“May mga gabing tila kalmado… pero sa ilalim ng liwanag ng buwan, may mga pusong unti-unting pinapatay ng mga taong minsan nating tinawag na ‘mahal.’”

Sa bawat pagtibok ng puso ko ngayon, naririnig ko pa rin ang pagputok ng salamin—hindi dahil sa tunog, kundi dahil iyon ang tunog ng tiwalang minsang buong-buo kong ibinigay. At sa gabing akala ko’y selebrasyon ng pag-ibig, doon ko natutunan ang pinakamalupit na katotohanan: ang taong may kapangyarihang pasayahin ka ang siya ring may kapangyarihang wasakin ka hanggang wala nang matira.

Ang pangalan ko noon ay Dakila Magdiwang—tagapagmana ng Imperyo del Sol, anak ng yumaong si Luntian Magdiwang, tagapag-ingat ng mga yaman at lihim ng aming angkan. Sa paningin ng mundo, ako’y simbulo ng tagumpay. Mayaman. Makapangyarihan. Minamahal ng isang babaeng parang diwata.

O iyon ang akala ko.

Gabi ng aming ikalimang anibersaryo. Ang mansyon ay kumikislap sa liwanag ng chandeliers, at ang hangin ay amoy rosas, champagne, at mga pangakong hindi ko alam na matatapos nang gabing iyon. Nakita ko si Marilag—ang aking asawa—ang babaeng minahal ko nang higit sa sarili ko. Naka-ginto ang kanyang mga mata sa ilalim ng ilaw, at ang bawat ngiti niya ay parang musika.

Lumapit ako sa kanya mula sa likod. Isinuot ko ang diyamanteng kwintas na ginawa para lang sa kanya—singlaki ng hinlalaki, singbigat ng pagmamahal ko.

“Para sa pinakamagandang nangyari sa buhay ko,” bulong ko.

Ngumiti siya. Hinalikan ako. At sa yakap niya, pakiramdam ko buo ako.

Kung alam ko lang.

Pagkatapos ng salo-salo, hinila niya ako papalabas.

“Mahal, may sorpresa ako,” bulong niya, puno ng lambing na hindi ko malilimutan.

Sumakay kami sa sasakyan at bumiyahe papunta sa gubat ng mga Anino—lupain ng aking pamilya. Tahimik ang daan. Madilim. Nilalamig ako, pero hindi ko alam kung dahil sa hangin o sa pakiramdam na parang may mali.

Huminto kami sa harap ng balon ng Limot—isang lumang balon na pinagkukwentuhan ng matatanda. Dito raw nilalagay ang mga bagay na nais kalimutan ng panahon.

Napalunok ako.

“Mahal… bakit tayo nandito?”

Ang ngiti ni Marilag ay naglaho. At ang pumalit ay isang tingin na hindi ko pa nakikita—malamig, kalkulado, walang puso.

“Dito magtatapos ang lahat, Dakila.”

Lumabas mula sa dilim ang aking biyenan—Amora Rivas—may mukha itong parang marmol na walang emosyon.

“Amora? Marilag? Ano ’to?”

Tumawa si Marilag. Isang tawang walang saya. Isang tawang puno ng galit.

“Limang taon, Dakila. Limang taon akong nagtiis. Limang taon kong hinintay ang gabing makukuha namin ang Imperyo del Sol.”

Parang may sumaksak sa dibdib ko.

“Mahal… bakit?”

“Hindi mo na kailangang maintindihan,” malamig na sabat ni Amora.

Sa isang senyas, lumitaw ang dalawang lalaki at hinawakan ako. Nagpumiglas ako, pero parang bakal ang kanilang bisig.

Lumapit si Marilag. Hinaplos ang pisngi ko na para bang mahal pa niya ako.

“Paalam, mahal ko.”

Isang tulak. Isang sigaw. Isang pagbagsak.

At ang huling narinig ko ay ang halakhak niyang unti-unting nagiging bahagi ng bangungot ko.

Nagising ako sa impiyerno—sa loob ng isang balon na mabaho, madilim, at punong-puno ng lamig at pagkabulok. Bali ang binti ko. Dumudugo ang bibig ko. At ang sikmura ko ay kumakalam.

Pero ang mas masakit ay ang puso ko.

Araw. Gabi. Hindi ko na alam ang pagitan. Ang tanging katotohanan ay ang sakit—at ang paulit-ulit na alaala ng mukha ni Marilag.

