“Akala ko ordinaryong charity event lang iyon, pero sa isang iglap, nalaman kong may mga taong handang pumatay para lang mawala ako.”

Maalat ang hangin sa Isidro Cove nang araw na iyon, yung klase ng simoy na kumakapit sa balat at sa alaala. Para bang pinapaalala ng dagat na kahit gaano ka kayaman o kalakas, sa harap nito, pare-pareho lang tayong maliit. Mula sa kinatatayuan ko, kumikislap ang mga alon sa ilalim ng araw, at sa gilid ng baybayin, nakahanay ang mga puting tent para sa isang charity event na ipinagmamalaki ng pamilya ko. Coast of Hope ang pangalan. Libreng pagkain, medical mission, tulong para sa mga mangingisda at pamilya nila.

Sa gitna ng mga tao, nandoon ako. Nakasuot ng simpleng puting polo, nakatikom ang panga, gaya ng laging sinasabi ng mga tao, parang lagi raw akong may iniisip. Hindi ako yung tipo ng bilyonaryong komportable sa camera. Kapag ngumiti man ako, parang pinag-isipan ko muna kung sulit ba.

“Sir Damon,” bulong ni Miko Season, chief of staff ko, habang inaabot ang tablet. “Naka-line up na po ang speech niyo. Five minutes lang para hindi mainip ang mga tao.”

Tumingin ako sa mga pamilyang nasa harap. May mga batang nakapaa, may mga lola sa monoblock, may mga lalaking sunog ang balat sa araw. May bigat na umusob sa dibdib ko. Hindi ako lumaki sa ganito. Lumaki ako sa mas malala pa.

“Hindi speech ang kailangan nila,” mahina kong sagot. “Tubig at gamot.”

Ngumiti si Miko ng pilit. Sanay na siya sa ganitong sagot ko.

Sa kanan ko, lumapit si Attorney Celia Rivas, naka-blazer kahit tirik ang araw. Hawak niya ang folder na parang laging may dalang problema. “Damon,” diretsong sabi niya, “after ng event, may brief meeting tayo. May bagong anonymous complaint na naman. Ang daming gustong magpahina sa’yo habang papalapit ang bidding.”

“Sa opisina na ‘yan,” sagot ko. “Hindi ngayon.”

Ayokong dungisan ang araw na ito. Ayokong pumasok ang dumi ng mundo ko sa araw ng mga taong ito.

Sa kabilang tent, narinig ko ang boses ni Tess Don, PR head ko, masiglang nag-uutos sa mga volunteer. Sa kusina naman, nakita ko si Chef Yana Rojas, private chef ko sa yate pero ngayon abalang-abala sa lugaw.

“Sir,” sabi niya, “nagpadagdag po kami. Ang daming bata, hindi pa raw kumakain simula umaga.”

Tumango ako. “Dagdagan mo pa.”

Ngumiti siya at sumulyap sa dagat. “Ang ganda ng panahon. Sayang kung hindi kayo sumakay sa Lucerna mamaya.”

Sa pagbanggit ng pangalan ng yate ko, My Lucerna, bahagyang umigting ang balikat ko. Hindi ko ipinahalata. Sa likod ko, naroon si Nards Briones, security head ko. Tahimik, matigas ang tindig.

“Sir,” maingat niyang sabi, “may ilang hindi pamilyar na mukha sa perimeter. Hindi taga-rito.”

“Bantayan mo,” sagot ko. “Pero huwag mong takutin ang mga tao.”

Hindi pa tapos ang araw. Wala pang gulo. O iyon ang akala ko.

Bandang hapon, matapos ang pamamahagi ng relief packs at maikling pasasalamat ni Father Olan, tumabi ako sa gilid ng pier. Gusto ko lang huminga. Sa harap ko, nakalutang ang Lucerna. Makintab, elegante. Parang hiwalay na mundo mula sa mga bangkang kahoy sa kabilang dulo.

“Sir Damon,” tawag ni Captain Lito Bergara mula sa dock, “ready na po ang yate kung gusto niyo pong sumilip.”

Hindi ako agad sumagot. Tumitig ako sa dagat. May kung anong kumakatok sa loob ng ulo ko. Mga lumang alaala. Lumang sigaw. Amoy ng isda at kalawang.

“Sandali,” sabi ko.

At doon, mula sa pagitan ng mga lifebuoy at poste ng pier, may sumigaw.

