“May mga gabi na kahit anong lakas ng ilaw, may aninong pilit na sumusunod sa ’yo—at minsan, iyon ang simula ng lahat ng kaguluhan.”

Nagsimula ang lahat sa isang bagay na hindi ko naman sana papansinin—isang detalye sa pagitan ng mga frame ng isang video na dapat ay ordinaryong dokumentasyon lang ng trabaho ko. Pero sa sandaling iyon, hindi ko pa alam na ang munting pagdududa ko ang magbubukas ng pinto sa isang gabi na hindi ko makakalimutan… at hindi ko sigurado kung gusto kong maulit.

Nasa opisina ako no’n, bandang alas-otso ng gabi. Tahimik ang buong palapag maliban sa mahinang ugong ng aircon at tuloy-tuloy na kislap ng monitor ko. Ako si Rian, field editor para sa isang maliit na production group. Karaniwan na sa akin ang maghabol ng deadline, pero gabing iyon, may kung anong pakiramdam na hindi ko maipaliwanag. Para bang may bigat na nakadikit sa hangin.

Habang iniisa-isa ko ang mga subtitle na kailangan kong iayos, napansin ko ang isa sa mga clip—isang simpleng interview sa isang lumang bahay. Wala naman dapat kakaiba. Pero habang pinapakinggan ko ang audio, biglang may sumisingit na ingay. Para siyang mabagal na pagkaluskos, paulit-ulit habang nagsasalita ang subject.

Sinubukan kong i-isolate ang tunog. Tumaas ang balahibo ko nang marinig ko nang mas malinaw. Hindi iyon kaluskos ng kahoy. Hindi rin tunog ng hayop. Ang lapit niya sa mic, pero walang sinuman ang nakatayo malapit dito noong kinunan ang video.

May bumulong.

Isang salita lang: “Huwag.”

Humigpit ang dibdib ko. Napalayo ako ng bahagya sa upuan, habang tinitigan ang waveform. Hindi iyon glitch. Hindi iyon reverb. Iba iyon. Masyadong malinaw. Masyadong sinasadya.

Gabi iyon na dapat tapos na ako. Pero doon nagsimula ang lahat.

Pinanood ko ulit ang clip—frame by frame. Sa una, normal. Ang interviewee, si Mang Roberto, nakaupo sa gitna ng lumang sala. Pero nang umabot ako sa markang 03:41, may isang bagay na kumislot sa kanang gilid ng screen. Mabilis. Parang isang kamay na mabilis na lumitaw at nawala.

Napaupo ako nang diretso. Tiningnan ko pa ulit. Pagkatapos pa ulit. Hindi ako nagkamali. May dumungaw sa gilid ng pintuan.

Isang mukha. Maputla. Walang mata.

Hindi ko alam kung dahil ba sa pagod pero hindi ako makagalaw ilang sandali. May malamig na sensasyong gumapang mula batok hanggang gulugod ko.

Pinatay ko agad ang clip.

Pero nasa tenga ko pa rin ang boses.

Huwag.

Pag-uwi ko, hindi ako mapakali. Sa jeep, sa kalsada, kahit pagpasok ko sa apartment—lahat parang may nagmamasid. Hindi ko iyon nasabi kahit kanino. Sino ba naman ang maniniwala? Isa lang akong editor na nakakita ng “weird glitch”, sabay sabihin nilang overworked lang ako.

Pero pagdating ng alas-diyes ng gabi, habang nasa kwarto ko, biglang nag-vibrate ang phone ko.

Unknown number.

Isang text lang:

“Bakit mo binuksan?”

Napabagsak ko ang telepono sa kama. Nanginginig ang daliri ko. Hindi ko pinulot agad.

Hindi ko sinabi kahit kanino na binuksan ko ulit ang clip. Hindi iyon naka-upload. Wala pang may access noon. Kaya paano?

Pinilit kong kumalma, saka ko sinagot:

“Sino ’to?”

