Naging mainit ang usapan sa social media kamakailan matapos maglabas ng matapang na pahayag ang dating Senior Associate Justice na si Antonio Carpio tungkol sa kapasidad at track record ni dating Comelec Commissioner Rowena Guanzon. Sa gitna ng mga batikos at ingay ng pulitika, hindi inaasahan ng marami na manggagaling sa isang respetadong legal mind ang salitang “mahinang klase.” Ang tanong ng lahat: Paano nauwi sa ganito ang tingin ng isang eksperto sa batas sa isang kilalang personalidad na madalas nating nakikita sa balita?

Sa mundo ng abogansya at pagsisilbi sa bayan, mahalaga ang kredibilidad. Ngunit ayon sa mga pagsusuri at sa mga naging pahayag ni Justice Carpio, tila may malaking puwang sa pagitan ng imaheng ipinapakita ni Guanzon sa publiko at sa tunay na kalidad ng kanyang legal reasoning. Hindi lang ito basta simpleng batikos; ito ay isang malalim na pagpuna sa kung paano ginagampanan ng mga opisyal ang kanilang tungkulin nang may sapat na kaalaman at basehan sa batas.

Ang paghahambing kay Rowena Guanzon sa mga mambabatas na gaya ni Rodante Marcoleta ay lalong nagpadagdag ng pait sa sitwasyon. Ayon sa mga diskusyon, tila magkapareho ang kanilang istilo—maingay, agresibo, ngunit kapag hinukay mo ang lalim ng kanilang mga argumento, madalas ay kulang ito sa sustansya. Para sa isang taong nanggaling sa Commission on Elections, inaasahan na bawat salitang bibitawan ay may bigat ng ebidensya at hindi lang basta emosyon o pampulitikang ingay.

Bakit nga ba naging ganito ang tingin ni Justice Carpio? Kung babalikan natin ang mga naging desisyon at opinyon ni Guanzon noong siya ay nasa pwesto pa, mapapansin ang mga pagkakataon na mas pinapaboran ang pagiging “viral” kaysa sa pagiging tapat sa legal na proseso. Ang pagiging mahinang klase ay hindi lamang tumutukoy sa katalinuhan, kundi sa integridad ng pag-iisip at sa kakayahang humawak ng mga komplikadong isyu nang walang bias.

Sa kabilang banda, ang publiko ay nahahati. May mga tagasuporta si Guanzon na nagsasabing biktima lang siya ng demolition job dahil sa kanyang pagiging matapang laban sa mga makapangyarihan. Ngunit para sa mga kritiko at legal experts, hindi sapat ang tapang kung wala itong kasamang tamang katwiran. Ang masakit na katotohanan na binanggit ni Carpio ay nagsisilbing gising sa mga Pilipino: na hindi lahat ng maingay sa social media ay tunay na magaling sa kanilang sinasabing larangan.

Ang paghahambing sa kanya kay Marcoleta ay tila isang insulto para sa iba, pero para sa mga mapanuring mata, ito ay isang tumpak na obserbasyon. Pareho silang gumagamit ng entablado upang kumuha ng atensyon, pero madalas ay sumasablay pagdating sa interpretasyon ng konstitusyon. Ang ganitong uri ng pamumuno o serbisyo ay itinuturing na “mababang kalidad” dahil mas inuuna ang optics kaysa sa serbisyo.

Sa dulo ng lahat, ang isyung ito ay hindi lang tungkol sa bangayan ng mga sikat na personalidad. Ito ay tungkol sa standard na dapat nating asahan mula sa mga nanunungkulan. Kung ang isang Justice Carpio na ang nagsalita, mahirap itong balewalain. Ang bansag na mahinang klase ay isang paalala na ang tunay na galing ay hindi nasusukat sa dami ng followers o sa anghang ng pananalita, kundi sa lalim ng prinsipyo at husay sa pagpapatupad ng batas na walang kinikilingan.