“Minsan, ang pinakamapanganib na lihim ay hindi yung hinahanap mo… kundi yung lumalapit sa’yo habang hindi mo napapansin. At ang lihim na iyon, minsan nanggagaling sa taong hindi mo inaasahan.”

Nagsimula ang lahat sa isang araw na dapat sana’y magaan, isang araw na dapat magdala ng pag-asa. Pero gaya ng madalas mangyari sa buhay, ang mga sandaling akala mong magpapagaan sa’yo, yun pala ang magbubukas ng pintuan papunta sa isang bangungot.

Ako si Marco Salazar, isang opisyal ng militar. At ito ang kwentong nagpabago sa buhay ko—kwentong ako mismo ang pilit iniwasan, ngunit ako rin ang natagpuan nito.

“Kapitan at Ginang Salazar, malulusog po kayong pareho. Wala po kaming nakikitang anumang dahilan para hindi kayo magkaanak.”

Iyon ang sinabi ng doktor sa E. Luna Medical Center. Dapat sana’y napangiti kami. Dapat sana’y gumaan ang loob naming mag-asawa. Pero imbes na ginhawa, parang may malamig na kamay na humawak sa dibdib ko. At sa tabi ko, ramdam ko ang halos panginginig ng kamay ni Elisa habang hawak ang resulta.

Tatlong taon kaming naghihintay. Tatlong taon kaming nagtitiis ng tanong, sulyap, parinig. Sa probinsya, laging may tanong. Sa kampo, laging may biro na may halong talim.

At ang pinakamasakit—ang mismong ina ko, na tuwing linggo ay parinig ng parinig na baka masyado raw abala si Elisa sa pagiging nurse, kaya nakakalimutan na nitong maging “babae.”

Nakakangilo. Nakakahiya. Nakakasakal.

At gaya ng inaasahan, si Elisa ang pinakaapektado. Ilang araw na halos hindi siya kumakain. Ang dati niyang sigla, napalitan ng lungkot na hindi niya kayang itago kahit anong tapang pa niyang ipakita.

Pero sa lahat ng iyon, hindi ko alam na may paparating palang bagyo—isang bagyong hindi mula sa trabaho, hindi mula sa pamilya… kundi mula mismo sa loob ng bahay namin.

At ang pangalan ng bagyong iyon: Isabel.

Isang Sabado ng hapon, narinig ko ang masiglang boses mula sa sala.

“Bayaw!”

Pagbukas ko ng pinto, bumungad sa akin si Isabel—ang kakambal ni Elisa. At gaya ng lagi, hindi ko mapigilang mapatitig. Hindi ko iyon gustong gawin. Hindi ko iyon intensyon. Pero hindi ko rin maitatanggi ang totoo: magkamukhang-magkamukha sila. Sa sobrang pagkakahawig, para akong tinitingnan ng dalawang bersyon ng iisang babae.

Pero si Isabel… may kakaibang aura. Parang mas palaban. Mas confident. Mas… mapanganib.

Napaupo siya sa sofa, tumawid ang mga binti, at sa isang iglap ay nakita ko ang kinis ng kanyang hita. Umiiwas ako, pero para akong hinihila ng imaheng hindi dapat tinitingnan.

“Bayaw, kamusta ang serbisyo?”

“Ganun pa rin,” sagot ko, pilit na normal.

Kahit sa simpleng usapan, ramdam ko ang kakaibang lambing sa boses niya. Hindi gaanong halata, pero sapat para gumuhit sa isip ko.

Pagdating ni Elisa mula sa banyo, parehong nagliwanag ang mukha niyang makita ang kakambal. Nagyakapan sila, nagtawanan. Pinagmasdan ko silang dalawa. Kung hindi ko kilala, iisipin kong multo ang kaharap ko—unang Elisa at pangalawang Elisa.

Pero si Isabel… iba ang tingin sa akin kaysa sa tingin ni Elisa.

At doon nagsimula ang lahat.

Habang nag-aalmusal kami, bigla siyang nagsabi:

“Bayaw, masakit ba ang balikat mo? Parang naninigas ka na.”

“Ano, tumatanda na,” biro ko.

“Punta ka sa Solohiya,” sabi niya, sabay abot ng business card. “Ako mismo ang hahawak sa’yo. Special discount… para sa pamilya.”

Nagtama ang mga daliri namin. Sandali lang. Pero para akong nakuryente.

Nagkatinginan kami. Mabagal. Tahimik. Malalim.

“Anong meron sa inyong dalawa?” tanong ni Elisa na tila nakahalata.

Nag-alis ako ng tingin. Pero si Isabel… bahagyang ngumiti. Ngiting may ibig sabihin.

