“May mga taong dumaraan lang sa buhay natin… pero may iisang babalik para guluhin muli ang tibok ng puso—at doon magsisimula ang pinakamahabang laban ng kapalaran.”

Noong una ko siyang makita muli, hindi ko na inasahang magbabalik pa ang pakiramdam na minsang bumulabog sa buo kong pagkatao. Ang mga alaala naming bata, ang puno kung saan kami nagtatago, ang mga pangakong paulit-ulit naming binibitawan—akala ko lahat ng iyon, kasama na ng pagkabata kong nailibing sa lumipas na panahon. Pero nang araw na magsalubong ang mga mata namin muli, doon ko nalamang ang ilang taon palang na pagkawala ay walang nabawas sa bigat na iniwan niya sa puso ko.

Ako si Riano. At ito ang kwento ko—isang kwentong akala ko ay tapos na, pero nagsisimula palang pala sa sandaling lumingon siya at sinabi ang pangalan ko na para bang kilala niya pa rin ako kahit pinaghiwalay kami ng tadhana.

Matapos kaming magkita muli noon sa hallway, halos hindi ko maipinta ang naramdaman ko. Mas matangkad na siya, mas maganda, mas buo na ang presensya—pero ang pinaka tumama sa akin ay kung paano niya ako tinitigan nang wala man lang pagkilala, na para bang dekada ang lumipas at inalis niya na ako sa listahan ng mga naging parte ng buhay niya. At kahit anong pilit kong kumbinsihin ang sarili ko na baka nakalimot lang siya, hindi ko matanggap na ako, na halos ipinangakuan ko sa sarili ko na hahanapin ko siya anuman ang mangyari—ay nawala sa alaala niya.

Pero hindi pala iyon ang totoo.

Nalaman kong hinintay niya rin ako. Araw-araw. Taon-taon. Sa mismong lugar kung saan ko siya iniwan noong mga bata pa kami. At nang marinig ko iyon mula sa labi niya, para akong binuhusan ng malamig na tubig. Masakit, oo, pero higit pa doon—parang may pader na nabasag sa pagitan naming dalawa. Dahil habang akala ko ay hindi niya ako kilala, ang totoo pala, galit siya. Galit dahil iniwan ko siya. Galit dahil hindi ko tinupad ang pangako ko. Galit dahil siya lang ang naghihintay.

At doon ko unang naranasan ulit na yakapin siya, hindi bilang batang prinsesa na iniyakan ko noon, kundi bilang dalagang ang hirap basahin—pero hindi ko na kaya pang pakawalan muli.

Habang lumilipas ang mga taon, lalo kong naintindihan kung bakit patuloy kong sinusundan ang bawat hakbang niya. Hindi dahil gusto kong bantayan siya, kundi dahil alam kong sa bawat araw na pinipili ko siyang mahalin, lalo kong nakikita ang sarili kong nabubuo. Mas lumalalim ang dahilan ko kung bakit ako nagsisikap. Mas lumalawak ang mundong gusto kong marating—isang mundong alam kong gusto kong ibahagi sa kanya balang araw.

Hindi naging madali ang kolehiyo. Lumakas ang pressure, dumami ang taon ng pag-aaral, at lalo akong nabaon sa mga pangarap na gusto kong tuparin. Pero kahit pagod ako sa training, kahit puro pasa ang katawan ko at halos mapuno ng pagsusulit ang utak ko, kaya ko pa ring ngumiti kapag iniisip kong sa dulo ng lahat ng paghihirap ko ay naroon siya—si Ada, ang prinsesa kong matagal ko nang pinapanaginipan.

Hindi siya madaling lapitan noon, pero nang tumanda kami, unti-unti rin siyang nagbukas. May mga araw na sabay naming tinatahak ang parehong daan pauwi. May mga oras na hawak niya ang sketchbook na binili ko, at ako naman, hawak-hawak ang puso kong natatakot pero patuloy na umaasa. Hanggang sa tinanong niya kung sigurado ba ako sa kanya.

At oo, sigurado ako.

