Ang Unos
Isang malakas na kulog ang pumunit sa katahimikan.

Napabangon si Mara. Ang dibdib niya ay kumakabog. Ang malamig na pawis ay namuo sa noo. Ang pamilyar na bangungot. Tuwing umuulan, bumabalik ang lahat. Ang sakit. Ang alaala.

Sa bedside table, ang larawan. Si Miguel. Nakangiti. Ngiting hindi na niya muling makikita pa. Isang mainit na likido ang pumatak. Luha.

“Sana kinuha niyo na lang din ako,” bulong niya. Ang boses ay basag at puno ng pighati.

Tumayo siya. Naglakad patungo sa bintana. Ang ulan ay walang tigil. Para kay Mara, ang ulan ay isang malupit na paalala. Ang imahe ng ilog. Ang malakas na agos. Ang maliit na kamay ng kanyang anak na dahan-dahang nawawala. Limang taon na. Limang taon siyang nabubuhay sa isang bahay na nababalot ng nakabibinging katahimikan.

Tumanaw siya sa madilim na kalye. Sa di kalayuan, ang ilog ay nagsisimula nang umapaw. Ang parehong ilog.

Biglang may isang liwanag ang tumagos. Isang humaharurot na sasakyan. Tumutok ang ilaw sa gilid ng ilog.

Doon. Isang matandang babae. Nawalan ng balanse. Ang payong ay lumipad. Ang katawan ay gumulong pabagsak sa rumaragasang tubig.

Nanlaki ang mga mata ni Mara. Ang kanyang mga kamay ay napakapit ng mahigpit. Sisigaw sana siya. Ngunit walang boses na lumabas. Nanginig ang buong katawan. Nangyayari na naman.

Ngunit bago pa man lamunin ng takot, isang anino ang mabilis na kumilos. Mula sa waiting shed. Isang payat na katawan. Isang bata. Punit-punit ang damit. Walang pag-aalinlangan. Tumalon ito sa malamig at maputik na tubig.

Natulala si Mara. Ang kanyang puso ay tila huminto.

Ang batang iyon. Nag-iisa. Lumalaban sa malakas na agos.

Katulad na katulad.

Ang alaala ni Miguel ay biglang nag-flashback. Ang huling sandali. Sinubukan nitong iligtas ang isang kaibigan.

“Hindi,” pabulong niyang sabi.

Ang imahe ng bata sa ilog at ang imahe ng kanyang anak ay nagsanib.

“Miguel!” Isang malakas na sigaw ang kumawala. “Anak ko!”

Hindi na niya ininda ang ulan. Tumakbo palabas. Ang mga paa ay walang sapin. Wala siyang pakialam. Ang tanging nasa isip niya ay ang batang nasa gitna ng unos.

Ang Putik at ang Pangako
Pagdating niya sa gilid ng ilog, kitang-kita niya. Ang pag-ahon ng bata. Hirap na hirap. Ngunit pilit niyang itinutulak ang matandang babae. Nagawa niya. Nailigtas niya ang matanda.

Pero pagkatapos. Nanghihina. Sa harap mismo ng mga mata ni Mara, ang batang bayani ay bumagsak na lamang sa putikan. Walang malay.

Napasigaw si Mara. Lumuhod siya sa tabi ng bata. Hindi alintana ang putik. Inangat niya ang ulo nito. Hinihiga sa kanyang kandungan. Hinawi niya ang basang buhok.

Isang batang lalaki. Kayumangging balat. Payat. Labing nangingitim sa lamig.

Nakita ni Mara ang mga lumang peklat. Mga marka ng isang buhay na puno ng paghihirap. Ang puso ni Mara ay tila piniga.

“Dalhin niyo na po sa ospital!” Sigaw ng isang lalaki.

Ngunit umiling si Mara. Tumingin siya sa walang malay na mukha. “Hindi.” Sabi niya sa sarili. “Sa bahay ko siya dadalhin.”

Ang Lason ng Salita
Sa loob ng bahay. Mabilis na kumilos si Mara. Pinunasan ang bata. Kumuha ng lumang damit ni Miguel. Mga damit na matagal na niyang itinatago. Habang binibihisan, hindi niya maiwasang mapansin ang iba pang mga peklat. Bawat peklat ay tila isang kuwento ng sakit. Bawat isa ay parang punyal na tumutusok sa puso.

Hinihiga niya ito sa sofa. Kumot. Nagluto ng mainit na sopas. Ang simpleng gawain ay nagbigay sa kanya ng isang damdamin na matagal nang hindi naramdaman. Pag-aasikaso.

