Matingkad ang sikat ng araw sa Hacienda San Gabriel sa probinsya ng Iloilo. Ang malawak na lupain na ito ay puno ng mga tanim na palay at mais. Dito lumaki si Alexander Montefalco, ang nag-iisang tagapagmana ng Montefalco Group of Companies. Ngunit sa loob ng limang taon, hindi siya tumapak sa lugar na ito. Ang hacienda ay puno ng masasakit na alaala—ang alaala ni Sarah.

Si Sarah ay anak ng kanilang katiwala. Bata pa lang, magkababata na sila ni Alexander. Sa kabila ng layo ng kanilang estado sa buhay, nahulog ang loob nila sa isa’t isa. Nangako si Alexander na pakakasalan niya si Sarah pagkatapos niyang mag-aral sa Amerika. Pero isang gabi, bago ang flight ni Alexander, nakipaghiwalay si Sarah. Ang sabi nito, “Hindi kita mahal, Alex. Pera lang ang gusto ko. May nakilala akong mas mayaman sa Maynila. Aalis na ako.” Durog na durog ang puso ni Alexander noon. Umalis siya ng bansa na may bitbit na poot. Ginamit niya ang galit na iyon para maging matagumpay. Ngayon, isa na siyang bilyonaryo. Umuwi siya ng Pilipinas para ibenta ang Hacienda at tayuan ito ng isang higanteng mall at resort. Gusto niyang burahin ang lahat ng bakas ng nakaraan.

Sakay ng kanyang itim na Land Cruiser, binagtas ni Alexander ang maputik na daan papunta sa gitna ng bukid. Kasama niya ang kanyang mga abogado at bodyguard. Naka-suot siya ng mamahaling Italian suit at designer shades. “Sir, ito na po ang boundary,” sabi ng driver. Bumaba si Alexander. Inikot niya ang kanyang paningin. “Gawin niyong patag ang lahat ng ito. Ayoko ng makakita ng kahit isang puno ng palay,” utos niya sa kanyang foreman.

Habang naglalakad siya sa pilapil, may napansin siyang isang babae sa di kalayuan. Nakasuot ito ng lumang sumbrero, mahabang damit na panangga sa araw na puno ng putik, at nakayapak sa lusak. Masipag itong nagtatanim. Sa hindi maipaliwanag na dahilan, lumapit si Alexander. May pamilyar sa galaw ng babae. Nang huminto ang babae para magpahinga at magpunas ng pawis gamit ang likod ng kanyang maruming kamay, natanggal ang kanyang sumbrero.

Tumigil ang mundo ni Alexander.

Ang babae… ay si Sarah.

Pero hindi ito ang Sarah na iniimagine niya. Ang Sarah sa isip niya ay nakatira sa mansion, puno ng alahas, at asawa ng isang mayaman. Ang Sarah na nasa harap niya ay payat, nangingitim sa araw, may mga gasgas sa braso, at mukhang matanda sa kanyang edad dahil sa hirap.

“Sarah?!” sigaw ni Alexander. Ang boses niya ay pinaghalong gulat at galit.

Napalingon ang babae. Nanlaki ang mga mata nito. Nabitawan niya ang hawak na punla. “A-Alex?”

Mabilis na lumapit si Alexander. Hindi niya inalintana ang putik na dumikit sa kanyang makintab na sapatos. “Anong ginagawa mo dito? Diba sabi mo sumama ka sa mayaman? Diba sabi mo pera lang ang habol mo? Bakit ka nasa putikan? Nasaan ang yaman mo? Iniwan ka ba niya?!”

Yumuko si Sarah. Nanginginig ang kanyang mga kamay. “Wala akong asawang mayaman, Alex. Dito lang ako. Dito lang ako sa probinsya.”

