“Minsan, may isang lihim na itinago ko nang buong lakas… pero ang katotohanang iyon ang mismong sumira at bumuo muli ng buhay ko.”

Sa bawat paghinga ko noong panahong iyon, parang may mabigat na kamay na pilit humahawak sa dibdib ko, pinipigil ang tibok ng puso ko at pinapaalala na may isang katotohanang hindi ko na kayang takasan. Ako si Erica, at ito ang kuwento ng pag-ibig na hindi ko inakalang magiging unos; kuwento ng tapang na natuklasan ko nang huli na ang lahat; kuwento ng anak kong minahal ko nang higit sa sarili ko—ngunit kinailangan kong iwan.

Nagsimula ang lahat sa mga simpleng salitang lagi kong natatanggap araw-araw mula kay Patrick.
“Good luck sa quiz.”
“Kakain ka na.”
“Ingat pauwi.”

Tila karaniwang mensahe lang iyon para sa iba, pero sa amin, sapat na iyon para maging mundo namin. Sa bawat pagbati, bawat ngiti, bawat hawak-kamay sa sulok ng hallway, para kaming dalawang batang natagpuan ang kanlungan sa isa’t isa. At habang lumalalim ang relasyon namin, mas lalo ding lumalalim ang takot ko na may isang araw, magigising akong hindi na sapat ang mga lihim para protektahan ang pagmamahalan namin.

Tuwing gabi, nakahiga ako sa kama, nakatitig sa kisame. Sa katahimikang iyon, naririnig ko ang malakas na pintig ng puso ko… kabog na puno ng hiwaga, kaba, at tanong kung hanggang kailan ko maisisikreto ang buhay na nabubuo sa loob ko.

Hindi ko agad napansin ang pagbabago sa katawan ko. Akala ko una, pagod lang—maraming puyat, projects, quizzes. Pero nang paulit-ulit akong nasusuka tuwing umaga, nang parang umiikot ang mundo kahit nakapikit ako, doon ko naramdaman ang sigaw ng katotohanan.

Isang hapon, naglakad ako papunta sa banyo. Pagtingin ko sa salamin, halos hindi ko makilala ang sarili ko. Maputla, lantang-lanta, parang may tinatagong lihim ang katawang pilit na nagpapakyut—ngunit hindi na kayang pagtakpan ang katotohanan.

“Hindi puwede… hindi siguro…”
Bulong ko habang hawak ang tiyan kong tila may sariling pintig.

Hindi ako handa. Pero kailangan kong malaman. Kaya kinagabihan, palihim akong lumabas. Suot ko ang hoodie, nakayuko habang naglalakad papunta sa botika. Parang pinipigilan ko ang buong mundo na tumingin sa akin. Nang bilhin ko ang pregnancy test, nanginginig ang kamay ko. Pag-uwi ko, pumasok ako sa banyo at sinara ang pinto.

Doon, sa maliit na espasyong iyon, bumagal ang oras habang hinihintay ko ang resulta. Nang lumabas ang dalawang linya… parang may malakas na sigaw na hindi ko mabigkas. Natuyo ang lalamunan ko. Tumulo ang luha ko nang hindi ko namamalayan.

Positibo.
Totoo.
Hindi na ako makakatakas.

“Patrick…”
Mahina kong tawag. Parang siya lang ang natitirang sagot sa lahat ng tanong.

Kinabukasan, nagkita kami sa lumang waiting shed—paborito naming tagpuan. Pagdating ko pa lang, kita niya agad ang pamamaga ng mga mata ko.

“Ea? Anong nangyari?”
Hindi ko alam kung paano sisimulan, pero nang ilabas ko ang test kit, nakita ko kung paano unti-unting parang gumuho ang balikat niya. Hindi siya umiyak, pero nakita ko ang takot sa mga mata niyang dati’y puno ng saya.

“Buntis ako…”
Isang bulong, pero sa katahimikan ng umaga, para iyong sigaw.

Umupo siya sa tabi ko. Ilang segundong puro katahimikan lang ang pumagitna sa amin. Katahimikang parang gumigising sa katotohanang wala nang atrasan.

“Ea… huwag kang humingi ng sorry,” sabi niya. “Dalawa tayo rito. Hindi kita iiwan.”

At sa unang pagkakataon mula nang malaman ko ang totoo, nakahinga ako ng kaunti.

Pero ilang araw pa lang ang lumipas, nagsimula na ang matinding laban.

Nagtago ako ng tiyan. Mas maluluwag na damit. Jacket kahit mainit. Lagi akong nakayuko. Bawat tanong ng mama ko kung bakit parang pumapayat ako, agad kong sinasagot ng “madaming requirements.” Pero hindi ako pumapayat—tinatago ko lang ang lumalaking katahimikan sa loob ko.