Nang bumalik siya, gising na ang bata. Nakaupo. Ang mga mata ay nanlalaki sa takot.

“Huwag kang matakot,” mahinang sabi ni Mara. “Ligtas ka na rito.”

Hindi sumagot. Nanatiling nakayuko.

“Ako si Mara. Ano ang pangalan mo?”

“Enzo po,” halos pabulong.

“Kumain ka muna, Enzo. Mainit pa ‘yan.”

Nanginginig ang mga kamay ni Enzo. Bawat subo, dahan-dahan. Nahihiya. Walang imik.

Kinabukasan, kumalat ang balita. Ang pag-ampon ni Mara.

At dumating ang hindi inaasahang bisita. Si Aling Marites. Ang tsismosa.

“Mara! Narinig ko. Mag-ingat ka. Baka mamaya modus lang ‘yan.” Ibinaba ang boses. “Maraming nagpapanggap na kaawa-awa para lang makapanlamang.”

Tumaas ang kilay ni Mara. Naramdaman niya ang pag-init ng ulo.

“Marites, isang bata ang nasa harapan mo. Isang bata na isinugal ang buhay para sa iba.”

“Oo nga. Pero hindi natin ‘yan kilala. Mahirap na. Baka mamaya may masama na pala ‘yang balak.”

Umalis si Aling Marites. Iniwan ang lason ng kanyang mga salita na nakalutang sa hangin.

Naiwan si Mara, nakakuyom ang mga palad. Galit. Paano nagkakaroon ng ganitong pag-iisip ang isang tao?

Napatingin siya kay Enzo. Nagpapatuloy pa rin sa pagwawalis. Ngunit alam ni Mara na narinig nito ang lahat.

Ang Pasanin ng Kabaitan
Gabi na. Pinatulog ni Mara si Enzo sa sofa. Hinaplos ang buhok.

“Huwag kang mag-alala, Enzo,” bulong niya. “Hangga’t nandito ka, poprotektahan kita.”

Sa kanyang pagtalikod, hindi niya nakita ang nangyari sa dilim.

Si Enzo. Nagkukunwaring tulog. Iminulat ang mga mata.

Narinig niya ang lahat. Ang pangako ni Mara. Ngunit lalo lang itong bumigat. Ang mga salita ni Aling Marites ay umalingawngaw. Nagpapanggap. Nanlalamang. Masamang balak.

Isang butil ng luha ang tahimik na pumatak. Gumulong pababa sa pisngi.

Ang bawat araw sa bahay ni Mara ay parehong langit at impyerno.

Langit. Dahil sa unang pagkakataon, nakakatulog siyang hindi nilalamig. Nakakakain. Ang mga kamay na dati’y pumapalo ay napalitan ng mga kamay na may pag-aaruga.

Ngunit impyerno. Dahil sa bawat sandali ng kabutihan, nararamdaman niya ang isang tinik sa dibdib. Isang boses ang bumubulong: Hindi ka karapat-dapat dito.

Sinubukan niyang suklian. Gigising ng maaga. Magwawalis. Kailangan niyang patunayan na hindi siya pabigat.

Isang hapon, nasagi niya ang isang baso. Bumagsak ito at nabasag.

Ang tunog ay parang isang putok ng baril. Nanigas si Enzo. Pumikit. Automatiko niyang itinaas ang mga braso. Naghihintay sa sigaw at sa paparating na palo. Ang alaala ng kanyang tiyo. Wala kang silbi! Peste ka!

Ngunit walang sigaw. Walang palo.

“Enzo, anak, ayos ka lang?”

Dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata. Si Mara. Puno ng pag-aalala. Hindi galit.

“Hayaan mo na ‘yan. Ako na ang magliligpit. Ang mahalaga, hindi ka nasugatan.”

Ang kabaitan sa boses ni Mara ay mas masakit pa kaysa sa inaasahan niyang sampal. Hindi niya maintindihan. Bakit hindi ito galit? Ang isang tulad niya ay dapat parusahan kapag nagkakamali.

Ang Pag-alis sa Liwanag
Kinabukasan, inutusan siya ni Mara na bumili ng suka. Habang pabalik, narinig niya ang boses ni Aling Marites.

“Hanggang ngayon pala nandiyan pa ‘yang batang ‘yan. Siguradong nanakawan lang niyan si Mara. Hintayin niyo lang. Baka miyembro ng kung anong sindikato.”

