Sa mundo ng politika na puno ng anino, lihim, at mga pangakong hindi natutupad, may mga gabing mas malakas pa ang bulong kaysa sa sigaw ng tao. At ang gabing ito ang nagmarka ng malaking pagyanig sa fictional na bersyon ng bansa—isang ingay na hindi galing sa rally, hindi galing sa oposisyon, kundi galing mismo sa loob ng pinakamataas na lugar ng kapangyarihan. Nagsimula ang lahat sa isang pangyayaring hindi dapat mangyari: ang biglaang pagkalat ng isang audio clip na nakuhanan sa isang lihim na pulong, kung saan may boses na sinasabing “pinakamasakit na katotohanan” tungkol sa administrasyon—hindi bilang pahayag, kundi bilang pag-amin na may “kanser” sa sistema. Walang sinuman ang makakaalam kung sino ang nagsalita, pero malinaw ang pagkakasabi, malinaw ang sakit, malinaw ang bigat. At tulad ng lahat ng ipinagbabawal, lalo itong kumalat, lalo itong pinag-usapan, lalo itong naging panganib.

Ayon sa fictional insider na naglabas ng tip, nangyari raw ang recording sa isang pulong na naganap sa pinakailalim na bahagi ng gusaling matagal nang pinaghihinalaang may mga kwarto na kahit ang ilang miyembro ng gabinete ay hindi alam ang lokasyon. Ang pulong daw na iyon ay dapat para lang sa anim na tao: tatlo mula sa political core, dalawa mula sa intelligence planning, at isang dating opisyal na lumitaw lang kapag may malaking krisis. Ngunit nang gabing iyon, siyam ang nakita sa loob ng silid—tatlo doon hindi kilala ng kahit sinong naka-assign na guard. Kaya nang marinig nilang may nag-uusap na tila privado pero may tono ng pagsuko, alam nilang may mali.

“Hindi tayo mapapalaya ng katahimikan,” sabi ng boses. “Pero ang kanser na ‘to, hindi na natin matatago.”

Pagkasabi nito, nagkaroon ng maikling katahimikan, kasunod ang tunog ng isang taong bumuntong-hininga na parang nanghihina na—at pagkatapos, biglang putol. Wala nang kasunod. Wala nang boses. Wala man lang ingay ng upuan, pintuan, o paggalaw. Ang file ay 14 segundo lang, pero tumama ito sa kuryente ng buong political underground.

Sa fictional scenario, ang audio clip ay unang lumabas sa isang maliit na anonymous page na halos walang followers. Pagkalipas lamang ng tatlong minuto, libo-libo na ang nag-share. At dahil walang nakalagay na pangalan, walang malinaw na konteksto, at walang nagsasabing totoo o peke, mas lalo nitong sinindihan ang takot. Hindi takot dahil may nangyaring masama, kundi takot dahil may nakapagsalita ng katotohanang hindi sinasabi saanman: may problema sa loob.

Ngunit hindi pa rito nagtatapos ang bagyo. Habang umiikot ang audio clip, isang reporter mula sa fictional na “Abante Press Group,” si Jada Rosales, ang biglang naghayag sa kanyang personal account: “May nakita akong hindi ko dapat makita.” Hindi niya sinabi kung ano iyon. Hindi niya nilagyan ng larawan. Hindi niya pinangalanan ang source. Pero sapat na iyon upang magdulot ng malawakang spekulasyon.

Kinagabihan, nag-livestream si Jada. Nakaupo siya sa isang maliit na kwarto, halatang hindi sa bahay niya. Sa likod niya, may lumang kurtina. Hindi niya pinangalanan ang lugar. Sabi niya lamang: “Hindi ko alam kung matatapos ko ‘to.” At pagkatapos, may binuksan siyang envelope—kulay abo, manipis, at may lumang seal na tila government insignia pero hindi eksaktong pareho sa tunay na seal ng anumang ahensya. Pagkabukas niya rito, naglabas siya ng tatlong papel na may nakasulat sa typewriter font—hindi computerized, hindi modern. At ang unang linyang binasa niya: “Ang sakit ay hindi nagsisimula sa labas.”

Tumigil siya. Umiyak. Nagpatuloy.

“Kung sino man ang nakarinig ng audio… hindi pa iyon ang kabuuan. May File 2. At hindi ito dapat ilabas. Pero hindi ko na kayang itago.”

Nang gabing iyon, bago matapos ang livestream, bigla itong naputol. Hindi crash. Hindi lag. Biglang naputol. At ang huling frame ay isang anino sa likod ni Jada—anino na hindi mo mahuhulaan kung tao o reflection lamang.

