“May mga pangyayaring hindi mo gugustuhing maalala… pero ako, hindi ko kayang kalimutan, kasi doon nagsimula ang gabi na muntik nang wakas ng buhay ko.”

Ako si Lyka, at ito ang gabing ni minsan ay hindi ko pinangarap maranasan.

Simula pa lang ng araw na iyon, mabigat na sa dibdib ko ang hangin. Galing ako sa trabaho, pagod, gutom, at sabog na ang isip ko sa dami ng kailangang tapusin. Habang naglalakad ako pauwi sa isang makitid na eskinita sa Mandaluyong, ramdam ko ang kakaibang katahimikan sa paligid—‘yung tipong hindi normal, ‘yung parang may nakasilip sa’yo mula sa dilim.

Sa tuwing napapatingin ako sa likuran, wala naman akong nakikita… pero bawat hakbang ko ay parang may kasunod. Mas mabilis pa sa tibok ng dibdib ko ang pagbilis ng paglalakad ko.

Pagdating ko sa apartment—isang luma, bitak-bitak, at halos di na nakakapanigurong ligtas—agad kong inilock ang pinto. Ramdam ko ang gumagapang na kaba na parang hinahaplos ang batok ko.

Nasa loob na ako pero pakiramdam ko… hindi ako nag-iisa.

Tumabi ako sa bintana at dahan-dahang tumingin sa labas. At doon ko siya nakita.

Isang lalaki.

Nakatayo lang.

Hindi gumagalaw.

Literal na nakapako ang mga mata niya sa mismong bintana ng kwarto ko.

Agad akong napaatras, halos mabitawan ko ang cellphone ko sa sobrang gulat.

“Baka naman nagkataon lang… baka tinitingnan niya lang ‘yung direksyon ko…” bulong ko sa sarili, pilit inaalo ang takot.

Pero nang sumilip ulit ako, mas lalo akong nanginig.

Ngumiti siya.

Hindi iyon normal na ngiti.
Hindi iyon mabait na ngiti.
Iyon ‘yung klase ng ngiting nagpaparamdam na alam niyang takot na takot ka… at masaya siya doon.

Para bang may sakit siyang hindi mo gustong maintindihan.

Dinukot ko ang cellphone ko, nanginginig ang mga daliri ko habang tinatawagan ang landlord ko. Pero gaya ng lagi, walang sumasagot.

Lumapit ako sa ilaw at pinatay ko. Baka sakaling hindi na niya makita ang loob… baka sakaling umalis na siya.

Ilang minuto akong nakatulala sa dilim.

Tahimik.

Mas nakakatakot ang katahimikan.

Hanggang sa narinig ko ang tok… tok… tok… sa pinto.

Parang may bumibiyak ng kaluluwa ko sa tunog na ‘yon.

Hindi malakas.
Hindi galit.
Ibang klase.
‘Yung tipong kumakatok na parang may sinasadya—marahan pero nakakasakal.

Hinawakan ko ang doorknob mula sa loob. Basang-basa ng pawis ang kamay ko.
Hindi ako makagalaw. Hindi ko alam kung bubuksan ko ba, o tatakbo papunta sa banyo para magtago.

“Ma’am… delivery po.”

Napakurap ako.

Delivery? Hindi naman ako um-order.

“Ma’am, pa-receive lang po…”

Pero may kung anong napansin ang tenga ko.

Ang lakas ng tibok ng puso niya.

Pamilyar.

Parang kanina ko lang narinig.

At hindi tumutugma ang boses niya sa boses ng mga normal na nagde-deliver.

Parang pilit. Parang nilulunok niya ang tunay niyang tono.

Kaya hindi ako sumagot.

Tumagal ang katahimikan ng mga sampung segundo… hanggang sa bigla siyang kumamot ng marahas sa pinto. Para bang nangangalmot na hayop.

Napalunok ako nang hindi ko alam. Tapos biglang…

“Alam kong gising ka.”

Hindi na boses ng delivery rider.

Ibang boses.
Malamig.
Sira.
Mapanganib.

Parang boses ng taong wala nang natitirang hiya sa sarili—at wala nang pakialam kung anong kaya niyang gawin sa’yo.

Dahan-dahan kong iniatras ang katawan ko palayo sa pinto. Ngayon ay mas mabilis ang paghinga ko, parang hinihigop ng takot ang baga ko.

Narinig ko ang pagdikit ng mga kamay niya sa kahoy ng pinto.