Para kay Enzo, ang bawat salita ay isang karayom na tumutusok sa puso. Iyon ba ang nakikita ng lahat? Isang magnanakaw?

Tumakbo siya pabalik. Ang dibdib niya ay sumisikip. Tama sila. Isa lang siyang kasinungalingan.

Pagpasok niya, masayang sinalubong siya ni Mara. May dalang paper bag.

“Enzo, halika. Galing ako sa mall. May mga binili ako para sa’yo.”

Bagong damit. Pantalon. T-shirt. Bagong sapatos.

“Subukan mo. Para may maisuot ka sa pagpasok mo sa eskwela.”

Tumingin si Enzo sa mga damit. Tumingin kay Mara na nakangiti ng buong puso.

At sa sandaling iyon, gumuho ang mundo niya. Ito na ang girot na nagpatulo sa laman ng baso. Ang kabaitang ito ay sobra-sobra na. Hindi niya ito kayang tanggapin. Hindi niya ito deserve. Bawat damit na bago ay isang paalala kung gaano siya karumi. Bawat ngiti ni Mara ay isang akusasyon sa kanyang pagiging hindi karapat-dapat.

Isa akong pabigat. Sasaktan ko lang siya. Kailangan na niyang umalis.

Hinintay niya ang hatinggabi. Tahimik siyang bumangon. Tiniklop ang lahat ng bagong damit. Ipinatong sa sofa.

Kumuha ng maliit na piraso ng papel. Isang upos ng lapis.

Sa nanginginig na sulat, isinulat niya ang dalawang salita:

“Salamat po! Patawad.”

Inilagay niya ang papel sa ibabaw ng mga damit.

Sa huling pagkakataon, nilibot ng tingin ang sala. Ang tahanan.

Binuksan ang pinto nang dahan-dahan. Pagkatapos ay isinara nang marahan.

At sa ilalim ng liwanag ng buwan, si Enzo ay muling naglakad palayo. Pabalik sa dilim kung saan siya nanggaling.

Ang Sirang Bilog
Kinaumagahan. Gumising si Mara na may ngiti. “Enzo, gising na anak.”

Walang sumagot. Ang bumungad sa kanya ay ang katahimikan.

Nakita niya ang sofa. Sa ibabaw, ang tumpok ng mga damit. At sa ibabaw ng mga damit, isang maliit na lukot na papel.

Binasa niya ang dalawang salita.

“Salamat po! Patawad.”

Nabitawan ni Mara ang papel. Tila may isang malaking kamay na biglang dumagan sa dibdib. Pinipigilan siyang huminga.

“Enzo! Enzo!” Walang sagot.

Ang dalawang salita ay paulit-ulit na umalingawngaw. Tumakbo palabas. Hindi na nagsuot ng sapatos. Ang tanging suot ay ang duster.

“Enzo, nasaan ka?!” Sigaw niya sa kawalan. Ang boses ay nanginginig.

Ang bawat segundong lumilipas ay parang isang karayom. Ang pamilyar na takot. Ang takot na muling maiwan. Ito ang bangungot na pilit niyang tinatakasan.

“Miguel!” Hindi niya namalayang pangalan na ng kanyang anak ang binabanggit. Ang mukha ni Enzo at ang mukha ni Miguel ay naghahalo. Ang pagkawala ng isa ay nagiging pagkawala ng dalawa.

Dinala siya ng kanyang mga paa sa gilid ng ilog. Doon mismo sa lugar kung saan niya unang nakita si Enzo. Napaluhod siya. Ang lakas ay biglang nawala.

Napahagulhol siya. Isang iyak na puno ng sakit, pagsisisi, at matinding takot.

“Bakit?! Anong kasalanan ko?”

Si Tessa Alcantara
Sa loob ng presinto, habang naghihintay, napatingin si Mara sa opisina ng hepe.

Isang babaeng may edad. Eleganteng bestida. May kasamang dalawang lalaking nakabarong.

Iyon ang matandang babae na iniligtas ni Enzo. Ngunit ang itsura niya ngayon ay malayong-malayo.

Nagtama ang kanilang mga mata. Lumapit ang babae. Isang ngiti na puno ng pasasalamat.

“Ikaw ‘yung ginang noong gabing iyon, hindi ba? Ako si Tessa Alcantara.”

Tessa Alcantara. Pamilyar ang pangalan.

“Nawawala po siya,” basag ang boses ni Mara. “Si Enzo. Umalis siya kaninang umaga.”

Ang ngiti ni Tessa ay nawala. “Nawawala?”