“Huwag kang sasakay sa yate mo. Papatayin ka nila.”

Tumigil ang lahat. May mga napatingin, may natigilan sa pagnguya. Nakita ko si Tess na halos mabitawan ang camera. Si Miko napamura.

Sa dulo ng pier, nakatayo ang isang batang lalaki. Payat, sunog sa araw, marumi ang tuhod. Nanginginig ang labi niya pero matapang ang mata.

Hindi ako nagalit. Lumapit ako. Mabagal.

“Anong pangalan mo?” tanong ko.

“Kian po,” sagot niya.

Pinigil ko si Nards sa isang tingin.

“Bakit mo sinabi ‘yon?” tanong ko. “Sino ang papatay?”

Nakita ko ang pasa sa braso niya, ang gasgas sa leeg. Hindi ito palabas.

“Sila,” bulong niya, sabay turo sa parking area. “Narinig ko po sila. Sabi nila kapag umandar na yung yate niyo, wala na.”

May lalaking nakasumbrero sa lilim ng van. Nang magtagpo ang tingin namin, hindi siya umiwas. Ngumisi pa.

“Sir,” bulong ni Nards, “may nakamasid.”

Sa loob ng dibdib ko, may malamig na babala. Pamilyar na pakiramdam. Yung pakiramdam bago gumuho ang mundo mo.

“Hindi ako sasakay,” sabi ko nang malakas. “At mula ngayon, walang gagalaw nang hindi ko alam.”

Hindi pa man ako umaamin, alam kong hindi ito simpleng babala ng bata. Ito ang simula ng isang digmaang matagal nang hinihintay ng dagat.

Inilayo namin si Kian sa crowd. Pinainom ng tubig. Dinala sa van. Lumitaw si Yana na may dalang first aid kit. Tahimik niyang inasikaso ang bata.

“Narinig ko po sila,” ulit ni Kian. “May bag. May naka-uniform na parang crew. Binanggit nila ang Lucerna.”

Lumabas si Celia, seryoso ang mukha. “Damon, yung anonymous complaint… may attachment. Incident report. Sinasabi nilang ginagamit mo raw ang yate mo sa illegal cargo.”

Napapikit ako. Alam ko na ang laro.

“Velasco,” sabi ni Nards.

Hindi na kailangang banggitin ang buong pangalan. Gideon Velasco. Ang lalaking handang wasakin ang kahit sino para manalo.

Dumating ang pulis. Si Lieutenant Mira Soto. Diretso ang mga tanong. Nang makita niya ang mga pasa ni Kian, nagbago ang tono niya.

“Kung totoo ito,” sabi niya, “may nagpaplanong krimen sa harap ng maraming tao.”

Sa gitna ng kaguluhan, may napulot si Nards. Isang punit na resibo. May sulat sa likod.

Lucerna. 6 p.m. Siguraduhin walang signal.

Doon ko tuluyang naintindihan. Hindi lang nila ako gustong takutin. Gusto nila akong patayin. Sa dagat. Walang saklolo. Walang signal.

Habang inaayos ang protective custody ni Kian at iniimbestigahan ang yate, may isa pang balita. May crew member na nawawala. Si Sandro. Inirekomenda raw ng assistant. May koneksyon sa Velasco resort.

May party sa kabilang dulo ng Cove. May divers. May ilaw. May tugtog. Habang dito, may tahimik na planong ilubog ako.

Hindi ako sumama sa resort. Alam kong ang bitag ay mas malamang na nasa sarili kong bakuran.

“Sir,” tanong ni Miko habang papasok kami sa private dock, “i-lockdown ko po ba lahat?”

Tumingin ako sa dagat. Sa Lucerna. Sa mga alon na tila walang pakialam sa gulo ng tao.

“Oo,” sagot ko. “Simula ngayon, wala nang libre ang papasok. At walang lalabas nang hindi ko alam.”

Sa araw na iyon, hindi ako namatay. Hindi dahil sa yaman ko. Hindi dahil sa seguridad. Kundi dahil may isang batang piniling magsalita kahit nanginginig sa takot.

At habang papalubog ang araw sa Isidro Cove, malinaw sa akin ang isang bagay. Hindi pa tapos ang laban. May mga taong gumagalaw sa dilim. At hangga’t hindi ko sila inilalantad, hindi lang negosyo ko ang nasa panganib.

Buhay ko.