“Minsan, may mga lihim na kahit gaano mo piliting takasan… lalapit pa rin sila dahil ikaw talaga ang hinahanap nila.”

Ako si Marinelle, dalawampu’t siyam na taong gulang, at ngayong binabalikan ko ang gabing iyon, parang muling humihigpit ang dibdib ko—parang may malamig na kamay na unti-unting humihila sa akin pabalik sa dilim.

Nagsimula ang lahat sa isang tawag na hindi ko inaasahan.

Bandang alas-diyes ng gabi, pagod na pagod ako mula sa hospital kung saan ako nagtatrabaho bilang isang nursing aide. Gusto ko na lang maligo, kumain ng tinapay, at matulog nang direcho. Pero pag-upo ko pa lang sa kama, biglang tumunog ang cellphone ko.

Hindi naka-save ang numero.

Pero parang kilala ko ang pakiramdam ng tawag na iyon.
Parang may bahagi ng utak ko ang umuungol ng: “Huwag mong sagutin.”

Pero sinagot ko.

“Hello?”

Walang sumagot.

“Hello? Sino ‘to?”

At saka ko narinig ang pinaka-unang piraso ng bangungot ko.

Isang tinig. Mahina. Basag. Parang galing sa isang taong matagal nang hindi natutulog.

“Nelle… alam kong gising ka.”

Bigla akong nanigas.

Walang tumatawag sa akin sa pangalang Nelle—maliban sa isang tao.
Isang taong matagal ko nang kinalimutan.
Isang taong akala ko… wala na.

“R-Ryan?”

Pagkasabi ko pa lang, napalunok ako ng hangin.
Kasi dalawang taon na siyang patay.

Hindi na siya sumagot. Pero narinig ko ang mahinang hagikhik.
Hindi masaya. Hindi galit.
Iyon ‘yung hagikhik na parang pilit hinuhugot mula sa lalamunan ng isang taong hindi na dapat nagsasalita.

Naputol ang tawag.

Naramdaman kong lumulubog ang sikmura ko.
Hindi ako makagalaw ng ilang segundo.
Parang nagdikit ang likod ko sa lamig ng hangin sa kwarto.

Dalawang taon na mula nang matagpuang wala nang buhay si Ryan—ang dating nobyo ko—sa isang abandonadong bodega sa Caloocan.
Gulo ang kwento, walang malinaw na suspek, walang malinaw na dahilan.
Tumigil ang kaso.
At pilit ko ring pinatay sa loob ko ang lahat ng alaalang may kinalaman sa kaniya.

Pero ngayong gabi… parang bumabalik siya.

Tumayo ako at sinilip ang bintana.
Malamig ang hangin. Matahimik ang buong kalye.

Hanggang sa may napansin ako.

Isang lalaking nakatayo sa ilalim ng poste ng ilaw.

Hindi gumagalaw.

Hindi tumitingin kung saan-saan.

Nakatingin lang… sa mismong bintana ko.

Hindi ko makita ang mukha niya dahil nasa dilim ang kalahati nito, pero ang tindig niya, ang katahimikang nakabalot sa presensya niya—sobrang pamilyar na nakakatakot.

Napaatras ako.
Tumakbo ako sa pinto.
Nilock ko lahat—pintuan, bintana, pati aparador kahit alam kong wala namang tao roon.

Huminga ako ng malalim.
Kinconvince ko ang sarili ko:

“Hindi iyon si Ryan. Hindi totoo ‘yon. Stress lang ‘to. Pagod lang ako.”

Pagbalik ko sa sala, biglang tumunog muli ang cellphone ko.

At nang tingnan ko ang screen—

WALANG NUMERO.
Walang caller ID.
Walang kahit ano.

Pero may isang salita:

“HELLO NELLE”

Hindi galing sa message app.
Hindi galing sa tawag.

Parang tumambad lang siya sa screen—nakasulat na parang ipinahid gamit ang daliri sa loob mismo ng display.

Napaatras ako hanggang sumandal ako sa dingding.

Tumawag ako sa kapatid ko.

“Kuya, may kakaiba rito—may tumatawag sa akin, hindi ko alam kung—”

Pero bago ko pa matapos, nagbrownout.

Buong apartment building.

Nawala ang ilaw.
Nawala ang ingay.
Nawala ang init.
Ang tanging narinig ko ay ang tunog ng mga yabag sa hallway.

Dahan-dahan.
Parang naglalakad ang isang taong gustong siguraduhin na maririnig ko siya.

Kinuha ko ang maliit kong flashlight. Nanginginig ang kamay ko habang inaapakan ang kahoy na sahig.
Nilapit ko ang tenga ko sa pinto.

Naroon siya.
Nasa labas.
Humihinga nang malalim.
Parang sinisinghot ang takot ko.

“Bakit ka umalis noon, Nelle?”

Hindi ako agad nakasagot.
Hindi ko alam kung boses ba talaga iyon ni Ryan… o may ibang gumagaya.

“Hindi ako ito noong huli mo akong nakita. Iba na ako ngayon.”

Parang may malamig na gumapang sa gulugod ko.

At bago pa ako makaisip ng dapat gawin—
Bumukas ang pinto. Mag-isa.

Wala akong binuksan.

Nanginginig ang mga paa ko pero umatras ako papunta sa sala.
Hinampas ng hangin ang mukha ko.
May amoy na pamilyar—amoy ng basa, amoy ng lumang kahoy, amoy ng bodega kung saan siya natagpuan.

