“Minsan, ang pinakamadilim na katotohanan ay hindi mo matatagpuan sa likod ng saradong pinto… kundi sa likod ng isang tinted na bintana ng kotse, habang nakikinig ka sa mga salitang hindi mo kailanman inakalang sasaktan ka nang ganito.”

Ako si Marcus Chen, at ito ang pinakamapait, pinakakakaibang tatlong linggo ng buhay ko—tatlong linggo na nagbago ng pananaw ko sa pag-ibig, sa pagtitiwala, at sa sarili ko.
Tatlong linggo na nagpamulat sa akin kung gaano kabilis masira ang mundong ilang taong kong binuo.

Hindi ko akalain na ang lahat ay magsisimula sa isang simpleng biyahe sa EDSA—sa loob ng itim kong Mercedes-Benz—habang nakikinig sa tinig na akala ko ay magpapasaya sa akin habambuhay.

Nanginginig ang mga kamay ko noon. Hindi dahil sa trapiko. Hindi dahil sa init.
Kundi dahil sa mga salitang mula mismo kay Bianca, ang babaeng dapat sana’y pakakasalan ko.

“Php5,000 monthly allowance? Plus condo sa YESIS? Automatic ‘yan after kasal.”

Hindi niya alam—sa backseat ng kotse na iyon—na ang “driver” niya, ang lalaking tahimik lang at naka-itim na salamin, ay ako rin.
Ako, ang fiancé niyang si Marcus Chen.
Ako, ang bilyonaryong nagmamahal sa kanya nang buong puso.
Ako, ang planado niyang gamitin.

Simula ng Eksperimento

Tatlong linggo bago ang kasal namin, umaaligid na sa isip ko ang tanong na matagal ko nang pinipilit huwag pansinin:

“Mahal ba niya ako… o mahal niya ang pera ko?”

Ipinakilala siya sa akin ng Mommy ko, si Doña Celestina, sa isang charity gala. Maganda si Bianca, elegante, mahusay kumilos sa mata ng mga sosyal.
Anim na buwan akong nabighani.
Anim na buwan akong naniwala na ako ang pinili niya.

Pero paulit-ulit kong napansin ang mga tingin niya sa mga price tag… ang hindi maipaliwanag na pag-ngiti tuwing mamahalin ang regalo… at ang mga oras na tila may tinatagong mensahe sa phone niya.

Kaya gumawa ako ng desisyon.
Isang desisyong babago sa buhay ko.

Nagkunwari akong umalis papuntang Singapore.
Pinalitan ko ang driver niya.
Ako mismo ang pumalit bilang “Mang Erning Jr.”—isang simpleng lalaking may barong, itim na shades, at nakayuko habang nagmamaneho.

Si Mang Erning, 75 anyos, ang tumulong sa akin.
Sinabi niya:

“Sir Marcus, ang pera ay hindi sukatan ng pag-ibig… pero ito ang naglalantad ng tunay na pagkatao.”

Hindi ko alam noon kung gaano katama ang sinabi niya.

Unang Sampal ng Katotohanan

Unang araw bilang driver, hindi man lang ako tiningnan ni Bianca.
Ni “please” o “thank you,” wala.

At nang makarating kami sa café nila ng best friend niyang si Trisha, doon ko unang narinig ang tunay na usapan:

“Php5,000 monthly allowance! Automatic sa prenup! Plus condo!”

“Pero mahal mo ba si Marcus?”

Tumawa si Bianca. Tawang parang kutsilyo.

“Love? Trish… business transaction ‘to.”

Para akong sinampal.
Pero kailangan kong huminga. Kailangan kong magpatuloy.

Sunod-sunod na Sakit

Sa mga sumunod na araw, parang buhangin na unti-unting gumuho ang mundo ko.

– Law office: prenup revision
– Jewelry store: Rolex para sa “kapatid”… pero lalaki pala
– Hotel sa Pasay: kasama ang fitness instructor na si Jokin
– Holding hands sa elevator
– Mga halik na hindi dapat sa kanya ibinibigay

Hindi ko alam kung paano ko nagawang manatiling kalmado habang nagmamaneho.
Pero kailangan ko ng ebidensya.
Kailangan ko ng katotohanan.

Kaya naglagay ako ng voice recorder sa kotse.
Legal man o hindi, wala na akong pakialam.

At doon ko narinig ang hindi ko inakalang maririnig mula sa babaeng minahal ko:

“Tatlong taon ko lang titiisin si Marcus. After divorce—50% ng assets niya, akin.”

“Gagawa tayo ng kwento, babe. Sasabihin kong inabandona niya ako emotionally.”

“Ang tanga niya… nandidiri nga ako sa kanya pero mayaman, so okay na.”

