Sa bawat kuwento ng pag-ibig, may mga sikreto, at may mga bahagi ng nakaraan na sadyang inililihim upang maprotektahan ang kasalukuyan. Ngunit sa isang tahimik at simpleng bayan, ang isang kasal ang naging mitsa ng isang nakakagulat na rebelasyon na nagpatunay na ang tunay na koneksyon ay hindi nakasalalay sa panlabas na anyo o sa kung anong itinuturo ng matatandang pamahiin. Ang istorya nina Ezekiel at Stephanie ay isang patunay na ang pag-ibig ay may kapangyarihang magtanggal ng belo hindi lamang sa mukha ng tao kundi maging sa mga prejudices at misconceptions ng isang buong komunidad.

Ang Misteryo ng Nobya at ang Tahimik na Bayan

Ang bayan ay kilala sa pagiging tahimik at payapa, na walang masyadong drama at intrigue. Kaya naman, ang balita ng kasal nina Ezekiel at Stephanie ay nagdulot ng matinding pag-usisa. Si Ezekiel ay isang kilalang “loner”—isang lalaking halos hindi lumalabas ng bahay, umiiwas makisalamuha, at nabubuhay sa kanyang sariling mundo. Ang balita na siya ay magpapakasal ay ikinagulat ng lahat.

Ngunit ang mas nagdagdag ng misteryo ay si Stephanie. Mula nang dumating siya, walang sinuman sa bayan ang nakakita sa kanyang mukha. Lagi itong nakatago sa ilalim ng kanyang belo, anuman ang okasyon. Ang kanyang pagkatao ay naging hot topic ng espekulasyon at bulung-bulungan.

May mga nagsasabing baka may itinatago siyang kapangitan na labis niyang ikinahihiya. Ang iba naman ay nagtaka kung baka siya ay taga-ibang lugar at nahihirapan lamang makapag-adjust sa buhay-baryo. Ang pinaka-nakakagulat na teorya ay baka siya ay isang tumakas na prinsesa na nagtatago sa kanyang madilim na nakaraan. Ang lahat ng ito ay pawang haka-haka lamang, na nagpatingkad sa kuryosidad ng lahat. Maging si Padre Oswald, ang matandang pari ng bayan, ay nakaramdam ng kakaiba sa sitwasyon.

Ang Pag-ibig na Nabuo sa Ilalim ng Tabing

Ang pagtatagpo nina Ezekiel at Stephanie ay kasing-kakaiba ng kanilang sitwasyon. Isang maulan at makulog na gabi, natagpuan ni Ezekiel si Stephanie na naliligaw at basang-basa. Sa kabila ng kanyang pagiging mahiyain at hirap makipag-usap, nilakasan niya ang loob na tulungan ang babae. Bagama’t nakatakip ang mukha, naakit si Ezekiel sa kabaitan at hinahon ni Stephanie.

Tumira si Stephanie sa bahay ni Ezekiel. Bilang pasasalamat, siya ang naging taga-linis at taga-luto, na nagdala ng liwanag at kaayusan sa isang bahay na matagal nang nababalot ng kalungkutan. Sa kanilang pag-uusap, nabunyag ang malungkot na nakaraan ni Ezekiel bilang isang ulila at mapag-isa.

Isang gabi, tinanong ni Stephanie si Ezekiel kung bakit hindi siya tinatanong nito tungkol sa kanyang pinagmulan. Ang sagot ni Ezekiel ay nagbigay ng isang emosyonal na koneksyon: natatakot siyang mawala si Stephanie, na nagpapaalala sa kanya ng kanyang ina. Dito nagsimula ang kanilang pagmamahalan. Minahal ni Ezekiel si Stephanie hindi dahil sa kanyang mukha, kundi dahil sa kanyang kabutihan at pagiging maalaga—isang pag-ibig na lumalampas sa panlabas na anyo.