Lumakad ako paatras hanggang sa tumama ang likod ko sa dingding.

At sa pagitan ng nagfa-flicker na flashlight, nakita ko siya.

Isang anino.
Payat.
Mahaba ang braso.
At halos durog ang mukha.

Pero nakangiti.
Iyon ‘yung ngiti niya noong nakakulong siya sa bodega.
Iyon ‘yung ngiting nakita ng pulis sa larawan ng bangkay.

“Hindi pa tayo tapos,” bulong niya.

At bigla siyang tumakbo papunta sa akin—mabilis, hindi tao ang galaw, hindi normal ang lakad, hindi ko alam kung hihiyaw ako o tatakbo.

Napapikit ako at itinaas ko ang kamay ko para harangin siya.

Pero pagdilat ko…

Naglaho siya.

Literal na wala.

Tumunog ang cellphone ko sa sahig.
Nanginginig pa rin ako habang pinulot ko ito.

At nakita ko ang mensahe.

“HANAPIN MO KUNG SINO ANG PUMATAY SA AKIN.”

Sumunod pa:

“O IKAW ANG SUSUNOD.”

Kinabukasan, hindi ako pumasok sa trabaho.
Hindi ako nakatulog.
Hindi ako kumain.
Huminga lang ako dahil pinilit ko.

Pero may isang bagay na mas tumatak.

Nakita ko sa ilalim ng pinto ko ang isang maliit na papel.
Parang ipinilas mula sa lumang notebook.

At isa lang ang nakasulat:

“BODEGA 17.
HULING ARAW KO.
UNANG ARAW MO.”

At sa dulo ng papel—isang maliit na patak ng kulay kulay-kalawang na parang tunaw na dugo.

Doon ko napagtanto ang isang bagay:

Kung hindi ko bubuksan ang katotohanan,
kung hindi ko haharapin ang anino ng nakaraan,
mas mauuna siyang kumuha sa akin kaysa makaalam ako ng katotohanan.

Kaya kahit nanginginig, kahit wala akong kasamang kahit sino, kahit alam kong mali—

Pumunta ako sa Bodega 17.

Pagdating ko roon, tahimik.
Mas tahimik kaysa sa dapat.
Walang aso.
Walang pusa.
Walang bantay.

Pumasok ako gamit ang maliit na puwang sa pader.

At pagkapasok ko…

May pintura sa sahig.
Pula.
Pero hindi pintura ang amoy.

Sa gitna nito, may nakasabit na papel sa pako.

“TINANONG MO KUNG BAKIT AKO NAMATAY.”

Sa likod:

“TANUNGIN MO SI ATE MO.”

Parang nabingi ako.
Parang bumaliktad ang mundo ko.
Ang kapatid kong babae?
Si Ate Miera?
Siya ang pinaka-malambing, pinaka-maasikaso, pinaka-mabait na kasama ko sa bahay nung araw na namatay si Ryan.

Hindi iyon posible.
Pero habang tinitingnan ko ang paligid, parang may gumalaw sa sulok ng paningin ko.

May naka-upong babae sa kadiliman, nakayuko, hawak ang isang lumang cellphone.

“Ate?”

Dahan-dahan siyang tumingala.

At doon ko nakita—

Hindi na siya si Ate Miera.

Maputla.
Malalim ang mata.
Nanginginig ang panga.

“Hindi ko sinasadya…” bulong niya.
“Hindi ko sinasadya pero—pinoprotektahan lang kita, Nelle…”

“Ano’ng ginawa mo?”

Lumuhod siya at humagulgol.
Pero ‘yung hagulgol niya—iyon ‘yung narinig kong hagikhik sa phone kagabi.

“Ikaw ang target niya. Hindi ako.
Ikaw ang gusto niya noon pa.
Kaya tinapos ko na siya bago ka pa masaktan.”

Parang bumigat ang hangin.
Parang may malamig na kamay na humawak sa balikat ko mula sa likod.

Dahan-dahan akong tumingin.

Naroon siya.

Si Ryan.

Hindi multo.
Hindi anino.
Hindi pantasya.

Isang nabubulok na presensya na hindi ko kayang maunawaan—pero malinaw ang mensahe niya:

“TAPUSIN MO NA SIYA, NELLE.”

Pero hindi ako kumilos.

Dahil sa gitna ng lahat ng sigaw, luha, at mga hakbang na papalapit, may isang bagay na pumasok sa utak ko:

Hindi ko kailangan maging tulad nila.
Hindi ko kailangang maging parte ng dilim nila.

Kaya tinakbo ko siya.
Tinakbo ko ang katotohanan.
Tinakbo ko ang bodega, ang nakaraan, ang halimaw na minahal ko, at ang kapatid kong binulag ng takot.

Tumakbo ako papalabas sa pinto, hindi ko na alam kung sino ang sumisigaw—ako ba, si Ate, o si Ryan na hindi na tao.

Ang malinaw lang—

Nang lumingon ako,
wala na ang bodega.

Wala na si Ryan.
Wala na si Ate.

As if… hindi sila umiral.

Pero pag-uwi ko sa bahay, may isang papel sa kama ko.

“HINDI TAPOS ANG KWENTO.”

At sa ibaba:

“MAGKITAN TAYO SA SUSUNOD NA GABI.”

Ang buhay ko ay hindi na kailanman babalik sa dati.
At minsan,
kapag may kumakatok na anino sa alaala mo—
wala kang pagpipilian kundi buksan ito.

Dahil kung hindi,
baka sila ang sumundo sa’yo.