Sa isang punto, sumuko ako. Niyakap ko ang dilim. Hinintay ko ang kamatayan.

Pero may liwanag na biglang sumilip.

“May tao po ba diyan?”

Boses ng bata. Totoo ba ito?

“Sandali lang po!”

Iniwan niya ako sandali. Akala ko aalis siya. Pero bumalik siya… may dalang lubid.

“Kapit po kayo!”

At doon, sa unang pagkakataon matapos akong itapon, may kamay ng pag-asa na nag-abot sa akin.

Hinila niya ako. Mahina siya. Bata pa. Pero hindi siya tumigil.

At paglabas ko sa balon… bumagsak ako sa damuhan, umiiyak—hindi ko maalala kung dahil sa sakit o dahil buhay pa ako.

Nang magising ako, nasa loob ako ng isang munting kubong kawayan. Maaliwalas. May apoy. May amoy ng halamang gamot.

Nandoon ang bata—si Sinag—at ang kaniyang lola na si Lola Iska.

Inalagaan nila ako. Walang kapalit. Hindi nila ako kilala, pero tinrato nila akong parang tao… isang bagay na matagal nang hindi ko naramdaman sa sarili kong tahanan.

“Anong pangalan mo, iho?” tanong ni Lola Iska.

Napako ako.

Hindi ko pwedeng sabihin na ako si Dakila Magdiwang. Patay na si Dakila. Inilibing na sa ilalim ng balon.

Huminga ako nang malalim.

“Hilario po,” sabi ko. “Hilario… Cruz.”

Tinanggap nila ang pangalang iyon na parang totoo.

At doon, nagsimula ang pagbabalik ko.

Habang ginagamot nila ako, mabagal na naghihilom ang mga buto ko… pero mas mabilis kumulo ang galit sa puso ko. Tuwing gabi, habang natutulog ang maglola, nakadilat ako—pinaplano kung paano ako babalik.

Hindi bilang Dakila.

Kundi bilang anino.

Kailangan kong maging iba. Kailangan kong maging karaniwang tao. Kailangan kong maging taong hindi nila mapapansin hanggang huli na.

Isang araw, nang kaya ko nang tumayo, tumingin ako sa palanggana. Nakita ko ang mukha ni Dakila—magulo, magaspang, puno ng sugat at galit.

Ginamit ko ang labaha at gunting. Inaahit ko ang balbas. Pinaikli ang buhok. Sinusuot ang lumang damit.

Pagtingin ko sa repleksyon…

Wala na si Dakila.

Ako na si Hilario Cruz—isang ordinaryong lalaki.

Isang multong babalik para bawiin ang lahat ng ninakaw sa akin.

Bago ako umalis, kinausap ako ni Lola Iska.

“Hilario,” sabi niya, “ang galit ay parang apoy. Puwede nitong ilawan ang daan mo… pero puwede ka rin nitong tupukin.”

Tumango ako.

“Hindi ko hahayaang lamunin ako ng apoy,” sagot ko. “Gagamitin ko ito para makita ang katotohanan.”

Ngumiti siya. “Pag-ingatan mo ang sarili mo, iho.”

At si Sinag? Niyakap niya ako. Mahigpit. Totoo. Mas totoo pa kaysa sa anumang yakap na natanggap ko mula sa babaeng minahal ko.

“Tatay Hilario…” bulong niya.

Parang tumigil ang puso ko.

“Nandito lang ako,” sabi ko, pilit na ngumingiti. “Babalik ako.”

At sa unang pagkakataon matapos ang pagkakanulo, may dahilan akong mabuhay—hindi lang para maghiganti, kundi para protektahan ang munting pamilyang nagligtas ng buhay ko.

Tinawid ko ang gubat. Lumabas ako sa mundo. At nang masilayan ko ang mga ilaw ng siyudad, hindi na ako ang taong tumitingin dito noon.

Ako na si Hilario.

At ito na ang simula ng tunay kong paglalakbay.

Hindi para muling maging hari.

Kundi para maging multong hahablot sa trono ng mga traydor—at wasakin sila gamit ang apoy na sila mismo ang nagliyab.

Sa pagkakataong iyon, alam kong may isang bagay na mas matindi kaysa sa pag-ibig…

Paghihiganti ng pusong minsang durog, pero ngayon ay muling nabubuo.

At sa bawat hakbang ko, ramdam ko:

Hindi pa tapos ang kuwento ko.

Ito pa lang ang simula.