“May mga tao sa buhay mo na sobrang perpekto sa unang tingin… Ngunit minsan, ang pinakamagandang mukha ay may itinatagong lihim.”

Nanigas si Leya habang sinisigawan siya ni Cassandra. “Kung katulong ka lang, tumayo ka kung saan ka nararapat.” Tumawa pa si Cassandra nang malakas. “Kahit anong gawin mo, mukha ka pa ring hamak na alila. Hindi ka bagay dito.” Sumabay si Violet, “Mama, baka akala niya sosyal siya. Tingnan mo ‘yung sapatos niya oh.”

Nanginginig si Leya pero hindi umimik. Hindi nila alam na bawat salita nila ay pinapasok niya sa ebidensyang matagal na niyang binubuo. Ngunit bago pa siya makagalaw, bumukas ang pinto, at isang pamilyar na boses ang umalingawngaw sa paligid. Nanigas si Cassandra nang makita kung sino ito.

Kung bago ka pa lang sa channel na ito, iba ang kwento ni Luna Villerosa. Isang malamig at maaliwalas na umaga ang sumalubong kay Luna, 22 anyos, paglabas niya sa arrival gate ng naiya. Tatlong taon siyang nanirahan sa London para sa business studies at internship sa isang luxury design firm.

Ngunit kahit gaano kahaba ang naging buhay niya abroad, iba pa rin ang pakiramdam ng pag-uwi sa Pilipinas. Ang bawat amoy ng kape, bawat ingay ng taxi horn, bawat tawag ng ma’am na nangangailangan ng taxi—lahat ay parang sabay-sabay na bumabati: “Welcome home, Luna.”

Habang nakasabit sa balikat niya ang designer bag na regalo ng ama, hindi niya maiwasang alalahanin ang huling tawag nito. Dalawang linggo bago siya umuwi, sinabi ng ama: “Ana, kailangan ka dito. May magandang balita ako.” Ngunit sa tono ng kanyang tatay, hindi siya sigurado kung excitement ba iyon o pagkabahala.

Pagdating sa asyenda, sinalubong siya ng malalaking gate at pamilyar na amoy ng mga sampagita na laging inaayos sa hardin tuwing may espesyal na okasyon. Hindi man madaling aminin, na-miss niya ang lugar, lalo na si Don Mateo—ang ama niyang mabait pero sobrang protektibo. “Anak!” sigaw ng ama paglabas niya sa pintuan, at niyakap siya agad.

Ngunit sa kabila ng pagbabalik, ramdam ni Luna na may bigat sa anyo at ngiti ng kanyang ama. Habang kumakain sila sa malaking dining hall, unang binanggit ni Mateo ang isang bagay na gumugulo sa isipan ni Luna: “May ipapakilala ako sa’yo mamaya. Mahalaga siya sa buhay ko ngayon.” Nagtama ang kanilang mga mata, punong-puno ng kabado at curiosity.

Pagdating ng hapon, dumating si Cassandra Vera. Suot ang pastel pink na damit at may bitbit na buket ng white roses, malapad ang ngiti, maamo ang kilos. Ngunit sa likod ng kanyang perpektong imahe, may kulang, may mali, may tunog na “too good to be true.”

“Luna, finally we meet. Ang dami kong naririnig tungkol sa’yo,” sabayak ni Cassandra. Ngunit sa unang tingin, ramdam ni Luna na may kulang sa ngiti at kilos ng babae. Sophisticated, classy, soft-spoken, at masyadong perfect para sa tatlong buwan na pagkakakilala. Napansin niya rin ang sobrang kahalagahan ni Cassandra kay Mateo—lagi itong hawak sa braso, yakap sa balikat, at bawat simpleng kwento ay may kasamang halik sa pisngi.

Kinagabihan, habang mag-ama sila sa veranda, tahimik ang hangin at mabagal ang pag-ikot ng wine sa baso ni Don Mateo. “Tay, mukhang masaya kayo kay Cassandra, pero sigurado po ba kayo?” tanong ni Luna. Napahinga ng malalim ang ama, “Luna, matagal na akong mag-isa… Nasanay akong ikaw lang nandiyan. Ngunit habang tumatanda, iba pala ang pakiramdam ng may kasama.”

Ngunit bago makabawi si Luna, napansin niya ang maliit na papel na nahulog mula sa bulsa ng ama—isang resibo sa likod ay note: Php1 million transfer, next payment sa kasal. Nanlamig ang katawan ni Luna. Pagbalik ng ama, nakangiti ito ngunit halata ang kaba sa mata. “Let’s talk tomorrow, anak. May inaasikaso lang ako,” sabi ni Mateo.

Kinabukasan, maagang nagising si Luna at tumayo sa balkon ng kwarto habang iniinom ang kape. Tahimik ang paligid pero puno ng bigat sa dibdib. Napansin niya ang kakaibang kilos ni Cassandra sa kusina: sobrang mahigpit, halos diktador sa mga staff habang naghahanda para sa engagement party.

“Is everything okay?” tanong ni Luna sa staff, ngunit diretso ang tingin sa kanila. Nagulat si Cassandra, ngunit mabilis nag-shift ang expression—parang switch na pinindot. “Luna, oh my gosh, I was just teaching them. Gusto ko everything’s perfect for your dad. Gusto ko na maging proud ka rin sa akin,” paliwanag niya, sabay ngiti na pilit.

Ngunit alam ni Luna ang mga subtle na reaksyon ng ama—napangiti pero may bahagyang kaba sa mata. Alam niya kung kailan hindi komportable ang tatay niya kahit nakangiti. At sa huling obserbasyon sa greenhouse, narinig niya mula kay Mang Julio, ang matagal na hardinero: “Masyado pong mataas ang tingin ni Cassandra sa sarili. Palaging may utos, may hiling, may banta. Pag hindi nasunod, may parinig na mawawalan kami ng trabaho.”

Tahimik si Luna. Kilala niya ang staff—loyal sila kay Don Mateo, at kapag may mali, may mali talaga. Dito nagsimula ang kanyang kutob. Alam niyang may lihim na dapat tuklasin, may panganib na dapat bantayan. Ang pagiging perpektong kasama ni Cassandra ay hindi normal. At habang naglalakad pauwi sa kwarto, pinagsama ni Luna sa isip ang lahat ng piraso ng impormasyon—resibo, sobrang pag-aalaga ni Cassandra, at mga subtle na reaksyon ng ama.

Ang bagong yugto ng buhay ni Luna sa mansyon ay nagsimula—hindi bilang spoiled na anak ng mayaman, kundi bilang tagapagmana, tagamasid, at tagaprotekta ng kanyang ama, handang tuklasin ang mga lihim sa likod ng perpektong mukha ni Cassandra.