“Minsan akala mo kilala mo ang taong araw-araw mong kasama… hanggang sa isang gabi, may maririnig kang tunog na magpapabago sa buong buhay mo.”

Naaalala ko pa ang gabing iyon. Tahimik ang hangin, parang walang mangyayaring masama. Nakahiga ako, nakapikit, pilit na sinusuyo ang antok habang inuugoy ako ng mahinang tunog ng aircon. Pero maya-maya, may kumaluskos. Hindi malakas. Hindi rin normal. Isang tunog na parang… galaw ng kama. Sa una’y binale-wala ko, pero nang maulit, mas malinaw, mas mabagal, doon ko naramdaman ang malamig na kilabot na gumapang sa batok ko.

Hindi iyon tunog ng hangin. Hindi rin tunog ng pusa.
Parang… may taong gumagalaw. At hindi ako iyon.

Nagpigil ako ng hininga. Dahan-dahan kong idinilat ang aking mga mata, pero nanatili akong hindi kumikilos. Hindi ko alam kung anong mas nakakatakot — ang makita kung ano iyon, o ang malaman na baka hindi ko gusto ang sagot.

Mas lalo pa akong kinabahan nang biglang tumigil ang tunog. Tahimik. Nakabibingi ang katahimikan. Parang may isang presensiyang naghihintay sa loob ng dilim, nagmamasid, nakatayo sa pagitan ng mga anino.

At doon nagsimula ang lahat.

Hindi pa noon nagdudugtong-dugtong sa isip ko ang lahat, pero gabi-gabi, may hindi maipaliwanag na pangyayari. Kasunod ng tunog ay ang pakiramdam na parang may kumikiliti sa gilid ng kama, tapos igugulo ang kumot ko. Minsan may biglang hangin kahit sarado ang bintana. May pagkakataong nagigising ako dahil parang may humihipo sa paanan ko.

Sa una’y inisip kong baka imahinasyon lang — pagod, stress, o guni-guni dahil kulang sa tulog. Pero paano mo ipapaliwanag ang ebidensiya… kung mismong katawan mo ang nakakakita ng malinaw?

Isang gabi, nakita ko.
Hindi ko alam kung tao ba ‘yon o hindi, pero malinaw ang bawat detalye.

Nakahandusay siya sa sahig. Nasa likuran ko. Nakahilata, walang imik. Para siyang taong nahulog at hindi tumayo. Ang posisyon ng mga braso niya, ang pagkakapilipit ng mga paa, parang hindi tama. Parang hindi natural ang anggulo ng leeg niya.

Napatigil ako. Hindi ako makahinga. Paano siya nakapasok? Bakit siya nandoon? At higit sa lahat — buhay ba siya?

Dahan-dahan akong umusog, pilit inabot ang cellphone ko. Nanginginig ang kamay ko, halos mahulog sa sahig ang telepono. Gusto kong tumakbo, sumigaw, pero may mabigat na takot na humihila sa katawan ko. Parang kapag gumalaw ako nang mabilis, baka may mangyaring mas masama.

Kasi habang tinititigan ko ang katawan niyang nakatihaya sa dilim… gumalaw siya.

Hindi malaki. Hindi bigla. Mula sa pagkakahandusay, bahagyang gumiling ang ulo niya na para bang dahan-dahang sinusundan ang bawat paghinga ko. Hindi ko na napigilan ang sigaw ko. Napaatras ako hanggang sa dumikit ang likod ko sa pader, pero sa isang iglap — naglaho siya. Wala. Parang hindi nag-exist.

Kinuskos ko ang mga mata ko, nanginginig pa rin. Walang bakas. Walang tunog ng pagtakbo. Walang pintong bumukas.
Pero ramdam ko: may dumaan. Mayroong nanonood. Mayroong nagtatago.

Mula noon, hindi na ako nagkaroon ng isang gabi na payapa. Kahit anong oras ako matulog, may ganoon pa ring presensiya. At ang pinaka-nakakatakot? Hindi ako ang unang nakapansin.

Sa kwarto, biglang iiwan ng kapatid ko ang mga damit niya sa sahig at sa susunod na araw, nakatiklop iyon nang maayos sa isang sulok. Hindi niya alam kung bakit. Hindi rin niya alam kung paano.
Sinisisi niya ako. Sinisisi ko siya.

