KABANATA 1: ANG IMBITASYON AT ANG NAKARAAN

Matingkad ang sikat ng araw ngunit mabigat ang pakiramdam ni Elena habang binabasa ang mensahe sa Group Chat ng kanilang High School Batch. “Grand Reunion” daw. Gaganapin ito sa The Imperial Crown Hotel, ang pinakamahal at pinakasikat na hotel sa lungsod. Ang organizer ay walang iba kundi si Vanessa, ang babaeng naging bangungot ng high school life ni Elena. Si Vanessa ang laging nangunguna sa pang-aasar sa kanya noon dahil anak lang siya ng labandera at scholar lang siya ng bayan. Madalas siyang tawaging “amoy-araw,” “hampaslupa,” at “chimay” ng grupo nina Vanessa.

Ngayon, makalipas ang sampung taon, si Vanessa ay isa nang asawa ng mayamang politiko, habang si Elena… si Elena ay kilala sa kanilang baryo bilang isang simpleng babae na laging nakikitang nagwawalis sa bakuran ng isang malaking mansyon. Walang nakakaalam ng tunay niyang trabaho dahil napaka-low profile niya.

“Elena, sumama ka na!” chat ni Vanessa sa group. “Sagot ko na ang entrance fee mo. Alam ko namang hindi mo afford ang 5k per head eh. Ang gusto lang namin, makumpleto tayo. Miss na miss ka na namin!”

Maraming nag-reply na mga kaklase, puro emoji ng tawa at pagsang-ayon.

“Oo nga, Elena! Para naman makatikim ka ng masarap na pagkain!” dagdag ni Bea, ang kanang-kamay ni Vanessa.

Alam ni Elena na may halong pang-iinsulto ang “libre” na iyon. Ramdam niya ang pait sa bawat salita. Pero naisip niya, baka naman nagbago na sila. Sampung taon na ang lumipas. Baka naman matured na sila. At isa pa, gusto rin niyang makita ang iba niyang kaibigan na naging mabuti sa kanya noon, lalo na si Karen na nasa ibang bansa na at uuwi lang para dito.

“Sige, pupunta ako,” reply ni Elena.

Agad na nag-react ng “Haha” si Vanessa. “Good! Wear something nice ha? Bawal ang duster!”

Huminga nang malalim si Elena. “Tignan natin,” bulong niya sa sarili habang nakatingin sa malaking building ng Imperial Crown Hotel mula sa bintana ng kanyang opisina.

KABANATA 2: ANG PAGDATTING

Naghanda si Elena. Wala siyang suot na mamahaling gown na puno ng kumikinang na bato. Nagsuot lang siya ng isang simpleng beige na dress na binili niya sa online shop, at nag-sandals na malinis. Wala siyang alahas, at ang make-up niya ay pulbos at lipstick lang. Gusto niyang maging komportable. Gusto niyang maging totoo.

Pagdating niya sa hotel, hinarang siya ng guard sa lobby. Ang guard ay bago lang at hindi pamilyar sa mukha ni Elena.

“Ma’am, employee entrance po sa likod. Bawal po ang staff dito sa main lobby,” sita ng guard, tinitingnan ang simpleng suot ni Elena.

Ngumiti lang si Elena at ipinakita ang imbitasyon sa cellphone. “Bisita po ako sa reunion sa Grand Ballroom,” mahinahon niyang sagot.

Nagulat ang guard. Tiningnan siya mula ulo hanggang paa pero pinapasok din siya. “Pasensya na po, Ma’am. Diretso na lang po kayo.”

Pagbukas ng pinto ng Grand Ballroom, nasilaw si Elena sa ganda ng paligid. Crystal chandeliers na nagkakahalaga ng milyon, carpet na kasing pula ng dugo, at mga bisitang nagniningning sa kanilang mga designer gowns at suits. Halatang pinaghandaan ng lahat ang gabing ito para magpasiklaban.

Agad siyang namataan ni Vanessa na nasa gitna ng stage, may hawak na mikropono, at parang host ng sarili niyang show.

“And finally! Our special guest is here!” sigaw ni Vanessa sa mikropono, dahilan para lumingon ang lahat. “Guys, palakpakan natin si Elena! Ang ating… most hardworking classmate! Buti pinayagan ka ng amo mo mag-day off, Elena?”

Nagpalakpakan ang lahat, pero may halong tawa at bulungan.

Lumapit si Vanessa kay Elena, kasama ang kanyang mga alipores na sina Bea at Tiffany. “Elena! Buti nakarating ka. In fairness, malinis ang suot mo ha. Hindi halatang galing ka sa paglilinis ng bahay.”

