Minsan iniisip ko, kung may babala lang ang buhay kagaya ng nasa kalsada—
“DANGER AHEAD.”
Siguro, hindi ako papasok sa opisina nang araw na ’yon.

Pero 8:30 a.m. na. Huli ako. Huli na para umatras.

Habang lumalakad ako papasok, pakiramdam ko’y lumulubog ang sapatos ko sa sahig na parang quicksand. Ang ilaw fluorescent ay nakakasilaw, pero kahit ganoon, mas maliwanag pa rin ang mga tingin ng mga tao—’yung tipong alam mong may bagong mukha silang gustong husgahan.

At doon ko siya narinig.

Isang boses na parang kutsilyong idinadaan sa yelo.

“Hoy. Anong tinitingnan-tingnan mo diyan, Jericho?”

Si Mr. Fajardo.
Manager. Kilala. Kinakatakutan. At sa unang araw ko pa lang, para na niya akong trophy na gusto niyang basagin.

Huminto ako. Lumingon.
At para akong sinuntok sa sikmura ng tingin niya—matulis, malamig, at puno ng paghamak.

Nagpaliwanag ako… pero halakhak lang ang isinagot niya. Isang halakhak na mas mabangis pa sa sermon.

“Napuyat? Saan? Sa pagtulog?”

Hindi ko alam kung insulto ba ’yon o libangan niya lang talaga ang pagyurak ng tao.

Pero hindi pa pala ’yon ang pinakamasakit.

“Marami ang gustong pumasok dito. At ikaw? Nagsasayang lang ng oras ko.”

Ako ’yong tipo ng taong sanay mapahiya, pero ibang klaseng tama ang dulot ng tingin niya. Parang ipinako niya ako sa sahig at siya ang humahawak ng martilyo.

At nang sabihin niyang…

“Lalo na sa mga katulad mo.”

…doon ako kinabahan nang totoo.
Dahil hindi ko alam kung sino ba ang “katulad ko.”
At anong alam niya sa akin na hindi ko alam?

II. Ang Tunog ng Pagsisimula… o Pagbagsak

Sa maghapon, tiniis ko ang bawat utos, bawat insulto, bawat tingin na parang ayaw niyang makita pa akong humihinga.

Pero may napansin ako.

Hindi lang ako ang takot sa kanya.
’Yung ibang empleyado—nakayuko, nagmamadali, parang laging may humahabol.
May mga matang ayaw tumingin direkta sa kanya, at may mga kamay na nanginginig habang pumipirma ng dokumento.

Sa pantry, dalawa sa mga senior staff ang nag-uusap. Hindi nila alam na naroon ako. Hindi nila alam na nakikinig ako.

“Kawawa ’yung bagong hire.”

“’Yung Jericho? Oo. Baka hindi tumagal ’yon.”

“Sana hindi siya mapili… alam mo na.”

Mapili? Ano raw?

Hindi ko alam kung bakit, pero malamig na hangin ang dumaan sa batok ko. Para bang may anino na tumayo sa likuran ko.

Nang lumabas ako sa pantry, nagkatinginan sila—’yung tingin na may awa… pero may takot din.

At doon ako lalong kinabahan.
Dahil hindi ako ang kinatatakutan nila.
May iba.

May mas malala.

III. Ang Unang Babala

Pag-uwi ko, pagod na pagod ako—hindi sa trabaho, kundi sa bigat ng presensiya ni Mr. Fajardo. Para akong binuhusan ng putik buong araw.

Pero pagpasok ko sa kwarto, may kakaiba.

Sa ibabaw ng mesa ko… may sobre.

Walang pangalan. Walang address.
Pero malinaw—para sa akin iyon.

Nang buksan ko—isang papel lang ang laman.

Isang pangungusap na sinulat gamit ang ballpen na halatang minadali… pero nanginginig.

“UMALIS KA. HABANG MAY PANAHON PA.”

Napaatras ako. Nanlamig ang kamay ko.
At sa gilid ng papel—may patak ng kulay kayumanggi.

Tuyo na. Mabilis kumapit sa papel.

Dugo ba iyon?
Hindi ko masabi. Ayaw ko ring kumpirmahin.

But one thing’s for sure—
may taong nagmamadaling magbigay ng babala bago ako… bago ako ano?

Bago ako maging sino?
O maging sino para kanino?

IV. Ang Ikalawang Araw na Mas Masahol pa sa Una

Pagpasok ko kinabukasan, may kakaiba agad.

Tahimik ang opisina. Mas tahimik kaysa normal.
Walang nag-uusap. Wala ring ngumiti sa akin.

