“Handa ka bang isakripisyo ang sarili mo para sa buhay ng isang inosenteng bata? Sa isang ospital kung saan nagtatagpo ang pag-asa at sakripisyo, dito nagsimula ang kwento ko.”

Ako si Gabriel Reyz, isang doktor sa puso. Sanay akong hawakan ang buhay, sanay sa pag-aayos ng mga pusong may depekto. Ngunit wala akong paghahanda para sa isang sitwasyong susubok sa aking buong pagkatao—ang pagkapunit ng sarili kong puso sa harap ng isang bata.

“Hindi, hindi ito totoo.” Bulong ko sa malamig na hangin ng silid ospital, halos hindi marinig. Ang mga salita ni Dr. Ramirez ay parang martilyo sa dibdib ko: “Delation, cardiomyopathy, severe and stage… Kailangan niya ng bagong puso, Gabriel, sa lalong madaling panahon.”

Si Itan, ang aking buong mundo, nakahiga sa silid ICU. Ang maliit niyang katawan ay halos natabunan ng mga tubo at wire. Ang mga mata niyang karaniwang puno ng kuryosidad at sigla, ngayon ay malabo at walang lakas. Mababaw ang hininga, at ang bawat tibok ng kanyang puso ay nagiging paalala ng kanyang kahinaan.

“Anong ibig mong sabihin, sa lalong madaling panahon?” Tanong ko, nanginginig ang tinig, tuyong-tuyo ang lalamunan.

“Oras na ang kalaban natin, Gabriel,” sagot ni Dr. Ramirez, malumanay ngunit puno ng pag-aalala. Ang listahan ng donor ay mahaba at bihira ang tamang match. Alam ko ang posibilidad—alam ko, at alam ko rin na ang pagkakataon ay napakaliit.

Ngunit habang nakatingin ako sa maliliit na kamay ni Itan, nakakapit sa aking daliri, naramdaman ko ang init ng kanyang balat—paalala ng kanyang buhay, ng kanyang lakas na unti-unting nauubos. Sinubukan na naming lahat, ngunit tila ang oras ay hindi na nakikinig.

“Sinubukan na natin ang lahat, Gabriel,” bulong ni Sofia, ang aking asawa. Basag ang kanyang boses, nangingilid ang luha sa mata, ngunit mahigpit niyang hinahawakan ang aking kamay.

Bawat segundo ng paghihintay ay parang siglo. Ang tunog ng monitor, ang amoy ng disinfectant, at ang pamilyar na silid ng ospital ay naging simbolo ng aking kawalang-kakayahan. Ang mundo ko ngayon ay umiikot sa silid ni Itan. Bawat tibok ng makina, bawat hininga niya, ay paalala na ang oras ay kaaway namin.

Isang araw, habang nakaupo sa tabi niya, may anino sa pintuan. Lumingon ako at nakita si Aling Pasing, ang tagalinis ng ospital. Tahimik siyang nagtatrabaho sa mga pasilyo, palaging nakayuko, mukha’y puno ng hirap at karanasan.

“Aling Pasing?” tanong ko, nagulat.

Narinig niya ang tungkol sa kalagayan ni Itan at lumapit. “May balita po ako, Gabriel. Hindi ko po alam paano sasabihin…”

“Ano ‘yun?” Tanong ko, tumibok ang puso ko nang mabilis.

“Ako po,” sabi niya. “Ako po ang compatible na donor.”

Hindi ko makapaniwala. Ang isang terminal na pasyente, isang tagalinis, ay maaaring magligtas sa buhay ni Itan. Parang binuhusan ako ng malamig na tubig.

“Aling Pasing… ang puso mo?” Tanong ko, halos hindi ko makilala ang sarili kong tinig.

“Oo po. Kagabi, nagdasal ako. May anak din po ako, si Daniel. Maliit pa po siya at wala nang kasama. Ngunit kung mabibigyan ko po ng buhay ang anak niyo, aalagaan niyo po si Daniel.”

Huminga ako ng malalim. Ang mga salita niya ay bumagsak sa akin, bawat pantig ay hatid ng puso at sakripisyo. Ang propesyonal na etika ko ay sumisigaw na ito ay mali, ngunit ang puso ng isang ama ay nakakita ng solusyon: buhay ni Itan, buhay ni Daniel.

“Pangako ko, Aling Pasing. Aalagaan ko si Daniel parang sarili kong anak,” bulong ko, basag ang tinig, ngunit puno ng determinasyon.

Sa mga sandaling iyon, naramdaman ko ang bigat at kabighanian ng sakripisyo. Ang puso ni Aling Pasing ay magpapatuloy sa buhay ng aking anak, at ako ay magiging tagapangalaga ng kanyang anak. Isang buhay ay ililigtas sa pamamagitan ng kabutihan ng isa pang puso.

Ang maliit na ngiti ni Aling Pasing ay parang liwanag sa dilim ng silid. Ang mundo ko, kahit puno ng pangamba at takot, ay nagkaroon ng pag-asa. Ang bawat tibok ng puso ni Itan ay sumasabay sa pangako ng buhay, at ang bawat hakbang ng aking desisyon ay patunay na minsan, ang tunay na tapang ay nakatago sa pag-aalay ng sarili para sa kapakanan ng iba.

Sa araw na iyon, natutunan ko na ang doktor ay hindi lamang tagapagligtas ng mga puso, kundi tagapag-alaga rin ng pangarap, ng pag-asa, at ng buhay—kahit pa ito ay nangangahulugang ibigay ang pinakamahalagang bahagi ng sarili para sa ibang tao.