Sa loob ng fictional Republic of Lumeria, bihira ang mga gabing nag-iiwan ng bakas na parang multo sa balat ng bawat taong nakasaksi. Pero kagabi, isang pangyayaring hindi ipinalabas sa telebisyon, hindi isinulat sa opisyal na logbook, at hindi man lang binanggit ng kahit isang ahensiya, ang naging simula ng pinakamalalim na pagyanig sa loob ng isang sistemang matagal nang kalawangin sa lihim. Sa isang pasilyo ng Lumerian Detention Complex—ikatlong gusali, ikapitong selda—may isang bisita raw na dumating nang walang anunsiyo. Tahimik. Mabilis. Walang pangalan sa log sheet. Walang ID. Walang badge. Pero dumaan sa lahat ng checkpoint na parang may dalang pahintulot mula sa anino mismo ng gobyerno.

Ang tawag sa kanya sa mga bulungan ng mga bantay: “Ang Tahimik.”

At ang pakay daw niya: ang misteryosong bilanggo na kilala lamang sa code-name na B4GM4N.

Hindi siya ordinaryong preso. Hindi rin siya kriminal ayon sa batas. Siya ay asset, o baka burden, ng isang lumang operasyon ng Lumerian Intelligence Network. Walang may alam kung bakit siya nakakulong. Walang may alam kung ano ang ginawa niya. Ang alam lang nila: hindi siya dapat magsalita. Kahit isang salita, kahit isang pahiwatig, kahit isang hinga na may kasamang clue—dahil kapag may nasabi siyang kahit ano, may sistema raw na babagsak, may lihim na magigising, at may isang pangakong ginawa 12 taon na ang nakaraan na tuluyang mawawasak.

Kaya nung umabot ang balita na bibisitahin siya ng isang “special unit”, iba ang kilabot na gumapang sa balat ng mga guwardiya. Hindi ito tulad ng mga pangkaraniwang pulong. Hindi ito tulad ng pagdadala ng abogado. Hindi rin ito tulad ng pag-check ng mental state ng bilanggo. Ito ay operasyon na tinatawag sa lumang manual bilang “Protocol: Silence”—isang protocol na hindi pa nagamit sa loob ng dalawampung taon.

At ang nakakakilabot pa:
kasama raw sa convoy ang isang taong hindi nila inasahang dadating—Madriaga, isang negosyador ng gobyerno na kilala sa kakayahang magpaikot ng kahit sinong matigas ang ulo. Sinasabi ng iba na kapag si Madriaga ang pumapasok sa kwarto, kahit anong batong ayaw magsalita ay natutunaw sa harap niya. Kaya noong sinabi ng isang bantay na “Hindi umubra si Madriaga sa B4GM4N,” biglang nagtahimik ang buong kontrol room. Hindi raw makapaniwala ang lahat.

Pero iyon ang nangyari kagabi.

Pagpasok nila sa hallway, biglang nag-brownout ang kalahati ng gusali. Walang lindol, walang ulan, walang malakas na hangin. Basta nagdilim lang. At sa gitna ng dilim, umiilaw nang mahina ang pulang emergency strip sa sahig, na parang naggagabay sa amin papunta sa isang bagay na hindi dapat makita.

Ayon sa isang bantay na nag-confess sa aming fictional investigative desk, “Hindi raw simpleng ilaw ang nag-flicker. Parang may dumaan. Parang may naglakad sa pader.” At nang marating nila ang selda ng B4GM4N, si Madriaga mismo ay biglang napatigil, parang may nakita sa loob. Hindi niya sinabi kung ano. Pero ang mukha niya, na sanay sa kahit anong klima, biglang namutla. At ang sinabi niya bago pa siya umatras ay isang pangungusap na ikinagulo ng lahat:

“Hindi ito usapan. Ito ay babala.”

Hindi nila alam kung ano ang tinutukoy niya. Pero nang tingnan nila ang loob ng selda, may isang kakaibang bagay na agad nilang napansin: ang temperaturang nagbabago-bago na parang humihinga ang dingding. Mainit. Malamig. Mainit. Malamig. Parang may dalawang mundo na nagsasalpukan sa loob.

At si B4GM4N?
Nakatayo lang sa sulok.
Nakatungo.
Nakahawak sa luma at punit-punit na booklet na tila ba sinusubukan niyang basahin kahit wala namang ilaw.
Parang may sinusundan siyang text na hindi nakikita ng iba.

Nang tanungin siya ng “Tahimik” ng unang linya, hindi siya sumagot. Nang tanungin siya ulit, wala pa rin. Pero sa pangatlong beses na tinanong siya, narinig raw nila ang pinaka-kakaibang tunog mula sa bibig niya—isang malalim, mababang tunog na parang hindi salita pero hindi rin ungol. Parang may binibitawang syllable na hindi nabibilang sa wika ng tao. Sabi ng isang guwardiya, “Parang pumutol ang hangin sa gitna.”

At sa sandaling iyon, may nangyaring hindi kayang ipaliwanag ng sinuman.