At pagdating ni Mr. Fajardo… bigla silang nag-ayos ng upo. Parang sundalong sabay-sabay na nagsaludo.

Ako lang ang nanatiling nakatayo.

At sa unang pagkakataon… ngumiti siya sa akin nang totoo.
Pero mas kahindik-hindik pala ang totoong ngiti niya.

“Good morning, Jericho,” sabi niya, mababa ang boses. “Handa ka na ba?”

“H-handa po… para saan?”

“Para sa evaluation mo.”

Evaluation?
Sa DAY 2?

Hindi ko alam kung anong laro ang nilalaro niya.

Pero hindi pa roon natapos.

Lumapit siya.
Dahan-dahan.
Hanggang sa ilang pulgada na lang ang pagitan ng mga mukha namin.

“Alam mo ba,” bulong niya, “na hindi lahat ng pumapasok dito… umaalis na buhay?”

Tumalikod siya bago pa ako makapagsalita.
Iniwan niya akong nanginginig.

At ang mas masama—
lahat ng tao sa opisina… parang alam nilang hindi iyon biro.

Lahat sila… umiwas ng tingin.

V. Ang Katotohanang Hindi Ko Inaasahan

Mas lumalim ang gabi, mas dumami ang tanong.
At habang nag-overtime, biglang bumukas ang ilaw sa hallway.

Isang babae—payat, balingkinitan, nanginginig—ang lumapit sa akin.

“Jericho…” bulong niya. “Umalis ka na. Lahat kami… may hanggang kailan.”

“Sino ka?”

“Ako si Lea… dati niyang assistant.”

“Ni Mr. Fajardo?”

Tumango siya.
At tumulo ang luha niya.

“Hindi siya tao.”

“T-teka—anong ibig mong—”

“Ginagamit niya kami. Sa paraan na hindi mo maiisip. At kapag nagamit ka na niya… mawawala ka.”

Hindi ko alam kung anong klaseng kabaliwan ang sinasabi niya, pero ramdam ko ang takot niya. ’Yung takot na hindi gawa-gawa.

“Anong nangyari sa mga nauna sa amin?” tanong ko.

Hindi siya sumagot.
Tumingin siya sa likod ko.

At nang lingunin ko—
si Mr. Fajardo nakatayo sa dilim… nakangiti.

VI. Ang Bangungot na Muling Bubuksan

“Jericho,” malamig niyang sabi, “my office. Now.”

At doon ko naramdaman ang tunay na delikado:

Hindi dahil sa trabaho.
Hindi dahil sa late.
Hindi dahil sa performance.

Kundi dahil sa paraan ng tingin niya.

Parang hinuhubaran ang kaluluwa ko.
Parang matagal na niya akong hinihintay.

At habang naglalakad papunta sa opisina niya, ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang. Parang bawat metro papalapit… may parte ng sarili kong nalalaglag sa likod ko.

At bago ko buksan ang pinto—

Isang bulong ang dumating sa tenga ko.

Boses ni Lea.

“Kapag sinara mo ang pintong iyan… hindi ka na makakalabas.”

VII. Ang Huling Paghinga

Nasa harap ako ng pinto.

Nakahawak ang kamay ko sa malamig na doorknob.

At sa loob… naroon si Mr. Fajardo.
Tahimik. Naghihintay.

Ang ilaw sa hallway ay kumukurap.
Ang paligid ay lumalamig.
Ang dibdib ko ay kumakabog.

At doon ko napagtanto:

Baka tama si Lea.
Baka mali ang desisyon ko sa pagpasok dito.
Baka may nakalaan talagang kapalaran para sa akin—

At baka siya ang humahawak nito.

Pero sa bawat sandaling lumilipas, isa lang ang alam ko:

Hindi ako pumasok para mamatay.
Pumasok ako para mabuhay.

At nang bumukas ang pinto—
ako man ang tumulak
pero ang pakiramdam ko…
parang may tumulak sa akin papasok.

VIII. Ang Saradong Pintong Walang Pagbalik

Pagpasok ko, dahan-dahang sumara ang pinto sa likod ko.

Click.

At iyon na ang tunog ng kapalaran kong nag-lock.

Sa mesa niya, may upuang nakalaan.
Para sa akin.

“Sit down, Jericho,” sabi niya—pero hindi na tao ang tono.

At nang umupo ako…

Narinig ko ang huling mga salitang magpapabago sa buhay ko.

At sigurado ako—
kung hindi ako makaalis ngayon…

Ako ang susunod na hindi na makikita.