Ang Proposisyon, ang Pari, at ang Nakakagulat na Hiling

Ang pagmamahalan nila ay nagpatuloy hanggang sa naglakas-loob si Ezekiel na mag-propose kay Stephanie. Agad namang pumayag ang nobya, na nagsabing mahal na mahal din niya si Ezekiel. Ang lahat ay perpekto, maliban sa isang kakaibang hiling ni Stephanie: hiniling niyang si Padre Oswald mismo ang magkasal sa kanila. Nagtaka si Ezekiel, ngunit dahil sa matinding pag-ibig at respeto niya kay Stephanie, hindi na lamang siya nagtanong pa. Ang request na ito ang magiging susi sa malaking rebelasyon.

Ang Araw ng Kasal: Ang Pagbunyag ng Belong at ang Koneksyon

Sa araw ng kasal, puno ng kuryosidad ang simbahan. Lahat ay nag-aabang sa sandali na itataas ang belo. Ang pag-aabang ay hindi lamang tungkol sa kagandahan ni Stephanie kundi sa lihim na matagal niyang tinago.

Nang itaas ni Padre Oswald ang belo, nabunyag ang napakagandang mukha ni Stephanie. Nagulat ang lahat, ngunit ang pinakanagulat ay si Padre Oswald. Sa halip na magtanong, tiningnan niya si Stephanie nang matagal, at may isang pangalan ang lumabas sa kanyang bibig: Rosalinda.

Ipinaliwanag ni Stephanie na si Rosalinda ang kanyang ina, at ang dalawa ay nagkaroon ng malalim na koneksyon sa nakaraan. Ibinunyag na si Rosalinda ay dating minamahal ni Padre Oswald. Napilitang ihiwalay si Rosalinda kay Oswald at pinakasalan sa isang militar na nang-iwan sa kanya nang mabuntis. Bago mamatay si Rosalinda, inutusan niya si Stephanie na hanapin si Oswald.

Ang climax ay dumating nang basahin ni Stephanie ang huling liham ng kanyang ina para kay Oswald. Ang liham ay nagpahayag ng walang hanggang pag-ibig at pagsisisi sa hindi natupad na pangako. Ang revelation ay nagbigay ng emosyonal na bigat sa kasal: naging pari si Padre Oswald dahil sa pangako niya kay Rosalinda na hindi na magmamahal ng iba—isang pangako na nagbigay ng meaning sa kanyang vocation. Ang buong komunidad ay naantig, at ang dating misteryo ay napalitan ng pag-unawa at paghanga sa tunay na sacrifice at pag-ibig.

Ang Asul na Mata at ang Luma at Laot na Pamahiin

Matapos ang kasal, na nauwi sa isang pista dahil sa dami ng pagkaing ibinahagi ng mga tao, ipinaliwanag ni Stephanie kay Ezekiel ang tunay na dahilan ng pagtatago ng kanyang mukha.

Ang dahilan ay hindi tungkol sa kapangitan o pagiging prinsesa, kundi tungkol sa lumang pamahiin sa bayan: sinabi ng kanyang ina na bawal ang kanyang asul na mata sa bayan dahil ito ay tanda ng pagiging bampira o manananggal. Isang matandang paniniwala na tila kinuha ni Rosalinda upang protektahan ang kanyang anak. Inamin ni Stephanie na nasanay na lang siya at gusto niya na sa kasal lang makita ang kanyang mukha—isang symbolic act ng kumpletong pagtitiwala kay Ezekiel.

Kinumpirma ni Ezekiel na totoo ang pamahiin ngunit ito ay matagal nang laos at walang basehan. Ang kanyang reaksyon ay hindi pagkadismaya o takot, kundi tawa—isang tawa na ngayon niya pa lamang nagawa sa loob ng mahabang panahon. Ang pagtanggap ni Ezekiel sa lahat ng bahagi ni Stephanie, kasama na ang asul na mata at ang nakaraan, ang nagpakita ng lubos na kaligayahan at tunay na pag-ibig.

Ang kuwento ay nagtapos sa masayang pagsasama ng mag-asawa, ginagabayan ni Padre Oswald. Ang kasal ay naging simbolo ng pagwawasto ng mga maling akala, ng pag-ibig na lumalampas sa superstition, at ng kapangyarihan ng pag-unawa na nagdala ng kaganapan hindi lamang sa mag-asawa kundi maging sa buhay ng pari at ng buong komunidad.