Kinabukasan, sumabog ang fictional media landscape. Lahat ng platforms—anonymous blogs, troll farms, whistleblower pages, at maging academic circles—ay nagtatanong: “Ano ang nasa File 2?” At bakit parang mas malubha ito kaysa sa audio? Pero sa loob ng Palasyo, ayon sa isang kathang-isip na security aide, mas matindi raw ang sitwasyon. Dahil hindi lang ito tungkol sa file. Hindi lang ito tungkol sa reporter. Hindi lang ito tungkol sa leaked audio. Ito’y tungkol sa kung sino ang nag-leak.

Dahil sa fictional world ng kwento, may tatlong ring ng kapangyarihan sa loob ng Palasyo: ang opisyal, ang semi-opisyal, at ang hindi kailanman binabanggit. Ang hinala: ang leak ay galing sa ikatlo. At kapag ang ikatlong ring ang gumalaw, ibig sabihin may planong mas malaki kaysa sa sinuman ang maaaring isipin.

Ayon sa dalawang fictional intelligence analysts, may tatlong posibleng dahilan kung bakit may naglabas ng File 1 at File 2.

Una: may internal purge na nangyayari. Kapag may faction na gustong tanggalin ang isa pang faction, madalas nilang ginagamit ang “information bomb.” Isang maliit na leak, isang maikling audio, sapat na upang magmukhang may lumalabas na katotohanan kahit hindi pa ito buong bersyon. Kapag lumakas ang takot, mas madaling magkaroon ng reshuffling, resignations, at forced removals.

Ikalawa: may gustong gumalaw ng mas mataas kaysa sa Palasyo. Ibig sabihin, may isang external power na gustong guluhin ang political landscape at ang pinakamadaling paraan ay ang pagpapalabas ng impormasyon na hindi pa nabubuo. Information fragmentation. Classic playbook.

Ikatlo: may isang taong nakonsensya. Hindi ito ang madalas na dahilan, pero sa fictional politics, ang pinakamahirap pigilan ay ang taong naghahanap ng moral release. Kapag ang isang insider ay nakakita ng bagay na hindi na niya kayang tiisin, minsan, mas pipiliin niyang sumabog ang sistema kaysa manatiling tahimik.

Habang tumataas ang tensyon, isang pangyayari ang lalo pang nagpasiklab ng lahat: ang pagkawala ni Jada Rosales. Ayon sa kanyang mga kasamahan sa fictional Abante Press Group, hindi na siya sumipot sa meeting, hindi sumagot sa tawag, at hindi rin nakita sa anumang CCTV mula nang araw na iyon. Ngunit bago siya mawala, may na-post siyang isang cryptic message: “Kung sakali mang hindi ako makita, hanapin ninyo ang pulang folder.”

Ang problema: walang nakakaalam kung nasaan ang pulang folder.

Habang lumalala ang panic, maraming influencers ang nagteorya. May ilan na sinasabing ang folder daw ay nasa isang lumang opisina ng isang natanggal na opisyal. May iba namang nagsasabing ito ay nasa isang safety deposit box. At meron ding nagsasabing nasa kamay na ito ng isang taong ayaw pang magpakilala sa publiko. Ngunit may ibang teorya—mas madilim, mas nakakatakot—na nagsasabing baka hindi folder ang ibig sabihin ni Jada. Baka tao.

Habang papalit-palit ang direksyon ng mga haka-haka, may lumabas na bagong anonymous drop. Hindi video. Hindi audio. Hindi dokumento. Isang larawan. Malabo, grainy, pero malinaw ang isang bagay: isang kamay na nakahawak sa isang pulang folder. At sa tabi nito, may nakalagay na sticker na may numerong “3.”

Kung may File 1 at File 2… ano ang File 3?

At bakit parang may nagbibilang?

Sa fictional na narrative, dito nagsimula ang katotohanang kinakatakutan ng lahat: ang File 1 ay audio; ang File 2 ay dokumento; at ang File 3 ay maaaring buod ng lahat. Ang “kanser” na nabanggit sa audio—ayon sa teoristang nakakita raw ng bahagi ng pelikulang ito—ay hindi tao, hindi opisina, hindi partido. Ito ay isang operasyon. Isang program. Isang planong itinayo sa loob ng limang administrasyon na ang layunin ay pagpapanatili ng isang istruktura na hindi maaaring guluhin ninuman. At kapag may sumubok, may file na lalabas. File 1 bilang warning. File 2 bilang threat. At File 3 bilang execution.

Habang gumugulong ang fictional political panic, may isang matandang strategist na lumabas sa lumang radyo broadcast at nagsabing: “Ang problema sa kanser, hindi mo alam kung saan nagsimula. Pero kapag kumalat na, huli na ang lahat.”

Sa gabing iyon, muling nag-shutdown ang ilan sa mga government portals. Muling natigil ang mga press briefing. At muling naglabasan ang mga alingasngas na may naghahanda raw ng malaking anunsyo. Ngunit hindi ito nangyari. Walang anunsyo. Walang paliwanag. Walang press release. Wala.