Pero nang minsang iniwan niyang naka-video ang cellphone niya, malinaw naming nakita ang sarili naming humahakbang pauwi nang wala kami roon. Minsan, naka-off ang mga ilaw. Pagbalik namin, naka-on lahat.

Saka kami nagpatingin ng kwarto.

Sabi ng manggagamot, gawa daw ito ng isang “nilalang.” Hindi nagpapakita sa kahit kanino, pero iba raw ang gusto sa amin.

At doon nagsimula ang mas malalim na impyerno.

Si Kuya ang unang nakakita. Nagtatrabaho siya sa banyo ng madaling araw, inaayos ang sink, nang biglang may lumabas mula sa kisame. Hindi naman hayop, hindi tao, pero may hugis. May mata. Pero walang puti. Itim lang.

Alam kong hindi siya nagsisinungaling dahil noong araw ding iyon, dinala namin siya sa ER — nanginginig, hindi makapagsalita, at paulit-ulit sinasabing may nakadikit sa kisame.

Naghanap kami ng paraan. Naghanap kami ng sagot. Pero habang tumatagal, mas lala ng mas lalala ang nangyayari.

May gabing narinig ko ang sarili kong boses sa labas ng kwarto. Literal — boses ko, humihikbi, umiiyak, tinatawag ang pangalan ko.
Pero nasa loob ako. Gising ako. At nakikita kong walang tao sa likod ng pintuan.

Hindi ko alam kung anong klaseng nilalang ang ginagaya ako. Hindi ko alam kung anong intensiyon niya.

Kaya isang araw, nagpasya akong tapusin na ang lahat.

Kinuha ko ang phone ko, in-on ang camera, ipinasok sa bulsa ko at tinanggal ang kalahati para nakalabas ang lens.
Plano ko: kunan kahit anong gumagalaw sa loob ng kwarto. Kahit anong ebidensiya. Kahit anong puwedeng magpaliwanag kung ano ang sumisira sa bawat gabi ko.

Pag-alis ko sa kwarto, narinig ko agad ang mahinang paggalaw. Parang basta may naglalakad sa sahig. Hindi mabigat, hindi magaan — parang papunta sa kama.

Iniwan ko ang camera.
Iniwan ko ang bahay.
At buong araw, hindi ako makahinga.

Pagbalik ko ng gabing iyon, binuksan ko ang phone ko.

At doon ko nakita ang hindi ko makakalimutan habang buhay.

Sa video, kita ang kama ko. Tahimik. Wala. Ilang segundo lang, may sumusulpot na anino sa gilid. Hindi tao. Hindi rin hayop. Parang pilipit ang mga braso, parang humahakbang nang mababa, parang gumagapang. May ulo siya pero hindi pantay. May kamay siya pero parang mas mahaba kaysa normal. Tapos, dahan-dahang idinampi niya ang kamay niya sa unan—kung saan nakahiga ang ulo ko gabi-gabi.

At bigla siyang tumingin direkta sa camera.
Direkta sa akin.

Para bang alam niyang pinapanood ko siya.
Para bang matagal na niya akong hinihintay.

Doon ko nalaman ang katotohanan:
Hindi ito multo.
Hindi ito halusinasyon.
May isang nilalang na araw-araw naming katabi. At lalo ko pang nakumpirma iyon nang makita ko ang huling frame ng video.

Nakasulat doon, gamit ang parang kuko sa sahig:

Huwag kang aalis. Hindi pa tapos.

Iyon ang araw na nagpasya akong umalis sa bahay. Hindi ko na inintay kung ano pa ang kaya niyang gawin. Hindi ko na hinintay ang susunod niyang mensahe. Ibinenta namin ang bahay kahit palugi, at kahit ilang taon na ang lumipas, hindi ko kayang balikan ang lugar na iyon — kahit sa mapa.

Pero minsan, sa mga madaling araw na sobrang tahimik, parang may naririnig pa rin akong mahinang galaw. Parang kumakaluskos. Parang tumatawag.

At sa tuwing tinitingnan ko ang sahig, lagi kong iniisip…