Sa gitna ng usok, ingay, at siksikan ng mga tao sa Tutuban Station, may isang pasahero na naiiba sa lahat. Hindi siya tao. May apat siyang paa, may buntot na laging kumakawag, at may mga matang tila laging nangungusap. Siya si “Bantay,” isang asong askal na kulay kape. Walang nakakaalam kung saan siya nanggaling. Basta isang araw, sumulpot na lang siya sa istasyon. Pero hindi tulad ng ibang asong gala na namamalimos ng pagkain o nanggugulo, si Bantay ay may routine. Isang routine na tila mas disiplinado pa kaysa sa maraming tao.

Tuwing umaga, bago sumapit ang alas-syete, makikita mo na si Bantay na nakaupo sa gilid ng platform, lagpas sa dilaw na linya, naghihintay. Kapag dumating ang tren, hindi siya nakikipag-unahan. Hihintayin niyang makababa ang mga tao at makasakay ang karamihan bago siya sumiksik sa isang sulok ng bagon kung saan hindi siya makakaabala. Kilala na siya ng mga regular na pasahero. “O, andiyan na si Boss Bantay,” biro ng mga estudyante. Minsan, binibigyan siya ng tinapay o biskwit, tinatanggap niya ito nang banayad, pero hindi niya ito kinakain agad. Iniipit niya ito sa kanyang bibig na para bang may pinagla-laanan.

Si Mang Ramon, ang head security guard ng istasyon, ang tumatayong tagapangalaga ni Bantay sa terminal. Siya ang nagbigay ng pangalan dito. “Mabait na aso ‘yan,” laging depensa ni Mang Ramon kapag may nagrereklamong pasahero na nandidiri sa aso. “Hayaan niyo na, may pinupuntahan lang ‘yan. Babalik din ‘yan mamayang hapon.” At totoo nga. Tuwing alas-singko ng hapon, makikita mong bumababa ulit si Bantay sa tren pabalik ng Tutuban, pagod pero parang may “mission accomplished” na aura.

Ngunit hindi lahat ay natutuwa. Dumating ang isang bagong Station Manager, si Mr. Valdez. Istrikto, mainitin ang ulo, at ayaw sa mga “kalat.” Nang makita niya si Bantay na sumasakay ng tren, nagalit siya. “Guard! Bakit may aso sa loob?! Bawal ‘yan! Baka may rabies ‘yan o mangagat ng pasahero! Hulihin niyo ‘yan at itawag sa city pound!” utos niya.

Humarang si Mang Ramon. “Sir, huwag po! Tatlong taon na po siyang sumasakay. Wala po siyang sinasaktan. Parang tao po ‘yan kung kumilos. May sinusundan lang po yatang routine.”

“Wala akong pakialam sa routine niya!” sigaw ni Mr. Valdez. “This is a public transport, not a zoo! Kapag nakita ko pa ‘yang aso na ‘yan bukas, ikaw ang sisibakin ko sa trabaho!”

Dahil sa takot na mawalan ng trabaho at sa awa sa aso, nakiusap si Mang Ramon. “Sir, bigyan niyo po ako ng isang araw. Gusto ko lang po malaman kung saan siya pumupunta. Lalagyan ko po siya ng camera at tracker. Kapag napatunayan nating nanggugulo lang siya o delikado, ako mismo ang magdadala sa kanya sa pound. Pero kung may mahalaga siyang sadya, baka pwede nating pagbigyan?”

Napaisip si Mr. Valdez. “Sige. Isang araw. Lagyan mo ng camera. Gusto kong makita kung anong kabaliwan ang ginagawa ng asong ‘yan.”

Kinabukasan, maagang hinintay ni Mang Ramon si Bantay. Isinuot niya sa leeg ng aso ang isang improvised collar na may nakakabit na maliit na GoPro camera at GPS tracker. “Bantay, galingan mo ha. Dito nakasalalay ang buhay mo,” bulong ni Mang Ramon habang hinahaplos ang ulo ng aso. Tila naintindihan ni Bantay ang bigat ng sitwasyon. Dinilaan niya ang kamay ni Mang Ramon bago siya sumakay ng tren.