Napayuko si Elena. “Salamat sa imbitasyon, Vanessa. Akala ko gusto niyo lang magkamustahan.”

“Oo naman,” sagot ni Vanessa nang malakas para marinig ng mga nasa malapit na mesa. “Pero alam mo, Elena, may favor sana kami. Total nilibre naman kita sa entrance fee na 5,000 pesos—na alam kong sweldo mo na ‘yan ng isang buwan—baka pwedeng bumawi ka naman?”

Napakunot ang noo ni Elena. “Anong ibig mong sabihin?”

“Kailangan namin ng tulong ngayon. Kulang kasi ang waiters eh. Nagkasakit daw ‘yung iba. Tutal sanay ka naman sa gawaing bahay, at tutal sanay ka namang magsilbi, baka pwedeng ikaw na muna ang mag-serve ng drinks sa Table 1? Nandoon kasi ang mga VIP friends ng asawa ko. Nakakahiya naman kung paghihintayin natin sila.”

Nagulat si Elena. “Vanessa, bisita ako dito. Hindi ako nagpunta para magtrabaho. At may mga waiter naman sa paligid.”

“Wow,” sarkastikong sabi ni Bea. “Choosy ka pa? Pinakain ka na nga ng libre eh. Utang na loob naman, Elena. Huwag kang inggrata. Sige na, hawakan mo na ‘to.”

Sapilitang isinuot ni Vanessa ang isang maruming apron kay Elena na kinuha niya sa isang waiter, at inabutan siya ng tray na may mga baso ng wine.

“Sige na, Yaya Elena. Trabaho na. Sayang ang oras. O gusto mong bayaran mo na lang ‘yung 5k para makaupo ka?” hamon ni Vanessa.

Nagtawanan ang buong batch. Ang iba ay kinukunan siya ng video at naka-live pa sa Facebook. Ang iba ay nagbubulungan, “Kawawa naman, pero sabagay, bagay naman sa kanya. At least may silbi siya.”

Gustong-gusto nang umiyak ni Elena. Ang sakit. Ang hiya. Bumalik lahat ng alaala ng pang-aapi sa kanya noong high school. Gusto na niyang ibato ang tray at umalis. Pero pinigil niya ang sarili. Huminga siya nang malalim.

“Sige,” sabi ni Elena. “Kung ito ang kabayaran sa pagpunta ko, gagawin ko.”

Kinuha niya ang tray. Kung ito ang gusto nila, sige. Ipapakita niya na ang marangal na trabaho ay hindi dapat ikahiya. At ipapakita niya kung sino ang may tunay na breeding sa kanilang dalawa.

KABANATA 3: ANG INSIDENTE

Naglakad si Elena papunta sa Table 1. Mabigat ang tray, pero mas mabigat ang nararamdaman niya. Habang nagsasalin siya ng tubig, sinadya ni Vanessa na dumaan sa likod niya at sikuhin siya nang malakas.

“Oops!”

Natapon ang tubig at wine sa gown ng isang bisita sa Table 1.

“Ano ba yan?! Tanga ka ba?!” sigaw ng bisita, na kaibigan din ni Vanessa. “Ang mahal ng gown ko! Ang bobo naman ng server niyo!”

“Sorry po! Sorry po!” paumanhin ni Elena habang pinupunasan ang mesa gamit ang tissue.

“Hays, Elena!” sigaw ni Vanessa, na kunwari ay disappointed at galit. Lumapit ito at dinuro si Elena sa noo. “Simpleng pagsasalin lang ng tubig, hindi mo pa magawa? Sabagay, ano nga bang aasahan namin sa isang katulong na walang pinag-aralan? Hanggang diyan ka na lang talaga. Hindi ka nababagay sa lugar na ‘to. You are ruining the ambiance of this luxury hotel!”

Durog na durog na si Elena. Nasa gitna siya ng ballroom, basang-basa ang dress, may suot na apron, at pinagtatawanan ng lahat. Ito na yata ang pinakakahiya-hiyang sandali ng buhay niya.

“Look at you,” pandidiri ni Vanessa. “You look like trash. Sayang lang ang awa ko sa’yo.”

Humarap si Vanessa sa mga guard na nasa gilid.

“Guard! Guard!” tawag ni Vanessa. “Palabasin niyo na nga ang babaeng ‘to. Gatecrasher lang ‘yan na nagpapanggap na kaklase namin. Look at her, she’s a mess! She just ruined my friend’s dress. I want her out of here, now!”

