Tahimik ang buong ikatlong palapag ng isang gusaling halos walang makakakilala kung ano ang tunay na gamit. Nasa gilid ito ng isang abalang kalye sa Maynila, ngunit sa loob, kakaibang katahimikan ang naghahari. Doon naganap ang pulong na hindi kailanman dapat umabot sa labas—isang pagpupulong na magtatali ng dalawang pangalan na kilala ng buong bansa: Ping Lacson at Sen. Ronald “Bato” dela Rosa.

Ayon sa isang fictional insider, nagsimula ang pulong nang walang kaguluhan. Walang kamera, walang aide, walang staff—tanging ang dalawang senador at isang makapal na folder na tila mas mabigat pa kaysa sa hitsura nito. Ang pulong ay pinatawag umano ni Lacson, at ayon sa source, hindi alam ni Bato kung ano ang pakay. Ngunit sapat na ang tono ng boses ni Ping sa telepono para seryosohin ito: “May kailangan kang makita. Kailangan nating mag-usap.”

Pagpasok ni Bato sa silid, agad niyang napansin ang dokumentong nakapatong sa mesa—walang label, walang seal, walang indikasyon kung saan galing. Ramdam daw niya kahit hindi pa nabubuksan: delikado ito. Tahimik na in-slide ni Ping ang folder papunta sa kanya. Hindi raw muna nagsalita si Lacson. Gulat si Bato—hindi sanay na hindi man lang binibigyan ng konteksto ang mga ganitong bagay. Binuksan niya ang folder. At dito nagsimula ang iringan ng tensyon na hindi aakalaing puwedeng mangyari sa pagitan ng dalawang personalidad na minsan nang naging bahagi ng magkakapantay na panig ng politika.

Pagbukas pa lang ni Bato sa unang pahina, napahinto raw ito, tila napalunok. Hindi malinaw kung ano ang laman, pero ayon sa fictional account, nakasulat dito ang serye ng pangalan at transaksiyong naganap sa loob ng maraming taon—mga numerong hindi umaayon sa mga opisyal na report, at mga pangyayaring hindi nakalista sa anumang public document. Ang unang reaksiyon ni Bato ay isang mababa, halos pabulong na: “P*tangina… saan mo nakuha ‘to?” Hindi raw sumagot agad si Lacson. Sa halip, tumayo ito, tumingin sa bintana, at sinabing: “Hindi na mahalaga kung saan. Ang mahalaga ay alam mo.” Sa puntong iyon, nagsimulang manginig ang kamay ni Bato habang iniisa-isa ang mga pahina. Ilang beses daw siyang napapailing, napapapikit, at napapamura nang mahina. Ang ilan sa mga pahina ay para bang inilalarawan ang mga pangyayaring hindi dapat naitala—mga usaping kailanman ay hindi inaasahang mag-uugat muli. At sa bawat pagbuklat, lumalalim ang kanyang paghinga.

Matapos pag-aralan sandali ni Bato ang dokumento, kinailangan niyang itanong: “Ping, bakit mo ‘to ipinapakita sa akin?” Umupo ulit si Lacson, saka tahimik na nagsalita: “Dahil ikaw ang nasa gitna nito, at ikaw ang pwedeng maging target kapag lumabas ‘to. Bago may magkalat nito, kailangan mong malaman kung anong laban ang nasa harap mo.” Napatigil si Bato. Tila hindi siya agad nakasagot. Hindi dahil sa takot, kundi dahil sa gulat—hindi niya inasahan ang ganoong pahayag mula kay Ping. “At hindi lang ikaw,” dagdag pa ni Lacson. “May mga pangalan dito na, kapag nagkabit-kabit, babaligtarin ang narrative ng buong nakaraang dekada.” Nagtaas ng tingin si Bato, halatang hindi naniniwala. Pero nang ipakita ni Ping ang huling pahina, bigla raw napalakas ang paghinga ni Bato. Hindi sinabi kung anong pangalan ang nakasulat—pero ayon sa fictional narration, ito raw ang uri ng pangalan na kapag narinig mo, alam mong may mabigat na kwento sa likod nito. Isang pangalan na hindi dapat nalalagay sa ganitong mga dokumento. At sa puntong iyon daw nagsimulang magbago ang tono ng boses ni Bato. Hindi na ito pabulong—kundi puno na ng kaba. “Ping… hindi puwede ‘to. Hindi ako handa para sa ganitong gulo.” Ngunit sagot ni Ping ay malamig, diretso, at walang alinlangan: “Hindi mo na mapipili. Darating ‘to kahit ayaw mo.”

