Sa buong kasaysayan ng fictional Republic of Lumeria, wala pang gabing mas sabog ng sikreto kaysa kagabi—isang gabing halos hindi naghihintay ang hangin; isang gabing parang may humawak sa buong himpapawid at pinigil ang paghinga ng mundo. Hindi ito ordinaryong pulong, hindi rin ito simpleng pag-uusap ng tatlong bantay ng kapangyarihan. Ito ang gabing tinatawag ngayon ng mga nakasaksi bilang “ang pagsilang ng halimaw na katotohanan”, dahil dito unang bumukas ang tinaguriang MONSTER FILE, isang alamat na matagal nang iniisip ng marami na baka hindi totoo, baka chismis lang, baka kathang-isip lang ng mga dating tauhan ng Council upang takutin ang mga bagong opisyal. Pero kagabi, nang ilapag ang isang pulang sobre sa mesa ng lumang gusaling halos tsinatsaga na lamang ng alikabok at kaluskos ng kahapon, nagsimula ang pagyanig na hindi na maibabalik pa.

Walang marka ang sobre. Wala itong stamp, barcode, o kahit fingerprint. Parang hindi dumaan sa tao. Parang ibinaba mula sa itaas nang walang tunog, walang pagyanig, walang hudyat. Ang mga ilaw ay kumurap nang dalawang ulit—hindi isa, hindi tatlo, kundi eksaktong dalawang ulit, na ayon sa mga lumang aklat ay senyales na may “hindi tao” ang dumaan sa nasasakupan. At sa pagkurap na iyon, napatingin ang tatlong naroroon: si PBBM, ang Principal Broker of Bureaucratic Mysteries; si Tito Sen, ang Timekeeper of Internal Treaty Operations; at si Sen Kiko, ang Keeper of Internal Knowledge Operations. Hindi sila mga tunay na politiko sa mundong ito—sila ay tatlong code figures, tatlong bantay ng mga nakaraang kasunduan, tatlong nilalang na ang tungkulin ay panatilihing nakalibing ang mga bagay na hindi dapat makita ng publiko.

Pero kagabi, may lumabas na hindi nila hiniling.

Habang binubuksan ang sobre, unti-unting bumagal ang tunog ng mga lumang makina sa paligid. Ang relo sa dingding—isang lumang timepiece na hindi na gumagana sa normal na oras—ay biglang gumalaw nang pabaliktad, paikot, paikot, hanggang sa makarinig ng “tik!” ang lahat. At sa sandaling iyon, lumabas ang tatlong pahina. Tatlong simpleng puting pahina na may itim na tinta. Pero ayon sa isang saksi na nagtatago ngayon ilalim ng ibang pangalan, “hindi iyon tinta ng tao… iyon ay tinta ng lihim.”

Sa pagbasa nila ng unang pahina, may narinig silang mababang ugong. Parang humihinga ang gusali. Parang may gustong kumawala mula sa ilalim ng sahig. At nang buksan ni Tito Sen ang pahina, bumukas ang lumang vault sa likod—isang vault na sealed sa loob ng 47 taon, isang vault na hindi nila kayang buksan kahit na sinubukan nila ilang beses. Ang vault na iyon ang tinatawag sa alamat bilang “ang bibig ng halimaw.” At mula doo’y unti-unting lumabas ang mga lumang papel, lumang sulat, at mga dokumentong halos nag-aabo na sa edad, pero hindi nagkakaroon ng kahit anong dust. Parang may mainit na hiningang humahaplos sa kanila.

At doon nila unang nakita ang pangalan ng halimaw:
THE MONSTER FILE.

Hindi ito file na naglalaman ng kasalanan.
Hindi ito file na naglalaman ng krimen.
Ito ay file na naglalaman ng mga lihim na hindi dapat ipanganak.

Tatlo silang natigilan. Si PBBM, na kilala sa pagiging walang emosyon kapag nasa harap ng mga classified dossier, ay napaatras. Hindi dahil sa takot—kundi dahil sa pagkilala. Parang nakita niya na ito noon. Parang may parte ng isip niya na nagsasabing “alam ko ito,” kahit hindi naman dapat niya talaga ito nakita. Ang dalawang kasama niya, sina Tito Sen at Sen Kiko, ay parehong napatingin sa isa’t isa, at dito nagsimula ang unang panginginig ng mga anino sa paligid. Parang maraming mata ang nakasilip mula sa dilim.

Ang nilalaman umano ng Monster File ay hindi basta impormasyon. Ito ay kabuuan ng lahat ng kasunduang itinago ng Council sa loob ng mahigit isang siglo. Mga lihim na proyekto. Mga pangakong binigay sa mga pwersang hindi dapat tawagin. Mga transaksiyon sa pagitan ng mga aninong nakatira sa kabilang side ng sistema. Maging ang kumikilos sa ilalim ng lupa ng Lumeria ay naroon din, naka-code, nakabalot sa misteryo, nakaabang.