Walang reply.

Pero may kumalabog mula sa sala.

Isang beses.

Dalawang beses.

Tatlong beses.

Parang marahang pagkatok—pero nasa loob na siya.

Humawak ako sa doorknob ng kwarto ko, pero hindi ko maibaba. Para bang gumapang ang lamig sa buong palad ko. Tahimik akong huminga, pinilit pakinggan ang paligid. Walang TV. Walang bukas na bintana. Ako lang mag-isa.

Pero naroon ulit.

Isang bulong na halos hindi ko marinig.

“Huwag.”

Pinikit ko ang mata ko. Hindi ako dapat lumabas. Hindi ako dapat tumingin. Hindi ako dapat…

Pero may aninong dumaan sa ilalim mismo ng pinto.

Kinabukasan, hindi ako pumasok. Pinilit kong kumbinsihin ang sarili ko na panaginip lang lahat. Na baka guni-guni ko lahat dahil sa pagod. Pero habang nakahiga ako sa sofa, biglang tumunog ang email ko.

Galing sa direktor namin. Subject line:

“Rian, bakit binura mo yung huling clip?”

Napaupo ako. Hindi ko binura ang kahit ano. Kahit isang segundo. Binuksan ko agad ang drive.

Ang folder na iyon—puno kagabi—ngayon ay may isang video na lang.

Isang file lang.

Walang pangalan.

Walang metadata.

Hindi ko siya binuksan.

Hindi ko kaya.

Pero nag-play siya mag-isa.

Lumaki ang mata ko habang tumatakbo ang video.

Madilim. Malabo. Parang CCTV.

Tapos biglang may ilaw sa gitna. Isang pinto.

At may kamay na nakalapat dito. Puting-puti. Walang kuko. Walang galaw.

Dahan-dahan itong gumuhit ng isang linya.

Isang pangalawa.

Isang pangatlo.

Bumuo ito ng salita.

HUWAG.

Tapos biglang may gumalaw sa harap ng camera—ako.

Ako mismo.

Nakatayo sa pintong iyon, nakatalikod, hindi gumagalaw.

Huminto ang video.

Nanginginig ako. Hindi ako makahinga. Kailan nakunan ang kuha na iyon? Bakit ako nandoon? At anong pintuan iyon?

Habang nakatulala ako sa screen, biglang naputol ang kuryente. Kumislap ang mga ilaw. Tumigil ang bentilador. Nabulag ako sa dilim.

Tapos narinig ko.

Tatlong katok.

Mula sa pintuan ng apartment ko.

Dahan-dahan.

Pareho sa narinig ko kagabi.

Hindi ako gumalaw. Hindi ako huminga. Pinilit kong wag pansinin. Pero doon na nagsimula ang sunod-sunod na kalabog. Mas mabilis. Mas malakas. Parang may pilit na gustong pumasok.

At sa sobrang lakas ng isa sa mga hampas, tumilapon ang isang frame picture ko mula sa dingding. Tumama sa sahig at nabasag.

At sa salaming pira-piraso sa sahig, may nakita akong repleksyon—isang aninong nakatayo sa likod ko.

Pero paglingon ko—

Wala.

Hindi ko na alam kung ilang minuto akong nakaupo roon na nanginginig. Nang bumalik ang ilaw, parang lahat normal. Walang bakas ng kahit ano. Walang tao. Walang anino. Para bang lahat ay imahinasyon lang.

Pero nang tingnan ko ang sahig, wala na ang basag na frame.

Nandoon ulit ito sa dingding—na parang hindi iyon nahulog.

Hindi na ako nagdalawang-isip. Lumabas ako ng apartment na halos hindi ko maisara ang pinto. Sumakay ako ng taxi papunta sa isang lumang simbahan sa kabilang distrito. Hindi ako mapalagay. Hindi ko alam kung anong humahabol sa akin, anong nakita ko, o anong gusto nitong ipahiwatig.

