Sa loob ng maraming taon, ang mga Pilipinong nurse ay naging bahagi ng lakas-paggawa sa iba’t ibang ospital sa United Kingdom. Kilala sila sa sipag, dedikasyon at malasakit. Kaya hindi nakapagtataka na marami ang labis na ikinahiya at ikinagulat nang dalawang Filipino nurse ang napasama sa magkahiwalay na kasong pagnanakaw, na nagdulot ng malaking dagok sa reputasyon ng ating komunidad sa UK.

Ang mga insidenteng ito ay nag-iwan ng malalim na marka, hindi lamang sa mga biktima, kundi maging sa libo-libong Pilipinong nurse na araw-araw nagpupunyagi para mapanatili ang tiwala at respeto sa kanilang propesyon. Sa pag-usbong ng mga detalye, mas malinaw na nakita kung paano bumagsak sa tukso ang dalawang indibidwal na ilang taon ding nag-alay ng kanilang serbisyo sa pangangalaga ng iba.

Ang unang kaso ay tumalakay kay Rexie Reyes, isang 52 taong gulang na nurse na matagal nang nagtatrabaho sa Nottingham Queen’s Medical Centre. Sa loob ng maraming dekada, maayos ang kanyang rekord at iginagalang siya ng mga kasamahan. Marami ring kabataang nurse ang kanyang natulungan at ginabayan. Ngunit noong lumabas ang ulat tungkol sa kanyang suspensyon, mabilis itong kumalat at agad na umani ng matinding reaksyon.

Ayon sa imbestigasyon, nagsimula ang lahat nang ma-admit sa kanilang ward ang isang pasyenteng may malalang dementia. Dahil hirap na itong magsalita at mag-alala ng mga bagay, isinasailalim ito sa masusing pag-aalaga. Sa naturang ward, may nakatalagang proseso: ang lahat ng gamit at personal na pag-aari ng pasyente ay ini-impound at itinatabi sa isang locker na tanging staff lamang ang may access.

Ilang linggo matapos ma-discharge ang pasyente, napansin ng mga kamag-anak nito na may kahina-hinalang paggalaw sa debit card ng matanda. Nang i-trace ang mga transaksyon, napag-alamang may patuloy na pag-withdraw ng pera kahit na ang pasyente ay nasa ospital at hindi kayang gawin iyon. Nagsimula ang pagsusuri, at sa pagreview ng galaw sa ward, si Reyes ang tanging staff na paulit-ulit na pumupunta sa locker. Kahit walang CCTV sa loob, nakita rin ng ospital na ilang ulit siyang nagtungo sa lugar ng ATM sa loob ng compound.

Habang tumatagal ang imbestigasyon, tumindi ang hinala. At sa harap ng korte, sa halip na itanggi pa, umamin si Reyes. Ayon sa dokumento, kinuha niya ang bank card, pati ang papel kung saan nakasulat ang PIN. Sa loob ng 22 araw, umabot sa £6,500 o halos kalahating milyong piso ang na-withdraw niya. Sa loob ng maraming taon na paghihirap ng mga pasyente at pamilya, ang ganitong uri ng pag-abuso ay nagdulot ng matinding lungkot at galit. Kaya hindi rin nakapagtakang marami ang nainis nang makitang limang buwang pagkakakulong lamang ang ipinataw na parusa sa kanya.

Kung mabigat na ang kasong kinasangkutan ni Reyes, mas masaklap pa ang pangyayari sa kaso ng isa pang Pinoy nurse sa Cambridge: si Kelvin Ramasta. Matagal ding nagtrabaho si Ramasta bilang nurse sa Pilipinas bago lumipat ng UK. Masigasig siya, may part-time pa, at sinikap na mabigyan ng mas maayos na buhay ang kanyang pamilya. Sa social media, masisilayan ang larawan ng isang masayang sambahayan—mula sa paglipat ng kanyang mag-ina sa UK hanggang sa pagbuo ng bagong yugto ng kanilang buhay doon.

Ngunit noong nakaraang taon, nagsimulang magbago ang lahat. Napansin ng publiko na inalis ng kanyang asawa ang apelyidong “Ramasta” sa social media. Noong una, inisip ng marami na simpleng personal na dahilan lamang ito. Ngunit nang ilang buwan matapos iyon ay lumabas ang mga balita, doon na umigting ang hinala.

Ayon sa ulat, napansin ng isang bangko na may sunod-sunod na depositong nagaganap sa account ni Ramasta—malalaking halagang umaabot hanggang mahigit pitong milyong piso. Hindi ito basta ordinaryong transaksyon; nagmumula ito sa iba’t ibang taong may mahihinang kondisyon, kabilang na ang isang 76-year-old na pasyenteng may dementia.

Nagsagawa ng mas malalim na imbestigasyon ang mga awtoridad. Lumabas na ilan sa mga biktima ay hindi na makapirma o makakilos nang tama, kaya imposibleng sila mismo ang gumagawa ng transaksyon. Sa ospital, umalingawngaw ang reklamo ng nawawalang tseke, pera, at iba pang gamit. Nang ipatawag si Ramasta, madaling naipakita ang ugnayan ng mga ninakaw na tseke sa kanyang mga deposito. At kahit suspendido na, naaktuhan pa umano siyang sinusubukan pang i-cash ang ilang tseke.

Sa pagharap sa paglilitis, nagsimula siyang itanggi ang lahat. Ngunit nang ipakita ang laki ng ebidensya, wala nang pagpipilian kundi ang umamin. Sa huli, nahatulan siya ng apat na taon at anim na buwang pagkakakulong sa kasong pagnanakaw. At dahil hindi pa siya British citizen, malaki ang posibilidad na ma-deport siya matapos makalaya.

Sa dalawang kasong ito, masakit para sa maraming Filipino nurse ang kanilang naramdaman. Hindi lamang dahil may nakasakit sa mga pasyente, kundi dahil sila mismo ay maaaring madamay, mataasan ng kilay, o makaranas ng diskriminasyon sa trabaho. Marami ang naghayag na ang pagnanakaw ay hindi kailanman kumakatawan sa kabuuan ng mga Pilipinong nurse—isang propesyon na sa loob ng maraming taon ay kilala sa katapatan at malasakit.

Sa kabila ng lahat, isang katotohanang hindi maitatanggi: anumang kilos ng isang indibidwal, mabuti man o masama, ay nag-iiwan ng marka sa mas malaking komunidad. Ngunit kasabay ng pagkadismaya, nananatili ang paniniwala ng karamihan—na mas marami pa rin ang Pilipinong nurse na tapat, masipag at marangal. At bagama’t masakit ang mga pangyayaring ito, hindi nito mabubura ang mabuting reputasyon na matagal nang inalagaan ng libo-libong healthcare workers mula sa Pilipinas.

Sa dulo, ang aral na mababakas ay simple: ang tiwala ay kayang buuin sa loob ng maraming taon, pero kayang masira sa loob lamang ng ilang segundo. At sa trabahong ang puhunan ay malasakit at integridad, ang katiwalian ay may kaakibat na kaparusahan—sa loob man ng ospital, ng korte o ng mata ng publiko.