Paparating na sana ang mga security guard para kaladkarin si Elena palabas. Nakayuko si Elena, tumutulo ang luha, hindi dahil sa hiya para sa sarili, kundi sa awa para kay Vanessa na kinain na ng kasamaan ang puso.

Akmang hahawakan na ng guard si Elena nang biglang…

BLAG!

Biglang bumukas nang napakalakas ang double doors ng kitchen.

“STOP!!!”

Isang malakas at dumadagundong na boses ang umalingawngaw sa buong ballroom. Natahimik ang lahat. Tumigil ang musika.

Lumabas ang isang lalaking naka-suit, matikas, at may bitbit na awtoridad—si Mr. Alejandro Tan, ang kilalang General Manager ng The Imperial Crown Hotel. Sa likod niya ay ang Executive Chef na may mataas na sumbrero, ang Head of Security, at halos limampung staff ng hotel—mga waiter, housekeeping, at supervisors.

Naglakad sila nang mabilis papunta sa gitna ng ballroom, tila isang hukbo na susugod sa giyera.

Ang akala ni Vanessa, tutulungan siya ng mga ito na paalisin si Elena. Ngumiti siya ng tagumpay.

“Mr. Tan!” bati ni Vanessa, nagpapacute at inaayos ang buhok. “Buti nandito kayo. This woman is causing a scene. Pakilabas nga po siya, ang dumi-dumi eh. She doesn’t belong here.”

Hindi pinansin ni Mr. Tan si Vanessa. Nilampasan niya ito na parang hangin.

Dumiretso siya kay Elena na nakatayo pa rin habang hawak ang tray at basahan, nakayuko at umiiyak.

Sa harap ng daan-daang bisita, sa harap ng mapang-matang si Vanessa, ginawa ni Mr. Tan ang hindi inaasahan ng lahat.

LUMUHOD si Mr. Tan sa harap ni Elena.

Sumunod ang Executive Chef. Sumunod ang Head of Security. Sumunod ang lahat ng staff. Sabay-sabay silang yumuko bilang tanda ng pinakamataas na paggalang, na para bang nasa harap sila ng isang Reyna.

“Good evening, Madame President,” bati ni Mr. Tan na may halong takot at paggalang. “Patawarin niyo po kami. Hindi po namin alam na dadalo kayo sa event na ito. Kung alam lang po namin, sana ay naihanda namin ang Presidential Suite at ang Grand Entrance para sa inyo.”

“Ma’am Elena,” sabi ng Executive Chef, “I am so sorry for what happened. Hahayaan niyo po ba kaming turuan ng leksyon ang mga taong ito?”

Nalaglag ang panga ni Vanessa. Nabitawan ni Bea ang kanyang wine glass at nabasag ito. Ang buong ballroom ay naging sementeryo sa sobrang tahimik.

“M-Madame President?” utal na tanong ni Vanessa, namumutla. “Mr. Tan, nagkakamali kayo! Si Elena lang ‘yan! Kaklase namin! Katulong ‘yan sa probinsya!”

Tumayo si Mr. Tan at hinarap si Vanessa nang may matalim na tingin na halos makasunog ng kaluluwa.

“Ms. Vanessa, mag-ingat ka sa pananalita mo,” madiing sabi ni Mr. Tan. “Ang babaeng tinatawag mong katulong ay si Ms. Elena Villareal. Siya ang may-ari ng The Imperial Crown Hotel Group. Siya ang nagmamay-ari ng building na ito, at ng sampu pang 5-star hotels sa buong Asya. Siya ang bumili ng kumpanyang ito last year. Siya ang Boss ng Boss ko.”

Parang binuhusan ng kumukulong tubig si Vanessa. Nanlamig ang kanyang buong katawan. Nanginginig ang kanyang tuhod. Hindi siya makapagsalita.

Dahan-dahang tinanggal ni Elena ang maruming apron na isinuot sa kanya. Ibinigay niya ang tray kay Mr. Tan. Inayos niya ang kanyang simpleng dress, pero sa pagkakataong ito, tila nagliwanag siya. Ang simpleng babae kanina ay nagkaroon ng aura ng kapangyarihan na hindi kayang tapatan ng kahit sinong naka-gown sa room.

“Salamat, Alejandro,” kalmadong sabi ni Elena. “Tumayo na kayo.”

Humarap si Elena kay Vanessa. Tinitigan niya ito sa mata.