“Tignan mo kung paano kita makikita, Lyka…”

At doon ako tuluyang nanginig—KASI HINDI NIYA DAPAT ALAM ANG PANGALAN KO.

Lumipad ang isip ko sa lahat ng posibilidad—baka stalker, baka matagal na niya akong sinusundan, baka matagal na siyang nakatingin sa akin mula sa dilim at hindi ko lang napansin.

Naiyak ako sa kaba pero hindi ako puwedeng humagulgol.
Kailangan kong manatiling tahimik.

Pumunta ako sa kuwarto. Tahimik kong sinarado ang pinto at ikinandado.
Lumapit ako sa bintana para tingnan kung naroon pa rin siya sa labas.

Wala na.

Pero sa mismong paglapit ko, narinig ko ang isang tinig mula sa kabilang side ng bintana—

“Bakit ka tumigil?”

Muntik akong mapasigaw pero napakagat ako ng labi.
Hindi ko alam kung ghost ba ito o tao talaga.
Ayaw ko nang malaman.

Dahan-dahan akong lumuhod sa ilalim ng bintana. Nangangatog ang buong katawan ko habang nilalapag ko ang utak ko kung ano ang dapat kong gawin.
Hindi ako humihinga ng malakas—baka marinig niya.

Sinubukan kong mag-text sa pulis.

Pero pag-type ko pa lang ng HEL— ay biglang namatay ang ilaw.

Buong apartment building.

At narinig ko ang pinaka-ayaw kong marinig:

May pumasok sa loob.

Hindi malakas.
Hindi sinira ang pinto.
Basta… pumasok.

“Lykaaaa…”

Ngayon malinaw ko nang naririnig ang yabag niya sa sahig. Mabagal.
Naglalakad na parang nag-eenjoy.
Parang inaamoy ang takot ko.

Napapikit ako nang mariin.
Pero hindi ako pumikit para magdasal.
Pumikit ako para humabol ng lakas—dahil kung hindi, baka mawalan ako ng malay.
At kapag nangyari iyon, hindi ko na alam kung anong mangyayari sa akin.

Umabot ang yabag niya mismo sa pintuan ng kwarto ko.

At bago pa man niya mabuksan, hinugot ko ang pinakamatalim na bagay na meron ako—gunting. Hindi ito sandata, pero sa ganitong sitwasyon, kahit kutsarita, puwede kong gamitin.

Naghintay ako.
Naghintay ng tamang segundo.

At nang marinig kong bumukas ang pintuan—

Hinampas ko siya ng gulat na galaw, buong lakas, halos hindi ko na maalala kung paano.

May narinig akong ungol.
May naramdaman akong tumilamsik.
Hindi ko alam kung dugo ba o pawis ko lang.

Tumakbo ako palabas ng kwarto, diretso sa pinto ng apartment.
Bumagsak ako sa hallway, mabilis na humahagok, habang nakatingin sa loob kung babalik ba siya.

Pero nang imulat ko ang mata ko…

Wala siyang mukha.

Hindi ko maipaliwanag.
Hindi ko ma-describe.
Basta… wala.
Parang hindi ko kayang maalala kahit na nakita ko siya nang napakalapit.

Hindi ko alam kung anong nilalang ang hinaharap ko, pero hindi na ako naghintay.

Tumakbo ako palabas ng building, walang sapatos, walang bag, walang pake kung sino ang makakita sa akin.

Sa kanto, may guwardiya ng tindahan na agad tumulong sa akin. Tinawag ang pulis.
Sinamahan nila ako pabalik sa apartment.

Pero nang dumating kami—

Wala nang bakas ng taong pumasok.
Walang sira ang pinto.
Walang dugo.
Walang kahit anong palatandaan na may nangyari.

At pinaka-nakakakilabot?

Sarado ang kwarto ko mula sa loob.

“Sigurado ka bang may pumasok?” tanong ng pulis.

Hindi ko agad nasagot.

Hindi dahil nagdadalawang-isip ako…
kundi dahil may narinig akong boses mula sa loob ng kwarto ko, mahina, halos pabulong.

Isang boses na ako lang ang nakakarinig.

“Hindi pa tayo tapos, Lyka.”

At doon ko narealize—

Ang mga multo ng buhay ay hindi laging patay.
Minsan sila ‘yung mga taong matagal nang nagtatago sa dilim…
at naghihintay ng tamang oras para lumapit.

At ang oras na iyon—
ay hindi mo alam kung kailan ulit darating.