Sa showbiz, may mga kwentong paulit-ulit nang narinig ng publiko—mga alitan, hiwalayan, bangayan, pagbagsak, pagbangon. Pero may mga kwento ring iniiwasang balikan dahil bawat detalye ay parang sugat na muling napupunit. Sa loob ng dalawampu’t dalawang taon, iyon ang naging buhay ni Claudine Barretto. At ngayon, sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon ng pananahimik, pagpi-pray, paglalaban, at paglulunok ng sama ng loob, handa na siyang isara ang isang kabanata na halos ikwasak ng buong pagkatao niya.

Ang panayam kay Claudine ay hindi simpleng update, hindi simpleng “tell-all,” kundi isang matapang at masakit na pagharap sa mga alaala ni Rico Yan—ang lalaking minahal niya, nakaalitan, iniwan, and sa huli, hindi na niya muling nakausap. At sa likod ng mga nakakayanig na pahayag, lumabas ang isang babaeng nabugbog ng guilt, sinakal ng trauma, at halos lamunin ng pagkalungkot—pero ngayon ay unti-unting natututong huminga ulit.

Muling pagbubukas ng lumang sugat

Inamin ni Claudine na mahigit dalawang dekada niyang inayawan, inilibing, at pinilit limutin ang ilang alaala ni Rico. Hindi dahil gusto niyang kalimutan ito, kundi dahil bawat pagbalik ay parang isang pangil na tumatama sa dibdib niya. Sa mga mata ng publiko, siya ang babaeng iniwan ang diwa ng “Clau and Rico” love team. Siya ang tinurong dahilan ng heartache. Siya ang sinisi sa pagkamatay. Siya ang binansagang “hypocrite,” “landian,” “salbahe.”

Pero para kay Claudine, ang pinakamalupit na bintang ay galing sa sarili niya.

Ang hindi niya pagsagot sa pitong tawag ni Rico—iyun ang guilt na iniyakan niya sa loob ng 22 taon. At ngayon, inilahad niya ang detalyadong timeline para wakasan ang mga maling kwento at para sa wakas, maibsan kahit kaunti ang sakit na siya lang ang tunay na nakaramdam.

Ang sigaw sa loob ng van at ang galit sa Diyos

Revelasyon din niya kung paanong sa tindi ng sunod-sunod na problema—pagkawala ng ama, pagdudurog ng pamilya, pag-iisa bilang single parent, pag-atake ng depresyon, at paninira sa pangalan niya—dumating siya sa punto na nagkulong sa loob ng van at sumigaw:

“Why? Why are you doing this to me? Hindi ko deserve ito!”

Ayon sa kaniya, galit siya sa Diyos; hindi basta tampo, kundi galit na galing sa isang pusong punong-puno na ng pagod at pagkawasak. At doon, habang puno ng hinanakit, may nakausap siyang nagsabing: “That’s good. Dahil kung galit ka, ibig sabihin naniniwala ka pa.”

Ang panahong iyon ang sinasabing “snap moment” ni Claudine—isang pagbabalik sa pagdarasal, pagharap sa sariling sakit, at pagharap sa katotohanan na hindi lahat ng bigat sa mundo ay parusa.

Ang pag-amin sa depresyon at stigma

Inisa-isa ni Claudine ang mga pinagdaanan niyang mental health struggles—panic attacks, anxiety, PTSD, rehab sa Thailand. Noon, binansagan siyang “bipolar,” “unstable,” “baliw.” Ngayon, malinaw niyang sinabi:

“Hindi ako nahihiya. Depression is an illness. Hindi siya kahinaan.”

Hindi rin niya itinago ang katotohanan na minsan, dumating siya sa punto na ayaw na niyang mabuhay. Pero ang pumigil sa kaniya? Mga anak niya—at ang tanong na kung sino ang mag-aalaga sa kanila kung mawala siya.

Ang pagputol ng isang cycle

Habang inaalala ang pagkawala ni Rico, inamin niyang mismong pamilya nila ay nanatiling “divided.” At ngayong may edad na ang ina nilang 88, araw-araw siyang humihiling na sana bago ito pumikit, magka-ayos silang magkakapatid. Pero ang katotohanan: hanggang ngayon, hindi pa.

Sa kabila nito, aminado siyang may mga pagsasara na kailangan para makapagbukas ng bago. Ito ang dahilan kung bakit ngayon, pagkatapos ng 22 taon, pinili niyang magsalita:

“This is the chapter I am closing. And this is a chapter I am beginning.”

Ang pagkabasag ng isang ina at ang muling pagtayo

Malinaw na maging sa gulo ng lovelife, mental health, pamilya, at career, may isang bagay na hindi pumalya sa kanya: ang pagiging ina. Pinuri niya ang mga anak niyang walang sakit ng ulo, walang rebellion phase, at marespeto. Sa kanila umiikot ang dahilan ng pagbangon niya.

At dahil sa kanila, sinabi niyang muli siyang magfa-file ng VAWC case para ipaglaban ang financial support na para talaga sa kinabukasan ng mga bata.

Hindi para manggulo.
Hindi para maghiganti.
Kundi para sa karapatan ng mga anak.

Ang totoong hiling niya kay Raymart: hindi pera—oras

Sa gitna ng lahat, isang simpleng hiling lang ang paulit-ulit niyang sinabi:

“Spend time with your kids.”

Dahil para sa kanya, mas mahalaga ang presensya kaysa pera. At kung hindi ibibigay ang dapat para sa pag-aaral ng mga bata, handa siyang lumaban sa legal na paraan.

Pagharap sa haters at sa huling alaala

Para sa mga nag-aakusa na ginagamit niya si Rico, diretsong sinabi ni Claudine: mali. Hindi niya kailanman gagamitin ang lalaking minahal niya. Pero inamin din niyang imposible para sa kanyang limutin ito. Araw-araw niyang dala ang guilt, ang sakit, at ang pangarap na sana may nagawa siya.

Pero ngayon, nagsimula na ang unti-unting pagpapatawad sa sarili, at may mensahe siyang paulit-ulit na tumatak:

“Hanggang sa huling hininga ni Rico, alam ko mahal niya ako.”

Hindi niya man mababalikan ang nakaraan, pero kaya niyang ayusin ang natitirang buhay niya—para sa mga anak niya, para sa ina niyang tumatanda, para sa sariling kapayapaan, at para sa pagsisimula ng panibagong kabanata.

At ngayong tapos na ang pagsasalaysay, malinaw ang huling mensahe ni Claudine:
Hindi na niya pag-uusapan muli ang kwento nila ni Rico.
Hindi dahil gusto niyang takasan ito—
kundi dahil oras na para palayain ang sarili mula sa 22 taong bigat.

At iyon ang una niyang totoong paghinga.