“Minsan, may araw na akala mong ordinaryo… ngunit doon pala magsisimula ang kwentong magbabago sa buong buhay mo.”

Ako si Gian Garcia—at ito ang kwentong hindi ko kailanman inakalang mangyayari sa isang simpleng serbidorang kagaya ko. Isang kwentong nagsimula sa pagod, sa pangarap… at sa isang lalaking dumating sa buhay ko na may dalang lihim na yayanig sa mundo ko.

Maaga pa lang, gising na ang Casa Delicia. Maingay ang kusina, sunod-sunod ang order, at mabilis ang galaw ng mga tao. Sanay na ako sa ganitong gulo. Sanay sa pagtakbo, pagngiti, pakikipag-usap sa kahit pinakamasungit na customer. Pero sa likod ng lahat ng iyon, bitbit ko araw-araw ang bigat ng isang pangarap—ang mapagamot si Mama sa matagal na niyang sakit sa baga.

Bata pa lang ako, alam ko na ang hirap ng buhay. Tinda dito, alaga doon, hanap ng raket kung saan-saan. Nang makapasok ako bilang trainee sa Casa Delicia, halos hindi ako makapaniwala. At nang ma-regular ako, para bang may liwanag na muling sumindi sa buhay namin ni Mama.

Kaya kahit pagod, kahit naiiyak minsan, tuloy lang.

Hindi ko alam… sa araw palang iyon magsisimula ang isang kwentong kakayanigin ang tahimik kong mundo.

Habang naglilinis ako ng mesa, bigla siyang pumasok. Ang bagong kusinero. Tahimik. Medyo alanganin ang kilos. Halatang baguhan. Akala ko isa lang siyang simpleng empleyado. Akala ko isa lang siyang dagdag sa araw-araw naming trabaho.

Hanggang sa bumangga kami at natapunan ako ng mainit-init na sabaw.

“Diyos ko!” napasigaw ako.

Nataranta siya, humingi ng paumanhin nang sunod-sunod. Pero dahil pagod at kabado ako, tinapunan ko siya ng masamang tingin bago lumayo.

Hindi ko pa alam noong oras na iyon… na ang lalaking iyon, si Matthew, ang magiging pinakamabigat at pinakamatamis na bahagi ng aking buhay.

Lumipas ang mga araw, nagkakatinginan kami. Nagbabatian. Hanggang sa dumating ang araw na naglakas-loob siyang humingi ng paumanhin ulit.

At nung nginitian ko siya pabalik… parang may kakaiba akong naramdaman.

Mula noon, naging magaan ang presensya niya. Parang kaibigan na bigla na lang dumikit sa’yo sa gitna ng pagod. Mahilig siyang magbiro, pero magalang. Tahimik pero malalim kausap. Para siyang may tinatagong bigat na hindi ko mawari.

Sa bawat break time, sabay kaming kumakain. Sa bawat tawanan, pakiramdam ko tumitino ang araw ko.

At hindi ko maitago—unti-unti siyang pumapasok sa buhay ko.

Minsan, nahuhuli ko siyang nakatitig habang nag-aayos ako ng mga resibo. Minsan naman, ako ‘yung napapangiti pag naririnig ko ang boses niya sa likod habang naghihiwa ng sibuyas.

Pero sa likod ng mga ngiti naming iyon… may tinatago pala siyang hindi ko agad nakita.

Isang gabi, habang naglilinis kami ng kusina, bigla siyang tumingin sa akin.

“Gian… iba ka,” mahina niyang sabi. “Parang gumagaan ang buhay ko kapag nandiyan ka.”

Hindi ko alam kung bakit pero bumilis ang tibok ng puso ko. Hindi ako sanay. Matagal na akong takot. Matagal na akong iniwan at niloko ng taong pinangakuan akong hindi ako sasaktan.

Pero nung gabing iyon… parang may pader na unti-unting bumagsak.

Hanggang sa isang gabi, pagkatapos naming mag-close, may nakahandang mesa sa kusina. May pagkain. May kandila. Tahimik pero espesyal.

Hindi ako makapaniwala.

“Para saan ’to?” tanong ko.

Ngumiti siya—iyong ngiting hindi mo makakalimutan.

“Gusto kong pasalamatan ka… sa lahat.”

Doon ko unang nakita ang lambing sa mata niya. Ang lalim. Ang katotohanang hindi niya sinasabi… pero ramdam ko.

At nang hinawakan niya ang kamay ko, parang kumalma ang buong mundo.

“Gian… gusto kita.”

Nalaglag ang puso ko sa dibdib. At kahit natatakot ako…

“Mat… gusto rin kita.”

Simula noon, naging masaya ang bawat araw. Kahit pagod, kahit simple lang, sapat na kaming dalawa.

