“May mga pulso sa mundo na hindi naririnig ng iba—mga tunog na unti-unting mag-uugnay sa dalawang taong hindi dapat magkakilala… pero itinadhana ng kapalaran.”

Ako si Noel Manalili, at ito ang araw na hindi ko alam na magpapabago sa buong direksyon ng buhay ko.

Maaga pa lang, gising na ako—hindi dahil sa alarma, kundi dahil sa init at lagkit ng hangin sa loob ng barong-barong na inuupahan namin sa gilid ng ilog sa Laguna. Tumutulo ang tubig mula sa bubong na tinakpan lang namin ng lumang trapal, at sa ilalim, ang lumang bentilador ay umaatungal na parang nagmamakaawa, halos wala nang malamig na hangin na kayang ilabas.

“Kuya… anong oras na?” paos na tanong ng kapatid kong si Joyce, nakabaluktot sa manipis na kutson, yakap ang luma niyang bag na may pangalan pa mula grade school.

“Tumayo ka na, sis,” sagot ko, mahinahon pero pilit na masigla. Inaayos ko ang uniform ko—manipis, luma, kulay gray na may maliit na logo ng Vergara Motors.

“Baka malate ka na naman,” sabi niya. “Kuya, ako na sa pamasahe mo. Sa pandesal. Huwag mo ng sagarin sahod mo…”

Ngumiti ako, kahit alam kong totoo lahat ng sinabi niya.

“Joyce… mas mahalaga na hindi ka tumigil sa pag-aaral. Ako na sa pagod.”

Sa sulok ng maliit na bahay, nakakumot ang ina naming si Aling Lina. Mapayat, maputla, at ramdam ko ang takot niyang maging pabigat sa amin.

“Noel… may gamot pa ba ako?”

Lumapit ako agad. “Meron pa po, Nay. Mamaya dadaan ako sa botika. Huwag kayong mag-alala.”

Napapikit siya, pilit pinipigilan ang luha. At gaya ng lagi, naaalala ko si Tatay—si Mang Roel—ang mekanikong nagturo sa akin ng lahat ng tungkol sa makina, bago siya kinuha ng isang aksidente sa talyer. Simula noon, naglibing ako ng pangarap: mechanical engineering. Kapalit, walis at mop. Kapalit, pamilya.

Paglabas ko, sinalubong ako ng amoy ng usok, putik, at rikit na ingay ng tricycle. Paglakad namin ni Joyce papuntang sakayan, sinabi niya:

“Kuya… ayoko na dito balang araw. Gusto ko yung bahay na hindi tumutulo.”

Napangiti ako, kahit may hapdi.

“Darating tayo diyan, Joyce. Basta mag-aral ka.”

Sa jeep, tumingin ako sa malayo—sa gusaling pinagta-trabahuhan ko. Mataas, makintab, moderno. Pero ako? Janitor.

Sa gate, binati ako ni Kuya Lando na gwardya. Sa lobby, si Mika na receptionist na laging nakataas ang kilay pag nakikita ako. Sa hallway, si Jeff—HR assistant—na paulit-ulit akong binabansagang “Boy Walis.”

“Pakibilisan, Noel,” sabi niya. “May applicants mamaya. Ayokong magmukhang palengke dito.”

“Five minutes po tuyo na,” sagot ko, magalang.

Sanay na ako sa ganitong trato—binabalot sa biro, binabaon sa tingin. Pero hindi ko hinahayaang kainin ako ng sama ng loob. Kung papayagan ko ’yon, baka ako rin ang bumigay.

Pag break, pumunta ako sa basement—ang paborito kong lugar. Amoy gasolina, langis, kalayaan. Dito ako parang tao.

“Noel!” tawag ni Toty, kargador. “Motor ko ayaw umandar.”

Lumapit ako agad. Inayos ko ang choke, fuel line, wiring. Ilang minuto lang, kumalma ang tunog ng makina.

“Grabe ka, Noel,” manghang sabi ni Toty. “Dapat mekaniko ka, hindi janitor.”

Ngumiti ako. “Doon ako nagsimula… pero dito muna ako ngayon.”

Habang kumakain kami sa gilid, dumaan si Rodell, mekaniko ng kumpanya. “Ikaw ang nag-ayos n’yan?”

“Opo sir. Kaunting linis lang.”

“Tsk. Noel, huwag ka masyadong pakialam sa makina. Kapag nagkaproblema, ikaw ang sisisihin.”

Tumango ako. “Pasensya po. Tulong lang.”

Pag-uwi ko sa gabi, pagod na pagod ako. Pero habang natutulog si Joyce at ang nanay ko sa gilid, umupo ako at pinanood ang lumang video ni Tatay. Tinuruan niya akong pakinggan ang tunog ng makina—galit, pagod, masaya. Parang tao.

“Tay,” bulong ko sa video, “hindi ko natapos ang engineering. Pero pangako, gagamitin ko ’to. Sa tamang panahon.”

Hindi ko alam… na darating ang panahong iyon.

Habang humahaplos ang gabi sa barong-barong namin, sa kabilang dulo ng lungsod, bumaba ang CEO na si Cassandra Vergara mula sa itim na sedan sa harap ng gusali ng Vergara Motors. Elegante. Bata. Malamig ang tingin. Ambisyosa. Pero halatang pagod.

