta na lang lumitaw. Kulay pilak. Maninipis ang gilid. Nang buksan ito, nakasulat lang:
“Huwag n’yong hanapin. Hindi pa panahon.”

Sa ibaba, isang maliit na icon. Isang mata. Katulad nang nasa USB.
At doon tuluyang bumigay ang BIR employee. Napasigaw siya:
“Hindi ko na kaya! Ilang linggo na nila akong sinusundan! Hindi ko alam kung tao ba sila o makina!”
Nagtanong si Sen. Robin:
“May pangalan ka bang narinig? May mukha ka bang nakita?”
At ang sagot niya ay nagpalamig sa dugo ng lahat:
“Yung nasa video… kilala n’yo sila. Pero hindi sila dapat kilala ng kahit sino.”

Nang tuluyang i-recess ang hearing, parang lumabas ang mga tao na hindi sigurado kung anong nangyari sa loob. Pero si Sen. Robin, hindi agad umalis. Tumayo lang siya doon, nakatingin sa mesa, parang may ikinukwenta sa isip niya. May lumapit na reporter. “Senador, ano pong masasabi n’yo tungkol sa nangyari?”
At sa pinaka-iconic na linyang mabilis na kumalat sa social media, sinabi niya:
“Hindi ’to pagtatapos. Simula pa lang ’to. At mas matindi ang susunod.”

Nang lahat ay nakaalis na, isang janitor ang nagwalis sa loob ng silid. Tahimik. Walang tao. Habang naglilinis, may napulot siyang maliit na piraso ng pilak na papel — mukhang punit mula sa liham kanina. Tatlong salita lang ang nakasulat:
“AURORA PHASE 2.”

Kasabay nito, namatay ang ilaw sa buong silid.
At sa dilim, may bumulong:
“Hindi pa tapos.”