Sa ilalim ng maingay at mausok na tulay sa gilid ng Ilog Pasig, kung saan ang amoy ng kalawang at basura ay humahalo sa hangin, nagsimula ang kwento ng isang batang walang apelyido. Kilala lang siya sa tawag na “Boyet.” Walang birth certificate, walang magulang, at walang tahanan. Ang tanging yaman niya ay ang karton na hinihigaan at ang mga pangarap na tila napakalayo sa kanyang realidad.

Si Boyet, sa edad na walo, ay namulat sa lupit ng lansangan. Ipinanganak siya sa kalsada at dito rin lumaki. Ang tanging gumabay sa kanya ay si Mang Dado, isang matandang pulubi na nagsilbing ama, guro, at tagapagtanggol niya. Sa kabila ng gutom, tinuruan siya ni Mang Dado na bumasa gamit ang mga pinunit na pahina ng lumang comics. “Hindi lang tiyan ang kailangang pakainin, pati utak,” ang laging paalala ng matanda. Ngunit sa mundo ng mga palaboy, ang kasiyahan ay madalas na panandalian lamang. Isang gabi, bigla na lamang nawala si Mang Dado—dinala ng mga tanod sa rehab at iniwan si Boyet na mag-isa, luhaan, at walang kakampi laban sa mga siga ng lansangan.

Ang sumunod na kabanata ng buhay ni Boyet ay puno ng pighati. Nakaranas siya ng pang-aapi, pambubugbog, at pang-aagaw ng kalakal mula sa mas malalaking bata. Napilitan siyang lumipat sa isang abandonadong gusali kung saan nakilala niya si Nina, isang batang babae na naging sandalan niya. Nangarap sila ng sabay—isang tindahan na puno ng candy at pagkain. Ngunit maging ang munting paraiso na iyon ay gumuho nang ipag-utos ang demolisyon ng gusali. Sa isang iglap, dahil sa pagmamadali at takot, naaksidente si Nina. Nahulog ito mula sa hagdan at agad na isinugod ng ambulansya, habang si Boyet ay naiwang umiiyak sa labas ng harang, yakap ang kanilang pusang si “Puting.” Muli, siya ay nag-iisa.

Ngunit sadyang may plano ang tadhana na hindi kayang arukin ng tao. Isang gabi, habang namumulot ng bote sa isang madilim na eskinita, nakarinig si Boyet ng ungol. Sa ilalim ng aandap-andap na poste ng ilaw, nakita niya ang isang babaeng buntis, namimilipit sa sakit at duguan. Siya si Joanna. Manganganak na ito at walang ibang matatakbuhan.

Sa halip na tumakbo palayo dahil sa takot, nanaig ang kabutihan sa puso ni Boyet. Gamit ang kanyang maruming t-shirt at ang kakaunting kaalaman mula sa panonood ng telebisyon sa mga karinderya, tinulungan niyang iluwal ang sanggol. “Ire lang po, kaya natin ‘to!” ang sigaw ng bata sa gitna ng dilim. Ang iyak ng sanggol na lalaki, na pinangalanang Elias, ang naging hudyat ng bagong pag-asa.

Nang dumating ang tulong—isang itim na SUV at mga bodyguard—doon lang nalaman ni Boyet na ang babaeng tinulungan niya ay asawa pala ni Alfonso Vergara, isang makapangyarihang negosyante. Dinala si Boyet sa ospital, pinakain, dinamitan, at higit sa lahat, itinuring na pamilya. “Hindi ka na magiging mag-isa,” pangako ni Joanna sa kanya. Mula sa pagtulog sa karton, ngayon ay nakahiga na siya sa malambot na kama sa loob ng isang mansyon.

Pero hindi natapos ang hamon sa pagbabago ng kanyang tirahan. Nang ipasok siya sa isang pribadong paaralan, naging tampulan siya ng tukso. Tinawag siyang “batang amoy-lupa” ng mga kaklase. Sa isang group project, tinangka pa ng kanyang mga kagrupo na angkinin ang kanyang gawa at alisin ang kanyang pangalan. Ngunit sa oras ng presentasyon, isang watermark na “Boyet S.” sa dokumento ang nagbunyag ng katotohanan. Ipinagtanggol siya ng kanyang guro at ni Alfonso Vergara mismo. Sa halip na magtanim ng galit, pinili ni Boyet na magpatawad. “Mas mahalaga po ang aral kaysa ganti,” ang wika niya—isang sagot na nagpahanga sa lahat at nagpabago sa tingin ng kanyang mga kaklase.

Sa gitna ng kanyang bagong buhay, hindi niya kinalimutan ang kanyang pinagmulan. Sa isang pagkakataon, muli niyang nakita si Mang Dado sa kalsada—matanda na, may sakit, at walang alaala. Hindi nagdalawang-isip si Boyet; dinala niya ito sa ospital at matiyagang inalagaan hanggang sa bumalik ang alaala nito. Muling nabuo ang pamilyang pinaghiwalay ng tadhana.

Ang pinakamabigat na pagsubok ay dumating nang atakihin sa puso si Joanna sa gitna ng isang charity event. Habang nag-aagaw buhay ang babaeng tumanggap sa kanya, natanggap ni Boyet ang isang liham. Dito, ipinamana sa kanya ni Joanna hindi ang kayamanan para sa luho, kundi ang responsibilidad na pamahalaan ang isang scholarship fund para sa mga batang lansangan. Ang “Boyet S. Vergara Community Scholarship Fund.”

Nakaligtas si Joanna matapos ang operasyon sa ibang bansa, at pagbalik niya, sinalubong siya ng isang binata na punong-puno ng dangal. Si Boyet, ang dating namumulot ng basura, ay nagtapos bilang Class Valedictorian.

Sa kanyang talumpati, hindi niya itinago ang kanyang nakaraan. “Hindi ako produkto ng kumpletong pamilya, pero ako ay produkto ng kabutihan,” ang emosyonal niyang pahayag. Matapos ang kolehiyo, tinanggihan ni Boyet ang marangyang buhay sa condo. Sa halip, pinili niyang umupa sa isang maliit na apartment sa Tondo, malapit sa mga batang tulad niya dati.

Ngayon, si Boyet ay hindi na lamang isang pangalan sa lansangan. Siya ay simbolo na sa kabila ng dumi, gutom, at dilim ng mundo, may liwanag na naghihintay para sa mga taong marunong magmalasakit. Ang batang dating walang apelyido ay nagbigay ng pangalan at kinabukasan sa libu-libong batang Pilipino.

Isang paalala ang kwento ni Boyet: Ang tunay na yaman ay hindi nakikita sa laman ng bulsa, kundi sa laki ng puwang ng puso para tumulong sa kapwa.