Ang kisame ng selda ay biglang nagkaroon ng manipis na bitak—isang pirasong crack na dumiretso pababa hanggang sa sahig. Hindi ito tunog ng pagbagsak o ng paggalaw ng gusali. Ito ay tunog na parang may lumabas sa loob ng dingding. At nang magdikit ang dalawang bahagi ng bitak, parang may malamig na hiningang dumaan sa batok ng lahat ng nasa hallway.

Si Madriaga, na lumalabas na parang wala nang natitirang tiwala sa sarili, ay sumubok pa ring makiusap. Sinabi niya, “Kailangan mong pumirma. Kailangan mong gawin ito para sa ating lahat. Hindi mo naiintindihan ang kapalit.” Pero ang sagot ni B4GM4N, sa unang pagkakataon simula nang ikulong siya, ay isang pangungusap na ikinabitaw ng hawak ni Madriaga sa clipboard:

“Ang hindi naiintindihan ng lahat ay hindi ako ang panganib.”

Hindi nagpaliwanag si B4GM4N. Hindi niya sinabi kung sino ang tinutukoy niya. Pero biglang may narinig silang boses mula sa likod—isang boses na hindi nila nakita kung saan nanggaling:

“Tama siya.”

Paglingon nila, wala namang tao. Pero ang boses na iyon ay sapat para lahat ng bantay ay mapaatras at mapapikit ang ilan. At doon nila napagtanto na hindi lang usapan ang nangyayari sa selda na iyon. Hindi lang negotiation. Hindi lang protocol.

May pwersang hindi nila kasama—pero nasa loob ng silid.

Sa gitna ng tensiyon, biglang nag-flash ang CCTV monitor ng kumikislap na static. Una, ilang segundo. Tapos, ilang minuto. Hanggang sa tuluyang mawalan ng feed at mapalitan ng isang linya ng text:

“YOU SHOULD NOT HAVE COME HERE.”

Sinubukan ng tech team na ayusin. Tinanggal ang plug. Binuksan ulit ang server. Pero kahit anong gawin nila, laging lumalabas ang parehong mensahe. Parang may naka-hack, pero walang access logs. Parang may nagpadala, pero walang signal. At ang nakakakilabot ay nang lumipat sila sa backup monitor, lumabas ang picture ng selda—pero hindi live feed.
Replay.
Lumang recording.
Isang araw bago dumating ang convoy.

At doon sa lumang recording nakita nila ang isang bagay na hindi nila alam kung dapat ba nila itong paniwalaan: si B4GM4N, na nakaupo sa sahig, ay nakatingin direkta sa camera.
Hindi gumagalaw ang katawan.
Pero ang mga mata niya, sumusunod sa tingin ng nanonood.
Parang alam niyang may manonood sa hinaharap.

At sa gitna ng lumang video, may isa siyang sinabing linya:

“Huwag kayong babalik dito nang hindi handa.”

At dito nagsimulang mag-panic ang tech team. Bakit? Dahil ang video na iyon, ayon sa record, ay walang audio. Mute — permanently. Pero paano nilang narinig?

Nagbalikan ang guwardiya, ang negotiators, ang Tahimik, ang lahat ng nasa pasilyo. Si Madriaga mismo ay nag-describe ng isang malamig na pakiramdam na parang may humawak sa balikat niya mula sa likod. Nang lumingon siya, walang tao. Pero may markang naiwan—isang manipis na guhit na parang scratch ng maliliit na kuko.

At nang magpasya si Tahimik na ihinto ang negotiation at umalis na, biglang bumukas ang pinto ng selda nang hindi pinipindot ang lock. Unti-unti. Mahina. Parang may humahawak ngunit walang nakikitang kamay. At mula sa loob ay isang pangungusap na humahati sa katahimikan:

“Hindi ako ang kailangang patahimikin.”

Ngunit hindi pa doon nagtatapos ang kababalaghan. Habang papalayo ang convoy, nag-apoy nang bahagya ang isang ilaw sa hallway, sabay patay ng buong isang wing ng detention complex. Walang sunog. Walang electrical fault. Walang kahit anong explanation. Ang nakita lang nila sa floor ay isang maliit na abo—parang sinunog na papel.

At nang i-scan nila ito, lumabas ang remnants ng isang lumang dokumento:
Protocol Zero.

Isang protocol na mas luma pa kaysa sa buong gusali.
Isang protocol na hindi pa dapat ina-activate.
Isang protocol na naglalarawan ng isang asset na hindi dapat gisingin.

At sa pinakahuling linya ng papel ay nakasulat:

“Kapag hindi nakuha sa pakiusap, hindi tao ang darating para kumuha.”

At doon nagsimula ang pinakamalaking tanong ng gabi:
Kung hindi nila pinatahimik si B4GM4N…
kung hindi umubra si Madriaga…
kung may ibang boses sa loob ng selda…
kung may kumikilos na hindi nila nakikita…

SINO ang totoong target ng protocol?
SINO ang gustong patahimikin?
At BAKIT parang alam ni B4GM4N ang mangyayari bago pa ito nagsimula?

Hanggang ngayon, wala pang sumasagot.
Pero ang sabi ng isang bantay na nag-resign kinabukasan:

“Hindi ako aalis dahil natakot ako sa ginawa niya…
natakot ako sa kung sino ang KAUSAP niya.”