“May mga pagkakataon sa buhay na kahit ang pinakamaliit na desisyon ay puwedeng magdala sa’yo sa pinakamadilim na mundo… Ngunit sa dulo, iyon din ang puwedeng magpabago sa lahat.”

Narinig ni Layra ang malakas na bagsak ni Trey. Ngunit bago pa siya makapagsorry, tinulak na siya ni Mariel. “Ang kapal ng mukha mo. Tutong lang na kanin ang bagay sa’yo. Hindi ka karapat-dapat na humawak ng gamit ko,” sigaw ng babaeng may hawak na kapangyarihan sa mansyon. Pinagtawanan siya ng mga bisitang sosyal habang pinipilit niyang pigilan ang luha na sumilip sa kanyang mga mata.

Ngunit nang lingunin niya si Adian, nakita niya itong nakatitig sa kanya—hindi galit, kundi naguguluhan. At bago pa makabawi si Layra, napansin ni Adian ang balat sa braso niya, kagaya ng sa kanya. Sa mundo ng mga sosyal at mayayaman, minsan kapag gipit ang tao, wala nang ibang pagpipilian kundi kumapit kahit sa alok na hindi malinaw kung tulay ba patungo sa pag-asa o bitag patungo sa kapahamakan.

Ganito ang iniisip ni Layra May Valerial. Dalawampu’t isang taong gulang, taga San Felipe. Isang maliit na barangay kung saan ang tanawin ay palayan at tahimik na gabi, walang busina, walang skyscraper. Ngunit ngayong gabi, dala ang lumang backpack, papasok siya sa mundo ng mansyon ni Mariel Dela Cuesta—isang babaeng halos hindi niya kilala, isang socialite at kilalang negosyante.

Ayaw niyang mawala ang ina, na ilang buwan nang may karamdaman. Sa loob ng dalawang linggo, halos hindi siya nakatulog sa kakaisip. Si Aling Miriam, ang nanay niya, ay naka-confined sa ospital dahil sa komplikasyon ng diabetes. Umabot sa halos 180,000 ang bill—halagang wala sa kakayahan ng pamilya nila. Sa desperasyon, pumayag si Layra sa tulong ni Mariel. Akala niya charity ito, ngunit noong araw na dapat sana’y maayos ang lahat, lumabas ang katotohanan: hindi pera ang hinihingi, kundi trabaho bilang katulong sa mansyon.

Habang hinarap siya ng malamig na hangin ng gabi, dumating siya sa malawak na gate ng mansyon. Napahigpit siya sa hawak ng strap ng bag. Ang lugar ay tila kinuha mula sa magazine—Mala-Mediterranean ang disenyo. Ivory ang kulay, may fountain sa gitna, haligi na parang sa lumang palasyo. Kahit paso ng bulaklak ay tila mas mahal pa kaysa sa kabuuang bahay nila sa probinsya.

“Bagong katulong?” tanong ng gwardya. Tumango si Layra, sabay turo sa malaking pintuan. Sa loob, may nakatayo—isang babaeng nasa mid-40s, naka-uniform na makulay charcoal gray. Mahigpit ang tindig, tikom ang labi, parang bawat buhok ay dumaan sa alignment. “Ako si head staff. Sumunod ka sa rules. Walang problema. Kung may reklamo ka, ikaw ang magiging problema. Maliwanag?”

“Opo,” sagot ni Layra, tila napalitan ng lamig ang katawan niya. Ngunit may bahagyang lambot sa tono ni Tes: “Mukha ka namang matinong bata. Kaya mo ‘to?” Ngumiti siya ng mahina, pinipilit maging matatag. Inihatid siya sa maliit na kwarto sa pinakalikod ng mansyon—isang single bed, cabinet, at maliit na mesa. Maayos, ngunit halatang para sa staff lang.

Hindi pa nakabawi sa unang pagtanggap, may kumatok sa pinto. “La, tawag ka sa kitchen, bilisan!” Agad siyang bumaba at sinalubong siya ng amoy ng butter, herbs, at mamahaling steak. Nandiyan si Janine, matangkad, morena, may mahigpit na katawan at matalim na tingin. “Ako si Janine. Welcome sa impyerno,” sabi niya, sabay ngiti na may halo ng katotohanan.

“Tama yan. Kailangan ko ‘to,” bulong ni Layra sa sarili. Ang apoy sa loob niya ay nagsimula nang magsiklab—kahit gaano kahirap at kahit gaanong kasama ang trato, gagawin niya ito para sa nanay niya.

Ngunit hindi natapos ang araw sa unang pagsubok. Sa unang almusal, si Mariel mismo ang bumaba, maingay ang takong, mahaba ang buhok na kulay chestnut, nakasuot ng silk robe. “Nasaan ang pagkain ko?” malamig at matalim ang boses. Tumigil si Layra, nahihiya, at muling napadako sa utos.

Bawat galaw ni Mariel ay may bisa—mula sa simpleng pagtingin hanggang sa pinakahuling detalye ng plating. Kahit tama ang ginawa ni Layra, siya pa rin ang mali sa mata ng amo. “Pasensya po,” mahina niyang sagot.

Sa kabila ng lahat, naramdaman niya ang bagong determinasyon. Kailangan niyang maging matatag, para sa nanay niya, para sa sarili niya. At kahit simpleng pagkain o pagtanggap, natutunan niyang ang bawat hakbang sa mansyon ay pagsubok sa tibay ng loob niya.

Habang gabi na at nakahiga sa maliit na kama, pinakinggan niya ang malayong ingay mula sa grand hallway. Sa labas, marangyang buhay. Sa loob ng kwarto niya, katahimikan at pag-asa. “Isang buwan lang,” bulong niya. “Tatapusin ko ‘to para kay Mama.”

Ang unang araw ni Layra sa mansyon ay parang pagsubok kung gaano kalaki ang kaya niyang tiisin. Sanay siya sa pagod, trabaho, sakripisyo, ngunit hindi siya sanay sa ganitong klaseng trato—trabaho na may kasamang pangmamaliit, pagmamayabang, at tensyon sa bawat minuto.

Sa umaga, ginigising siya ni Tes nang alas-5, habang pinipilit maging maayos ang bawat kwarto at hallway. Napansin niya ang CCTV sa bawat sulok—hindi niya alam kung nakakaaliw o nakakatakot. Ngunit kahit mahirap, kahit may mga utos at pagsubok, alam niya sa sarili niya: kaya niya ito.

Pagkatapos ng break, napansin niyang kulay brown ang kanin sa plato niya. “Tess! Bakit parang tutong ‘to?” bulong niya. “Oorder ni Ma’am,” sagot ni Janine. Patunay ng unang pagsubok—kahit sa simpleng pagkain, kailangan niyang patunayan na hindi siya maarte. Kinain niya pa rin, gutom man o masakit sa panlasa.

Ngunit sa kabila ng lahat ng pang-aalipusta at mahigpit na utos, naramdaman ni Layra ang apoy sa loob niya—hindi para sa mansyon, hindi para kay Mariel, kundi para sa nanay niya. At iyon ang naging gabay niya para magpatuloy.

Nang gabi na, habang nakahiga sa maliit niyang kama, tinitigan niya ang grand hallway mula sa bintana. Ang marangyang mundo ng mansyon ay nakaka-intimidate, ngunit ang puso niya ay nananatiling matatag. Ang unang linggo ay simula lamang ng kanyang laban—isang laban hindi para sa sarili, kundi para sa pagmamahal sa nanay at sa pangarap na isang araw, magiging malaya sa hirap na iyon.