Sigurado ako kahit ilang taon pa kaming pinaghihiwalay ng panahon.

Sigurado ako kahit ako lang ang nakakaalam sa nararamdaman ko noon.

Sigurado ako sa kanya dahil bata pa lang kami, siya na ang naging tahanan ko.

Nang araw ng graduation ko, hindi ko inisip kung ilang medalya ang makukuha ko. Hindi ko inisip kung gaano karaming tao ang babati sa akin. Ang inisip ko ay kung darating ba siya. At nang makita kong nakatayo siya sa bleachers, nakangiti, kumakaway, parang biglang lumiwanag ang buong gym. Parang lumambot ang lupa sa ilalim ko. Parang kahit gaano kabigat ang lahat ng hirap ko sa buong kolehiyo, tinanggal lahat iyon ng isang ngiti niya.

Hindi ko alam kung anong klaseng saya ang naramdaman ko noon. Basta alam ko, kumpleto ako. At doon ko naramdaman ang pinakamalinaw na pangako ko sa sarili ko—na kahit ano pa ang mangyari, hindi ko na siya iiwan muli.

Pagkatapos ng celebration sa bahay, nagkaroon kami ng sandaling pagkakataon na magkausap nang kami lang. Tahimik kaming dalawa sa hardin, pero ang katahimikan na iyon ay hindi nakakabingi—sa halip ay puno ng mga bagay na hindi namin masabi. At nang sabihin ko sa kanya ang takot ko—ang takot na baka mas mabilis siyang lumaki kaysa sa pag-abot ko, ang takot na baka may ibang mas maging karapat-dapat sa kanya—tumawa lang siya nang mahina.

At doon niya sinabi ang mga salitang hindi ko inasahan.

Hindi na siya bata.

Pwede na siyang magmahal.

At ako ang gusto niyang subukan mahalin.

Akala ko sapat na iyon para maging buo ako, pero nang hawakan niya ang pisngi ko at dahan-dahang idampi ang labi niya sa labi ko, doon ko nalamang mali ako—dahil lampas pa sa “buo” ang naramdaman ko. Para bang lahat ng taon na dinulas sa pagitan namin ay bumalik sa isang iglap. Para bang lahat ng the years na naghiwalay sa amin ay naging dahilan para maging tama at totoo ang sandaling iyon.

Nang matapos ang halik na iyon, hindi agad ako nakagalaw. Hindi ako makahinga. Hindi ko maipinta ang mukha ko—siguro kung nakita ko sarili ko noon, mukha akong tanga. Pero natatawa rin ako dahil sa wakas, sa wakas, natupad din ang bagay na ilang taon kong hindi binabanggit kahit kanino.

At doon ko sinabi sa kanya ang pangakong hinding-hindi ko na bibitawan muli.

Hindi ako mawawala. Kahit saan ako makarating. Kahit gaano ako ka-busy. Kahit gaano pa kahirap ang mundong papasukin ko. Dahil walang taon, walang trabaho, walang distansiya ang makakapag-alis ng lugar na binigay niya sa puso ko.

At sa gabing iyon, sa gitna ng malambot na ilaw sa restaurant, nang nakatingin siya sa akin ng parang hindi ako mawawala, nalaman kong ito ang simula ng forever namin—hindi dahil sa mga pangakong binibitawan namin, kundi dahil pareho kaming lumaking naghahanap ng isa’t isa. At nang sa wakas ay matagpuan namin ang isa’t isa—hindi na kami bumitaw.

At kung minsan, kapag naaalala ko ang bata kaming nakaupo sa ilalim ng puno, natatawa na lang ako. Dahil kung noon ay hindi ko alam kung bakit ko siya hinahanap araw-araw, ngayon alam ko na.

Dahil siya ang tahanan ko.

At sa bawat araw na dumarating, lalo kong naiintindihan—hindi lahat ng pag-ibig ay nagsisimula sa unang tingin.

Minsan, nagsisimula ito sa pangakong binitawan ng dalawang batang hindi pa alam ang kahulugan ng pagmamahal.

At tinutupad ng dalawang pusong handang lumaban hanggang dulo.