“Sinungaling!” sigaw ni Alexander. “Sinabi mo sa akin noon! ‘Hindi kita mahal, Alex. Pera lang ang gusto ko.’ Tandang-tanda ko ang bawat salita! Kaya nga nagsumikap ako! Kaya nga naging ganito ako! Para ipamukha sa’yo na kaya kong bilhin ang mundo! Tapos madadatnan kita dito na nagtatanim ng palay?!”

“Alex… umalis ka na. Huwag mo na kaming guluhin,” pakiusap ni Sarah, tumutulo ang luha.

“Kaming? Sino ang kasama mo? Ang asawa mong tamad kaya ikaw ang nagtatrabaho?”

Sa sandaling iyon, may narinig silang tawag mula sa isang maliit na kubo sa gilid ng palayan.

“Mama! Mama! Kain na po tayo!”

Isang batang lalaki, nasa apat o limang taong gulang, ang tumatakbo palapit. May dala itong water jug. Ang bata ay nakasuot ng lumang sando at shorts, pero malinis at maayos.

Nang makalapit ang bata, napatigil si Alexander. Tinanggal niya ang kanyang shades.

Ang bata… ang batang tumatakbo… ay parang repleksyon niya sa salamin noong bata pa siya. Ang mga mata, ang ilong, ang kulay ng buhok. Hindi maipagkakaila. Lukso ng dugo ang naramdaman ni Alexander. Isang matinding kaba ang bumalot sa kanyang dibdib.

“Mama, sino po siya?” tanong ng bata kay Sarah habang nagtatago sa likod ng palda ng ina.

“S-Sarah…” nanginginig na tanong ni Alexander. “Sino… sino ang batang ‘yan?”

Hinawakan ni Sarah ang anak nang mahigpit. “Anak ko siya, Alex. Si Xander.”

“Xander?” ulit ni Alexander. “Ilang taon na siya?”

“Apat.”

Nag-compute si Alexander sa isip niya. Apat na taon. Limang taon na siyang wala. Posible. Posibleng-posible.

“Sino ang ama niya, Sarah? Sumagot ka!” sigaw ni Alexander, pero sa pagkakataong ito, hindi na galit ang nangingibabaw kundi takot at pag-asa.

Umiyak si Sarah. Hindi siya makasagot.

“Ako ba?” tanong ni Alexander. “Ako ba ang ama niya?”

Tumingin si Sarah kay Alexander. “Oo, Alex. Ikaw. Ikaw ang ama niya.”

Parang binuhusan ng malamig na tubig si Alexander. Napaluhod siya sa putikan. Ang kanyang mamahaling suit ay nadumihan, pero wala siyang pakialam.

“Bakit?” tanong ni Alexander habang humahagulgol. “Bakit mo itinago? Bakit ka nakipaghiwalay kung buntis ka pala? Bakit mo sinabing pera lang ang habol mo? Kaya kitang buhayin! Kaya kitang panindigan!”

“Dahil iyon ang gusto ng Mama mo,” sagot ni Sarah.

Natigilan si Alexander. “Si Mommy?”

Ikinuwento ni Sarah ang lahat. Noong mga panahong naghahanda si Alexander paalis papuntang Amerika, nalaman ni Sarah na buntis siya. Tuwang-tuwa sana siya. Pero pinuntahan siya ng ina ni Alexander, si Doña Consuelo.

“Sarah,” sabi ng Donya noon. “Alam kong buntis ka. Pero kung sasabihin mo ‘yan kay Alexander, hindi siya aalis. Hindi siya mag-aaral. Masisira ang kinabukasan niya. Magiging magsasaka lang din siya tulad ng tatay mo. Gusto mo ba ‘yun para sa kanya?”

“Kung mahal mo talaga ang anak ko,” patuloy ng Donya, “pakawalan mo siya. Hiwalayan mo siya. Sabihin mo na pera lang ang habol mo para magalit siya sa’yo at magpursige siya sa buhay. Kapag ginawa mo ‘yun, bibigyan kita ng pera para sa bata at hindi ko kayo paaalisin sa hacienda. Pero kapag nagsumbong ka, sisiguraduhin kong wala kayong matitirhan at kukunin ko ang bata sa’yo kapag lumabas na.”