Ipinaliwanag ni Mara ang lahat.

Tumingin si Tessa sa hepe. “Chief, i-prioritize ang kasong ito. Gamitin ang lahat ng resources ninyo. Kailangang mahanap ang batang ‘yon sa lalong madaling panahon.”

Bumaling si Tessa kay Mara. Seryoso. “Huwag kang mag-alala. Gagamitin ko rin ang lahat ng koneksyon ko. Hahanapin natin siya. Kailangan nating mahanap ang batang iyon. May malaki akong utang na loob sa kanya.”

Napatulala si Mara. Ang kanyang personal na paghahanap ay naging isang malaking operasyon.

Ang Pagbabalik ng Anino
Dinala ni Tessa si Mara sa kanyang malaking bahay. Sa loob ng exclusive subdivision. Bawat sulok ay sumisigaw ng karangyaan.

“Huwag kang mahiya,” sabi ni Tessa. “Sa ngayon, iisang bagay lang ang mahalaga. Ang mahanap si Enzo.”

Naglabas si Tessa ng cellphone. Nagsimulang magbigay ng mga utos. Ipinakalat ang litrato ni Enzo. Nag-alok ng malaking pabuya.

Umupo si Tessa. “Akala ko katapusan ko na. Ang agos ay napakalakas. Bigla, may isang kamay na humila sa akin. Isang maliit na kamay. Ang batang iyon. Utang ko sa kanya ang buhay ko.”

Isang katulong ang lumapit. May dinalang dokumento. Initial report mula sa pulis.

Habang binabasa ni Tessa ang profile ni Mara, bigla siyang natigilan. Nanlaki ang kanyang mga mata.

“Mara,” nanginginig ang boses. “Ang buong pangalan mo ay Mara Sandoval? Asawa ka ba ni Ricardo Sandoval?”

“Opo. Paano niyo po nalaman?”

Tumayo si Tessa. Naglakad papunta sa estante. Kinuha ang isang lumang litrato. Inabot kay Mara.

Dalawang lalaki. Magkaakbay. Ang isa, isang mas batang berson ni Tessa. Ang isa…

“Ricky,” bulong ni Mara. Ang kanyang asawa.

Nagsimulang magkuwento si Tessa. “Ang kumpanya ko ay nalulugi. Walang bangko ang gustong magpautang. Isang araw, isang lalaki ang lumapit sa akin. Ang lalaking iyon ay ang asawa mo. Si Ricardo.”

“Pinautang niya ako ng malaking halaga. Walang interes. Ang tanging sinabi niya, ‘Ibabalik mo sa akin kapag kaya mo na. Naniniwala ako sa’yo.’”

Hindi makapagsalita si Mara. Hindi kailanman nagkuwento ang kanyang asawa.

“Ang perang iyon ang nagsalba sa kumpanya ko. Ang naging simula ng lahat ng ito.”

Hinawakan ni Tessa ang mga kamay ni Mara. “Hindi lang ang bata ang may utang na loob sa pamilya mo, Mara. Ako rin.”

Nakatitig lang si Mara. Ang batang iniligtas niya ay ang batang nagligtas sa babaeng tinulungan ng kanyang asawa. Ang tadhana ay tila gumuhit ng isang bilog.

Lagnat at Pag-asa
Ang lamig ay muling naging pamilyar na kasama ni Enzo. Ang init ng sopas ni Mara, ang lambot ng kumot. Panaginip na lang.

Naglakad siya nang walang patutunguhan. Gutom. Sinubukan niyang makiusap. Itinaboy siya.

“Umalis ka dito, magnanakaw!”

Tumakbo siya. Napadpad sa lumang barangay. Sa tapat ng bahay nila. Mula sa loob, ang pamilyar at malakas na boses na nagmumura. Ang boses ng kanyang tiyo. Nanamig ang buong katawan. Agad siyang nagtago. Tumakbo nang walang lingon-likod.

Napaupo siya sa isang madilim na eskinita. Niyakap ang mga tuhod.

Nagsimula siyang lagnatin. Ang kanyang paningin ay nanlalabo.

Sa kanyang pagkahilo, isang imahe ang pumasok. Ang mukha ni Mara. Ang pag-aalala. Ang init ng kamay.

“Nanay!” Isang salita ang kumawala.

Pinikit niya ang mga mata. Hinayaan ang sariling malunod sa kadiliman.

Ang Walang-Hanggang Yakap
“Gising na, Enzo.”