Pagdating ko roon, tahimik lahat. May matandang pari na nakaupo sa tabi ng altar. Lumapit ako. Hindi ko alam kung paano ko sisimulan.

“Padre… may nangyayari po sa akin. Hindi ko po maintindihan pero…”

Hindi ko pa natatapos, bigla na siyang tumingin sa akin.

“May binuksan kang hindi mo dapat buksan.”

Nanlamig ako. Hindi ko pa sinasabi ang detalye, pero alam niya.

“Ano po… ano po ba iyon?” halos pabulong na tanong ko.

“Hindi lahat ng tinig sa dilim ay dapat pakinggan,” sagot niya. “At hindi lahat ng pintong nakikita mo ay para sa ’yo.”

Napatigil ako.

“‘Huwag,’ di ba?” patuloy niya.

Parang gumuho ang tuhod ko. Paano niya alam iyon?

“Padre… paano ko po ’to titigilan?”

Tumingin siya sa sahig, parang nag-iisip.

“May paraan. Pero may kapalit.”

“Anong kapalit?”

“Huwag mo nang balikan ang anumang nakita mo. Hindi ang file. Hindi ang mensahe. Hindi ang pintong iyon. Kapag hinanap mo, kapag sinubukan mong intindihin kung bakit ikaw—mas lalo kang kakainin.”

“Pero Padre… bakit ako?”

“May mga aninong kumakapit sa sinumang tumitingin sa kanila nang masyadong matagal.”

Hindi ko alam kung paano ako nakauwi nang gabing iyon. Pero pagdating ko sa apartment, may kakaibang katahimikan. Parang wala na ang bigat sa hangin. Parang bumalik ang normal. Pero ramdam ko—nasa paligid lang siya. Tahimik. Naghihintay.

Ginawa ko ang bilin ni Padre. Hindi ko binuksan ang kahit anong file. Hindi ko hinalukay ang email. Hindi ko hinanap ang numero. Pinilit kong kalimutan.

Sa loob ng mga sumunod na linggo, unti-unting nawala ang pakiramdam na may nakasilip sa likod ko. Naging normal ulit ang trabaho. Naging normal ulit ang gabi. Akala ko tapos na.

Hanggang isang araw, habang papauwi ako, may batang babae na nakaupo sa gilid ng kalsada. Siguro mga pitong taong gulang. Marumi ang damit, walang dalang kahit ano.

Napatingin siya sa akin.

Nakangiti.

Pero malamig ang mata.

Saka siya tumayo, lumapit, at marahang hinawakan ang manggas ko.

At mahina niyang sinabi—

“Bakit mo iniwan ang pinto?”

Parang tumigil ang buong mundo.

Hindi ako nakapagsalita.

Ngumiti ulit siya, saka dahan-dahang tumuro sa likod ko.

“Bukas pa po.”

Paglingon ko—

Walang pinto.

Walang tao.

Walang kahit ano.

Pagharap ko ulit sa bata—

Nawala na siya.

Hanggang ngayon, hindi ko alam kung ano ba talaga ang nakita ko sa video. Hindi ko alam kung bakit ako. Hindi ko alam kung anong klaseng pintong iyon, o bakit may pilit na nagpapabalik sa akin.

Pero gabi-gabi, tuwing papatayin ko ang ilaw, may maririnig akong mahinang pagkaluskos sa sulok ng kwarto.

Hindi kasing lakas ng dati.

Hindi rin kasing lapit.

Pero sapat para hindi ako makalimot.

At minsan, kapag sobrang tahimik, naririnig ko ulit ang boses na iyon.

Mahina.

At malinaw.

“Huwag.”

Pero ngayong alam ko na—

Hindi niya ako tinatakot.

Babala iyon.

At ang tanong ngayon:

May binubuksan ba akong pinto na hindi ko namamalayan?

At…
kapag bumukas iyon,
handa ba ako sa kung anong babalik?