Sinubaybayan nila ang GPS. Umandar ang tren. Dumaan ito sa iba’t ibang istasyon. Blumentritt, España, Sta. Mesa… hindi bumababa si Bantay. Tahimik lang siya sa sulok ng bagon, iniilagan ang mga paa ng tao, yakap-yakap pa rin ang isang supot ng pandesal na ibinigay sa kanya ng isang pasahero kanina.

Huminto ang tren sa istasyon ng FTI sa Taguig. Dito bumaba si Bantay.

Sa opisina ni Mr. Valdez, nakatutok sila sa screen kung saan naka-livestream (kunwari ay advanced ang tech) o kaya ay hinihintay nila ang pagbalik para mapanood ang recording. (Sa kwentong ito, sabihin nating nire-review nila ang footage pagkauwi ni Bantay).

Pagbalik ni Bantay sa hapon, agad kinuha ni Mang Ramon ang camera. Kasama si Mr. Valdez at iba pang empleyado, pinanood nila ang video. Ang inaasahan ni Mr. Valdez ay makikitang naghahalungkat ng basura ang aso, nakikipag-away sa ibang aso, o tumatambay lang kung saan-saan.

Pero iba ang nakita nila.

Sa video, pagkababa ni Bantay sa istasyon ng FTI, naglakad siya nang mabilis. Kabisado niya ang daan. Tumawid siya sa mga kalsada, tumitingin sa kaliwa’t kanan bago tumawid (mas marunong pa sa tao). Naglakad siya ng halos dalawang kilometro sa ilalim ng init ng araw.

Huminto siya sa tapat ng isang malaking gate. Gate ng isang PAMPUBLIKONG OSPITAL.

Nagkatinginan sina Mang Ramon at Mr. Valdez. “Ospital?”

Pumasok si Bantay sa gate. Hinarang siya ng guard, pero nang makita si Bantay, ngumiti ang guard at pinagbuksan pa ito. “Uy, andito na ang dalaw,” rinig sa video. Kilala na pala siya doon.

Naglakad si Bantay sa pasilyo ng ospital, papunta sa Charity Ward. Pumasok siya sa isang kwarto na puno ng mga pasyente. Dumiretso siya sa pinakadulong kama.

Sa kama, may nakahigang isang matandang babae. Payat na payat, maputi ang buhok, at maraming nakakabit na tubo sa katawan. Siya si Lola Soledad. Comatose. Walang malay.

Sa video, nakita kung paano pumatong ang dalawang paa ni Bantay sa gilid ng kama. Inilapag niya ang supot ng pandesal sa tabi ng unan ng matanda. Pagkatapos, dahan-dahan niyang dinilaan ang kamay ni Lola Soledad. Umungol siya nang mahina, parang umiiyak.

“Arf… Arf…” mahinang tahol, parang kinakausap ang matanda.

Isiniksik ni Bantay ang ulo niya sa leeg ng matanda at nanatili doon. Hindi siya gumagalaw. Binabantayan niya ang amo niya.

Lumapit ang isang nurse sa video. “Hello, Bantay. Andito ka na naman,” sabi ng nurse habang hinahaplos ang aso. Kinausap ng nurse ang aso na parang tao. “Huwag kang mag-alala, stable si Lola ngayon. Alam mo, ikaw lang ang dumadalaw sa kanya. Simula noong na-stroke siya at dinala dito tatlong taon na ang nakakaraan, walang kamag-anak na pumunta. Ikaw lang. Araw-araw.”

Naluha si Mang Ramon habang nanonood. Pati ang matapobreng si Mr. Valdez ay natahimik.