Pero hindi ko alam… may lihim pala siyang tinatago. Lihim na kaya palang wasakin ang lahat.

Isang tanghali, dumating ang may-ari ng Casa Delicia—si Don Ricardo Domingo. Mayaman, kilala, respetado.

At doon bumaligtad ang mundo ko.

“Anak, bakit hindi ka dumadalaw sa opisina?” sabi ni Don Ricardo habang nakatingin kay Matthew.

Anak.

Anak.

Parang hindi ako makahinga. Si Matthew… ang lalaking minahal ko… ang lalaking nagpakita sa akin ng kababaang-loob… ay anak ng bilyonaryong may-ari ng Casa Delicia.

Hindi ako nakagalaw. Hindi ako nakapagsalita. Ang mundo ko ay parang huminto.

Iniwan ko ang apron ko. Wala akong sinabi. Hindi ko kinaya.

Bakit siya nagsinungaling?

Bakit niya tinago?

Sa ulan ako tumakbo. Basang-basa. Nanginginig. Ramdam ko ang sakit at poot na lumalamon sa akin.

At kahit paulit-ulit niya akong tinatawag…

Hindi ko lumingon.

Sa gabing iyon, umuwi akong wasak. Iniwan ko ang trabaho. Bumalik ako sa Bulacan. Sinabi ko kay Mama na gusto ko munang magpahinga. Pero ang totoo… hindi ko alam kung paano buuin ang sarili ko.

Samantala si Matthew—narinig ko mula sa dating katrabaho—araw-araw akong hinahanap. Pero ayaw kong makita siya. Ayaw kong marinig ang paliwanag niya.

Dahil paano ko pa siya pagkakatiwalaan?

Lumipas ang mga linggo. Akala ko mawawala rin ang sakit. Pero sa bawat umaga… siya pa rin ang nasa isip ko.

Hanggang isang araw, habang naglalakad ako sa palengke para mamili ng gulay, may kotse na huminto sa harap ko.

At bumaba siya.

Basang-basa ng pawis. Halatang pagod. Halatang ilang linggo na akong hinahanap.

“Gian… pakinggan mo naman ako,” pakiusap niya.

Tumingin ako sa kanya—sa mga matang dati ay nagbibigay ng kapanatagan sa puso ko. Ngayon puno ng takot at pangamba.

“Bakit mo tinago?” tanong ko. “Ano pa ba ang hindi ko alam, Matthew?”

Huminga siya nang malalim.

“Dahil takot akong mawala ka. Takot akong isipin mong isa lang akong mayamang nang-aapi. Gusto kong makilala mo ako bilang ako… hindi bilang Domingo.”

Tahimik lang ako. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman.

Pero nang makita ko ang pamumutla niya… ang lumalim na eyebags… at ang panginginig ng boses niya habang nagsasalita…

Parang may humaplos sa puso ko.

“Gian,” mahina niyang sabi, “mahal kita. Hindi dahil naiiba ka… kundi dahil ikaw ’yon. At kung kailangan kong iwan ang buong mundo ko para patunayan sa ’yo ’yan… gagawin ko.”

At doon, bumigay ang luha ko.

Hindi dahil sa sakit.

Kundi dahil sa totoo… mahal ko rin siya. At kahit ilang beses kong subukang kalimutan, hindi ko kaya.

Lumapit siya. Hinawakan ang kamay ko—katulad noong gabing mag-aminan kami.

“Mat…” bulong ko, “hindi ko alam kung handa na ako ulit masaktan.”

Ngumiti siya, marahang parang takot ding mabasag ako.

“Hindi kita sasaktan. Hindi ko hahayaang maging kasinungalingan ang kwento natin.”

At doon, sa gitna ng palengke, sa gitna ng amoy ng gulay at ingay ng mga nagtitinda… nagyakapan kami.

Hindi marangya. Hindi engrande.

Pero totoo.

Mula noon, sinubukan namin ulit. Walang sikreto. Walang pagtatago. Lagi siyang bumibisita sa Bulacan. Tinutulungan kami ni Mama. Tinuruan niya akong magluto ng mga bago niyang natutunan.

At nang bumalik ako sa Maynila, hindi na bilang serbidora…

Kundi bilang babaeng pinili ng puso ng isang lalaking natutong maging simple, totoo, at tapat.

Ako si Gian Garcia—at ito ang kwentong nagpabago ng buhay ko.

Isang kwentong nagpapaalala na minsan… ang pagmamahal, dumarating sa oras na pinaka hindi mo inaasahan.

At minsan… kailangan mo lang ng tapang para maniwala ulit.

Kung handa ka, ibibigay ng tadhana ang taong para sa’yo.