Kinagabihan, nang ihatid ko siya sa pinto, lumapit siya nang hindi normal na lapit para sa isang hipag at bumulong:

“Bayaw… kung masakit talaga, tawagan mo ako kahit anong oras. Aalagaan kita… ng espesyal.”

Hindi ko alam kung anong mas masama—ang naramdaman ko o ang hindi ko ginawa: ang tumanggi.

Kinabukasan, habang kumakain ako sa mess hall, lumapit si Teniente Rico. Nakita raw niya si Isabel papasok sa bahay namin.

“Sir, ang swerte niyo. Pati hipag niyo maganda.”

Ngumuso siya. Kita ko sa mukha niya ang pang-aasar.

“At sir… may special services ba doon sa wellness center?”

Umakyat ang dugo ko sa ulo.

“Hoy Rico, matinong lugar iyon! Professional ang hipag ko!”

Napakamot siya. “Sorry sir… curious lang.”

At doon ko unang naramdaman na may hindi tamang direksyon na tinatahak ang mga bagay-bagay.

Isang linggo ang lumipas bago muling lumapit si Rico. Inaya niya akong uminom.

Pagdating ko sa bar, parang may mabigat sa dibdib niya. Hindi siya makatingin.

“Sir… pasensya na.”

“Bakit?”

Huminga siya nang malalim. Uminom. Tumungo.

“Sir… pumunta po ako sa Solohiya.”

Hindi agad ako nagsalita. Normal lang naman na magpunta siya roon. Pero ang mukha niya… may takot. May guilt.

“Okay, Rico. Anong problema? Na-relax ka ba?”

“Sir…” nanginginig ang boses niya. “Habang minamasahe ako… may nagawa akong… mali.”

Napalunok ako.

“Rico, diretsohin mo ako.”

Tumingin siya sa akin. Bakas ang kilabot sa mata.

“Hindi ko napigilan ang sarili ko, sir… at… si Isabel… parang… parang hindi rin siya nagpigil.”

Parang sumabog ang isang granada sa pagitan naming dalawa. Hindi ako agad nakapagsalita.

At sa gitna ng katahimikan, bumulong siya:

“Sir… may nangyari po sa amin.”

Sa sandaling iyon, gumuhit ang lamig sa buong katawan ko. Parang may humigop ng hangin sa baga ko. Parang may umikot na mundo na hindi ko kayang sundan.

At sa kauna-unahang pagkakataon, ang lihim na matagal ko nang nararamdaman sa loob ko—ang lihim na pilit kong nilalabanan—unti-unting lumitaw.

Isabel.

Isabel… at ang mga mata niyang tila nagsasabi ng hindi niya sinasabi.

Isabel… na parang may tinatago mula pa noong unang gabing nagtagal ang tinginan namin.

Isabel… na twin sister ng asawa ko.

Gusto kong hindi maniwala. Gusto kong sabihing may mali lang si Rico. Pero may bahagi sa loob ko na kilala ang katotohanan: may kaya siyang gawin na hindi mo inaasahan.

At doon nagsimula ang tunay na bangungot.

Kinabukasan, hindi ako mapakali. Hindi ko alam kung kakausapin ko ba si Isabel. O si Elisa. O sisigawan ko si Rico. O sisigawan ko ang sarili ko.

Pero ang hindi ko inaasahan—ang mismong taong nagbibigay sa akin ng dahilan para magalit—ay siya ring unang lumapit sa akin.

Pumasok siya sa bahay namin. Ngumiti. Parang walang nangyari.

“Bayaw,” sabi niya, “napadalaw lang.”

Pero ang ngiting iyon… may lamig. May liwanag. May dilim.

At doon ko nakita ang pinakamapanganib na bahagi sa kanya:

hindi ko alam kung ano ang totoo sa mga sinasabi niya.
Hindi ko alam kung ano ang kaya niyang gawin.
At hindi ko alam kung ano ang totoo sa pagitan naming dalawa.

Mula sa puntong iyon, ang bawat hakbang, bawat tingin, bawat salita ay parang patalim na tumatarak sa pagitan namin ni Elisa.

At sa dulo ng bagyong iyon, kailangan kong piliin kung ano ang ililigtas ko:

Ang sarili kong dangal.

Ang asawa kong mahal na mahal ko.

O ang lihim na unti-unting sumisira sa buhay naming tatlo.

At ang totoo—

Mayroong isang desisyon na hindi ko na mababawi kailanman.

At dito nagtatapos ang unang bahagi ng kwento.
Dahil ang susunod… ay kung paano ko hinarap ang katotohanang hindi ko kailanman inakalang darating sa buhay ko.