Sa meeting kasama ang board, sinabihan siyang bata, emosyonal, kulang sa karanasan. Binanggit ang bagsak na sales, defect sa units, reklamo ng kliyente. Halos hindi siya makahinga.

Pero tumayo siya.

“I promised my father,” sabi niya, kontrolado ang boses. “Hindi ko pababayaan ang kumpanyang ito.”

Sa puso niya, humihiyaw siya—pagod, sugatan, minsang iniwan ng fiancén niyang si Anton dahil “unstable” ang kumpanya niya. Pero hindi siya umiiyak ngayon. Hindi na siya ganoong babae.

Pagbababa niya sa basement para umuwi, do’n niya unang nasilayan ang janitor na payat, tahimik, nakaupo’t umiinom ng kape. Hindi niya alam ang pangalan ko noon. Pero napakunot ang noo niya. Marahil nagtataka kung bakit parang may bigat ang buong pagkatao ko.

Wala siyang ideya kung ano’ng meron sa mundong ginagalawan ko.

Kinabukasan, doon sa botika nagsimula ang koneksyon namin na hindi pa niya alam.

“Ate… hulugan na lang po. Kailangan lang po ng nanay ko ang gamot sa puso,” sabi ko sa cashier, halos pabulong.

Nakita niya ako.

Nakita niya ang kahirapan ko.

At para kay Cassandra, na sanay sa mundo ng mga board members at investor, hindi niya maipaliwanag kung bakit parang may humila sa dibdib niya habang pinapanood akong hawak-hawak ang dalawang tableta—parang dalawang pirasong pag-asa.

Paglabas niya ng botika, tumingin siya sa gusaling pinamumunuan niya.

At doon niya napagtanto: hindi lang siya ang pagod.

Pagdating sa opisina, dumaan ako sa tapat ng kariton ni Aling Bebet.

“Noel, ito oh. May tinabi akong suman sa’yo.”

“Ayos lang po, babayaran ko po.”

Pero kahit pilitin ko mang magbayad, alam kong ramdam ni Aling Bebet ang gutom ko—hindi sa pagkain, kundi gutom na makatawid. Gutom na makaahon.

Habang naglalakad ako papasok sa loob ng Vergara Motors, may kung anong pakiramdam na hindi ko maipaliwanag. Para bang may paparating na hindi ko mabasa.

At doon nagsimula ang araw na magtatagpo ang dalawang mundong hindi dapat nagtatagpo.

Pagdating ko sa lobby, sinalubong ako ni Mika:

“Noel, pakilinisan ’yung conference room. Darating ang CEO.”

Tumango ako.

Habang nagmop ako, pumasok si Cassandra.

Hindi niya ako nakita agad.

Pero nang tumingin siya saglit, nagtagpo ang mga mata namin—isang iglap na parang may tumunog na kakaibang pulso, hindi ng makina… kundi ng tadhana.

Hindi ko alam bakit napakapit ako sa mop. Hindi ko rin alam kung bakit parang biglang lumiwanag ang paligid sa presensya niya. Parang isang mundong hindi ko naman dapat hakbangan.

Nagsalubong ang mga landas namin—isang CEO at isang janitor—pero hindi pa namin alam kung ano talaga ang magiging kahulugan nito.

Pero ang tagpong tunay na magbubukas ng lahat ay nangyari kinagabihan.

Habang naglilinis ako sa basement, biglang may malakas na kalabog sa kabilang bahagi. Tumakbo ako papunta ro’n. At doon ko nakita si Cassandra… nakasandal sa pader, humahabol ng hininga, maputla, parang mawawalan ng malay.

“Ma’am!” sigaw ko. “Ma’am Cassie, ayos lang po ba kayo?!”

Hindi siya makapagsalita.

Agad ko siyang inalalayan, pero bigla akong napahinto—ramdam ko ang bilis ng tibok ng pulso niya. Parang makina na umaandar ng mali. Parang makina na malapit nang bumigay.

“Ma’am… may sakit po ba kayo? Masakit po ba dibdib ninyo?”

Umiling siya, pero lumalabo ang mga mata niya.

“Sandali lang po,” sabi ko, kinakabahan. “Dadalhin ko po kayo sa ER.”

Hinawakan ko siya sa braso—at sa unang pagkakataon, nagtagpo ang mga mundo namin nang hindi siya CEO at hindi ako janitor. Sa sandaling iyon, tao lang kami pareho.

Mahina siyang nagsalita.

“Noel…?”

Natigilan ako.

Alam pala niya ang pangalan ko.

At bago siya tuluyang nawalan ng malay, narinig ko ang mahinang bulong niya:

“Huwag mo akong… bitawan.”

At hindi ko siya binitawan.

Hindi ko alam na ang paggagap ko sa kanya noong gabing iyon ang magiging simula ng isang kwentong hindi ko man lang naisip na posible—isang kwentong mag-uugnay sa simpleng mekanikong tulad ko at sa babaeng hinahabol ng buong industriya.

Isang kwentong puno ng panganib, lihim, at pag-asang matagal ko nang akala’y hindi para sa akin.

At doon nagsimula ang lahat.

Kung paano ito matatapos?

Hindi ko pa alam noon.

Pero ngayong binabalikan ko ang gabing iyon…

Alam kong sa unang pagkakataon sa buhay ko, may tunog akong narinig na mas malakas pa sa makina.

Tibok ng tadhana.