At ang pinaka-nakakatakot na nahulog mula sa file ay isang punit na pahina. Halos sunog na. Halos hindi na mabasa. Pero may nakasulat na linyang kahit ang hangin ay tumigil nang marinig nila:

“Kapag ang tatlong bantay ay nagtagpo, babalik ang utang ng nakaraan.”

Hindi nila maintindihan ang utang na tinutukoy. Hindi nila alam kung kanino. Pero may biglang narinig mula sa hallway—tunog ng tatlong sapak na tila lumalakad pero hindi sumasayad ang paa sa sahig. At nang lumingon ang isang tauhan sa gilid ng pintuan, nakita niya ang tatlong silhouette ng hindi kilalang nilalang. Hindi sila Council. Hindi sila Shadow Cast. Hindi sila bantay. Sila ang tinatawag sa mga lumang kwento bilang “THE DAYO”—mga tagalabas na sumusulpot lamang tuwing may dokumentong hindi dapat nabuksan.

Hindi sila nagsalita. Pero nang dumaan sila sa harap ng lumang salamin sa hallway, walang repleksiyon. Wala. Para silang anino na may laman pero walang katawan. At nang huminto ang isa sa kanila at tumingin sa tatlong bantay, may boses na sumiksik sa silid:

“Kapag binuksan ang halimaw, kami ang nauunang dumating.”

Dito nagsimula ang gulo.
Biglang nag-shutdown ang tatlong server ng Council.
Tatlong satellite feed ang nag-lag ng 7.7 seconds.
Tatlong pusa sa tatlong barangay ang sabay-sabay tumahol.
Tatlong gusali ang nagkaroon ng hairline crack sa mismong oras na iyon.
Tatlong lampara ang sabay-sabay nag-flicker sa tirahan ng mga ordinaryong tao.

At para sa mga marunong magbasa ng pattern, ang bilang na tatlo ay hindi coincidence. Ito ay senyales. Ito ay babala. Ito ay aninong gumagalaw.

Sa loob ng gusali, lalo pang tumindi ang tensiyon nang biglang maging buhay ang projector kahit naka-off. At ang unang lumabas na salita sa screen ay:

MONSTER FILE: INITIATED.

Walang tao ang nagbukas nito.
Walang nag-click ng kahit anong button.
Para itong may sariling pag-iisip, sariling misyon, sariling kagustuhan.

At dito nagsimula ang pinaka-kakaibang pangyayari ng gabi.

Nag-iba ang temperatura ng silid. Mula malamig, biglang naging mainit. Hindi mainit na parang summer—mainit na parang may humihinga sa batok nila. May lumang papel na sumayaw sa hangin kahit walang electric fan. May kurtina na gumalaw kahit sarado ang bintana. At may isang boses na bumulong mula sa sulok:

“Hindi pa panahon… pero dumating na.”

Ang tatlong bantay ay hindi nagkatinginan. Hindi dahil sa takot, kundi dahil alam nilang kung tumingin sila sa isa’t isa, may mauunawaan silang hindi dapat maunawaan. May mabubuksang parte ng nakaraan. May magigising na koneksiyon na matagal na nilang itinago sa ilalim ng lupa.

At nang tuluyang sumabog ang projection at lumabas ang buong Monster File sa aire, nagsimulang mawala ang tatlong miyembro ng Shadow Cast. Hindi sila nag-walk out. Hindi sila tumakbo. Hindi sila nag-sink sa dilim. Para silang binura. Isang kisap mata. Wala. Parang hindi sila nag-exist mula sa simula.

Ang iba naman sa kanila ay nagpadala ng resignation letter gamit ang lumang typewriter. Wala nang paliwanag. Wala nang dahilan. Para bang may boses na nagsabing, “umalis ka bago ka mabalot ng anino.”

Sa labas ng gusali, may nakita raw na isang tauhan ng Council na tumatakbo palabas, hawak ang isang black drive, sumisigaw:
“Hindi pa tayo handa! Hindi pa dapat ito sumingaw!”

Pero walang nakakaalam kung ano ang laman ng drive, dahil pati siya ay biglang naglaho sa CCTV footage. Hindi siya nag-fade. Hindi siya nag-blur. Wala siyang motion. Isang frame nandoon siya. Sa susunod, wala.

At sa kalagitnaan ng kaguluhan, may isa pang kakaibang pangyayari na nagpakilabot sa lahat: sa mga bahay ng mga ordinaryong tao sa Lumeria, may mga batang sabay-sabay nagising, umiiyak, sumisigaw ng iisang salita:

“Huwag buksan.”

Walang nakakaalam kung sino ang kinakausap nila.
Walang nakakaalam kung bakit.
Pero iyon ang mismong oras na bumukas ang pangalawang layer ng Monster File, ayon sa data logs—alas 11:17 ng gabi.

Sa mismong oras na iyon, may nag-record sa audio sensor ng gusali ng isang boses. Hindi lalaki. Hindi babae. Hindi matanda. Hindi bata. Parang lahat sabay-sabay.

At ang sinabi:

“Hindi pa tapos. Kakasimula pa lang.”