Nalaman nila sa kwento ng nurse sa video na si Lola Soledad ay isang pulubi sa Maynila noon. Siya ang nag-ampon kay Bantay noong tuta pa ito. Magkasama sila sa hirap at ginhawa. Nang ma-stroke si Lola sa tabi ng riles ng tren (kung saan sila nakatira noon), isinugod siya ng ambulansya sa Taguig dahil doon may vacancy sa charity ward. Naiwan si Bantay.

Pero dahil sa tindi ng pagmamahal at talino ng aso, nasundan niya ang amoy o nalaman niya kung saan dinala ang amo. Natutunan niyang sumakay ng tren dahil iyon ang nakikita niyang sinasakyan ng mga tao papunta sa direksyong iyon. Araw-araw siyang bumibiyahe, bitbit ang kung anong pagkain na mahihingi niya, umaasang magigising pa ang amo niya para kumain.

Sa video, nanatili si Bantay sa tabi ni Lola Soledad ng ilang oras. Dinidilaan ang mukha, binabantayan ang bawat paghinga. Nang tumunog ang bell ng ospital hudyat na tapos na ang visiting hours, hinalikan ni Bantay ang pisngi ni Lola, bumaba sa kama, at malungkot na lumabas ng kwarto. Naglakad siya pabalik sa istasyon ng tren para umuwi sa Tutuban, kung saan siya naghihintay ng panibagong umaga.

Pagkatapos ng video, walang nakakibo sa opisina. Si Mang Ramon ay humahagulgol na.

“Sir,” sabi ni Mang Ramon kay Mr. Valdez habang pinupunasan ang luha. “Papatayin niyo pa po ba siya?”

Huminga nang malalim si Mr. Valdez. Tinanggal niya ang salamin niya at pinunasan ang kanyang mga mata na namumula na rin. Ang pusong bato ng manager ay nadurog ng isang aso.

“Hindi,” garalgal na sagot ni Mr. Valdez. “Hindi natin siya huhulihin. Simula ngayon… simula ngayon, may free pass na si Bantay sa tren. Siya ang VIP natin.”

Kumalat ang kwento ni Bantay. Inupload nila ang video sa social media at naging viral ito sa buong mundo. Tinawag siyang “Hachiko ng Pilipinas.” Bumuhos ang tulong. Maraming nagpadala ng dog food, pera para sa gamot ni Lola Soledad, at mga vitamins para kay Bantay.

Dahil sa tulong pinansyal at dasal ng marami, nailipat si Lola Soledad sa private room at nabigyan ng mas magandang gamutan. At ang himala ay nangyari. Makalipas ang ilang buwan, nagising si Lola Soledad.

Ang una niyang nakita pagdilat ng mata niya ay si Bantay, nakadungaw sa kanya, kumakawag ang buntot.

“Bantay…” mahinang bulong ni Lola.

Tumahol nang malakas si Bantay sa tuwa at dinilaan ang buong mukha ng amo. Ang tatlong taong pagbibiyahe, ang init, ang ulan, ang gutom—lahat ay napawi sa sandaling iyon.

Nang gumaling si Lola Soledad, hindi na sila bumalik sa kalye. Isang animal shelter ang kumupkop sa kanila at binigyan sila ng maliit na bahay sa loob ng compound para magkasama sila habambuhay at maging inspirasyon sa iba. Si Bantay ay binigyan ng medalya ng PNR at ginawang “Honorary K9 Guard.”

Napatunayan ni Bantay na ang pagmamahal ay walang distansya. Walang imposible sa pusong nagmamahal. Ang asong akala ng lahat ay sagabal, ay siya palang may pinakadakilang puso sa kanilang lahat. Ipinakita niya sa tao kung ano ang ibig sabihin ng salitang “paninindigan.”

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung makakita kayo ng asong sumasakay sa jeep o tren? Papalayasin niyo ba o iisipin niyo na baka may “misyon” din siya tulad ni Bantay? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para sa lahat ng Dog Lovers at sa mga naniniwala sa Forever! 👇👇👇