Dahan-dahan niyang sinubukang imulat ang mga mata. Malabo. Isang nakakasilaw na liwanag. Isang anino. Si Mara.

“Mara,” bulong niya.

Ngunit may iba pang mga anino. Mga aninong malalaki at nakakatakot. Uniporme. Bigla ang init ay napalitan ng kilabot.

Hindi ito ang bahay ni Mara. Nahuli na nila ako. Ibabalik na nila ako.

“Huwag po!” Sigaw ni Enzo. Sinubukan niyang gumapang palayo. “Wala po akong kasalanan! Patawarin niyo na po ako!”

“Enzo, anak, huminahon ka!” Sabi ni Mara. Lumuluha.

Nang makita ni Tessa ang eksena, agad niyang sinenyasan ang kanyang mga tauhan na umatras.

Dahan-dahang lumapit si Mara. Umupo sa maruming sahig. Hindi hinawakan. Tiningnan lang nang may walang katapusang awa at pagmamahal.

“Enzo, hindi ka namin sasaktan. Hindi ka namin ibabalik kahit kanino. Nandito kami para tulungan ka.”

Ang mga salita ni Mara ay dahan-dahang tumagos. Ang kanyang pagwawala ay humina. Napalitan ng tahimik na paghikbi.

Sa huli, hinayaan niyang yakapin siya ni Mara.

Sa yakap na ‘yon, naramdaman niya ang lahat ng init na nawala sa kanya. Sa bisig ni Mara, sa unang pagkakataon, naramdaman niyang ligtas siya.

Ang Katotohanang Nagbubuklod
Dinala nila si Enzo sa pribadong ospital. Binantayan ni Mara at Tessa.

“Hindi ko akalain na ganito kalalim ang pinagdaanan niya,” bulong ni Tessa.

Nang magising si Enzo, mas kalmado. “Bakit niyo pa po ako binalikan? Pabigat lang po ako sa inyo.”

“Huwag na huwag mong sasabihin ‘yan,” mabilis na sagot ni Mara. “Hindi ka pabigat, Enzo. Isa kang biyaya.”

Lumapit si Tessa. “Enzo, hindi mo alam kung gaano ka kahalaga. Hindi lang sa akin kundi pati na rin kay Mara.”

Tumingin siya kay Mara. “Mara, mayroon pa akong isang bagay na kailangan mong malaman.”

Inilabas ni Tessa ang isang luma at kupas na litrato mula sa wallet.

Dalawang batang lalaki, mga 8 taong gulang. Magkaakbay.

“Ito ang apo ko, si Marco,” sabi ni Tessa, itinuturo ang batang payat. “At ito ang pinakamatalik niyang kaibigan.”

Biglang nanigas si Mara. Ang kanyang paghinga ay huminto. Ang batang may salamin.

“Si Miguel!” bulong niya. “Ang anak ko!”

Tumango si Tessa. Ang mga luha ay malayang dumadaloy. “Ang anak mo, Mara! Ang bayani mong anak. Namatay siya habang sinusubukang iligtas ang apo ko.”

Ang katahimikan ay nabasag lamang ng hikbi. Ang bilog ng tadhana ay kumpleto na.

Ang Pamilya
Kinabukasan, ang tahimik na hallway ay sinugod ng isang hindi inaasahang kaguluhan.

“Nasaan ang pamangkin ko?! Anong ginawa niyo sa kanya?!” Isang lalaking amoy alak. Ang tiyo ni Enzo.

Sa likod niya, si Aling Marites. May pekeng pag-aalala.

“Magnanakaw ang batang ‘yan! Tumakas ‘yan sa bahay matapos akong pagnakawan!”

Ang mga akusasyon ay malakas at malinaw. Tumigil ang mundo ni Enzo.

Mula sa loob, dahan-dahang bumangon si Enzo. Sumilip sa pinto. Nakita ang halimaw.

“Ayan ka lang pala!” sigaw ng tiyo.

Humarang si Mara sa pinto. “Hindi totoo ‘yan! Umalis kayo dito!”

“Bakit Mara? Natatakot ka bang mabisto?” Ganti ni Aling Marites.

Ang gulo ay lalong lumala.

“Tama na po!” Isang malakas na sigaw ang pumunit sa kaguluhan.

Si Enzo. Nakatayo sa gitna ng pinto. Luha. “Tama na. Ako na lang po ang aalis. Kasalanan ko po ang lahat. Aalis na po ako.”

Humarap siya kay Mara. “Salamat po sa lahat, Aling Mara. Patawad po.”

