Sa isang tahimik na bayan sa gilid ng kagubatan, kilala ang pamilyang Roth sa kanilang masayang tahanan at sa tapat na aso nilang German Shepherd na si Max. Anim na taong gulang si Leo, ang nag-iisang anak nina Markus at Helena, at mula nang magkaisip ang bata, si Max ang naging anino nito. Hindi sila mapaghiwalay—magkasama sa paglalaro, sa pagkain, at maging sa pagtulog sa gabi.

Ngunit isang hapon, nagbago ang lahat sa loob lamang ng ilang minuto. Habang abala si Helena sa kusina, naglalaro si Leo at si Max sa bakuran. Isang iglap lang ang lumipas, at nang lumingon siya, wala na ang bata. Si Max lang ang naiwan—nagmamadali, tahol nang tahol, tila may gustong sabihin.

Sa una, inakala ni Helena na baka nagtatago lang si Leo, gaya ng karaniwan nilang laro. Pero nang tumagal ang ilang minuto at naging mas agresibo ang tahol ni Max, nagsimulang kumabog ang dibdib niya. Pagsilip niya sa gate, nakasara iyon. Wala ring indikasyong lumabas ang bata.

Lumipas ang isang oras, dumating si Markus galing trabaho. Mabilis silang naghanap, umikot sa buong bakuran, tumakbo sa kalye, at tinawag ang pangalan ng anak nila. Walang sagot.

Nang sumapit ang gabi, tumawag na sila ng pulis. Tinulungan sila ng mga kapitbahay, ngunit kahit ang search team ay walang nakitang bakas. Si Max, na palaging kasama ni Leo, ay tila hindi malaman kung saan magtutungo. Ikot ito nang ikot, umiiyak na tila tao, at paulit-ulit na tumatakbo pabalik sa may bintana ng sala.

Kinabukasan, habang pagod na pagod at halos mawalan na ng pag-asa ang mag-asawa, may kakaibang ginawa si Max. Tumayo ito sa labas ng bintana, inilapat ang dalawang paa, at marahang kumatok gamit ang kanyang nguso. Paulit-ulit. Paulit-ulit. Tila may gustong ipahiwatig.

Sa una, hindi ito pinansin ng mag-asawa dahil inakala nilang naghahanap lang ng atensyon ang aso. Pero nang mangyari ito muli—parehong oras, parehong lakas, parehong paraan—napaisip sila. At mas lalong nakapagtataka, parang may hinihintay na tugon si Max. Hindi ito umaalis hangga’t hindi sila lumalapit.

Sa ikatlong araw, napansin ni Markus ang isang bagay na hindi niya napagtutuunan ng pansin noong una. Tuwing kakatok si Max, laging nakatingin ang aso sa iisang direksyon—ang lumang bodega sa likod ng bahay, isang lugar na matagal nang hindi pinapasok matapos mabiyak ang sahig sa loob.

Ang bodegang iyon ay may lumang trapdoor na matagal nang nakasarado, at ayon kay Markus, dapat imposible para sa isang bata ang buksan iyon. Pero hindi matatawaran ang kilos ng aso—determinadong-determinadong may itinuturo.

Kinabukasan, nang muling kumatok si Max sa bintana, nagkatinginan ang mag-asawa—at tuluyan nang sumama sa aso papunta sa likod-bahay. Habang papalapit sila, mas lumalakas ang hingal ni Max, halos hinihila na sila gamit ang kanyang pagtakbo.

Pagdating sa harap ng bodega, biglang umupo si Max at tumingin sa kanila, tila nagmamakaawa. Mabilis nilang binuksan ang pinto. Madilim. Malamig. At kung hindi dahil sa liwanag ng flashlight, hindi nila mapapansin ang bahagyang nakabukas na trapdoor sa sahig.

Kinabog ang dibdib ni Helena.
“Markus… hindi ba dapat nakalak yan?”

“Nakalak yan. Ako mismo ang nagsara,” sagot niya, nanginginig.

Nang buksan ang trapdoor, sumalubong ang malamig na hangin mula sa ilalim. At sa pinakailalim, may maririnig na mahihinang katok—mahina, pero totoo.

“Papa… Mama…”

Si Leo.

Mabilis na bumaba si Markus habang umiiyak si Helena sa gilid. Nakita nila ang anak nila—gising, nanginginig, pero buhay. Nahulog pala ito nang sumira ang lumang kahoy, at sa kabutihang-palad, hindi siya nabagok nang malala. Hindi siya makaalis. Walang makahongang marinig. Pero si Max—si Max ang nakarinig sa kanya noong araw na nawala siya.

Hindi tumigil si Max. Hindi siya nagpadala sa takot. Araw-araw siyang kumatok sa bintana, sa parehong oras, umaasang mapapansin ng mga amo ang direksyon ng kanyang tingin.

At dahil sa tapat na German Shepherd na iyon, naligtas ang buhay ni Leo.

Ang mag-asawa ay nanindig ang balahibo sa katotohanang iyon: kung hindi dahil sa aso, baka wala na ang anak nila ngayon.

Ang bintanang araw-araw na kinakatukan ni Max—iyon pala ang linya ng komunikasyon sa pagitan ng isang batang nakakulong at isang asong ayaw sumuko.

At sa araw ding iyon, napagtanto ng mag-asawa na may mga nilikha talagang hindi basta alaga—kundi tunay na tagapagbantay.