Si Patrick naman halos hindi na natutulog. Nagtrabaho sa construction, nag-deliver ng tubig, nagbantay sa tindahan—anumang dagdag pera ay pag-asa para sa hindi inaasahang pamilya naming dalawa.

Pero habang lumalalim ang pagbubuntis ko, mas lumalalim din ang takot namin.
Hanggang isang gabi, halos matumba ako sa sobrang hilo. Sinalo ako ni Patrick, at nanginginig ang boses niya.

“Erica, dapat nagpapa-checkup ka. Hindi puwede ‘to.”
“Paano kung may makakita? Paano kung malaman nila?”
At doon siya napatingin sa akin na parang gusto siyang lumaban, pero hindi niya alam paano.

Sa lilim ng parke, nag-usap kami.
“Handa akong panagutan ang lahat,” wika niya. “Kahit mawalan ako ng lahat, pipiliin ko kayo.”

Niyakap ko siya. Pero sa loob ko, may isang boses na humihila pababa:
“Hindi sila basta magagalit… papatayin nila ako sa sermon. Papatayin ka rin nila sa galit.”

Habang lumalaki ang tiyan ko, mas lalo kong naramdaman ang papalapit na unos. At isang gabi, dumating iyon.

Sa isang maliit na kubo malapit sa palayan, habang ang lampara lang ang nagbibigay liwanag, halos mawasak ang katawan ko sa sakit ng pagle-labor. Wala kaming ospital. Wala kaming doktor. Hilot lang at kaba namin.

“Konti na lang, anak,” sabi ng hilot.

Hinawakan ko ang kamay ni Patrick nang mahigpit.
“Nandito lang ako, Erica,” paulit-ulit niyang inuusal.

At sa gitna ng sigaw, luha, at paghihirap… narinig ko ang munting iyak na nagbago ng mundo ko.

Isang anak.
Isang himala.
Isang dahilan para mabuhay ulit.

Mahina ako, nanginginig, pero nang inalagay ang sanggol sa dibdib ko, parang tumigil ang mundo.
“Ang ganda niya…” bulong ko.

Si Patrick, halos hindi makahinga sa emosyon.
“Anak natin…”

Pero ang saya ay sinabayan ng bigat. Hindi ko masabi kay Patrick, pero ramdam ko—mabilis na darating ang sandaling wala akong magagawa kundi pumili.

At hindi nagtagal, dumating ang pasya ng mga magulang ko.

“Anak, lilipat ka sa Maynila. Magpapatuloy ka ng medical studies mo. Bukas tayo aalis.”

Bakit ganoon ang mundo? Sa oras na may gusto kang panindigan, doon ka nawawalan ng boses?

Kinagabihan, palihim kaming nagkita ni Patrick. Hawak ko ang anak naming mahimbing na natutulog.
“Patrick… kinuha nila ang cellphone ko. Hindi ko alam kung kailan ako makakontak.”

Nakangiti nang malungkot si Patrick.
“Hindi ko kayo pababayaan.”

Niyakap ko nang mahigpit ang anak namin.
“Pasensya na kung hindi ko kayang lumaban…”
“Hindi mo kasalanan, Erica.”

At sa huling pagkakataong iyon, may hiling lang ako.
“Pangako… iingatan mo siya.”
“Hihintayin kita kahit gaano katagal.”

Dahan-dahan kong inilagay ang anak namin sa mga braso niya.
Dahan-dahan… pero bawat segundong iyon parang may kumakalas sa kaluluwa ko.

Sa pagbitaw ko, parang may napunit sa akin.
Parang tinanggal ang bahagi ng puso kong hindi na mababalik.

Sa gabing iyon, sa lamig ng hangin at dilim ng paligid, lumayo ako.
Hindi ko alam kung kailan kami muling magkikita.
Hindi ko alam kung matatanggap pa nila ako balang araw.
Hindi ko alam kung ano pa ang hinaharap namin.

Ang alam ko lang… iniwan ko ang puso ko sa mga bisig ni Patrick at sa munting batang ipinanganak ko sa gitna ng takot at pag-asa.

At mula roon, nagsimula ang mahaba at masakit na kabanata ng buhay ko—isang kuwento na hanggang ngayon ay dala ko sa bawat pintig ng puso ko.

Isang araw, babalik ako.
Dala ang lakas na hindi ko nagawang dalhin noon.
At sana, sa pagbalik na iyon, may pagkakataon pa akong hawakan muli ang mundong minsan kong tinakasan.