Ngunit bago pa siya makahakbang, isang kalmado ngunit makapangyarihang boses ang pumuno sa hallway.

“Walang aalis!”

Si Tessa Alcantara. Kasama ang kanyang abogado at dalawang security personnel.

Huminto siya sa harap mismo ng tiyo. Isang tingin na kayang magpatunaw ng bakal.

“Kilala kita, G. Ramos. Alam ko ang pangalan mo at alam ko ang lahat ng ginawa mo sa batang ito.”

Naglabas ng folder ang abogado. Mga pirmadong salaysay. Voice recorder.

“Lagi nilang pinapalo ang bata. Sinasabihan na palamunin lang. Kawawang bata.”

“Tungkol naman sa pagnanakaw,” dagdag ni Tessa. “Nasaan ang police report? Walang record ng anumang reklamo laban sa batang ito. Ang tanging record na nakita namin ay ang mga reklamo ng kapitbahay. Laban sa’yo.”

Guardia! I-escort ang dalawang ito palabas!

Niyakap ni Mara si Enzo. “Tapos na, anak! Ligtas ka na!”

Isang Bagong Simula
Kinagabihan, tahimik na magkakasama ang tatlo.

“Enzo,” sabi ni Tessa, ngumiti. “Dahil sa’yo, nabigyan ako ng pangalawang pagkakataon. Dahil sa lolo mo, ang asawa ni Mara, nabigyan din ako ng pagkakataon sa negosyo. Nais kong suklian ‘yon. Ako na ang bahala sa lahat. Sa pag-aaral mo hanggang sa pagtanda mo.”

Isang alok ng kayamanan at seguridad. Ngunit si Enzo ay umiling.

“Salamat po, Ma’am Tessa. Pero hindi po pera ang kailangan ko.”

Huminga siya nang malalim. Tumingin kay Mara.

“Ang gusto ko lang po… ay isang pagkakataon na magkaroon ng pamilya.”

Ang simpleng pangungusap ay tumagos sa puso ng dalawang babae.

Si Tessa ay napayuko. Si Mara ay napahagulhol. Hinila niya si Enzo sa isang mahigpit na yakap.

“Ikaw na ang pamilya ko, Enzo! Umiiyak na sabi ni Mara. “Ikaw na ang anak ko!”

Lumapit si Tessa. Ipinatong ang kamay sa balikat nilang dalawa. Tatlong taong sugatan. Pinagtagpo ng trahedya at kabutihan.

Epilogue: Ang Tahanan
Makalipas ang ilang buwan. Ang malaking bahay ni Mara ay napuno ng buhay.

“Nay, mahuhuli na po ako!” Sigaw ni Enzo. Ngayo’y opisyal nang Sandoval.

Si Mara na dati gumigising nang walang gana, ngayon ay masayang naghahanda ng almusal. Ang salitang “Anak” ay parang musika sa kanyang pandinig.

Madalas ang bisita nila: Si Lola Tessa. Hindi na nakasuot ng pangnegosyong damit. Inaatasan ang apo sa mga assignment.

Isang Sabado ng umaga, magkakasama silang tatlo. Sa sementeryo. Sa harap ng dalawang puntod. Ni Ricardo. Ni Miguel.

Hinawakan ni Mara ang kamay ni Enzo. At ang kamay ni Tessa.

“Mahal, sana nakikita mo kami. Ang utang na loob na itinanim mo noon ay namunga na.”

“Miguel, anak, ito si Enzo, kapatid mo. Magkakasama na kami ngayon.”

Naglagay si Enzo ng isang puting bulaklak. “Salamat po, Kuya.”

Gabi na. Nagkukuwento si Enzo tungkol sa science project. Nakikinig si Tessa at Mara.

Nalaman ni Mara. Ang kanyang pusong basag ay hindi lang basta gumaling. Ito ay muling nabuo. Mas malaki. Mas matatag. Mayroon na itong mga bagong piraso.

Ito na ang kanyang tahanan. Hindi binuo ng dugo at apelyido kundi ng pagmamahal, pasasalamat, at ng hindi inaasahang mga pagkakataon.

Tumingin siya sa madilim na gabi. Ang anghel na nakita niya sa gitna ng unos ay hindi lang pala nagligtas ng isang buhay. Iniligtas din nito ang sa kanya.

Hindi pala tinatanggal ng pagmamahal ang sakit ng nakaraan. Pinaghihilom nito ang mga sugat para makabuo ng isang mas magandang kinabukasan.