“Vanessa,” panimula niya. Ang boses niya ay mahinahon pero puno ng awtoridad. “Tama ka. Galing ako sa hirap. Anak ako ng labandera. At oo, nakikita mo akong nagwawalis sa mansyon sa probinsya kasi gusto kong panatilihing malinis ang bahay na ipinundar ko para sa nanay ko gamit ang sarili kong sikap. Hindi ko ikinakahiya ang pinanggalingan ko.”

Lumapit siya kay Vanessa. Umatras si Vanessa sa takot.

“Pero ikaw? Ikinakahiya kita,” sabi ni Elena. “Hindi dahil sa mahirap ka o mayaman, kundi dahil napakababa ng ugali mo. Ang yaman, pwedeng kitain. Ang ganda, pwedeng bilhin ng retoke. Pero ang class at breeding? Hindi nabibili ‘yan.”

“E-Elena… sorry… hindi ko alam…” nanginginig na sabi ni Vanessa. “Joke lang naman ‘yun eh… friends naman tayo di ba? Pinapasaya ko lang ang reunion…”

“Friends?” ngumiti nang mapait si Elena. “Ang kaibigan, hindi pinapahiya ang kaibigan. Ang kaibigan, hindi tumitingin sa suot o estado. Inimbitahan mo ako hindi para makipagkaibigan, kundi para gawing tapakan para umangat ka. Ginamit mo ako para magmukha kang powerful. Pero ngayon, ipapakita ko sa’yo kung ano ang totoong power.”

Tumingin si Elena kay Mr. Tan.

“Alejandro, I want everyone out. Cancel this event. I-refund mo ang binayad nila. Ayoko ng ganitong klaseng tao sa hotel ko. This venue is for people with dignity, not for bullies.”

“Yes, Madame President,” mabilis na sagot ni Mr. Tan. “Security! Clear the room!”

“Wait! Elena! Huwag naman!” sigaw ng mga kaklase. “Sayang ang outfit namin! Sayang ang party! Wala naman kaming ginawa!”

“Nanonood kayo,” sagot ni Elena. “Tumawa kayo. Hinayaan niyo akong apihin. Kunsintidor kayo. Pare-pareho lang kayo.”

Bumaling ulit si Elena kay Vanessa.

“At Vanessa… you are banned from all my hotels worldwide. Including your husband’s political events. I will personally make sure na malalaman ng asawa mo ang ugali mo. I’m pulling out my sponsorship for his campaign.”

Nanlaki ang mata ni Vanessa. “Huwag! Papatayin ako ng asawa ko! Elena, maawa ka!”

“Naawa ka ba noong pinagsuot mo ako ng apron? Noong tinawag mo akong basura?” tanong ni Elena. “Umalis ka na. Bago ko pa ipatawag ang pulis para sa harassment.”

Kinaladkad ng security si Vanessa at ang kanyang mga alipores palabas ng ballroom—sa parehong paraan na balak nilang ipagawa kay Elena kanina. Iyak nang iyak si Vanessa, hiyang-hiya habang pinagtitinginan ng ibang guests sa lobby. Ang mascara niya ay kumalat sa mukha. Ang gabing dapat ay para sa kanyang pagbibida ay naging gabi ng kanyang pagbagsak.

Naiwan si Elena sa loob kasama ang ilang kaklase na hindi nakisali sa pang-aasar, kabilang si Karen na kadarating lang at gulat na gulat. Sila ‘yung mga simpleng bumati lang sa kanya kanina nang walang halong plastik.

“Kayo,” sabi ni Elena sa kanila, “Dito kayo. Let’s have dinner. My treat. Sa VIP room tayo. Ipagdiwang natin ang tunay na pagkakaibigan.”

Nang gabing iyon, napatunayan ng lahat na hindi nasusukat ang halaga ng tao sa suot niyang damit. Ang babaeng inakala nilang tagahugas ng pinggan ay siya palang may-ari ng imperyo. Si Elena ay nanatiling mapagkumbaba sa kabila ng yaman, habang si Vanessa ay nawalan ng mukhang ihaharap sa mundo.

Ang kwentong ito ay paalala sa lahat: Huwag na huwag tayong mangmamata ng kapwa. Malay mo, ang taong inaapakan mo ngayon ay siya palang may hawak ng iyong kinabukasan. Ang tunay na reyna ay hindi ‘yung may korona at maingay, kundi ‘yung may kapangyarihan pero pinipiling maging mabuti.

---

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo si Elena, palalayasin niyo rin ba ang buong batch o si Vanessa lang? At sa tingin niyo, tama ba ang ginawa niyang pagtatago ng yaman niya? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing leksyon sa mga mapanghusga! 👇👇👇