“Minsan, ang pinakamaliit na boses sa gitna ng ingay ng mundo…
ang siyang may dalang kwentong hindi mo inaakalang kayang gumiba ng puso at magpaningning ng pag-asa.”

Sa bawat istoryang alam kong sasabihin ko, may ilang parte na ayaw ko sanang balikan. Pero may mga alaala na kahit pilitin mong takasan, patuloy ka pa ring hinahabol—kahit sa init ng tanghali, sa pagitan ng mga sigawan ng mga estudyante, sa amoy ng nilagang mais, at sa mga matang sanay manghusga.

Ako si Alona May Dela Cruz, labing-anim na taong gulang, Grade 10 Maharlika. At ito ang kwento kung paano ko natutunang ipagmalaki ang isang bagay na buong buhay ko ay kinaaayawan ng iba—ang pagiging anak ng isang tindera ng mais.

Mainit na naman ang tanghali sa San Roque National High School. Hindi lang basta init—yung tipong ramdam mo hanggang loob ng buto. Sa labas ng classroom, tanaw ang halos tuyong bukirin, habang ang mga punong mangga ay parang sumuko na sa galit ng araw. Sa loob naman ng Grade 10 Maharlika, ang ingay ay parang palengke—sigawan, tawanan, bulungan, halakhakan.

Sa sulok ng corridor, ako, si Alona, ay hingal na hingal habang hawak ang bilao ng nilagang mais. Pawisin, pagod, pero may panalangin sa dibdib na sana ngayong araw… sapat ang mabenta ko.

Pagbukas ko ng pinto, may sumigaw agad.

“Ayun na si My Girl!”

Si Roxan ’yon, ang klaseng hindi mo alam kung kaibigan o kalaban—madaldal, maingay, pero minsan may kabutihan din. Sabay tawa niya na may halong pang-aasar.

Lumapit agad si John John at Dindo, parehong gutom at parehong mahilig mang-asar pero hindi masama ang puso.

“Uy, Alona, akin ‘tong dalawa ha! Ang sarap ng mais n’yo palagi,” ani John John.
“Parang ikaw…” dagdag niya, sabay hagikhik.

Napailing ako, pero ngumiti pa rin. Kahit paano, sila yung mga hindi tumatawad, hindi nanliliit.

Pero sa kabilang banda ng classroom—ang trio ng mga babaeng hindi ko kailanman mapantayan: Chelsea Monteverde, Bianca Ong, at minsan si Roxan kapag sumasama sa kanila.

“Diyos ko, sa classroom talaga naglalako?” bulong ni Chelsea.
“Bukas baka isda na,” sabay ngisi ni Bianca.
“At tingnan mo yung sapatos,” dagdag pa ni Roxan. “Isang ulan na lang, bye bye na ’yan.”

Narinig ko lahat.

Tinanggap ko lahat.

At tulad ng nakasanayan ko, ngumiti pa rin.

Habang nagbebenta ako, may biglang tumapik sa mesa.

Si Ma’am Lorena.

“Alona… alam kong kailangan mo ’yan. Pero huwag sa mismong klase magbenta, ha? Pag-usapan natin sa guidance mamaya.”

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Hindi dahil nagalit siya—kundi dahil nakita niya ako. Kahit sa dami ng ingay sa buong classroom, nakita niya yung batang pilit tumatayo kahit puro sugat ang tuhod sa buhay.

Paglabas ko, narinig ko pa ang bulungan ng ilan.

“Ayan, nareklamo ang My’s Girl.”
“Buti nga.”
“Nakakahiya kaya.”
“Some people don’t know where they belong.”

Parang may bigat na humila sa dibdib ko pababa. Pero kailangan kong maglakad. Kailangan kong umuwi. Kailangan kong magpakatatag.

Pag-uwi ko sa amin sa baryo, sinalubong ako ng dilim at lamig. Ang bahay namin ay gawa sa pinagtagpi-tagping yero at kahoy. Sa loob, nakita ko si Tatay na inaayos ang sirang banig, at si Nanay na nagpipiraso ng gulay.

“Anak, kumain ka na ba?” tanong ni Nanay.

“Meron pong kaunting sinaing at pritong galunggong,” dagdag niya.

Umupo ako. Pinilit ngumiti. Kahit sa totoo lang, ang bigat pa rin sa dibdib.

“Kumusta sa school?” tanong ni Tatay. “Marami ka bang nabenta?”

Sandali akong tumigil.

“Okay lang po…” sabi ko. “Napagsabihan lang po ako ni Ma’am. Bawal na magbenta sa classroom.”

Nagtinginan si Nanay at Tatay. Kita ko sa mukha nila ang pag-aalala, yung ayaw nilang mapahiya ako.

Pero ako na mismo ang nagpawi ng bigat.

“Okay lang po talaga. Kailangan naman po natin ’to. Atsaka… may sinabi si Ma’am na scholarship.”

Halos sabay na nagliwanag ang mukha nila.

Tila nagkaroon ng bagong araw sa maliit namin na bahay.

“Anak…” sabi ni Nanay, napaluha. “Sana to na ’yon.”

“Tandaan mo,” dagdag ni Tatay. “Hindi nakakahiya ang magbanat ng buto. Kahit magtinda ka pa ng mais sa buong mundo—hindi ibig sabihin nun mababa ka.”

At doon ako unang nakaramdam ng kakaibang lakas.

Kinabukasan pagkatapos ng klase, kumatok ako sa guidance office.

Pagpasok ko, si Ma’am Lorena ang unang nakita ko—nakangiti, may pag-aalala, pero may halong saya sa mata.

“Alona,” she said. “Matagal na kitang minamasdan.”

Hindi ako nakapagsalita.

“Hindi lang dahil nagbebenta ka ng mais,” patuloy niya. “Kundi dahil kahit pagod ka, mataas ang grades mo. Hindi lahat ng estudyante kayang pagsabayin ang pag-aaral at paghahanapbuhay. Pero nagagawa mo.”

Iniabot niya ang isang brochure.

Scholarship.
Full tuition.
Allowance.
Priority para sa mga estudyanteng masipag at kapos sa buhay.

“Ma’am…” halos hindi ko marinig ang boses ko. “Pwede po ba talaga ako dito?”

Tumawa si Ma’am. Hindi yung pang-asar na tawa tulad sa classroom. Yung tawang may paniniwala.

“Alona, isa ka sa pinakamahuhusay sa klase. At higit sa talino—meron kang tapang. Yan ang wala ang karamihan. At yan mismo ang hinahanap nila.”

Naluha ako.

“Simula ngayon,” sabi niya, “ayusin natin ang schedule mo. Magbenta ka pa rin kung kailangan. Pero hindi kita hahayaan na manatili sa buhay na ’yan kung kaya mo pang tumakbo papalayo rito.”

Parang bumukas ang bintana ng mundo.

Parang may liwanag na sumingit sa madilim kong bukas.

At sa unang pagkakataon sa mahabang panahon…

Naramdaman kong may nagbabago.

May paparating.

At hindi lang basta pagbabago—kundi isang pag-asang hindi ko inakalang darating pa.

At doon nagsimula ang totoong kwento ko.

Hindi bilang “My’s Girl.”

Hindi bilang kahiyahiya.

Hindi bilang mahirap.

Kundi bilang isang batang babae na nagbebenta ng mais pero may pangarap na mas matibay pa sa pinakamapait na salita.

At sa pagkakataong iyon…

Alam kong hindi lang ako basta naglalakad palabas ng guidance office.

Ako’y naglalakad papunta sa bagong buhay na hindi ko pa man nakikita—

pero alam kong para sa akin talaga nakalaan.