Ang bawat salita, parang bala.
Walang mintis.
Diretso sa puso.

Paghahanap ng Hustisya

Hindi ako puwedeng magpadala sa emosyon.
Kaya pumunta ako sa family lawyer namin, si Attorney Ramon Guevara.
Sinabi ko sa kanya ang lahat.

Tumikhim siya bago magsalita:

“Marcus, kung gusto mong itigil ito nang hindi ka nadadawit, kailangan natin ng concrete evidence.”

At doon nagsimula ang pinakamadilim na bahagi ng tatlong linggo.

In-extract namin ang phone logs niya—legal dahil ako ang nagbabayad ng plan.
Nakita namin ang mga sweet messages nila ni Jokin.
Nakita namin ang mga resibo ng money transfers.
Nakuha namin ang bank statements.
At ang private investigator na si Tony Mendoza ay nakunan sila ng video—hindi lang sa restaurant, kundi pati sa hotel room.

Lahat.
Kompleto.
Malinaw.
Walang lusot.

Ang Video na Nagpaisip sa Lahat

Pinanood ko ang huling video nang mag-isa.
Sa maliit na screen sa harap ko, nakita ko si Bianca at Jokin na nag-uusap.

“Minsan naaawa ako kay Marcus…”

Pinigilan kong umasa. Pinigilan kong magpakatanga.

“…kasi ang tanga niya. Akala niya mahal ko siya. Pero nandidiri ako sa kanya.”

Parang may pumutol sa loob ko.
Hindi lang puso.
Kundi tiwala ko sa sarili ko, sa pag-ibig, at sa mga taong akala ko mabuti.

At doon ko napagtanto:

Hindi ko lang gustong wakasan ang kasal.
Gusto kong ilantad ang totoo.
Gusto kong malaman ng lahat kung sino talaga siya.

Sa unang pagkakataon sa loob ng tatlong linggo… tumigil ako sa pagiging driver.

At nagsimula akong maging Marcus Chen ulit—hindi para maghiganti, kundi para tapusin ang isang kwento na kailanman ay hindi ko gustong simulan.

Ang Huling Tatlong Araw

Habang pinaplano ang pagtatapos, nagpatuloy ako sa pagpapanggap.
Tahimik.
Maingat.
Planado ang bawat galaw.

At habang papalapit nang papalapit ang kasal, lalo kong nararamdaman ang tensyon.

Hindi iyon takot.
Hindi galit.

Kundi determinasyon.

Determinasoy na iligtas ang sarili ko sa isang buhay na puno ng kasinungalingan.

Determinasoy na ipakita kay Bianca na ang lalaking tinawag niyang “boring” at “tanga” ay hindi niya kailanman kayang paikutin.

Tatlong araw bago ang kasal, handa na ang lahat.
Ang ebidensya.
Ang abogado.
Ang private investigator.
Ang mga dokumento.

At handa na rin ako.

Ang Araw na Hindi Mo Malilimutan

Dumating ang Sabado—ang araw ng rehearsal dinner bago ang kasal.

Sa Santuario de San Antonio, nakaputi si Bianca.
Nakangiti.
Ako ang tinitignan na parang ako ang pinakamapera—este—pinakamahalaga sa mundo.

Pero ako… kalmado lang.
Tahimik.
Matatag.

Nang magsimula ang dinner, humingi ako ng pagkakataon magsalita.

Tumayo ako.
Tumingin sa mga magulang niya.
Sa mga kaibigan.
Sa mga ninong at ninang.
At kay Bianca mismo.

At doon ko sinabi ang katotohanan.

Isa-isa kong nilabas ang recordings.
Ipinakita ko ang screenshots.
Ipinakita ko ang mga video—hindi lahat, pero sapat.

Ang buong bulwagan ay natahimik.
Walang humihinga.
Si Bianca… namutla.

At ang huling sinabi ko:

“Hindi ko kailangan ng taong mahal lang ako kapag may pera ako.
At hindi ko hahayaang sirain mo ang pangalan ng pamilya ko.”

Tumalikod ako.
Naglakad palabas.
At hindi na lumingon.

Ang Huling Linya ng Kwentong Ito

Kinansela ko ang kasal.
Tinanggal ko ang lahat ng access niya sa mga benepisyo.
At nang humingi siya ng paumanhin, iisa lang ang sagot ko:

“Hindi lahat ng kayang bilhin ng pera… dapat binibili.”

Tatlong linggo akong naging driver.
Tatlong linggo akong nasaktan.
Tatlong linggo akong nagising.

At ngayon… ako na ulit si Marcus Chen.
Mas totoo.
Mas matatag.
Mas marunong pumili kung sino ang dapat kong mahalin.