“Kapag pumikit ang mayaman, doon nagigising ang totoo.”

Ang kuwento ko nagsimula sa isang bahay na hindi naman dapat akin… ngunit doon ko natuklasan kung sino ang tunay na tao—at sino ang dapat katakutan.

Maaga pa lang nang dumating ako sa Allegra Mansion.
Humahaplos ang malamig na hangin sa balat ko, pero mas malamig ang kaba na pumipintig sa dibdib ko. Ang lakas makayaman ng lugar—malalaki ang puno, makintab ang sahig, at kahit ang katahimikan ay parang may presyo.

Ako si Mila Santiago, dalawampu’t tatlong taong gulang.
Tahimik, galing probinsiya, walang koneksyon sa kahit sinong mayaman. Hindi ko rin inakalang papasok ako sa mansyong kinatatakutan ng marami.

Pero doon nagsimula ang buhay ko.

At ang bangungot.

Pagdating sa Mansyon

“Magandang umaga po…” sabi ko sa guard habang pinipisil ang strap ng lumang bag ko.

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa.
Parang sinusukat kung kaya ko bang huminga sa ganitong lugar.

Makalipas ang ilang minuto, bumaba si Ma’am Lorena—mataas ang kilay, tapos parang isang tingin lang niya ay alam na niya kung magkano lang laman ng wallet ko.

“Ikaw ba si Mila?” tanong niya.

“Opo, Ma’am… galing ako sa agency sa Batangas.”

Hindi ko akalaing ang isang simpleng sagot ay magsisimula ng isang bagong kabanata sa buhay ko.

Pinapasok niya ako sa mansyon.
At para akong nalunod.

Mas malaki pa ang sala kaysa buong bahay namin sa Batangas.
Ang chandelier? Parang tinubog sa ginto.
At ang sahig? Mas makinis pa sa future na hindi ko sure kung meron ako.

“Sumunod ka,” sabi ni Ma’am Lorena.

Sumunod ako—tahimik, maliit, parang anino.

Ang Taong Kinakatakutan Nila

Kinahapunan, dumating ang itim na kotse.

Tahimik ang buong mansyon.
Naglakad ang mga kasambahay na parang may papasok na hari.

At bumaba ang isang lalaki.

Matandang naka-suit. May tungkod. May dark shades.

Si Don Severino Allegra.

Ang bilyonaryong muntik nang mamatay sa pagsabog ng private jet niya.

At ang lalaking, ayon sa bulung-bulungan, ay bulag na ngayon.

Pero habang tinitingnan ko siya mula sa likod, habang nakayuko ako hawak ang tray ng juice… may nanginig sa sikmura ko.

Hindi siya mukhang bulag.

Hindi siya mukhang mahina.

Mukha siyang leon na nagpapanggap na nalagas ang pangil.

At habang nakatingin siya sa direksyon ko—kahit naka-shades—parang naramdaman kong tinitignan niya ako diretso, hindi basta lumilingon sa ingay.

Ang Unang Pagsubok

Pinatawag niya kaming lahat sa mahabang mesa.

“Simula ngayon,” sabi niya, malamig pero mabagal, “mananatili kayong lahat dito sa loob ng mansyon. Ilang linggo.”

Nagkatinginan ang mga anak niya—sina Cassandra, Lucas, at Reina—na parang mga leon din pero gutom.

“Hindi ito laro,” dagdag niya. “Ito ay pagsubok. At kung sino ang magpapakita ng tunay na malasakit… siya ang magmamana ng lahat.”

Ang dami kong gustong itanong.
Pero katulong lang ako.
Hindi ako dapat magsalita.

“Eh paano niyo naman malalaman?” singhal ni Cassandra. “Bulag ka nga.”

Umangat ang gilid ng labi ni Don.
Parang lihim na tawa.

“At minsan, iha… mas malinaw ang mundo kapag hindi mo ginagamit ang mata.”

Tumahimik ang lahat.

Pero ako?
Hindi ko alam kung bakit, pero parang ako ang pinag-iinitan ni Cassandra ng tingin.

Parang gusto niya akong sunugin gamit ang mata niya.

Bakit Ako Kinaayawan

Kinagabihan, naglilinis ako sa dining room. Tahimik lang—ako, ang pinggan, at ang kaba.

Ngunit biglang…

BLAG!

Nababang baso.

At sumigaw si Cassandra, pulang-pula ang mukha.

“Katulong lang yan, Dad!”
Tinuro niya ako.
“Ano ba? Hindi mo ba nakikita? Ginagamit ka lang ng babaeng ‘yan!”

Parang may umigting sa lalamunan ko.

“Hindi ko po kayo ginagamit, Don…” mahina kong sagot.
“Nagtratrabaho lang po ako. At… mahal ko po kayo parang tatay.”

Kumunot ang noo ni Cassandra.
Parang gusto niya akong sabunutan.

“Ano daw? Tingnan mo nga! Nakangiti habang sinasandalan ka! Amoy kusina pa—”

Pero bago pa siya tumuloy—

Tumayo si Don Severino.

At ang boses niyang malamig, parang nagputol ng hangin.

“Kung alam mo lang, Cassandra… baka ikaw ang huling taong may karapatang magsabing anak sa akin.”

Tumigil ang mundo ko.

Tumigil din ang paghinga ni Cassandra.

At kahit hindi niya sinabi nang diretso—ramdam ko:
May alam siya tungkol sa anak niya na hindi alam ng iba.

At ako?
Hindi sinasadya, pero nasasangkot ako sa away na hindi ko naman simula.

Ang Sekreto ng Don

Nang gabing iyon, lumabas si Don sa hardin.
Tahimik, maingat—hawak ang tungkod.
Pero nakita ko: hindi siya naminipis ang lakad.
Hindi siya nahihirapan.

Parang… sinusukat ang paligid.

Naroon sa gazebo ang abogado niya.

“Handa na ang mga dokumento, Don,” sabi nito.
“Nasa listahan na ang mga mananatili rito. Anak. Pamangkin. Mga kasambahay.”

Kasama ako doon.

“Magaling,” sagot ni Don.
“Gusto kong makita kung sino ang tunay. Hindi ko ipapaalam na nakakakita na ako.”

Nanlaki ang mata ko.

Hindi siya bulag?

Hindi ko alam kung dapat akong matakot o matuwa.

“All of them…” sabi niya sa abogado.
“…including that new girl—Mila.”

Parang pumintig ang puso ko.

Ako?

Bakit ako kasama sa pagsubok niya?

Ang Unang Gabi ng Bangungot

Pagbalik ko sa kwartong maliit na ibinigay nila, hindi ako makatulog.
Naririnig ko sa hallway ang pag-aaway ng magkakapatid tungkol sa mana.

Pero mas malakas ang tibok ng puso ko.

Ako si Mila.
Walang pera.
Walang pamilya.
Walang laban.

Pero ako rin ang babaeng napiling isali ng Don sa isang pagsubok na maaaring magpabago ng buhay ko…

O magtapos nito.

At habang nakahiga ako, nagtatago sa dilim ng kwarto—

Narinig ko ang boses niya mula sa kabilang pinto.

“Sa pagkakataong ‘to… hindi ko na kailangan ng mata. Puso na ang gagamitin ko.”

Hindi ko alam kung para saan iyon.

Pero isang bagay ang sigurado ko:

Simula pa lang ito ng delubyo.

At hindi ko alam kung bakit, pero may kutob ako—
ako ang magiging susi sa pagputok ng lahat.