Sabi ng fictional insider, matapos ang tensyonadong sandali, nagsimula si Lacson maglahad ng mas malalim pang impormasyon—mga koneksiyong umano’y hindi nakita ng publiko, mga pangyayaring naitala subalit sinadyang hindi ipaalam, at mga galaw na kahit sila mismo ay nagtataka kung paano nakalusot sa napakaraming mata sa gobyerno. Habang tumatagal, tila nagiging mas seryoso si Bato. Nawala ang dati niyang postura na palaban; napalitan ito ng ekspresyon ng isang taong may biglang bigat na pasan. At dito lumabas ang linyang ayon sa source ay hindi nalilimutan ng sinumang nakarinig: “Kung tama ka, Ping… ang daming mawawasak.” Ang tugon ni Lacson ay simple lang—pero mas nakakatakot kaysa anumang sigaw: “Mas marami ang mawawasak kung mananahimik ka.”

Dito rin lumabas ang misteryosong linyang nauugnay sa salitang “overdose”—hindi literal, kundi metapora. Sabi ni Bato: “Para tayong binibigyan ng overdose ng problema. Hindi ko na alam kung alin ang uunahin.” At sagot ni Ping: “Hindi ito overdose. Ito ang withdrawal. Ngayon mo lang nararamdaman ang epekto ng lahat ng matagal nang tinago.” Ang usapan ay tumagal ng halos dalawang oras—puno ng tensyon, puno ng pag-aalinlangan, at puno ng mga hypothetical scenarios na ikinayanig daw ng fictional witness.

Habang papalapit ang pagtatapos ng pulong, napansin ng fictional insider na nag-iba ang tono ng usapan—mula sa rebelasyon tungo sa potensyal na panganib. Sinabi raw ni Lacson: “Kapag lumabas ‘to, hindi ako sigurado kung sino ang unang tatamaan. Pero sigurado akong hindi lang tayo.” Saglit na tumingin si Bato sa dokumento, saka ito isinara nang marahan. Ang sumunod niyang sinabi ay hindi sigaw, hindi galit, kundi tila pag-amin: “Hindi ko kayang labanan ‘to nang mag-isa.” At ang tugon ni Lacson ay tila nagpakita ng kakaibang intensyon: “Hindi ka nag-iisa. Pero dapat mong piliin ang tamang panig habang maaga pa.”

Nang umalis si Bato sa gusaling iyon, ayon sa fictional account, hindi raw nito dinala ang dokumento. Nanatili iyon kay Ping—tila alam ng huli na anumang oras, puwedeng mawala ang mga ganoong uri ng impormasyon kung mapasakamay ng maling tao. Sa labas, normal ang trapiko. Ang mga tao ay naglalakad, hindi alam na may pulong na posibleng magbago ng maraming bagay kung sakaling lumabas sa publiko. Si Bato, ayon sa source, ay tahimik na sumakay sa sasakyan, tila hindi sigurado kung sisimulan ba ang pagdedesisyon o ipagpapaliban. Samantala, si Lacson ay nanatili sa loob ng gusali, nag-iisa. Hindi raw ito nagpakita ng emosyon. Para bang matagal na niyang tinanggap ang bigat ng dokumentong iyon.

Kapag tiningnan mo ang kabuuan ng fictional narrative na ito, isang tanong ang pinakaumigting: Ano ang tunay na nakasulat sa dokumento? Hindi natin malalaman. Hindi rin natin malalaman kung para ito sa proteksiyon, sa pag-areglo, o sa paghahanda sa nalalapit na pampulitikang lindol. Isang bagay lang ang malinaw sa kathang-isip na kuwento: Ang laki ng epekto ng dokumentong hindi dapat makita ng sinuman. Sa politika—totoo man o fictional—ang pinakamalaking panganib ay hindi ang rebelasyon. Ang tunay na panganib ay: ang hindi mo alam kung ano ang totoo, ang hindi mo alam kung sino ang nagsasabi ng totoo, at ang hindi mo alam kung kailan sasabog ang lihim na hindi mo alam na umiiral. Sa fictional ending ng pulong, tanging isang linya ang naiwan sa isipan ng nakasaksi: “Hindi pa ‘to ang dulo. Ito pa lang ang simula.” At sa mundong puno ng politikal na tensyon at espekulasyon, minsan, ang simula ay mas delikado kaysa pagtatapos.