Dahil sa takot at pagmamahal kay Alexander, pumayag si Sarah. Sinakripisyo niya ang kanyang kaligayahan at ang kanyang pangalan. Nagpanggap siyang masama para maging matagumpay si Alexander. At ang perang ibinigay ng Donya? Isinauli niya ito sa pamamagitan ng pagtatrabaho sa bukid nang walang sweldo sa loob ng limang taon, para lang hindi siya magkaroon ng utang na loob.

“Ginawa ko ‘yun para sa’yo, Alex,” iyak ni Sarah. “Tignan mo ngayon, bilyonaryo ka na. Successful ka na. Kung nagkatuluyan tayo noon, baka nagsisisi ka ngayon na napako ka sa probinsya.”

Durog na durog ang puso ni Alexander. Ang inaakala niyang pagtataksil ay ang pinakadakilang anyo pala ng pagmamahal. Tiniis ni Sarah ang hirap, ang init ng araw, ang panghuhusga ng mga tao na isa siyang “disgrasyada,” para lang matupad ang pangarap niya.

Tumayo si Alexander. Ang kanyang mukha ay puno ng luha at putik. Lumapit siya kay Sarah at niyakap ito nang mahigpit. “Patawarin mo ako, Sarah. Patawarin mo ako sa pagiging bulag ko. Patawarin mo ako kung naniwala ako sa kasinungalingan.”

Lumapit si Xander, ang bata. “Mama, bakit po umiiyak ang Boss?”

Lumuhod si Alexander sa harap ng bata. Hinawakan niya ang maliit na kamay nito.

“Hindi ako Boss, anak,” sabi ni Alexander. “Ako ang Papa mo.”

Nanlaki ang mata ng bata. “Papa? Yung nasa picture ni Mama?”

Tumango si Alexander. “Oo. At hinding-hindi na ako aalis.”

Nang araw na iyon, nagbago ang lahat. Ipinatigil ni Alexander ang demolisyon at ang pagpapatayo ng mall. Sa halip, ipina-renovate niya ang buong hacienda at ginawa itong isang modernong agricultural estate.

Umuwi siya sa mansyon at kinausap ang kanyang ina. Nagkaroon ng matinding komprontasyon, ngunit sa huli, tinanggap ni Doña Consuelo na mali siya. Humingi siya ng tawad kay Sarah at sa kanyang apo.

Hindi na bumalik si Alexander sa Amerika. Dinala niya si Sarah at si Xander sa mansyon. Pinakasalan niya si Sarah sa isang engrandeng kasalan sa gitna ng palayan kung saan sila muling nagkita—bilang simbolo na hindi nila ikinahihiya ang nakaraan.

Si Sarah, mula sa pagiging magsasaka, ay naging asawa ng CEO. Pero hindi siya nagbago. Siya pa rin ang mabait at mapagkumbabang Sarah. Ginamit nila ang yaman ni Alexander para tulungan ang mga magsasaka sa kanilang lugar, binigyan sila ng makinarya, scholarship para sa mga anak nila, at maayos na pabahay.

Napatunayan ni Alexander na ang tagumpay ay walang halaga kung wala kang kasamang magdiwang na tunay na nagmamahal sa’yo. At napatunayan ni Sarah na ang tunay na pag-ibig ay marunong magparaya, magtiis, at maghintay.

Sa huli, ang putik sa kanilang mga paa ay nahugasan ng luha ng kaligayahan. Ang pamilyang pinaghiwalay ng ambisyon at takot ay muling pinagtagpo ng tadhana at wagas na pag-ibig.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung malaman niyong ang hiwalayan niyo noon ay dahil lang sa sakripisyo? At naniniwala ba kayo na ang tunay na pag-ibig ay babalik at babalik pa rin? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing inspirasyon sa lahat ng nagmamahal nang tapat! 👇👇👇